บทที่ 34 ถ้าอย่างนั้นท่านยอมรับข้าเป็นศิษย์หรือไม่?

"โอ้? ถ้าอย่างนั้นก็ฆ่าข้าสิถ้าเจ้ามีความสามารถ..." ซู่ว่านว่านเม้มริมฝีปากและเลิกคิ้วขึ้นอย่างมีชัย

เฉินเต๋อมองไปที่ซู่ว่านว่านในที่สุดเขาก็ถอนหายใจและยอมจำนนต่อคำพูดของนาง ก้มศีรษะและเริ่มขุดสมุนไพร ถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่สามารถช่วยหลานหลานได้ เขาจะฆ่านางด้วยมีดเล่มเดียวอย่างแน่นอน! เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เฉินเต๋อก็เริ่มขุดอย่างจริงจัง แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ขุดยาที่ซู่ว่านว่านต้องการออกมา

"เรียบร้อย?" เฉินเต๋อเช็ดเหงื่อจากหน้าผาก และหยิบสมุนไพรที่รากของมัน

"ดี" ซู่ว่านว่านพยักหน้า จากนั้นดมอีกครั้ง "ยังมียาอยู่"

"ยังขุดอยู่ไหม"

"แน่นอน!"

"..." เฉินเต๋อไม่รู้ว่าจะพูดว่าอะไร

เช่นเดียวกับก่อนที่จะได้เห็นเฉินหลานหลาน ซู่ว่านว่านพาเฉินเต๋อไปรอบ ๆ หุบเขาเป็นเวลานาน นำยาทั้งหมดที่นางต้องการออกมา อันที่จริงซู่ว่านว่านไม่รู้ว่านางโชคดีมากที่สามารถหายาที่ต้องการได้ที่นี่ ประมาณว่าพระเจ้าเห็นว่าพื้นที่ของนางยังไม่สมบูรณ์จึงปล่อยให้นางเจอแต่สิ่งดีๆ

หนึ่งชั่วยามต่อมา ซู่ว่านว่านมองไปที่สมุนไพรบนหลังม้าและรู้สึกโล่งใจ คงจะดีมากถ้านางมีลูกศิษย์ นางจะได้ไม่ต้องทำเองเมื่อขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพร

เฉินเต๋อมองไปที่ซู่ว่านว่านด้วยใบหน้าที่มืดมน "เจ้าควรตรวจสอบให้แน่ใจว่ายานี้มีประโยชน์สำหรับหลานหลานของข้า ไม่เช่นนั้นข้าจะขุดหลุมฝังเจ้า"

ซู่ว่านว่านเม้มริมฝีปากของนางและจ้องมองด้วยความรังเกียจ "ข้าเกลียดการได้ยินคำว่าฝัง" เมื่อนึกถึงครั้งแรกที่นางมาที่นี่ เมื่อนางลืมตาขึ้นและเห็นคนพยายามจะฝังนางทั้งเป็น นางโกรธจนไตของนางเจ็บปวด

"อะไรนะ? เจ้าเคยถูกฝังหรือเปล่า?"

เมื่อได้ยินคำพูดที่น่ายินดีของเฉินเต๋อ ซู่ว่านว่านก็เพิกเฉยต่อเขา

ในไม่ช้าเขาก็พานางไปที่ป่าไผ่บนภูเขา ข้ามป่าไผ่ เจ้าจะเห็นบ้านไม้ไผ่ตั้งอยู่ในส่วนลึกของป่าไผ่ เมื่อได้ยินเสียงเกือกม้า เด็กสาวอายุ 12 หรือ 13 ปีก็ค่อยๆ เดินออกจากบ้านไม้ไผ่พร้อมกับไม้เท้า

"พี่ชาย"

ทันทีที่เฉินเต๋อได้ยิน ม้ายังไม่ทันจะหยุด เขาก็ลงจากหลังม้าและวิ่งไปอย่างรวดเร็ว

"ทำไมเจ้าถึงลุกจากเตียง สาวน้อย คุณย่าจ้าวอยู่ที่ไหน"

"คุณย่าจ้าวไปขุดหน่อไม้มา..." หญิงสาวตอบเฉินเต๋ออย่างเชื่อฟัง จากนั้นมองไปที่ซู่ว่านว่าน "พี่ชาย นี่... นี่คือพี่สะใภ้ที่ท่านพบหรือเปล่า"

เฉินเต๋อหน้าแดงทันที "เป็นไปได้อย่างไร! พี่ชายของเจ้าและเจ้าตาบอดที่จะตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้!"

