ตอนที่ 2 ฆ่ากลับ

หลังผ่านไปเจ็ดแปดวัน ร่างกายของเฉินเฟยที่เคยผอมแห้งเติบโตขึ้น กล้ามเนื้อบางส่วนเริ่มปรากฏให้เห็น ตัวเขาไม่ได้ดูผอมแห้งน่ารังแกอีกต่อไป

ขณะที่เฉินเฟยคาดหวังว่าจะได้ก้าวสู่ระดับขัดเกลาผิวหนัง ศูนย์การแพทย์ได้สั่งให้เขาไปเก็บสมุนไพรบนภูเขา

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น คนรับใช้กลุ่มหนึ่งของศูนย์การแพทย์เดินทางออกจากเมืองพร้อมตะกร้าเก็บสมุนไพรไปที่ภูเขาผิงหยิน

ช่วงนี้นอกเมืองไม่ค่อยสงบ แต่ศูนย์การแพทย์ขาดแคลนสมุนไพรจึงต้องจัดคนรับใช้ออกไปเก็บสมุนไพร หลังเก็บเสร็จก็สามารถลงจากภูเขาได้

แต่ถ้าทำไม่สำเร็จจะต้องกลับไปภายในสามวัน แน่นอนว่าไม่มีทางรอดจากการโดนเฆี่ยนตี

คนกลุ่มหนึ่งแยกย้ายกันเข้าไปในภูเขาผิงหยิน

เฉินเฟยเดินไปได้หนึ่งก้านธูป[1] เมื่อพบสมุนไพรก็เก็บมันอย่างมีความสุข ด้วยการบ่มเพาะที่พัฒนาอย่างต่อเนื่อง ร่างกายเฉินเฟยไม่ได้แข็งแกร่งขึ้นเพียงอย่างเดียว แต่ประสาทสัมผัสทั้งห้ายังดีขึ้นด้วย

แม้ตอนนี้เฉินเฟยกำลังเก็บสมุนไพร แต่หูตาเขาต่างคอยสังเกตสภาพแวดล้อมเป็นระยะเพื่อระวังอันตราย

ในภูเขาผิงหยินอาจไม่มีสัตว์ป่าขนาดใหญ่แต่ยังมีแมลงและงูพิษอยู่บ้าง ทุกครั้งที่มาเก็บสมุนไพรจะมีคนรับใช้หลายคนได้รับบาดเจ็บหรือแม้กระทั่งตาย

เมื่อเอื้อมไปเก็บสมุนไพรได้ครึ่งหนึ่ง สีหน้าเฉินเฟยพลันเปลี่ยนไป เขาพุ่งตัวไปด้านหน้าทันที

ช่วงขณะต่อมาลูกธนูปักเข้าตำแหน่งเดิมของเฉินเฟย ลูกธนูสั่นเล็กน้อยด้วยแรงอันหนักหน่วง หากเฉินเฟยไม่หลบออกมาคงโดนลูกธนูดอกนั้นแทงเข้าตัว

เฉินเฟยกำมีดพร้าซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ ในใจเขาเต็มไปด้วยความโกรธ ถ้าเคลื่อนไหวช้ากว่านี้เขาคงตายแล้ว

“รู้ตัวค่อนข้างเร็วเลย” เสียงหัวเราะดังขึ้น

“เด็กนั่นเรียนอยู่ในสำนักหมัดจีซานพักหนึ่ง มันเลยมีไหวพริบค่อนข้างดี” เสียงชาต้าซินดังขึ้น

“ครั้งสองไม่พลาดแน่ เจ้าไปอีกฝั่ง วันนี้มันหนีไม่ได้...ไม่ดีแล้ว เด็กนั่นกำลังหนี ตามไปเร็ว!” หนิวกัวเลิกคิ้วเล็กน้อย เขากำลังจะง้างธนูแต่เห็นเฉินเฟยเคลื่อนที่ไปมาระหว่างต้นไม้จึงเล็กเป้ายาก

แม้หนิวกัวจะเป็นนักล่าและมีทักษะธนูอยู่บ้าง แต่เขาเป็นเพียงคนธรรมดา ตอนนี้เฉินเฟยกำลังจะทะลวงระดับไม่ว่าเป็นพละกำลังหรือความเฉียบคมล้วนเหนือว่าคนธรรมดา

