ย้อนเวลาเขย่าจักรวาล 2005 ตอนที่ 12 กำไรมหาศาล

ตอนที่ 12 กำไรมหาศาล

[ชื่อ : ถังเฉิง]

[อายุ : 18 ปี 3 เดือน 22 วัน]

[น้ำหนัก : 68 กิโลกรัม]

[ส่วนสูง : 177 เซนติเมตร]

[สถานะ : เพื่อนร่วมชั้นของโฮสต์]

[สถานะครอบครัว : รวย]

หน้าต่างข้อมูลปรากฏต่อหน้าหยางเฟย หลังจากเขาอ่านจบเขาก็รู้เหตุผลที่ถังเฉิงปล่อยบรรยากาศหยิ่งผยองออกมาแล้ว เหตุผลที่ถังเฉิงปล่อยบรรยากาศหยิ่งผยองออกมามันก็เป็นเพราะคำว่า ‘รวย’

“ถังเฉิงฉันบอกนายไปหลายครั้งแล้วนะว่าอย่าเรียกฉันว่า ถงถง นายต้องเรียกฉันว่า จางถงถง พวกเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น”

จางถงถงพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“พวกเราสนิทกันพอสมควรนะ”

ถังเฉิงพูด

“ไม่ พวกเราไม่สนิท”

จางถงถงเน้นย้ำ

“ก็ได้ๆ ครั้งหน้าฉันจะเรียกเธอว่าจางถงถงก็แล้วกัน ครั้งน้ำพลาดไปแล้วก็พลาดให้มันจบแล้วกัน”

ถังเฉิงพูดพร้อมรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็หันไปทางหยางเฟยที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของจางถงถง

‘ไอ้นี่มันเป็นใคร??? ทำมันถึงอยู่กับถงถงของเรา???’

ถังเฉิงคิดในใจ

“ถงถงเธอต้องการกินไก่ทอด KFG ใช่ไหม เพื่อนของเธอบอกฉันว่าเธออยากกินไก่ทอด KFG แต่เธอไม่มีเงินซื้อ หลังจากฉันได้ยินว่าเธออยากกินฉันก็รีบมาที่นี่ทันทีเลย”

ถังเฉิงพูด เขาไม่ได้พูดโกหกเป้าหมายของเขาคือมาที่นี่เพื่อซื้อไก่ทอดจริงๆ แต่ก่อนที่เขาจะซื้อไก่ไปให้จางถงถง เขาก็เห็นจางถงถงก่อน

“แล้วทำไมนายต้องซื้อให้ฉัน”

จางถงถงถาม น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเย็นชา จางถงถงไม่ใช่คนโง่เธอรู้นานแล้วว่าถังเฉิงพยายามไล่ตามเธออยู่ และหลังจากเธอรู้ว่าเขากำลังไล่ตามเธอ เธอก็ปฏิเสธเขา เธอบอกเขาว่าเธอยังไม่อยากมีความรักตอนนี้ ตอนนี้เธออยากมุ่งเน้นไปที่การเรียนก่อน แต่หลังจากเธอปฏิเสธไปถังเฉิงก็ยังไม่เลิกไล่ตามเธอ เพราะถังเฉิงเป็นคนที่พูดด้วยไม่รู้เรื่องเธอเลยเย็นชาใส่เขา

“ถงถงอย่าพูดแบบนั้นสิ แค่เลี้ยงอาหารเพื่อนมันต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ  และครอบครัวของฉันรวยมากเลี้ยงไก่ทอดเธอสักครั้งสองครั้งเงินไม่หมดหรอก”

ถังเฉิงพูด

‘พวกหยิ่งผยองยังไงก็เป็นพวกหยิ่งผยอง เฮ้อ~’

หยางเฟยคิดในใจเงียบๆ ถึงแม้ว่าถังเฉิงจะพยายามพูดจาเอาใจจางถงถง แต่ในคำพูดของเขามันก็มีคำดูถูกผสมอยู่ด้วย

“ขอบคุณ แต่หยางเฟยเลี้ยงฉันแล้วนายไม่ต้องเลี้ยงฉันแล้ว”

จางถงถงตอบ

“หยางเฟย…”

