บทที่ 10 หลินจื่อหยานที่หน้าแดงและหลินเทาที่โกธรเกรี้ยว

บทที่ 10 หลินจื่อหยานที่หน้าแดงและหลินเทาที่โกธรเกรี้ยว

เสี่ยวเฉินยืนนิ่ง แต่การแสดงออกของเขาดูไม่ดี

เขากัดฟันและดวงตาของเขาก็เย็นชา

“โจวหยวนอีกแล้ว ฉันปล่อยให้เขาอยู่กับจื่อหยานไม่ได้” เสี่ยวเฉินพูดอย่างเย็นชา

โจวหยวนเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาและเข้ากับทุกคนได้ง่าย โดยเฉพาะสาวๆ นอกจากนี้ ความแข็งแกร่งของเขายังไม่อ่อนแออีกด้วย

ผู้ชายคนนี้อันตรายมาก โจวหยวนต้องเป็นผู้ชายที่มักจะเล่นกับผู้หญิงหลายคน

สำหรับผู้ชายเช่นนี้ เขาจะไม่ยอมให้หลินจื่อหยาน ถูกโจวหยวนล่อลวงอย่างเด็ดขาด

จากนั้น เขามองไปที่ประตูและเห็นรถที่คุ้นเคยเข้ามาใกล้และหยุดอยู่ตรงประตู

ชายชราอายุ 60 ปีลงจากรถและเดินเข้าไปหาเสี่ยวเฉิน

"นายน้อยเสี่ยว คุณหนูจื่อหยานอยู่ที่ไหน" ชายชราถามอย่างสุภาพ

“ผู้เฒ่าหลี่ ไปกันเถอะ จื่อหยานไปกับผู้ชายคนหนึ่งแล้ว” เสี่ยวเฉินกล่าวทันที

"ไปกับใคร?"

“ฉันอธิบายไม่ได้แล้ว รีบไปขึ้นรถกันเถอะ” เสี่ยวเฉินรีบวิ่งไปที่รถและตามด้วยชายชรา

เสี่ยวเฉินเหยียบคันเร่ง เพื่อเร่งความเร็วตามโจวหยวนและหลินจื่อหยาน

……

ในขณะเดียวกันโจวหยวนก็มาถึงที่พักของตระกูลหลิน สถานที่นี้ค่อนข้างกว้างขวางด้วยพื้นที่ประมาณ 2,000 ตารางเมตร

ที่นี่มีบ้านหลายหลัง แต่หลังที่โดดเด่นที่สุดคือหลังใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลจากประตู

ด้านหน้าบ้านหลังใหญ่มีสวนสวยและน้ำพุ

"บ้านสวย" โจวหยวนพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

“ฉันแน่ใจว่ามันด้อยกว่าบ้านนาย ฉันเคยอ่านข่าวมาว่าลุงโจวเทียนจ้างสถาปัตยกรรมที่มีชื่อเสียงให้ออกแบบบ้านของเขา” หลินจื่อหยานกล่าว

“ไม่มีอะไรเทียบได้กับพระราชวัง” โจวหยวนยิ้ม

“โจวหยวน นายไม่ซีเรียสใช่ไหม นายกำลังเปรียบเทียบบ้านของตัวเองกับที่ประทับของจักรพรรดิ?”หลินจื่อหยานตกตะลึงหลังจากได้ยินคำพูดของโจวหยวน

"ฮ่าๆ ฉันล้อเล่นน่ะ"

.....

