บทที่ 215: นิ้วเดียวทำลายล้างไทแรนท์(ฟรี)

บทที่ 215: นิ้วเดียวทำลายล้างไทแรนท์(ฟรี)

เมื่อลุงฟานและคนอื่นๆ ใกล้ถึงเมืองแล้ว พวกเขาไม่กล้าไปต่อ

จากระยะไกล พวกเขาสามารถเห็น โจวเฉียง ขี่ดกราะหนามสายฟ้า ได้มาถึงทางเข้าเมืองแล้ว

พวกเขาหยุดรถและพบที่สูง

ลุงฟานหยิบกล้องส่องทางไกลออกมา

“เขาไม่กลัวตายจริงหรือ?”

คิ้วของลุงฟานขมวดเล็กน้อย เขาไม่สามารถเข้าใจชายหนุ่มที่เขาเพิ่งพบได้

ไทแรนท์ นั้นแข็งแกร่งเกินไป การที่เขาไปคนเดียวนั้นค่อนข้างจะโอ้อวดเกินไป

ทางเข้าเมือง.

มีรถจอดทิ้งไว้ทุกหนทุกแห่ง ป้ายทางเข้าถูกโค่นล้ม และโครงกระดูกสามารถเห็นได้ทุกที่

เมืองเงียบสงัด

ฉากนี้เป็นฉากสุดท้ายที่พบได้บ่อยที่สุด โจวเฉียงไม่คิดว่ามันแปลก”

"เพียงมองแวบเดียว โจวเฉียงก็แน่ใจว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติมาเยี่ยมเยียนเมืองนี้

มันง่ายมาก ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ยังคงเป็นเหมือนเมื่อวันสิ้นโลกมาถึง โดยไม่มีวี่แววว่าจะถูกค้นหา

รถยนต์ที่ถูกทิ้งร้างในเมืองยังคงนอนอยู่กลางถนน

สิ่งที่ชัดเจนที่สุดคือในร้านค้าบางแห่ง อาหารและสิ่งของอื่นๆ ไม่เคยมีใครแตะต้องเลย ทิ้งไว้ให้เน่าเสียที่นี่

เหตุผลของเรื่องนี้ก็คือ ไทแรนท์ นั่นเอง

โจวเฉียง ยืนอยู่ที่ทางเข้าเมืองโดยไม่มีความตั้งใจที่จะเข้าไป

เมืองนี้ไม่เล็ก ได้รับการพัฒนาอย่างดี มีตึกสูงมากมาย ซึ่งซ่อนไทแรนท์เอาไว้ด้วย

เข้าไปแล้วเจอไหม?

โจวเฉียงมักจะไม่ทำสิ่งนั้น

ทั้งเมืองจะมีซอมบี้ได้กี่ตัว? ไม่ใช่ถ้ำมังกรหรือถ้ำเสือ โจวเฉียง ไม่กลัวซอมบี้ตัวอื่นตื่นตระหนก

นักรบพันธุกรรมอื่น ๆ อาจกลัวที่จะรบกวนซอมบี้ในเมืองและรวมตัวกันเป็นฝูง แต่ โจวเฉียง ไม่ต้องกังวลเช่นนั้น

เขายืนอยู่ที่ทางเข้าเมือง

ในระยะไกล เขาสามารถเห็นซอมบี้เดินไปมาในเมือง

เด็กและผู้ใหญ่ สูงและเตี้ย...

ที่นี่ควรจะเป็นเมืองที่จอแจ แต่ตอนนี้มันเงียบและตายแล้ว

ซอมบี้พเนจรเงียบกริบ ดวงตาหม่นหมองและเคลื่อนไหวช้าๆ ลากร่างของพวกมันไปข้างหน้าทีละก้าว

โจวเฉียง รู้สึกได้ถึงภาพลวงตา

นานแค่ไหนแล้วที่เขาเฝ้าดูฉากทั่วไปในโลกหลังหายนะอย่างเงียบๆ?