ถังเฉิงคิดว่าชื่อนี้คุ้นๆ แต่เขาจำไม่ได้ว่าหยางเฟยคือใคร ต้องรู้ก่อนว่า ถังเฉิงถูกสอนมาตั้งแต่เด็กว่าต้องคบเพื่อนที่ฐานะพอๆ กับตัวเอง หรือสูงกว่าตัวเอง พวกที่ฐานะต่ำกว่าตัวเองไม่ต้องไปสนใจ ด้วยคำสอนแปลกๆ นี้ ทำให้เขาจำหยางเฟยที่เรียนอยู่ห้องเดียวกันไม่ได้

เมื่อคิดไม่ออกว่าหยางเฟยคือเขา ถังเฉิงก็มองไปทางจางถงถงแล้วพูดว่า

“ถงถงเธออิ่มแล้วงั้นเหรอ เธอต้องการกินอีกไหม”

“ฉันอิ่มแล้ว นายน่าจะไปได้แล้วนะ”

จางถงถงปฏิเสธทั้งๆ ที่เธออยากกินอีก ถ้าคนอื่นที่ไม่ใช่ถังเฉิงบอกว่าจะเลี้ยงไก่ทอด KFG เธอคงตอบตกลงแบบไม่ลังเล

“งั้น… ก็ได้ฉันไปก็ได้”

ถังเฉิงตอบเสียงอ่อนๆ จากนั้นเขาก็เดินออกไป แต่ก่อนที่เขาจะหายไปจากสายตาของมองก็ที่หยางเฟยอีกครั้ง

หยางเฟยเห็นว่าอีกฝ่ายมองเขาแต่เขาไม่คิดอะไรมาก เขาไม่ใช่คนอ่อนไหวแบบโดนมองแล้วต้องมีเรื่อง เขาเลยไม่ใส่ใจถังเฉิงเท่าไหร่นัก แต่ว่า ถ้าอีกฝ่ายอยากมีเรื่องเขาก็พร้อมมีเรื่อง เขาคือคนที่ประเทศยังต้องเกรงใจ เขาไม่กลัวตระกูลถังที่เป็นส่วนหนึ่งของประเทศหรอก ในสายตาของหยางเฟยตระกูลถังก็เป็นเพียงลูกไก่ตัวน้อยๆ เป็นเพียงลูกไก่ที่เขาจะบดขยี้ให้ตายตอนไหนก็ได้

“ฉันไม่ชอบหมอนั่นเลย”

จางถงถงพูดแบบใส่อารมณ์ จากนั้นเธอก็หยิบน่องไก่ชิ้นสุดท้ายขึ้นและกัด

งับ!

“ฉันก็ไม่ชอบเหมือนกัน”

หยางเฟยเห็นด้วย แต่เขามีความคิดคนละแบบกับจางถงถง จางถงถงไม่ชอบเพราะถังเฉิงไล่ตามเธอ แต่หยางเฟยไม่ชอบเพราะถังเฉิงปล่อยบรรยากาศหยิ่งผยองออกมา

หลังจากนั้นหยางเฟยและจางถงถงก็คุยกัน พวกเขาผลัดกันถาม ผลัดกันตอบจนกินไก่ทอดหมด

“วันนี้คงต้องแยกกันแล้ว เธอมีมือถือไหม?”

หยางเฟยขณะลุกขึ้น

“ไม่มี แม่ของฉันบอกว่าถ้าได้เงินประกันชีวิตของพ่อเมื่อไหร่ แม่จะซื้อให้”

จางถงถงตอบ ต้องรู้ก่อนว่าในปี 2005 มือถือมีราคาแพงมาก เด็กอายุ 18 ส่วนมากไม่มีมือถือกันหรอก

“เดี๋ยวก็มีแล้วสินะ”

หยางเฟยพูด

“เป็นเพราะนาย”

จางถงถงยิ้มดีใจ มันเป็นเพราะหยางเฟยจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาแม่ของเธอคงยังไม่ได้เงินประกันชีวิตของพ่อ เมื่อแม่ไม่ได้เงินประกันชีวิตของพ่อ แม่ของเธอก็ไม่มีเงินซื้อมือถือให้เธอ

“งั้นเอาเบอร์ของฉันปะ-”

ก่อนจะพูดจบหยางเฟยก็นึกขึ้นได้ว่าเขาเองก็ไม่มีมือถือเหมือนกัน

“มีอะไร???”