โจวหยวนและหลินจื่อหยานอยู่หน้าประตู และมีชายชราที่ดูเหมือนจะอายุประมาณ 60 ปีกำลังเดินเข้ามาหาพวกเขา

"จื่อหยานเธอมาถึงบ้านได้ยังไง แล้วเสี่ยวเฉินล่ะเขาอยู่ที่ไหน" ชายชรามองไปที่หลินจื่อหยาน และถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

"ผู้เฒ่าลี่มารับหนูช้า หนูจึงกลับบ้านกับเพื่อนร่วมชั้น" หลินจื่อหยานกล่าวอย่างเฉยเมย

ชายชราที่อยู่ตรงหน้า เขาคือปู่ของเธอ หลินเทา

"จื่อหยาน หลี่หมิงไปช้าหน่อยเพราะยางรถแตก เธอน่าจะรอเขาอยู่ที่นั่น ยิ่งกว่านั้นก็ยังมีเสี่ยวเฉิน เธอก็ควรถนอมเขาไว้นะ เพราะยังไงซ เขาก็เป็นคู่หมั้นของเธอ"หลินเทาดุหลินจื่อหยาน

“คุณปู่ หนูบอกแล้วว่าหนูไม่ชอบเสี่ยวเฉิน เขาไม่มีอะไรดีเลย เขามีแต่สร้างปัญหาที่โรงเรียน เขาก่อการทะเลาะวิวาทกันหลังจากเริ่มเรียนได้สองวัน แล้วท่านปู่ก็ยังหมั้นหมายหนูกับเขาอีกเหรอ” "

“ฉันหวังว่าเธอจะไม่โกหกในครั้งนี้ เสี่ยวเฉินคือผู้ชายที่สมบูรณ์แบบสำหรับเธอ เขามีพรสวรรค์และเป็นอัจฉริยะ”

“หนูไม่รู้ว่าคุณปู่รู้จักเสี่ยวเฉินมากขนาดไหน ไม่มีอะไรดีเกี่ยวกับเขาเลย”

"เธอแค่ต้องปรับตัว ทำความรู้จักเขา และเรียนรู้ที่จะรักเขา วิธีนี้จะทำให้เธอมีความสุข"

“หนูไม่อยากหมั้นกับเขา เพราะหนูมีแฟนแล้ว!”หลินจื่อหยานพูดอย่างหนักแน่นขณะที่เธอจับแขนของโจวหยวน

"อะไร?!" หลินเทาตกใจมาก

โจวหยวนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เขาไม่คาดคิดว่าหลินจื่อหยานจะพูดเช่นนั้นออกมา แต่วินาทีต่อมาเขาก็ทำตัวเป็นปกติทันที

มุมปากของโจวหยวนโค้งขึ้นและจับเอวของหลินจื่อหยาน

“สวัสดีคุณปู่ ฉันเป็นแฟนของซีหยาน”

หลินเทาไม่อยากจะเชื่อ เขาพูดไม่ออก

"จื่อหยาน เธอไม่จริงจังใช่ไหม เธอจะออกเดทกับคนอื่นได้อย่างไรในเมื่อเธอหมั้นแล้ว"หลินเทาพูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นและมีร่องรอยของความโกรธในคำพูดของเขา

"หนูไม่เคยยอมรับว่าเสี่ยวเฉินเป็นคู่หมั้นของหนู"

เธอไม่คาดคิดว่าโจวหยวนจะตระหนักถึงความตั้งใจของเธอ ถึงขนาดกอดเอวเธอแน่น แต่เธอก็ไม่รังเกียจเช่นกันตราบใดที่ยังเป็นโจวหยวน

แต่ถึงกระนั้นเธอก็กลั้นความอายไว้ในใจ

"ไอ้เด็กนี้คือใคร ฉันไม่รู้ว่านายเอาความกล้ามาจากไหนถือได้มาเป็นแฟนของจื่อหยาน"หลินเทาพูดอย่างไม่พอใจในขณะที่มองไปที่โจวหยวน

“บางทีคุณอาจรู้จักฉัน ฉันชื่อโจวหยวนเป็นหลานชายของโจวเทียนตี้”โจวหยวนกล่าวขณะโอบเอวของหลินจื่อหยานอย่างโรแมนติก