"เฮ้..."

โจวเฉียงหัวเราะทันที

บรรจุภัณฑ์ไดนาไมต์ปรากฏขึ้นในมือของเขา

ตอนนี้ โจวเฉียง แทบไม่ได้ใช้ดอกไม้ไฟ ไดนาไมต์น่าตื่นเต้นกว่า

บูม มันน่าตื่นเต้น

โจวเฉียง ยืนอยู่ที่ทางเข้าด้วยอากาศที่เหนือกว่า เหวี่ยงแขนของเขาเข้าที่และโยนชุดระเบิดไดนาไมต์ออกไปหลายสิบเมตร

ปัง

เสียงแผ่วเบาทำให้ซอมบี้บนถนนตกใจ

แพ็คเกจไดนาไมต์ตกใส่กลุ่มซอมบี้พเนจรทันที ดึงดูดความสนใจของพวกเขา

ซอมบี้รวมตัวกันรอบ ๆ แพ็คเกจไดนาไมต์

โจวเฉียง ดึงบุหรี่ออกมาอย่างสบาย ๆ ใส่ปากของเขา จุดไฟด้วยไฟแช็ก สูดหายใจเข้าลึก ๆ และพ่นควันออกมา

จากนั้น เขาก็แตะเบา ๆ ที่นาฬิกาส่วนตัวของเขา

"บูม!"

เสียงระเบิดดังขึ้น

ซอมบี้ที่รวมตัวกันรอบๆ แพ็คเกจไดนาไมต์ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ทันที ส่งตรงไปยังหายนะของพวกมัน

คลื่นระเบิดเหมือนเมฆเห็ดม้วนขึ้น

ในอาคารพักอาศัยทั้งสองฝั่งถนน กระจกจำนวนนับไม่ถ้วนแตกเป็นเสี่ยงๆ พร้อมเสียงระเบิด ร่วงหล่นเป็นสะเก็ดสีขาว

ซอมบี้ทั้งเมืองแตกตื่นในขณะนี้”

"เสียง 'แฮ่แฮ่' ของซอมบี้ทำให้ทุกคนหวาดกลัว

ลุงฟานและคนอื่นๆ ตกตะลึง

“ไอ้บ้า นี่เขามั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“เราไม่ควรล่อ ไทแรนท์ ออกมาอย่างเงียบ ๆ แล้วค่อยหาวิธีฆ่ามันหรือ?”

"ผู้เชี่ยวชาญนั้นแตกต่างออกไป พวกเขาไม่ได้เดินไปตามทางปกติ เขาวางแผนที่จะจัดการซอมบี้ทั้งหมดในเมืองด้วยตัวคนเดียวหรือไม่"

“เหลือเชื่อ ซอมบี้กลายพันธุ์ในเมืองมีไม่ต่ำกว่าหลักหมื่น แถมยังมีไทแรนท์ด้วย นี่ฆ่าตัวตายชัดๆ”

“ฉันแค่อยากรู้ว่าเขามั่นใจหรือแค่บลัฟและวางแผนที่จะวิ่งหนี?”

ทุกคนเหงื่อออกเพื่อ โจวเฉียง

การดำเนินการนี้เกินความเข้าใจของพวกเขา

ทั้งหมดที่พวกเขาพูดได้คือมันยอดเยี่ยมมาก

เขาไม่ได้คำนึงถึงซอมบี้ในเมืองด้วยซ้ำ

โจวเฉียง แสดงออกหรือไม่?

ไม่แน่นอน

เขาเฝ้าดูซอมบี้ที่อยู่ไม่สุขที่นี่ พวกมันหลั่งไหลออกมาจากอาคารที่พักอาศัยทั้งสองฝั่งของถนนและก่อตัวเป็นฝูงซอมบี้อย่างรวดเร็ว แต่ใบหน้าของเขาไม่เปลี่ยน

"โกสต์ ไป!"

