ตอนที่ 105 ครูห้องพยาบาล
เซจิจินตนาการถึงฉากที่สดใส
หญิงสาวผมดำยาวที่สวมชุดสีขาว มือซ้ายของเธอกำลังถือโคดาชิแบบกลับข้างอยู่ (กลับหัวท้าย) ขณะที่มือขวาของเธอกำลังดึงริบบิ้นที่มัดผมของเธอออก มีสายลมอ่อนๆทำให้เส้นผม เสื้อผ้า และริบบิ้นในมือของของเธอปลิวไสว นั้นทำให้เธอดูงดงามและไร้ความกังวล
ขณะที่ปากกาของเขาแตะลงไปที่กระดาษ มันก็เริ่มเคลื่อนไหวในทันทีตามจินตนาการของเขา เขารู้สึกเหมือนว่าปากกาในมือขวาของเขานั้นมีชีวิต
* ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว... *
เซจิรู้ว่ามันยากที่จะมีเก็บความตื่นเต้นของเขาเอาไว้ ในขณะที่เขาจินตนาการเกี่ยวกับตัวละครที่อยู่ภายใต้ปากกาของเขา
ถึงอย่างนั้น...
"นี้... ก็ไม่ได้เยี่ยมเท่าไหร่"
ยิ่งเซจิมองกระดาษมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งขมวดคิ้วมากขึ้นเมื่อวาดภาพเริ่มเสร็จทีละเล็กทีละน้อย
และก่อนที่เขาจะทำพูดจบ เขาก็ได้วางปากกาลง
เพียงแค่ดูภาพร่างที่เสร็จแล้ว เขาก็สามารถบอกได้ว่าทักษะการวาดภาพของเขานั้นต่ำกว่าฉากที่เขาเคยจินตนาการเอาไว้
"แม้ว่าส่วนหนึ่งจะเป็นเพราะการขาดอุปกรณ์สำหรับการวาดภาพ แต่เหตุผลพื้นฐานที่สุดก็น่าจะเป็นเพราะค่าสถานะของเรายังไม่สูงพอ"
ไม่เหมือนเมื่อตอนที่เขาเปิดใช้งานการ์ดบัตร [การเขียน] ค่าสถานะ [ศิลปะ] ของเขา มีแค่ 27 ซึ่งมันน้อยกว่าครึ่งหนึ่งของค่าสถานะของ [ความรู้] ซึ่งเกินกว่า 50 ไปแล้ว
หากค่าสถานะพื้นฐานของเขาไม่สูงพอ แม้จะสามารถในการเปิดใช้งานการ์ดได้ก็จะไม่ทำให้เขาแสดงประสิทธิภาพของมันออกมาได้ดีเท่าทีสมควร เซจิแน่ใจว่าเป็นกรณีนี้
เขาใช้ทักษะ [วาดภาพ] แต่ภาพวาดของเขาก็ดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่... รู้สึกเหมือนมันเป็นขยะเลย
ไม่เพียงแค่นั้น
เซจิเปิดระบบของเขาขึ้น
[ทักษะ] ที่เขามีอยู่ตอนนี้คือ [วาดภาพเร็ว], [ร่างภาพ], [ภาพเหมือน], [ภาพพื้นหลัง] และอื่นๆ... และเงื่อนไขที่ต่ำสุดในหมู่พวกมันคือ [วาดภาพเร็ว] ต้องมีค่า [ศิลปะ] อย่างน้อย 35 แต้ม!