เฉินหลานหลานทำเสียง 'เอ่อ' และมองไปที่ซู่ว่านว่านด้วยความลำบากใจ

"พี่ชายของเจ้าดูน่าหงุดหงิดมาก ข้าไม่ชอบพี่ชายของเจ้าเลย ข้าเป็นหมอ ข้ามาที่นี่เพื่อดูแลเจ้า” หลังจากพูดจบ ซู่ว่านว่านก็มองไปที่เฉินเต๋ออย่างโกรธเคือง

แม้ว่านางจะไม่ชอบหลู่เซาชิง แต่ชายคนนี้ก็หล่อไม่ถึงครึ่งของหลู่เซาชิง และนางไม่ชอบมันมากกว่า! ใบหน้าของเฉินเต๋อเปลี่ยนเป็นสีแดงและน้ำเงินเมื่อได้ยินคำพูดของซู่ว่านว่าน

"แม่นาง..."

"เอาล่ะ หยุดพูด ข้าจะไปหาน้องสาวของเจ้า เจ้าไปช่วยข้าเตรียมของบางอย่าง"

"อะไร?" เฉินเต๋อถาม

ซู่ว่านว่านเดินไปข้างหน้าพร้อมกับยาในมือและยื่นของให้เฉินเต๋อ "ข้าต้องการอาบน้ำยาให้น้องสาวของเจ้า จากนั้นเจ้าต้องเตรียมถังยาให้ข้า ยังไงก็ตาม มีเข็มเงินด้วย"

เฉินเต๋อมองนางอย่างสงสัย "เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าน้องสาวของข้าเป็นอะไรก่อนที่เจ้าจะได้จับชีพจร"

"ข้ารู้คำทำนาย เจ้าเชื่อไหม" ซู่ว่านว่านมองเฉินเต๋ออย่างเงียบ ๆ และเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

"..." เฉินเต๋อพูดไม่ออก ผีเท่านั้นที่จะเชื่อ แต่ซู่ว่านว่านพูดเช่นนั้น เขาจึงต้องทำตามที่นางพูดโดยธรรมชาติ หลังจากนั้น เฉินเต๋อก็มอบน้องสาวของเขาให้ซู่ว่านว่าน จากนั้นก็ไปเตรียมสิ่งที่ต้องการ

เนื่องจากน้องสาวของเขาป่วยตลอดทั้งปี เฉินเต๋อจึงสร้างร้านขายยาขึ้นในหุบเขา ซึ่งมีทุกอย่าง รวมถึงวัสดุยาทั่วไป เมื่อซู่ว่านว่านบอกว่านางต้องการเข็มเงิน เขาสามารถหาได้หลายห่อในคราวเดียว

ในเวลานี้ ซู่ว่านว่านช่วยเฉินหลานหลานนอนบนเตียง และยื่นมือของนางออกไปเพื่อสัมผัสชีพจรของนาง และได้รับการยืนยันว่าตรงกับที่กล่าวไว้ในหนังสือ แท้จริงแล้วมันคือความอ่อนแอที่เกิดจากพิษ ไม่รู้ว่าแม่ของเฉินหลานหลานยั่วยุใคร ถึงกับวางยาหญิงมีครรภ์ มันชั่วร้ายมาก!

"นั่น...พี่สาว ท่านชื่ออะไร"

"ซู่ว่านว่าน"

"โอ้... พี่สาวว่านว่าน ทักษะทางการแพทย์ของท่านดีมากไหม?"

ซู่ว่านว่านพยักหน้าขณะที่รู้สึกถึงชีพจรของนาง "ข้ามีความมั่นใจนั้น"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของเฉินหลานหลานก็สว่างขึ้น และนางก็พูดอย่างตื่นเต้น "ถ้าอย่างนั้นท่านรับลูกศิษย์ไหม ข้าทำได้!"

ซู่ว่านว่าน? ? ?

"อะไรนะ? อยากบูชาข้าเป็นอาจารย์เหรอ?"

ไม่มีทาง ไม่มีทาง...นางกำลังคิดอยู่ในหุบเขาว่าจะดีมากถ้านางสามารถรับลูกศิษย์มาช่วยนางรวบรวมยา แต่ตอนนี้มีคนต้องการบูชานางในฐานะอาจารย์? ถึงถูกความโชคดีเข้าสิง ถึงจะขอพร ก็ไม่น่าจะโชคดีขนาดนี้!