โจวเฉียง ออกคำสั่ง

โกสท์ในสภาพที่มองไม่เห็นได้เคลื่อนไหวทันที

มันลอยอยู่เหนือกรงเล็บที่แกว่งด้วยความถี่สูงเป็นพิเศษ

ด้วยกรงเล็บที่ยาวถึงหนึ่งเมตร มันเหมือนกับดาบใหญ่สามใบมีด

ไม่ว่าโกสต์จะไปที่ใด ซอมบี้จะถูกหั่นเป็นชิ้นๆ

ในชั่วพริบตามีกองซอมบี้ที่ตายแล้ว

โจวเฉียงบิดคอของเขา และทันใดนั้นก็ผลักเท้าของเขาออกไป พุ่งตัวขึ้นไปในอากาศ

"แยกหนวด!"

ทักษะที่รุนแรงนี้จาก หมอแห่งความตาย เมื่อใช้ มันครอบงำและดุร้ายอย่างแน่นอน

โจวเฉียง เปิดใช้ทักษะนี้

โจว เฉียงพบว่าเซลล์ในแขนขวาของเขามีการเปลี่ยนแปลงพิเศษบางอย่าง และตอนนี้สามารถเกิดการแยกตัวอย่างบ้าคลั่งตามความประสงค์ของเขา ทำให้แขนของเขาใหญ่หรือเล็ก ยาวหรือสั้น สามารถกระทำการที่คิดไม่ถึงนับไม่ถ้วน

กระดูกก็อ่อนลงเช่นหนวดปลาหมึกไม่มีกระดูก

แต่โจวเฉียงรู้ว่ามีกระดูกหรือไม่ ทั้งหมดขึ้นอยู่กับความประสงค์ของเขา

ถ้าเขาต้องการมันแข็งมันก็จะแข็ง

ถ้าเขาต้องการให้นุ่มก็จะนุ่ม

ยืดได้ตามต้องการ

มันง่ายสำหรับผู้คนที่จะเชื่อมโยงมันกับลักษณะของผู้ชาย

แต่มันไม่ใช่แค่นั้น การปล่อยทักษะนี้ มีสิ่งใหม่ๆ มากมายปรากฏขึ้นในใจของ โจวเฉียง

ตัวอย่างเช่น เหมือนหมอแห่งความตาย เขาสามารถแยกนิ้วทั้งห้าออกเป็นห้านิ้วแยกจากกัน เหมือนชุดมีดบินที่ต่อกับแขนของเขา ที่สามารถโจมตีได้หลากหลาย หรือเขาสามารถถอนพวกมันออกทันที ก่อตัวเป็นการโจมตีรวมกัน

มันค่อนข้างคล้ายกับหยดเลือด”

“รูปแบบของแขนหลังจากแยกขึ้นอยู่กับสิ่งที่โจวเฉียงต้องการ

"ยืด!"

โจวเฉียง อุทาน แต่แขนของเขาไม่ลังเลและผลักไปข้างหน้าอย่างรุนแรง

ทันใดนั้นแขนขวาของเขาก็ยืดยาวออกไปกว่ายี่สิบเมตร

กล้ามเนื้อบนแขนนี้พันกันเหมือนรากของต้นไม้เก่าแก่เหมือนเถาวัลย์หนาทึบ

วินาทีต่อมา นิ้วทั้งห้าบนแขนก็แยกออก และเล็บก็เรียวยาว

นิ้วที่แยกออกแต่ละนิ้วไปโดนหัวของซอมบี้

หัวของซอมบี้ทั้งห้าตัวนี้ถูกเจาะโดยตรง

พลังที่น่าสะพรึงกลัวนั้นเหมือนกับการแทงเต้าหู้เข้าไปทั่วทั้งศีรษะ

ห้านิ้ว แต่ละนิ้วทิ่มหัวซอมบี้

ฉากที่น่าขนลุกและน่ากลัวมาก

แม้แต่ โจวเฉียง ก็มึนงงเล็กน้อย เขาแค่จินตนาการว่ามันจะเป็นแบบนี้ แต่จินตนาการแบบนี้เหมือนเป็นคำสั่ง ทำให้เซลล์ที่แขนแตกตัวด้วยวิธีนี้ แล้วทะลุหัวของซอมบี้ทั้งห้าตัวนี้

