ตอนที่ 175: หลังสงคราม

“ล็อค! ล็อค! ล็อค! ล็อค! ล็อค! ล็อค! ล็อค! ล็อค...”

ทุกคนต่างก็เรียกชื่อนี้ โดยพร้อมเพรียงกัน

พ่อแม่ของล็อคนั่งอยู่ข้างๆ น้ำตาไหล

น่าภูมิใจมาก! ลูกชายของเราช่างน่าภูมิใจเกินไปจริงๆ เลยล่ะ!

อาจารย์ออกมาข้างหน้าทีละคนและยืนยันกับพวกเขาเอง

“คุณผู้หญิง คุณผู้หญิง คุณเลี้ยงลูกชายได้ดีเลยจริงๆ!”

“คุณช่วยเล่าตัวอย่างการศึกษาให้ฟังหน่อยได้ไหม? สิ่งนี้ควรค่าแก่การเรียนรู้จากผู้ปกครองทุกคน…”

“ขอโทษนะ ตระกูลของคุณมีธรรมเนียมในการหมั้นหมายแล้วหรือยัง? นี่คือรูปลูกสาวของฉันนะ...”

“ลองดูลูกสาวของฉันก่อนสิ! ฉันมีลูกสาวสองคนเลยนะ คุณเลือกได้เลยล่ะ…”

แม่ของล๊อคพิงไหล่ชายเคราหนา พวกเขาทั้งสองคนสะอื้นไห้ ด้วยความปิติยินดีอยู่ในตอนนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงยังไม่มีอารมณ์ที่จะสนใจเรื่องนี้เลย

ในขณะนี้ล๊อคถูกเพื่อนร่วมชั้นของเขาต่างช่วยกัน โยนตัวเขาขึ้นไปในอากาศแล้ว!

เสียงเชียร์นั้นยังคงดังไปอย่างต่อเนื่อง

เป็นอีกครั้งที่ล๊อคบินขึ้นไปในอากาศ และเรียกปีกพายุออกมาโดยตรง

หลังจากหยุดกลางอากาศแล้ว ล๊อคมองไปที่เหล่าเพื่อนร่วมชั้นของเขาและพูดว่า “เอาล่ะ! เรื่องจะยุติโดยเร็วนี้ ทุกคนสามารถไปทำธุระของตัวเองได้แล้ว ฉันไม่ชินกับบรรยากาศแบบนี้เลยจริงๆ…” จากนั้นเขาก็มองไปที่พ่อแม่ของเขา “ผมจะต้องไปทำอะไรบางอย่างก่อน พ่อกับแม่รอผมอยู่ที่สถาบันก่อนนะครับ!”

หลังจากพูดจบ ล๊อคก็บินออกไป

...

“ยังต้องการซอสมะเขือเทศเพิ่มอีกไหม? ฮะ?”

“เจ้าพวกติดยา! พวกนายสมควรโดนเฆี่ยน!”

ในเวลานี้ ดิคเก้นเป็นเหมือนแม่ทัพใหญ่ของกองทัพทั้งสาม นำผู้ใต้บังคับบัญชากว่า 200 คนปราบผู้ก่อการจลาจลนับพัน!

“ปัง! ปัง!”

ดิคเก้นส์ฟาดเข็มขัดในมือของเขาใส่อันธพาลที่คุกเข่าต่อหน้าเขา เขาให้ "การศึกษาทางความคิด" แก่พวกมันในพื้นที่ว่าง

“เอาชนะพวกเขา! มาดูกันว่าพวกเขาจะยังกล้าทุบร้านค้าและขโมยผู้หญิงอีกหรือไม่! พวกมันชั่วร้ายกว่าเราอีกด้วยซ้ำ!”

ดิคเก้นนั่งบนเก้าอี้ ที่คนของเขาหามาให้ พร้อมโบกพัดในมือของเขา และพูดกับคนรอบข้างว่า “ปิดตาทุกคนเลยเดี๋ยวนี้… ฉันเพิ่งส่งตำแหน่งไปให้บอส พวกเขาน่าจะมาถึงในไม่ช้านี้แหละ…”

ดิคเก้นส์ฉลาดจริงๆ ตอนนี้เขาไม่สามารถทำให้ล๊อคออกตัวได้ ดังนั้นเขาจึงต้องคิดจากมุมมองของอีกฝ่าย

หากอันธพาลเหล่านี้รู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของล๊อคกับกองกำลังใต้ดิน มันก็คงจะไม่ดีแน่

ในขณะที่คนเหล่านี้ถูกปิดตา ล๊อคก็ปรากฏตัวในพื้นที่เปิดโล่งเช่นกัน

“บอส! คนพวกนี้ได้ถูกปิดตาไว้กันทั้งหมดแล้ว เราไปคุยกันไกลๆเถอะ...”