สรุปได้ว่า เขาไม่สามารถทำอะไรใหม่ๆได้
'ถ้าค่าสถานะไม่สูงพอ ฉันจะไม่สามารถทำอะไรได้เลยซักอย่าง'
เซจิถอนหายใจให้ตัวเอง ถ้าเขาต้องการ [วาด] สำเร็จ เขาจะต้องเพิ่มค่าสถานะ[ศิลปะ] ของเขา
แต่ในทุกๆวันเขาก็ [เรียน] ที่โรงเรียนและเขาก็ยังต้องทำ [การกระทำ] อะไรหลายๆอย่างหลังเลิกเรียน เขาไม่มีเวลามากพอที่จะให้ความสำคัญกับค่า [ศิลปะ] เลย
เซจิรู้สึกเหมือนมีไม่มีเวลาเพียงพอสำหรับวันนี้ด้วย
ถ้าเขาต้องการที่จะเพิ่มค่าสถานะ [ศิลปะ] ของเขาอย่างรวดเร็ว เขาจะต้องโดดเรียนหรือตัด[การกระทำ]บางอย่างออกไปหรืออื่นๆ เช่นเสียสละเวลาที่ใช้พักผ่อนหรอนอนของเขา
เซจิไม่ต้องการเลือกทั้งสามตัวเลือกนี้ พวกมันมีตัวเลือกแค่นี้หรือไง?
โอ้ ใช่แล้ว ยังมีตัวเลือกที่สี่อยู่
เซจิจำได้ว่ามี [ไอเทม] ที่สามารถใช้งานได้ ซึ่งจะทำให้เขาสามารถย้ายค่าสถานะของเขาจากอีกค่าหนึ่งไปอีกค่าหนึ่งได้ ถ้าเขาใช้มันเขาจะสามารถย่าค่าสถานะบางส่วนของ [ความรู้] ไปให้กับค่าสถานะ [ศิลปะ] ของเขาได้!
เซจิได้เปิดเมนู [ไอเทม] และหาสิ่งที่เขาต้องการ
[การ์ดย้ายค่าสถานะ] ราคา... 55 แต้ม?
โคตรแพง!
ปากของเซจิกระตุกขึ้นมา
ด้วยวิธีนี้ในตอนนี้ของเขา เขาสามารถหา 55 แต้มได้ในเวลาเพียงไม่กี่วัน แต่มันก็ดูเหมือนจะแพงเกินไปอยู่ดี!
ทั้งหมดที่เขาทำคือการย้ายค่าสถานะของเขา ไม่ใช่การเพิ่มค่าสถานะใหม่ ดังนั้นทำไมมันถึงได้แพงขนาดนี้!?
เซจิจินตนาการว่าระบบของเขากำลังบอกว่าเขาจะเลือกหรือไม่เลือกที่จะซื้อก็ได้ แต่เขาจะไม่ทะเลาะกับมันด้วย
เซจิจินตนาการว่าเขากำลังตีนางฟ้าในของระบบเป็นนับครั้งไม่ถ้วน
เขาก้มหน้าถูคาง ขณะที่กำลังพิจารณาอย่างรอบคอบกับตัวเลือกของเขาอยู่
'ฮืมม ไอ้ระบบงี่เง่า แกคิดว่าฉันยอมแพ้แกอย่างงั้นเหรอ?'
ในที่สุดเขาก็ได้ตัดสินใจ
'ฉันจะไม่ซื้อไอ้การ์ดเวรนี้เด็ดขาด! แกจะไปร้องไห้ที่มุมพร้อมกับของแพงๆของแกที่ไม่มีใครต้องการได้ซะเถอะ!'
'ฉันจะเลือกตัวเลือกที่สาม... นั่นหมายความว่าฉันจะต้องหยุดงานอดิเรกไว้ชั่วคราวและนอนน้อยลง! ดีล่ะ เอาตามนั้น!'
เซจิกอดอกและทำท่าทางว่าได้รับชัยชนะแล้ว
เป็นเรื่องปกติที่จะไม่มีการตอบกลับจากระบบของเขา
เซจิรู้สึกว่างเปล่าเล็กน้อยภายใน
ในที่สุดเขาก็หยุดเล่นละครตลกคนเดียวและเริ่มฟามค่า [การกระทำ] ในวันนี้
...
ฟาม ฟาม ฟาม... หลังจากทำทุกอย่างที่เขาทำได้แล้ว เซจิก็เปิดคอมพิวเตอร์และเปิดไฟล์หนึ่งขึ้นมา
มันคือฉบับแก้ไขแล้วของบรรณาธิการโยชิซาของเรื่องสั้น ที่มีชื่อว่า "ผมจะตายถ้าผมไม่กลายเป็นคนหล่อ!"