เมื่อมองไปที่แขนสีแดงเลือดที่ยืดออกไป 20 เมตร โจวเฉียงก็ผงะ

"หวือ!"

โจวเฉียง ที่ประหลาดใจนั้นตื่นตระหนกเล็กน้อย และแขนก็หดกลับทันที

"นี้..."

โจวเฉียงมองไปที่แขนของตัวเอง ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ

เขามองอย่างระมัดระวังที่แขนของเขา ไม่มีความแตกต่างจากก่อนหน้านี้ เป็นแขนของมนุษย์

แต่ โจวเฉียง เข้าใจว่านี่เป็นเพียงภาพลวงตา

เมื่อใดก็ตามที่เขาต้องการ แขนจะกลายเป็นหนวดเหมือนสัตว์ประหลาด

นิ้วทั้งห้าที่เจาะเข้าไปในหัวของซอมบี้นั้นมีของเหลวอยู่ ซึ่งเป็นข้อพิสูจน์ที่ดีที่สุด

“หลังจากใช้ทักษะนี้ ฉันยังเป็นมนุษย์หรือสัตว์ประหลาดอยู่หรือไม่?”

โจวเฉียง ปวดหัว

เมื่อมองดูสถานการณ์นี้ ยิ่งเขามีทักษะมาก เขาก็ยิ่งเป็นสัตว์ประหลาดในผิวหนังมนุษย์หรือไม่?

อย่างไรก็ตาม "แยกหนวด" นี้มีประโยชน์จริงๆ

ไม่มีอะไรอึดอัดทุกอย่างเหมือนเป็นสัญชาตญาณของเขาเอง

"ไป!"

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง โจวเฉียงก็เหวี่ยงแขนของเขาอีกครั้ง

ทันใดนั้นแขนก็แยกออกอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง ยืดออกไปมากกว่าสิบเมตร จากนั้นคว้าตาข่ายกันขโมยบนหลังคาของอาคารที่พักอาศัย

เขาจับตาข่ายกันขโมยไว้แน่น แขนของเขาหดลงอย่างรวดเร็ว นำ โจวเฉียง ไปที่ตาข่ายกันขโมย

เขาข้ามสิบเมตรทันที

โจวเฉียง กลายเป็นคนที่ปีนขึ้นไปบนตาข่ายกันขโมยนี้แล้ว

"สไปเดอร์แมนแกว่งด้วยใยแมงมุม ส่วนฉันขยับได้ด้วยการแกว่งด้วยหนวด"

"นี่คือความมหัศจรรย์ของการใช้เทคนิคเดียวกันกับสิ่งต่างๆ"

โจวเฉียง หัวเราะ

ในขณะนี้ โจวเฉียงก็รู้สึกโล่งใจเช่นกัน”

“การจะเป็นคนหรือไม่ แท้จริงแล้ว ไม่ได้ขึ้นอยู่กับความสามารถนี้ แต่ขึ้นกับใจ

บางคนเห็นชัดว่าเป็นมนุษย์ แต่ใจเป็นมาร พูดได้ไหมว่าเป็นคน?

เพียงแต่ว่าพวกเขาเป็นสัตว์ร้าย พวกเขาเป็นปีศาจ

มีความสามารถแบบนี้ ฉันเหมือนสไปเดอร์แมนมากกว่า เป็นพลังวิเศษอย่างหนึ่ง

"ให้ตายเถอะ ตอนนี้ฉันสมควรได้รับคำว่า 'ไม่ธรรมดา' อย่างแท้จริง"

โจวเฉียง หัวเราะอย่างเต็มที่ เหวี่ยงแขนอีกครั้ง และคว้าโคมไฟถนนที่อยู่ห่างออกไปกว่า 20 เมตร

"หวือ!"

โจวเฉียง เหวี่ยงไปแขวนกับโคมไฟถนน

ด้านล่างเป็นกลุ่มซอมบี้ที่พล่าน

พวกเขาพบ โจวเฉียง แขวนอยู่บนโคมไฟถนนเป็นครั้งแรก แต่ละคนเงยหน้าขึ้น กางแขนออก และพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะคว้า โจวเฉียง

โจวเฉียง ยิ้มเล็กน้อย คลายมือออก และร่อนลงทันที

เขากระโจนเข้าใส่กลุ่มซอมบี้

ซอมบี้เหล่านี้ยื่นมือออกมาพยายามล้อมรอบเขาอย่างสิ้นหวัง

“คลื่นกระแทก!”

พลังงานที่น่าสะพรึงกลัวถูกปลดปล่อยออกมา ก่อตัวเป็นการสั่นสะเทือนความถี่สูง ทำให้เกิดหมอกเลือดในบริเวณนั้น

ซอมบี้ที่ล้อมรอบ โจวเฉียง หายไปโดยตรง สร้างเขตสุญญากาศ

โจวเฉียง ด้วยอารมณ์ขี้เล่น ยกแขนขวาขึ้นแล้วกระแทกถนนอย่างแรง

แขนแทงลงบันพื้นทำให้พื้นผิวถนนแตกเป็นเสี่ยงๆ และจมลงสู่พื้น

วินาทีต่อไป

“พัฟ!”

ด้านหน้าของพื้นถนน นิ้วมือทั้งห้าปรากฏเหมือนเดือยแหลมบนพื้นดิน ทิ่มแทงซอมบี้ห้าตัวจากด้านล่าง

แขนที่มีรอยแยกของ โจวเฉียง หดกลับคืนสู่สภาพปกติทันที

การโจมตีนี้ใช้เวลาเพียงหนึ่งวินาที

การเคลื่อนไหวของ หมอแห่งความตาย นี้น่ากลัวเกินไปจริงๆ

โจวเฉียง นึกถึงเกม "Prototype" ที่ตัวเอกมีความสามารถในการแยกยีนแบบนี้ สามารถแปลงร่างเป็นรูปแบบต่างๆ ได้

โจวเฉียง ตอนนี้มีความสามารถนี้หรือไม่?

"อา.."

ในขณะที่ โจวเฉียง กำลังปล่อยให้จินตนาการของเขาโลดแล่น เสียงคำรามก็ดังมาจากในเมือง

ที่ปลายด้านหนึ่งของถนน ไทแรนท์สูงตระหง่านปรากฏตัวขึ้น

นอกจากนี้ยังสังเกตเห็น โจวเฉียง และเริ่มวิ่งอย่างดุร้ายด้วยการคำราม

“ตุบ ตุบ…”

เสียงเท้าของมันเหยียบย่ำบนถนนดังก้องไปทั่วถนนแห่งนี้ ยิ่งใหญ่มาก

ซอมบี้จำนวนมากที่ขวางทางถูกเหยียบย่ำจนตาย

โจวเฉียง ยืนนิ่ง จ้องมองไปที่ไทแรนท์ผู้เร่งรีบ

สำหรับไทแรนท์นั้น โจวเฉียงสามารถพูดได้ว่าเขาเข้าใจมันดีกว่าที่มันเข้าใจตัวเอง

หลังจากที่สามารถสร้างไทแรนท์ได้ โจวเฉียง ก็มีข้อมูลที่ละเอียดที่สุดเกี่ยวกับมัน

ข้อมูลนี้ประกอบด้วยส่วนสูงและน้ำหนัก ความสามารถในการต่อสู้ วิธีการโจมตีที่ต้องการ และอื่นๆ

อาจกล่าวได้ว่าต่อหน้า โจวเฉียง ไทแรนท์ไม่มีความลับ

เพื่อจัดการกับไทแรนท์ที่ไม่มีความลับ โจวเฉียง จะไม่กลัว

“กำลังจะเข้าไปสามสิบเมตร”

"สาม!"

"สอง!"

"หนึ่ง!"

"ไหล่ของมันจะจม หมายความว่ามันกำลังจะปล่อย 'พุ่งชนแห่งความตาย'"

โจวเฉียง เหมือนผู้เผยพระวจนะพึมพำกับตัวเอง

แต่เขาระบุอย่างถูกต้องว่าไทแรนท์กำลังจะทำอะไร

ไทแรนท์ทำตามที่ โจวเฉียง ทำนายไว้ หลังจากที่ไหล่ของมันจมลง มันก็ปล่อย 'พุ่งชนแห่งความตาย' กลายเป็นภาพลวงตาพุ่งเข้าหา โจวเฉียง

และซอมบี้บนถนนนี้ก็ตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายทันที

'พุ่งชนแห่งความตาย' ของไทแรนท์นั้นเหมือนกระทิงอาละวาดมากกว่า รู้เพียงว่ากำลังดุร้าย

ภายใต้การจู่โจม ซอมบี้จำนวนนับไม่ถ้วนถูกทุบและกระเด็นไปทั้งสองฝั่งของถนน

โจวเฉียงไม่ขยับ

เขายังคงยืนอยู่บนถนน

เผชิญหน้ากับไทแรนท์ที่พุ่งเข้ามาราวกับรถไฟ โจวเฉียงยกมือขึ้น

ยื่นนิ้วเดียว

“ลำแสงมรณะ!”

ลำแสงสีเขียวพุ่งออกมาจากนิ้วของ โจวเฉียง ฟาดไปที่ไทแรนท์ผู้เร่งรีบ

ลำแสงขนาดเท่านิ้วนั้นมองไม่เห็น

มันเหมือนกับเส้นเลเซอร์ในระดับที่เล็กมาก

รังสีนี้หายไปในพริบตา

แต่ไทแรนท์ที่พุ่งเข้าหา โจวเฉียง นั้นแยกออกเป็นสองซีกทันทีโดยเริ่มจากหน้าผากของมัน

ศพครึ่งท่อนที่อยู่นอกเหนือการควบคุมนั้นเหมือนกับรถที่กลิ้งอยู่นอกการควบคุม โดยมีชิ้นส่วนกระจัดกระจายไปทุกที่ระหว่างการกลิ้ง

หลังจากที่อวัยวะภายในของไทแรนท์ถูกแยกออกเป็นสองส่วนแล้ว ก็กระจัดกระจายไปทั่วระหว่างการม้วน เป็นฉากที่น่ากลัวอย่างน่าสะอิดสะเอียน

โจวเฉียง นำโล่ขนาดยักษ์ที่แขนซ้ายออกมาอย่างใจเย็น

“แผละ แผละ...”

เลือดและอวัยวะภายในบางส่วนโดนโล่ยักษ์ แต่ไม่ส่งผลกระทบต่อ โจวเฉียง ที่ซ่อนอยู่ข้างหลัง

จนกระทั่งทุกอย่างหยุดลง โจวเฉียง จึงขยับโล่ยักษ์

เขาชำเลืองมองสิ่งของบนนั้น ขมวดคิ้ว และโยนโล่ออกไป

โจวเฉียง ไม่ได้ขาดโล่ยักษ์ดังกล่าว

แน่นอนว่ามันสกปรกอยู่แล้ว เขาจึงโยนมันทิ้งไป

โจวเฉียง ไม่ได้สนใจโล่นี้ แต่จ้องมองอย่างว่างเปล่าไปที่ไทแรนท์ที่ถูกผ่าออกเป็นสองซีก

ไทแรนท์ระดับสี่ถูกผ่าออกเป็นสองซีกด้วยนิ้วธรรมดาๆ ของเขา?

ผลลัพธ์นี้ทำให้ โจวเฉียง ตกตะลึง

เขารู้ว่า "ลำแสงมรณะ" นั้นแข็งแกร่ง แต่เขาไม่คิดว่ามันจะแข็งแกร่งขนาดนี้

ไทแรนท์นั้นแข็งแกร่งมาก แต่ก็ถูกทำลายด้วยนิ้วเดียว?

แม้ว่าไทแรนท์ผู้นี้จะไม่ได้เปิดใช้งาน "แข็ง" แต่พลังป้องกันของมันก็ต่ำกว่าระดับหนึ่ง

แต่นิ้วเดียวที่ทำลายไทแรนท์นั้นเกินจริงเกินไป

ไม่เพียงแต่ไทแรนท์เท่านั้น แต่ซอมบี้จำนวนมากที่อยู่ด้านหลังไทแรนท์ก็ถูกตัดออกเป็นสองซีกโดย โจวเฉียง

บนพื้นผิวถนนมีรอยตัดเรียบราวกับกระจกลึกลงไปในดิน

ความแข็งแกร่งไม่ใช่แค่เล็กน้อย แต่เป็นการก้าวกระโดดเชิงคุณภาพ

เมื่อไปถึงระดับห้า ไม่เพียงแต่คุณจะเข้าใจทักษะโดยกำเนิดของคุณเองเท่านั้น แต่คุณยังมีโอกาสดูดซับและสืบทอดทักษะของวัตถุของเหลวยีนที่คุณใช้อีกด้วย"

"ตัวอย่างเช่น หากคุณเพิ่มระดับโดยใช้ของเหลวยีนของไร้หน้า คุณอาจได้รับความสามารถเช่น 'เพลิงชำระล้าง' ของผู้ไร้หน้า

คุณจะได้กี่ตัวหรือได้เท่าไหร่ขึ้นอยู่กับโชคของคุณ

ซึ่งหมายความว่าในอนาคต นักรบพันธุกรรมที่คุณเผชิญจะไม่จำกัดทักษะที่คุณรู้อีกต่อไป

......

โจว เฉียง ยึดหลักการไม่สูญเปล่า รวบรวมของเหลวยีนของไทแรนท์ผู้นี้ โยนเข้าไปในช่องเก็บของ และถอยกลับทันที

ร่างซอมบี้กลายพันธุ์กระจายไปทั่ว โจวเฉียงขี้เกียจเกินไปที่จะรวบรวม

ซอมบี้ทั้งเมืองโดยพื้นฐานแล้วไม่มีใครยืนอยู่

ในขณะนี้ ลุงฟานและคนอื่นๆ นอกเมืองยังสูบบุหรี่ไม่เสร็จ และไม่ได้สังเกตเห็นการต่อสู้ที่รุนแรงใดๆ แล้ว โจวเฉียง ก็ออกจากเมืองไปอย่างรวดเร็ว

“ลุงฟาน ฉันบอกแล้วไงว่าเขาแค่อวดตัว เขาต้องเห็นไทแรนท์ย์แน่ๆ แล้วก็วิ่งเร็วกว่ากระต่าย”

“ผู้ชายคนนี้ล้อเล่นหรือเปล่า เดินเข้าไปชื่นชมร่างอันโอ่อ่าของไทแรนท์ แล้วกลัวจนวิ่งหนีไป?”

"เหอะ ฉันคิดว่าเขาเป็นตัวละครที่ยอดเยี่ยม"

"แค่ถุงฟาง"

ทุกคนเริ่มเยาะเย้ย