เมื่อมองไปที่เหล่าอันธพาลที่มากมาย ที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น ล๊อคและดิคเก้นส์ก็เดินออกไปในระยะไกล

“บอส! คุณยังไม่รู้! คนเหล่านี้ล้วนเป็นพวกไม่ได้เรื่อง หากเราไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้ เราทุกคนจะยอมแพ้เลยล่ะ! ฮิฮิ!” ดิคเก้นส์ยื่นซิการ์ให้ล๊อคและช่วยจุดไฟ

หลังจากดูดซิการ์แล้วล๊อคกล่าวว่า “ฉันได้สูตรยาแก้พิษจากซอสมะเขือเทศมาแล้ว ฉันคิดว่าเราจะสามารถปรุงยาได้ในวันพรุ่งนี้ แจ้งบีสต์มาสเตอร์ใต้ดิน ที่ได้รับผลกระทบให้มาที่ทางเข้าสถาบันการศึกษาในวันพรุ่งนี้เพื่อมารับยา สำหรับ 1,000 คนนี้ จงใช้ให้เป็นประโยชน์ ให้พวกมันเผยแพร่เรื่องนี้ในเมือง”

เมื่อดิคเก้นได้รู้ว่า ลูกสาวของเขามีโอกาสที่จะกลีบมาเป็นปกติได้ เขาจึงรู้สึกมีความสุขมาก “ไม่ต้องห่วง บอส! ฉันจะจัดการเรื่องนี้อย่างดีแน่นอนเลยล่ะ!”

“ร้านอาหารใต้ดินเปิดให้บริการหรือเปล่า? ฉันหิวน่ะ!” ล๊อคพูดขณะที่เขาลูบท้องของเขาไปด้วย

ล๊อคยังไม่กล้ากลับไปที่สถาบันในตอนนี้

เหล่าจำนวนคนที่คลั่งไคล้ก็ยังมีอีกเยอะมาก ตอนนี้เมืองยุ่งเหยิงอย่างมาก เขาคงจะต้องไปที่ใต้ดินเพื่อกินที่นั่น!

ทักษะการทำอาหารของเชฟเหล่านั้น ก็ดีมากด้วยเช่นกัน

“แน่นอนว่ามันเปิดตลอดเวลาอยู่แล้ว! แต่เพียงแค่สำหรับคุณเท่านั้น! ทำไมบอสตัวจริงกลับไปที่ฐานโดยไม่มีอาหารกินได้ล่ะ” ดิคเก้นส์ได้สั่งลูกน้องบางคนทันที หลังจากจัดการเรื่องแล้ว เขาเชิญล๊อคขึ้นรถและกลายเป็นคนขับเป็นการส่วนตัวไป

...

ตั้งแต่เช้าวันรุ่งขึ้น มีแถวยาวเหยียดที่ทางเข้าสถาบันการศึกษา

เหล่าบีสต์มาสเตอร์ในเมือง กำลังรอยารักษากันอยู่

คราวนี้ฮอบริกไม่ได้เป็นตาแก่ขี้งกอีกต่อไป เขารู้ว่ามันไม่ง่ายเลย สำหรับคนเหล่านี้ ดังนั้นเขาจึงให้ความช่วยเหลือโดยไม่คิดค่าใช้จ่ายใดๆ เลย

โรเซตซึ่งได้ขจัดพิษออกจากร่างกายของเธอแล้ว ก็แจกจ่ายยาให้กับทุกคนเช่นกัน

ดิคเก้นส์ที่นั่งอยู่ในรถ ในระยะที่ห่างออกไป ซึ่งกำลังสังเกตอย่างเงียบ ๆ และยังคงเช็ดน้ำตาด้วยผ้าเช็ดหน้าของเขาไปด้วย

“ฮืออ   ฮืออ   ฮืออ   ฮืออ... คุณเห็นไหม แม่โรเซต ? ลูกสาวของเรามีอนาคตที่ดีและได้รับความไว้วางใจให้ทำงานสำคัญจากสถาบันการศึกษาอีกด้วย! ฮืออ   ฮืออ   ฮืออ   ฮืออ.....”