ขณะที่เซจิมองไปที่ความเห็นของเธอ ส่วนที่ทำให้เขาประทับใจที่สุดไม่ใช้คำแนะนำที่เฉพาะเจาะจง แต่เป็น...
โทนเสียงพูดสุดน่ารักของเธอนี้มันคืออะไร!?
และเธอยังใช้อิโมจิหลายตัวในความเห็นด้วย! แม้ว่ามันจะมีจำนวนไม่มากนัก ในขณะที่เซจิดูความเห็นของเธอ เขารู้สึกว่ามันน่ารักผิดปกติสุดๆ!
ความเห็นพวกนี้ดูเหมือนว่ามันคล้ายกับครูจากโรงเรียนประถมมาก ผู้ซึ่งกำลังแนะนำที่จริงจังให้แก่เด็กนักเรียน
ความเห็นพวกถูกเขียนขึ้นโดยบรรณาธิการคนหนึ่งที่ดูเหมือนว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เย็นชา
แตกต่างโคตรๆ!
เซจิอดไม่ได้ที่จะแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับสถานการณ์นี้
การอ่านความคิดเห็นของเธอทำให้เขาจินตนาการถึงครูโรงเรียนประถมที่อ่อนโยนและง่ายต่อการเข้าใจ บางทีอาจเป็นคนที่อายุน้อยกว่าและยังคงเป็นเด็กฝึกงาน
มันคงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะคิดออกว่าเป็นคนที่ดูเย็นชาและเป็นมืออาชีพอย่างบรรณาธิการโยชิซาว่า... นั้นมันแตกต่างมากเกินไป แตกต่างแบบสุดๆ!
แน่นอนเซจิเข้าใจว่าหลายๆคน มักจะทำตัวแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงในอินเทอร์เน็ตจากสิ่งที่พวกเขาจะทำในชีวิตจริง แต่... นี่นับเป็นตัวอย่างของเรื่องนั้นได้ไหมนะ?
บางทีอาจจะนับ... อืม
ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม ความแตกต่างแปลกๆนี้ก็ทำให้เขาประทับใจ
เมื่อมองข้ามสิ่งที่ผิดปกติในความคิดเห็นของเธอ เซจิรู้สึกประทับใจกับเนื้อหา ทักษะด้านการแนะนำของเธอนั้นยอดเยี่ยมจริงๆ! คำแนะนำทั้งหมดที่เธอให้ไว้นั้นทั้งความถูกต้องและตรงจุด และเซจิก็เห็นด้วยกับข้อเสนอแนะของบรรณาธิการที่จะใช้ปรับปรุงผลงานสุดท้ายของเขา
ดังนั้น เซจิจึงหยิบปากกาขึ้นมาเลือกตัวเลือก [เขียนเรื่อง] จากระบบของเขาและเริ่มเขียนในสมุดโน้ต
* ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว... *
เซจิทำตามคำแนะนำของบรรณาธิการและขัดเกราเรื่องราวของเขา จากนั้นเขาก็พิมพ์ลงบนคอมพิวเตอร์และมองไปที่เรื่องของเขาแบบใกล้ๆ
หลังจากที่มั่นใจว่าไม่มีปัญหาอะไร เขาก็ส่งร่างสุดท้ายไปให้กับบรรณาธิการโยชิซะว่า
เขาได้ดูเวลาหลังจากเขียนเสร็จและรู้ว่ามันดึกแล้ว
"ใช้เวลาตั้งนาน ถึงแม้ว่าฉันจะทำแค่แก้ไขเท่านั้นงั้นเหรอ" [อันนี้จริงทีเดียว]
ตอนแรกเซจิรู้สึกว่ามันไม่ใช่ขั้นตอนที่ใช้เวลานาน แต่ดูเหมือนเวลาจะหายไปจากตัวเขาอย่างลึกลับ
เขาควรที่จะเริ่มเพิ่มค่าสถานะ [ศิลปะ] ของเขาดีไหม?