ดังนั้นเมื่อเขาเริ่มวิ่งหนิวกัวจึงตามไม่ทัน

“เฉินเฟย เจ้าทำตัวอย่างกับหมา แกจะหนีไปไหน มาทุบตีข้าสิ มาฆ่าข้า!” ชาต้าซินตะโกนเสียงดัง

เฉินเฟยไม่ตอบโต้ก้าวเท้าวิ่งต่อไป ผ่านไปเพียงหนึ่งเค่อก็สลัดสองคนนั้นหลุด สีหน้าเฉินเฟยเย็นชาอย่างยิ่ง เขาไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปแน่นอน แต่หนิวกัวมีธนูอยู่กับตัว ด้วยพลังที่เฉินเฟยมีในตอนนี้เขาจะไม่บุกเข้าไปหาก่อน เว้นแต่ว่าจะทะลวงระดับต่อไปได้

คิดได้ดังนั้นเฉินเฟยจึงดูแผงระบบอีกครั้ง

[ชื่อ: เฉินเฟย]

[อาชีพ: นักยุทธ์]

[วิชายุทธ์: หมัดจีซาน(ยังไม่เริ่ม), วิธีหายใจจีซาน(รู้แจ้ง)]

[ระดับ: นักสู้(99/100)]

“ใกล้ก้าวหน้าแล้ว!”

สีหน้าเฉินเฟยตื่นเต้น เดิมทีคาดไว้ว่าประมาณสิบวัน ตอนนี้ดูแล้วน่าจะเร็วกว่านั้น ตอนที่วิ่งหนีมาทำให้เขาต้องหายใจมากขึ้น ความเร็วในการทะลวงจึงเร็วขึ้นเล็กน้อย

เฉินเฟยนึกถึงชุดของหนิวกัวเมื่อครู่ อีกฝ่ายน่าจะเป็นพรานในภูเขาผิงหยิน บางทีเขาอาจแกะรอยตามมาถึงตัวได้ ดังนั้นเฉินเฟยจึงไม่หยุดอยู่ที่เดิมและวิ่งไปทางอื่น

เขาวิ่งไปสักพักแล้วหยุดพัก ครึ่งชั่วยามต่อมา เฉินเฟยหยุดวิ่งเพราะรู้สึกว่าร่างกายเกิดการเปลี่ยนแปลง

ครู่ต่อมาเสียงกล้ามเนื้อและกระดูกดังมาจากร่างกาย เฉินเฟยกัดฟันเงยหน้าขึ้น ความเจ็บปวดล้นหลามปะทุขึ้นภายในร่าง อาการคันแผ่ซ่านไปทั่วกล้ามเนื้อ

โชคดีที่ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นเพียงชั่วขณะแล้วหายไป เฉินเฟยกำหมัดแน่น รู้สึกได้ถึงพลังที่พุ่งพล่านอยู่ในตัว

[ระดับ: ขัดเกลาผิวหนัง(1/1000)]

แผงระบบแสดงระดับอย่างชัดเจน เฉินเฟยมองไปรอบด้าน ได้ยินเสียงอันแผ่วเบาและมองเห็นไกลกว่าเดิม

เฉินเฟยกระโดดขึ้นลงสองสามครั้ง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแผงระบบหรือวิธีหายใจระดับรู้แจ้ง หลังทะลวงระดับเขาสามารถควบคุมพลังของตัวเองได้อย่างสมบูรณ์

การออกแรงการหมุนตัวล้วนเป็นไปได้ดั่งใจ ตอนนี้ใช้เพียงหมัดเดียวก็ล้มตัวเองคนเก่าได้ ส่วนธนูของหนิวกัว? นั่นแค่การยิงธนูของคนธรรมดา

ห่างออกไปหลายร้อยหมี่[2]

“เจ้าเด็กนี่วิ่งเก่งนัก พอจับมันได้แล้วต้องทรมานเสียก่อน!” ชาต้าซินกัดฟันพูดอย่างเย็นชา