"ใช่ ไม่มีหมอคนใดที่สามารถรักษาโรคของข้าได้ มีเพียงท่าน พี่สาวว่านว่านเท่านั้นที่สามารถรักษาให้หายได้โดยไม่ต้องจับชีพจร ข้าคิดว่าท่านมีพลังมาก ดีกว่าคนที่พี่ชายของข้าพามาก่อนหน้านี้!" เฉินหลานหลานชมเชย

"ตกลง..." ซู่ว่านว่านยิ้มอย่างเชื่องช้า

ถ้านางไม่ได้อ่านหนังสือด้วยตัวเอง และถ้าผู้เขียนไม่ได้เขียนอาการป่วยของเฉินหลานหลานลงในหนังสือ นางก็จะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอาการป่วยของเฉินหลานหลานคืออะไร!

อย่างไรก็ตามนางมีทักษะทางการแพทย์และสามารถวินิจฉัยได้เมื่อได้ตรวจอีกครั้ง ท้ายที่สุดเหล่าสาวกอัจฉริยะในหอโอสถศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่เพียงแค่กินแต่ไม่ทำอะไรเลย! แต่ถ้านางไม่รู้เนื้อเรื่องล่วงหน้า นางคงสู้กับเฉินเต๋อถึง 800 รอบในตอนนั้น!

ซู่ว่านว่านหลับตา เปลี่ยนมือเพื่อสัมผัสชีพจรของเฉินหลานหลาน จากนั้นจึงนึกถึงใบสั่งยาในใจ

"นอนลงก่อน ข้าจะเขียนใบสั่งยาให้"

"ได้"

ขณะที่รอให้เฉินเต๋อเตรียมของให้พร้อม ซู่ว่านว่านก็นั่งข้าง ๆ และเขียนใบสั่งยาอย่างจริงจัง เฉินหลานหลานเพียงแค่นอนบนเตียงและเฝ้าดู

"พี่สาวว่านว่าน ท่านกับพี่ชายของข้าพบกันได้อย่างไร"

"พี่ชายของเจ้า..."

ซู่ว่านว่านกำลังจะบอกว่าพี่ชายของเจ้าเป็นโจร แต่นางหยุดพูดเพราะความไร้เดียงสาและความโง่เขลาของเฉินหลานหลาน

แต่เมื่อนางหยุดชั่วคราว เฉินเต๋อก็ปรากฏตัวขึ้นนอกประตู เขารู้สึกกระวนกระวายใจจนไม่รู้ว่าควรเข้าไปหรือไม่ เขากังวลว่าซู่ว่านว่านจะบอกน้องสาวของเขาว่าเขาเป็นโจร แต่เขารู้ว่าถ้าเขาเข้าไปตอนนี้ เขาจะไม่สามารถระงับอารมณ์ของเขาได้อย่างแน่นอน และมันคงง่ายกว่าที่จะถูกค้นพบในตอนนั้น

"พี่ชายของเจ้าและข้าพบกันโดยบังเอิญ เขารู้ว่าข้ารู้จักยา เขาจึงถามข้าว่าต้องการรักษาโรคของเจ้าหรือไม่ ข้าตอบว่าใช่ข้าจึงตามเขามา" ซู่ว่านว่านโกหกสีขาวโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าของนาง

เฉินหลานหลานยิ้มเมื่อได้ยิน "เป็นเช่นนั้น! ไม่เหมือนกับหมอพวกนั้นก่อนหน้านี้เหรอ?"

ซู่ว่านว่านหัวเราะสองครั้ง และคิดในใจว่า มันแตกต่างออกไป พี่ชายของเจ้าเคยบังคับจับผู้คน

ซู่ว่านว่านเพิ่งเขียนใบสั่งยาเสร็จ เมื่อเงยหน้าขึ้น นางเหลือบมองออกไปนอกประตูโดยไม่ได้ตั้งใจ ทันเห็นเฉินเต๋อยืนอยู่ข้างนอกอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ

"ข้าจะบอกว่าเฉินเต๋อ เจ้ากำลังรออะไรอยู่ข้างนอก"

เมื่อรู้ว่ามีคนพบเขา เฉินเต๋อก็เดินเข้ามาพร้อมกับเม้มริมฝีปาก และวางสิ่งของที่นางต้องการไว้บนโต๊ะ "ใครบอกว่าข้ารออยู่ข้างนอก ข้าเพิ่งมาถึง!"

ซู่ว่านว่านเม้มริมฝีปากของนางและมองอย่างเงียบ ๆ ที่เฉินเต๋อ มองผ่านเขาแต่ไม่พูดอะไร และด้วยเหตุผลบางอย่าง เฉินเต๋อรู้สึกว่ารอยยิ้มของซู่ว่านว่านในเวลานี้...สวยงามจริงๆ