'ไม่ต้องรีบร้อน ฉันจะเริ่มต้นพรุ่งนี้' เซจิตัดสินใจที่จะพักผ่อนในตอนกลางคืน
...
เช้ารุ่งขึ้นเป็นวันที่สดใส
หลังจากออกจากห้องอพาร์ทเม้นท์แล้วเขาก็เดินลงไปที่บันได เซจิสังเกตเห็นว่า มิกะไม่ได้มารอรับดังนั้นเขาจึงไปเคาะที่หน้าประตูของครอบครัวอุเอะฮาระ
ขณะที่เขารอให้มิกะออกมา เขาก็เห็นสาวสวยผมบลอนด์กำลังเดินลงบันไดมา เธอสวมเครื่องแบบที่ดูเป็นมืออาชีพซึ่งแสดงให้เห็นถึงส่วนเว้าที่เยี่ยมยอดของเธอควบคู่กับถุงน่องสีดำที่เน้นเรียวขาที่ดูยาวและกระชับของเธอ
"สวัสดีตอนเช้านะ ฮาราโนะคุง" คาเอเดะจูมอนจิทักทายเซจิอย่างสุภาพ เมื่อเธอเห็นเขารออยู่ที่นอกประตู
"สวัสดีตอนเช้าครับ คุณจูมอนจิ" เซจิตอบกลับอย่างสุภาพ
"นายกำลังเตรียมที่จะไปโรงเรียนพร้อมกับลูกสาวของเจ้าของบ้านงั้นเหรอ?"
"อืม"
"ฉันเองก็กำลังจะไปทำงานเหมือนกัน ฉันขอไปกับนายด้วยได้ไหม?"
"ห๊ะ?" เซจิสงสัยกับสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยิน
ไปทำงาน... นั่นก็เรื่องปกติ แต่ทำไม... ต้องไปด้วยกัน?
"งานของฉันอยู่ที่โรงเรียนมัธยมปลายเซนต์ฮานะ ซึ่งเป็นที่เดียวกับที่นายจะไปนะ" คาเอเดะมีแววตาและรอยยิ้มที่สดใสขณะที่เธอพูด "ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะไปเป็นครูห้องพยาบาลที่โรงเรียนมัธยมปลายเซนต์ฮานะ"
ไม่มีคำพูดใดๆที่สามารถแสดงออกถึงความรู้สึกของเซจิในตอนนี้ได้
'นี้ เมื่อกี้ว่าอะไรนะ? ห้องพยาบาล... ครูห้องพยาบาล? เธอคนนี้... เป็นลูกสาวมาเฟียไม่ใช่หรือไง!? '
ช่วยไม่ได้ที่เขาจะตกใจ ในขณะที่เขามองไปอย่างตกใจที่สาวสวยผมบลอนด์ที่กำลังยิ้มอยู่ตรงหน้าเขา
"จากนี้ไปก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ ฮาราโนะคุง... บางทีฉันควรจะเรียกนายแบบนักเรียนว่า คุณฮาราโนะ"
รอยยิ้มของคาเอเดะ จูมอนจินั้นดูสดใสราวกับแสงแดดในยามเช้า
-------------------------
ข้างล่างนี้จะอ่านไม่อ่านก็ได้ครับ ไม่มีผลต่อเนื้อเรื่อง
*********************
ในเกาะซากุระ
จะเรียกคนแบบสุภาพว่า -ซัง (แม้จะอายุต่ำกว่า ปกติใช้เรียกคนอายุมากกว่า แปลว่า คุณ-)
จะเรียกคนที่สนิมกับว่า -คุง –จัง (ในกรณีที่อายุน้อยกว่าหรือเท่ากัน แต่ผู้หญิง จะใช้เรียกกับเด็ก ไม่ก็คนที่อายุน้อยกว่า)
และเรียกนาสกุล คือ ถ้าไม่สนิทก็แบบสุภาพ
เรียกชื่อต้น คือ ไม่เป็นคนในครอบคัวก็คนรัก และอาจจะเป็นเพื่อนที่สนิทแบบสุดๆก็ได้