ภรรยาของดิคเก้นนั้นได้เสียชีวิตก่อนวัยอันควร และโรเซตก็ได้รับการเลี้ยงดูมาจากเขาอย่างอุตสาหะ

ลูกน้องของเขาบางคนก็ได้รับผลกระทบจากบรรยากาศไปด้วยและเริ่มร้องไห้เช่นกัน พวกเขาไม่ใช่กลุ่มเดียวที่มีความสุขในตอนนี้

ในเวลาเดียวกัน ดักลาสซึ่งอยู่ในห้องพยาบาลของสถาบันการศึกษา ก็กำลังตื่นขึ้นมาแล้วเช่นกัน

"คุณตื่นแล้ว!" ไดอาน่าซึ่งเฝ้าอยู่ตลอดทั้งคืน เช็ดน้ำตาและจับมือเขาในทันที

“นี่... นี่คือ?...” ทักษะแบทเทิลบีสต์ของล๊อคนั้นแข็งแกร่งเกินไป ทำให้เขารู้สึกวิงเวียนศีรษะ

หัวหน้าแพทย์คาร์เตอร์ถือสมุดเวชระเบียนและพูดว่า “คุณมีร่างกายที่ดีจริงๆ แบทเทิลบีสต์ของคุณรับความเสียหายส่วนใหญ่แทนคุณ! พักผ่อนให้สบายเถอะ มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่แล้วล่ะ”

ทริสตั้นซึ่งตอนนี้ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยผ้าพันแผล ได้บอกกับดักลาสถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้

หลังจากฟังแล้ว ดักลาสก็ก้มหน้าลงและพึมพำว่า “ฉันไม่คาดคิดว่าเทรนต์ จะต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่มีใครสืบทอดกิจการแบบนี้ เมืองทองคำต้องวุ่นวายอย่างมากแน่ๆ เลยล่ะ”

“คุณยังมีเวลาสนใจเรื่องนั้นอีกงั้นหรอ? ตอบมาสิ! ว่าทำไมคุณถึงไม่มาหาฉัน!” เมื่อเห็นว่าผู้ชายคนนี้หายดีแล้ว ไดอาน่าจึงวางมือบนสะโพกของเธอและเริ่มซักถามเขา!

ดักลาสมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน และพูดว่า “ที่รัก ตอนนี้คุณก็รู้จักตัวตนของฉันแล้ว ฉัน... ฉันจะคู่ควรกับคุณได้อย่างไรกันล่ะ แม้ว่ามันจะขัดต่อความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของฉันก็ตาม แต่ฉันก็ได้ทำมันไปแล้ว! มันไม่สมควรได้รับการให้อภัย! ฉันจะเผชิญหน้ากับคุณได้อย่างไรกัน…”

ตระกูลเทรนต์ทำธุรกิจการเกี่ยวกับการค้ามนุษย์มาโดยตลอด

ในฐานะหนึ่งในผู้ที่ทำงานที่เก่าแก่ที่สุดในตระกูล มือของดักลาสนั้นเปื้อนเลือดมานับไม่ถ้วน เขาคิดว่าตัวเองไม่สมควรได้รับการให้อภัย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

เดิมทีนั้น ดักลาสตัดสินใจขัดขวางการโจมตีร้ายแรงของอาร์มสตรอง และเสียชีวิตด้วยน้ำมือของล็อค

ด้วยวิธีนี้ ตระกูลเทรนต์จะมีคำอธิบายแก่ผู้คนได้

ด้วยประสบการณ์อันยาวนานมาอย่างโชกโชนของดักลาสในการต่อสู้แล้ว ตอนนี้เขานึกถึงเหตการณ์เมื่อวานนี้ เขาเริ่มสงสัยว่าล็อคจงใจที่จะไม่ฆ่าเขา

“สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต ก็คือเรื่องในอดีต การขวางการโจมตีนั้นถือได้ว่าเป็นการตอบแทนความกตัญญูของตระกูลเทรนต์แล้ว เดิมทีอาร์มสตรองนั้นต้องการฆ่าคุณ! แม้ว่าคุณจะไม่ได้คิดถึงตัวเอง แต่คุณควรคิดถึงใจของอาจารย์ไดอาน่าด้วย...”

หลังจากพูดอย่างนั้นแล้ว ล๊อคซึ่งไม่มีอะไรจะทำแล้ว เดินเข้ามาในห้องพยาบาล

เมื่อมองไปที่เด็กอัจฉริยะคนนี้ ดักลาสยังคงมีความกลัวอยู่ในใจ เขาไม่เคยเห็นบีสต์มาสเตอร์ที่มีพลังที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้มาก่อน

ทริสตัน ตัดสินใจที่จะเข้าประเด็นสำคัญต่อ เขาหยิบเอกสารสองสามฉบับออกมาแล้วยื่นให้ดักลาส

“นี่... นี่คือจดหมายเตือนจากศาลรัฐบาลกลางงั้นเหรอ?”