หลินจื่อหยานหน้าแดง แต่เธอก็พิงแขนของโจวหยวนอยู่อย่างนั้น

ทั้งหมดนี้เธอทำเพื่อที่ปู่ของเธอจะไม่หมั้นหมายเธอกับเสี่ยวเฉิน

ในขณะเดียวกันหลินเทาก็เงียบไปครู่หนึ่งเมื่อเขาได้ยินชื่อของโจวเทียนตี้

แต่วินาทีต่อมาเขาก็จำได้ทันทีว่าโจวเทียนตี้เป็นใคร ชื่อนี้ดังก้องในโลกแห่งศิลปะการต่อสู้ ตั้งแต่หลายปีก่อนจนถึงตอนนี้

ทุกคนรู้จักเขาในฐานะวีรบุรุษ เขาเป็นแม่ทัพเพียงคนเดียวที่ได้ไปถึงระดับห้าดาว ซึ่งเป็นสถานะสูงสุดในกองทัพ

น่าเสียดายที่เขาหายตัวไปเมื่อ 15 ปีที่แล้ว หลายคนคาดเดาว่าเขาเสียชีวิตแล้ว แม้แต่ตระกูลก็ยอมรับว่าโจวเทียนตี้ได้เสียชีวิตแล้ว

แม้ว่าตระกูลโจวปฏิเสธหลังจากการหายตัวไปของโจวเทียนตี้ แต่เพราะความอัจฉริยะของลูกชายของเขา โจวเทียน ศักดิ์ศรีและชื่อเสียงของตระกูลโจวก็ยังเพิ่มขึ้นอย่างมาก

พวกเขากลายเป็นหนึ่งในตระกูลชั้นนำในโลกแห่งศิลปะการต่อสู้

“คุณคือหลานชายของโจวเทียนตี้ เขาเป็นคนที่ยอดเยี่ยม ฉันไม่รู้ว่าเขามีหลานชาย แต่ถึงกระนั้นฉันไม่เห็นด้วยกับความสัมพันธ์ของคุณ หลินจื่อหยานหลานสาวของฉันมีคู่หมั้นแล้ว และเขาคือเสี่ยวเฉิน”หลินเทาชมเชย แต่เขาส่ายหัวปฏิเสธความสัมพันธ์ของพวกเขาทันทีและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมเพื่อไม่ให้พวกเขาปฏิเสธ

“ฉันรู้ว่าคุณให้ความสำคัญกับเสี่ยวเฉินมาก แต่การบังคับความต้องการของคนอื่นนั้นไม่ดี ยิ่งกว่านั้นมันเป็นเพียงเพื่อตัวคุณเองเท่านั้น” โจวหยวนกล่าวอย่างเฉยเมย

"ถ้าเป็นคนที่ใช่ก็ไม่เป็นไร เป็นเรื่องของเวลาที่จื่อหยานจะรักเสี่ยวเฉิน"หลินเทากล่าวอย่างเย็นชา

เมื่อได้ยินเช่นนี้ โจวหยวนก็ถอนหายใจ เช่นเดียวกับพล็อตเดิม หลินเทาเป็นคนดื้อรั้น

บุคคลเช่นนี้ยากที่จะโน้มน้าวใจ จากนั้นมีทางเดียวคือต้องกำจัดเขา

“ก็แล้วแต่คุณ เอาล่ะ ฉันไม่มีธุระอะไรอีกแล้ว ฉันไปก่อนนะ”

โจวหยวนเข้าไปในรถ แต่ก่อนที่จะเหยียบคันเร่งเพื่อออกไปจากที่นี่ เขาพูดก็อีกครั้งว่า

"จื่อหยานยังเป็นแฟนของฉัน ถ้าเสี่ยวเฉินไม่ยอมรับ เขาสามารถมาคุยกับฉันได้"

"คุณ!"

ไม่รอให้หลินเทาพูดมากกว่านี้ โจวหยวนก็เหยียบคันเร่งและออกจากที่นี่ทันที

หลินจื่อหยานหน้าแดงเมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายของโจวหยวน ในขณะเดียวกันหลินเทาก็โกรธมากเมื่อได้ยินสิ่งนี้

แต่หลังจากนั้นไม่นานก็มีรถคันหนึ่งเข้ามาใกล้ที่นี่