“การทรมานคนไม่ใช่เรื่องง่าย ข้าจะกรีดผิวหนังมันแล้วเทน้ำลงแผลเพื่อให้แน่ใจว่ามันจะหายดี” หนิวกัวหัวเราะเสียงดัง

“ครั้งนี้ต้องรบกวนลุงหนิวแล้ว” ชาต้าซินพูดอย่างสุภาพ

“รับเงินเจ้ามาแล้ว ข้าก็ควรทำอะไรบ้าง”

หนิวกัวไม่สนใจเรื่องนี้แล้วมองไปด้านหน้า “ถึงเด็กนั่นจะหนีไปได้ แต่เราไม่จำเป็นต้องห่วง ค่อยๆตามหลังมันไป การใช้แรงตลอดจะฆ่าตัวมันเอง”

“ข้ากลัวว่ามันจะหนีกลับไปศูนย์การแพทย์”

“หวังว่ามันจะหนีลงภูเขาแล้วกัน นั่นจะทำให้ข้าหยุดมันง่ายขึ้น” ในสายตาหนิวกัว การฆ่าคนนั้นง่ายกว่าการฆ่าสัตว์ร้ายมาก

“ลุงหนิวช่างยอดเยี่ยมนัก!” ชาต้าซินพูดด้วยรอยยิ้ม

“ฮ่าฮ่าฮ่า เรื่องนี้ย่อมเกิดขึ้นแน่ เจ้ารอดูเถอะ...”

“ฟิ้ว!”

ก่อนที่หนิวกัวจะพูดจบ สีหน้าเขาพลักเปลี่ยนไปและกลิ้งไปด้านข้างทันที ทันใดนั้นก้อนหินขนาดเท่าชามลอยผ่านเหนือหัวเขาไป

หนิวกัวลุกขึ้นกำลังจะง้างธนู แต่มีร่างหนึ่งปรากฏต่อหน้าและเตะคันธนูในมือออก หนิวกัวถูกแรงมหาศาลผลักใส่จนตัวพลิกคว่ำ

“เฉินเฟย!”

ก่อนชาต้าซินจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเห็นเฉินเฟยปรากฏตัวและเตะหนิวกัวจนตัวพลิกคว่ำ เขาก็ใช้มีดพร้าฟันใส่เฉินเฟยทันที

“พลั่ก!”

เฉินเฟยเตะหน้าอกชาต้าซิน ซาต้าซินกระอักเลือดเต็มปาก กระเด็นถอยหลังไปหลายหมี่จนกระทั่งชนเข้าต้นไม้ใหญ่แล้วล้มลง

“พ่อหนุ่ม นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด!”

กระต่ายโดดขึ้นเหยี่ยวโฉบลง [3] หนิวกัวตะโกนทันทีเมื่อสถานการณ์พลิกกลับ เฉินเฟยไม่พูดอะไร เดินไปด้านหน้าหนิวกัวและกำลังจะฟันมีดพร้า

หนิวกัวเห็นสายตาเฉินเฟยเต็มไปด้วยความดุร้าย เขาจึงใช้มือหนึ่งหยิบมะนาวปาใส่แล้วใช้มืออีกข้างจับมีดสั้นแทง

“ชึบ!”

มือคู่หนึ่งลอยขึ้นไปบนอากาศ หนิวกัวมองแขนตัวเองอย่างสับสน ครู่ต่อมาเขารู้สึกเจ็บที่คอ โลกกลับหัวกลับหางและสุดท้ายกลายเป็นความมืด

เฉินเฟยเดินไปหาซาต้าซินด้วยใบหน้านิ่งสงบ

“ฆ่าคนแล้ว เฉินเฟยแกตายแน่!” ชาต้าซินตะโกนสาปแช่งเหมือนรู้ตัวว่าตัวเองไม่รอดแน่

เฉินเฟยตวัดมีดไปแล้วดึงกลับ ซาต้าซินล้มลงไปด้านข้าง

[1]หนึ่งก้านธูป 15นาที

[2]หมี่ หน่วยวัดเป็นเมตร

[3]กระต่ายโดดขึ้นเหยี่ยวโฉบลง ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว