ตอนที่ 170: ฝูงแมงกะพรุนหลากสี
แจ๊คได้สอบถามและค้นพบว่า
ปรากฏว่าพวกเขาทั้งสองคนนั้น ได้รู้จักกันมานานถึงสามปีแล้ว
ในการพบกันครั้งแรกที่แสนโรแมนติกของพวกเขาทั้งคู่นั้น คือช่วงเวลาที่อยู่ในระหว่างการเดินทาง
มันคือ รักแรกพบ
ประกอบกับความจริงที่ว่าพวกเขาทั้งสองคนล้วนต่างเป็นเด็กกำพร้าทั้งคู่ ในเวลาเพียงไม่กี่วัน พวกเขาทั้งสองต่างก็ตกหลุมรักกันและกันอย่างสุดซึ้ง
อย่างไรก็ตาม เมื่อรู้ว่าไดอาน่านั้นเป็นผู้อำนวยการฝ่ายรักษาความปลอดภัย ของสถาบันการศึกษาของสหพันธ์ ดักลาสเองตระหนักว่าตระกูลที่เขาทำงานด้วยนั้น ได้ทำเรื่องที่น่าอับอายบางอย่าง
ความรู้สึกต่ำต้อย ผุดขึ้นมาในใจของเขาเอง
ในช่วงเวลาของคืนหนึ่ง ดักลาสได้ทิ้งเธอไปโดยไม่ได้บอกลาเลย
อย่างไรก็ตาม ไดอาน่านั้น ไม่เคยหยุดตามหาเขาเลย
เขาไม่ได้คาดคิดไว้ว่า จะได้พบเธอที่นี่ ในวันนี้
“ไดอาน่า... ปล่อยมือเถอะ” ดักลาสไม่ใช่คนที่แว้งกัดคนที่เลี้ยงเขามา
ไม่ว่าตระกูลเทรนต์จะแย่และเลวร้ายมากแค่ไหน แต่พวกเขาก็ได้เป็นคนที่เลี้ยงดูเขามาโดยตลอด
แม้ว่าตัวเขานั้น จะไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเจ้านายของเขาเองก็ตาม...
เขาไม่ได้มีความคิดที่จะยุติความสัมพันธ์ระหว่าง นายกับบ่าว ของพวกเขา
หลังจากที่ผลักไดอาน่าออกไปแล้ว เขาก็มองไปที่คนรักของเขาแล้วหัวเราะด้วยความขมขื่น
ดักลาสใช้มานาเฮือกสุดท้ายของเขา อัญเชิญนักรบโครงกระดูกเกราะทองของเขาออกมาอีกครั้ง เพื่อพาตัวเขาไปที่ฝั่งของอาร์มสตรอง
ในขณะเดียวกันล๊อคก็มองเห็นโอกาสของเขาและใช้ Hurricane Piercer ใส่อาร์มสตรอง
เอวของอาร์มสตรองนั้นได้รับบาดเจ็บมาจากการเตะของไดอาน่าในก่อนหน้านี้แล้ว ดังนั้นเขาจึงหยุดนิ่งไปชั่วขณะ
ตูมมมมม!
ผลของทักษะอันทรงพลังดังกล่าว ไม่ได้ทำให้อาร์มสตรองและอลิซกระเด็นไปได้
ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณดักลาส ที่บล๊อกการโจมตีของล๊อคร่วมกับแบทเทิลบีสต์ของเขาเอง!
"อ่าา... !”
ไม่ว่าดักลาสจะตะโกนออกมาแรงแค่ไหน ก็ไม่มีความหมายเมื่อต้องเผชิญกับความแข็งแกร่งของล็อค
หากไม่ใช่เพราะแบทเทิลบีสต์ของเขาที่รับแรงกระแทกอันแสนรุนแรงนี้ไปก่อน...
ดักลาสคงจะต้องตายไปแล้ว
ปังงงงงงงง!
ดักลาสกระแทกชนเข้ากับรถบรรทุก เลือดไหลทะลักออกมาเต็มปาก
"ทำไมคุณถึงทำแบบนี้กันล่ะ" ล๊อคหยุดการโจมตีของเขาและมองไปที่ดักลาสซึ่งนั่งจมอยู่ในกองเลือด
ตอนนี้นักรบโครงกระดูกของดักลาสได้กลับไปยังพื้นที่มิติของเขาแล้ว เนื่องจากว่าตอนนี้มานาของเขานั้นหมดไปแล้วอย่างแท้จริง
ในขณะที่ดักลาสกำลังปกป้องโจมตีให้เจ้านายของเขาอยู่นั้น อาร์มสตรองก็ได้ฉวยโอกาสนั้นล้วงของเหลวสีดำที่บรรจุในหลอดทดลองที่อยู่ในกระเป๋าของเขาออกมา
ในไม่ช้า พลังแห่งการรักษาที่ทรงพลัง ได้ช่วยเขาและฟื้นฟูกระดูกที่แตกสลายของเขา
ความเจ็บปวดที่เคยมี ได้สลายหายไปอย่างสมบูรณ์
เขาเดินไปหาดักลาสที่กำลังจะหมดสติ ด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว!
เขาเหยียบหน้าดักลาสอีกครั้งหนึ่ง “ไอ้สารเลว! เจ้าเด็กดำพร้าใต้ดินแสนต่ำต้อย! แกกล้าดียังไงที่ไปมีความสัมพันธ์กับศัตรู!แกกล้าดียังไงที่ซ่อนเรื่องพวกนี้จากฉันกัน! ในฐานะเจ้านายของแก ฉันขอตัดสินประหารชีวิตแก!”
นี่ไม่ใช่เหตุผลเดียวที่ทำให้อาร์มสตรองโกรธมากเช่นนี้ แต่ที่เขากังวล เป็นเพราะว่าดักลาสไม่ได้ใช้กำลังเต็มกำลัง ในการต่อสู้กับล็อค สำหรับเขาแล้ว การพ่ายแพ้ของดักลาสถือเป็นรอยด่างพล้อย แห่งเกียรติยศของเขาเอง
“ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความผิดของดักลาสทั้งสิ้น!”
อาร์มสตรองให้ความสำคัญกับศักดิ์ศรีของเขา เหนือชีวิตของเด็กดำพร้าที่แสนต่ำต้อยเช่นนี้อย่างมาก!
ล๊อคยื่นแขนออกไปเพื่อรั้งไดอาน่า ซึ่งกำลังก้าวไปข้างหน้าแล้ว “อย่าหุนหันพลันแล่นไปเลยอาจารย์ไดอาน่า ปล่อยให้ฉันจัดการเรื่องนี้เองเถอะครับ...”
เขาใช้สายตาของเขาเพื่อบอกให้ไดอาน่า เงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้า
! ! ! !
ด้วยเหตุผลบางอย่าง มีกลุ่มของสีสันลอยอยู่บนท้องฟ้า!
น้ำเงิน ม่วง แดง ดำ...
มีหลายสีและมีอย่างน้อย 70 ตัว!
พวกมันกระพริบไม่หยุด
ภายใต้หัวกลมๆ ที่คล้ายร่ม มีเพียงเส้นหนวดที่เรียวยาวเท่านั้น
ลักษณะเฉพาะของพวกเขาทำให้พวกเขาแตกต่างจากแบทเทิลบีสต์ทั่วไป พวกมันดูเหมือนภูตผีที่ล่องลอยอยู่กลางอากาศ
“แมงกระพรุนงั้นหรอ...” นี่เป็นครั้งแรกที่ทริสตั้นได้พบกับสิ่งมีชีวิตเช่นนี้
อาร์มสตรองพยายามที่จะเชือดคอของดักลาสด้วยมีดสลักเพชรที่เขาเพิ่งหยิบออกมา อย่างไรก็ตาม เพียงครู่เดียวก่อนที่เขาจะแทงมันเข้าไปในลําคอของดักลาสได้นั้น ขาวน้อยก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขาและเหวี่ยงอาร์มสตรองออกไปด้วยหางของมัน
หลังจากส่งอาร์มสตรองกระเด็นไปแล้ว มันก็เทเลพอร์ตตัวของดักลาสที่หมดสติในตอนนี้ กลับมาอยู่ที่ด้านข้างของไดอาน่าแล้ว
ขณะที่กอดดักลาสที่โชกไปด้วยเลือดอยู่นั้น ไดอาน่ามองล็อคด้วยดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตาและกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณ… ขอบคุณมาก…”
“คุณสองคนควรพาเขาไปโรงพยาบาลโดยเร็ว ฉันจะอยู่ที่นี่และดูการต่อสู้ของล๊อคก่อน...”ทริสตั้นอยากรู้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับแบทเทิลบีสต์แมงกระพรุนนี้
อาร์มสตรองซึ่งได้รับบาดเจ็บอีกครั้งในคราวนี้ เขาไม่ได้โอดครวญอีก แต่มีร่องรอยแห่งความสุขบนใบหน้าของเขาแทน!
ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกเพลิดเพลินกับความเจ็บปวด
หลังจากที่ดื่มของเหลวสีดำเพิ่มอีกขวด สีหน้าของอาร์มสตรองก็ดูสดใสมากยิ่งขึ้นไปอีก
ล็อคเห็นสีหน้าของอาร์มสตรองและพึมพำว่า “คนวิปริต…”
ล๊อคปล่อยการโจมตีด้วยเฮอริเคนเพียร์ซเซอร์อีกครั้งใส่อาร์มสตรอง!
อาร์มสตรองยักคิ้วขวาขึ้น และทันทีหลังจากนั้น แมงกะพรุนในอากาศที่อยู่เหนือหัวของเขา ก็เริ่มกะพริบอย่างบ้าคลั่งราวกับไฟเตือน
การเคลื่อนไหวล่องลอยช้าๆ ที่พวกเขาได้เห็นในก่อนหน้านี้ ได้หายไปแล้ว! พวกมันเคลื่อนตัวด้วยความเร็วจนแทบจะหยุดหายใจ เพื่อบล๊อกเฮอริเคนเพียร์ซเซอร์ของล๊อค!
"อะไรกันนะ!" ดวงตาของทริสตันเบิกกว้าง!
แมงกะพรุนไม่ได้บล๊อกเฮอริเคนเพียร์ซเซอร์
แต่กลับดูดซับการโจมตีของล๊อคแทนโดยใช้หนวดของมัน!
พวกมันกำลังกลืนกินเฮอริเคนเพียร์เซอร์!
แม้ว่าเหล่าประชาชนที่ดูอยู่จะไม่ใช่บีสต์มาสเตอร์ก็ตาม แต่พวกเขาก็สามารถบอกได้ว่าสถานการณ์ไม่ปกติและพวกเขาก็ต่างอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า... น่าแปลกใจใช่ไหมล่ะ” อาร์มสตรองลูบไล้แมงกะพรุนสองสามตัวที่กลับมาอยู่เคียงข้างเขาหลังมื้ออาหาร เขามองไปที่ล๊อคและพูดว่า “แล้วถ้าคุณใช้ทักษะการโจมตีที่แข็งแกร่งกว่านี้มาอีกล่ะ? ยังไงซะ ฝูงแมงกะพรุนหลากสีเหล่านี้ของฉัน ก็จะยังคงจะกินได้อีกอยู่ดีล่ะนะ!”
ปรากฏว่าฝูงแมงกะพรุนทั้งหมด ถือเป็นแบทเทิลบีสต์เพียงตัวเดียว
ฝูงแมงกะพรุนหลากสี ตามชื่อของมันแล้วนั้น ทริสตั้นสงสัยว่าพวกมันน่าจะเป็นแบทเทิลบีสต์ประเภทพิษ
ล๊อคไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของอาร์มสตรอง แต่เขากับสนใจแบทเทิลบีสต์ของอาร์มสตรองมากยิ่งกว่า
"ฆ่าเขาซะ!" อาร์มสตรองสั่ง
หนวดของฝูงแมงกะพรุนยาวขึ้นมาก!
พวกมันแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม และบินอย่างรวดเร็วไปหาล๊อค!
แมงกะพรุนกลุ่มแรกนั้น ได้ใช้หนวดของพวกมันเพื่อสร้างตาข่ายเพื่อมัดล็อคไว้
ในขณะเดียวกัน แมงกะพรุนอีกกลุ่มก็เปลี่ยนหนวดให้เป็นใบมีดที่แหลมคม!
เกล๊งงงง! เกล๊งงงง! เกล๊งงงง! เกล๊งงงง! ...
หลังจากหยุดการเคลื่อนไหวของล๊อคแล้ว เหล่าแมงกะพรุนก็รุมล้อมล๊อคและโจมตีเขา
ประชาชนต่างรู้สึกประหลาดใจกับรูปลักษณ์ของแมงกะพรุน
"ดูลึกลับมาก..."
“คงไม่มีใครสามารถรอดจากการโจมตีที่มรงพลังนี้ไปได้…”
“ล็อคต้องมีปัญหาแน่ๆ! เขาไม่ได้ตอบโต้เลยด้วยซ้ำ!”
“ฉันหวังว่าตระกูลเทรนต์จะชนะ...”
“ถูกต้อง! จากนั้นเราสามารถกินซอสมะเขือเทศทั้งหมดที่เราต้องการได้...”
ทริสตันกำหมัดแน่น เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น
อย่างไรก็ตาม เมื่อแกนมานาของเขาถูกผนึกไว้แล้ว เขาจึงไม่สามารถทำอะไรกับมันได้
ทั้งหมดที่เขาทำได้คือ อธิษฐานขอให้ล๊อคแก้ไขสถานการณ์ได้อย่างรวดเร็ว เขาก้าวไปข้างหน้าและตะโกนว่า “ล็อค! ฆ่าแมงกะพรุนซะ!”
ปังงงงงงง! !
เสียงดังนั้นออกมาจากร่างของล็อค!
แมงกะพรุนต่างถูกส่งกระเด็นกระจายออกไปโดยการใช้เฮอริเคนเพียร์เซอร์อย่างต่อเนื่องของล๊อค!
เหตุผลที่ล๊อคยังคงนิ่งอยู่กับที่ ในก่อนหน้านี้ก็เพราะว่า เขาต้องการทดสอบว่าแมงกะพรุนนั้นสามารถกินมานาได้มากแค่ไหน!
อย่างที่เขาสงสัย พวกมันมีขีดจํากัดสูงสุดเช่นกัน
มันทำให้ล๊อคนึกถึงแบทเทิลบีสต์แมงมุม จากกลุ่มเขี้ยวอสูร
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากฝูงแมงกะพรุนเป็นฝูงบีสต์ระดับมหากาพย์ มันจึงฉลาดกว่าแมงมุมระดับชั้นยอด
เมื่อรู้ว่ามันอิ่มจากการดูดจนเต็มแล้วมันก็หยุดดูดซับต่อ
เพราะกลัวว่าจะได้รับอันตราย จากการสะท้อนกลับอย่างรุนแรงได้