จางถงถงสงสัย

“เธอจะได้มือถือประมาณวันที่เท่าไหร่”

หยางเฟยถาม

“ถ้าแม่ได้เงินประกันชีวิตของพ่อวันนี้ คงอีก 1 – 2 วัน แม่ถึงจะซื้อให้”

จางถงถงตอบ

“โอเค หลังจากเธอได้มือถือแล้วฉันจะโทรหาเธอเอง”

หยางเฟยพูด สำหรับเขาการโทรหาจางถงถงไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย เขาก็แค่บอกให้อลิสต่อสายให้เท่านี้เขาก็คุยกับเธอได้แล้ว ไม่มีเบอร์เขาก็สามารถโทรหาเธอได้

“อื้ม”

จางถงถงพยักหน้า

….

ณ บ้านของหยางเฟย

หลังจากหยางเฟนกลับถึงบ้านเขาก็ตรวจสอบพวกหุ่นยนต์ หลังจากตรวจแล้วไม่พบปัญหาเขาก็สั่งให้พวกมันกระจายตัวออกไปรอบๆ บ้าน พร้อมกับคำสั่งว่า ‘จับตัวทุกคนที่เข้าใกล้บ้าน’ เหตุผลที่เขาออกคำสั่งให้จับตัวแทนฆ่าก็เพราะว่า เขากลัวว่าจะไม่คนธรรมดาเดินเข้าใกล้บ้านของเขา เขาเลยบอกให้จับเอาไว้ก่อน

และเขาก็สั่งให้หุ่นยนต์บางส่วนไปเฝ้าสุสานแม่ของเขาเอาไว้ เขาไม่ต้องการให้ร่างแม่ของเขาถูกคนในตระกูลของเธอรบกวน

“อลิส เอาเงิน 870 ล้านหยวน ไปซื้อหุ้นของฟานตงเทคโนโลยีให้หมด”

หยางเฟยออกคำสั่ง อย่างที่เขาไปก่อนหน้านี้ จะทำอะไรมันต้องใช้เงิน เงินคือตัวขับเคลื่อนทุกอย่าง ถ้าไม่มีเงินก็ทำอะไรไม่ได้เขาเลยต้องหาเงินให้ได้เยอะๆ

[ติ้ง! โฮสต์ต้องการเพิ่มจำนวนเงินใช่ไหม]

อลิสถาม

“ใช่”

หยางเฟยไม่ปฏิเสธ

[ติ้ง! ถ้าโฮสต์ต้องการเงินฉันแนะนำให้เอาเงินไปลงทุนในตลาดหุ้นต่างประเทศ หรือตลาดฟอเร็กซ์ดีกว่า ตลาดหุ้นของประเทศจีนมีสิ่งที่เรียกว่า ‘ขีดจำกัดรายวัน’ ราคาหุ้นที่อยู่ในประเทศจีนจะขึ้นสูงสุด +10% จะลงสูงสุด -10% เมื่อราคาขึ้นลงถึง 10% หุ้นตัวนั้นจะโดนระงับการซื้อขายทันที]

อลิสอธิบาย

หยางเฟยพยักหน้ายอมรับ เนื่องจากมันผ่านมานานมากแล้วเขาเลยลืมว่าประเทศจีนมีสิ่งที่เรียกว่า ‘ขีดจำกัดรายวัน’ เพราะเขาลืมว่าประเทศจีนมีสิ่งที่เรียกว่า ‘ขีดจำกัดรายวัน’ เขาเลยบอกให้อลิสซื้อหุ้นของฟานตงเทคโนโลยี

“เธอสามารถทำกำไรได้วันละกี่เปอร์เซนต์”

หยางเฟยถาม

[ติ่ง! ประมาณ 10 – 17 เปอร์เซนต์]

อลิสประมาณ

‘ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ ตอนนี้เรามีเงินอยู่ 870 ล้านหยวน ได้วันละ 10% ก็เท่ากับว่าได้วันละ 87 ล้านหยวน แถมเงินที่ได้มาเรายังเอาไปเป็นทุนวันต่อไปได้อีก รวย! รวย!! รวย!!’

หยางเฟยคิดในใจ อลิสไม่ทำให้เขาผิดหวังจริงๆ

“จัดการเลย”

หยางเฟยออกคำสั่ง

[ติ้ง! รับทราบ]