ปราณบริสุทธิ์ในร่างของหลี่อวี้ถิงพุ่งสูงขึ้นอย่างกะทันหัน เส้นเอ็นสีเขียวที่คอกระตุก เส้นเลือดปูดพองราวกับว่ามันมีชีวิต ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำเต็มไปด้วยเลือด และปรากฏอักขระยันต์วิ่งวนไปตามใบหน้าเขา

“โอ ... ข้ายอมรับว่าเจ้าแกร่งขึ้นมากทีเดียว แต่! หลี่ยูถิง! ด้วยสภาพเจ้าในตอนนี้ การฝืนบังคับรีดเร้นพลังเกินตัว เกรงว่าสิ่งที่ต้องแลกคงไม่จบแค่ฐานบำเพ็ญเพียรตกต่ำ!”

สวี่ล่ายยืนอยู่ห่างๆ ตะโกนเตือนเสียงดัง อย่างไรก็ตาม ตอนนี้หลี่อวี้ถิงได้ตกอยู่ในสภาวะกึ่งบ้าคลั่งแล้ว ไม่สามารถฟังคำแนะนำของสวี่ล่ายได้เลย ตรงกันข้าม เขากลับปลดปล่อยระลอกคลื่นสั่นสะเทือนซัดกระหน่ำแทนคำตอบ

สวี่ล่ายไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้ปราณบริสุทธิ์ของตัวเองและประสานสองมือเพื่อปิดมัน

“พี่สาวหลิว! บอกให้หลี่อวี้ถิงหยุดเถิด! การใช้โอสถเพื่อบังคับเพิ่มพลังรบของตัวเอง ต่อให้เขาชนะการประลอง ก็เกรงว่าจะกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ในอนาคต”

เหยาหว่านซินเห็นแบบนี้ก็ตกใจ รีบลุกขึ้นและเขย่าหลิวเฟยเยี่ยน ข้างๆเธอ

“น้องเหยาไม่จำเป็นต้องตื่นตระหนก หากหลี่อวี้ถิงไม่สามารถผ่านอุปสรรค์นี้ไปได้เขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นสามีข้า เป็นได้แค่ขยะ! เช่นนั้นก็ปล่อยให้เขาถูกทำลายไปเถอะ” ใบหน้าของหลิวเฟยเยี่ยนไร้อารมณ์ แต่มุมปากกลับผุดยิ้มที่ร้ายกาจสุดพรรณนา

“นี่...” เหยาหว่านซินอ้าปากแล้วหุบ จากนั้นก็อ้าอีกรอบ สุดท้ายแอบถอนหายใจแล้วก็นั่งลงอย่างช้า ๆ

เท่านี้ก็ชัดเจนแล้ว ว่าการประลองครั้งนี้ถูกหลิวเฟยเยี่ยนวางแผนไว้ เธอตั้งใจยืมมือสวี่ล่ายมาตั้งแต่แรก เพื่อกําจัดหนามยอกอกอย่างหลี่อวี้ถิง

แต่เหยาว่านซินก็ยังไม่เข้าใจ ตามเหตุผลแล้ว หลิวเฟยเยี่ยนไม่น่าจะสามารถคาดเดาได้ว่าหลี่อวี้ถิงจะมาถึงจุดนี้ แล้วนางจะปาหินก้อนเดียวได้นกสองตัวได้ยังไง?

‘เป็นไปได้ไหมว่า......ยังมีคนอยู่เบื้องหลัง?’ ประกายแสงวาบขึ้นในใจของเหยาว่านซิน สายตากวาดไปยังฝูงชนรอบอัฒจันทร์ เกิดความคิดที่น่ากลัวแทรกเข้ามาในจิตใจ

“น้องเหยา ข้าหวังว่าบทสนทนานี้จะรู้กันแค่เราสองคน” จู่ๆ หลิวเฟยเยี่ยน ก็หันหลังกลับมา มือหนึ่งกุมมือเหยาว่านซิน

การกระทำที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน แม้ฝ่ายหลังจะไม่อยากให้สัมผัส แต่เหยาว่านซินเองก็เป็นสตรีที่ฉลาดเฉลียว ดังนั้นแสร้งทำสีหน้าปกติ หันมาตอบด้วยรอยยิ้มบาง “พี่สาวหลิวเมื่อครู่ท่านพูดอะไร ข้าฟังไม่เข้าใจเลยสักนิด?”

“คิกคิก งั้นก็แล้วไป พวกเรามาดูการประลองกันต่อดีกว่า” หลิวเฟยเยี่ยนเองก็ยิ้ม แสร้งทำเป็นสนิทสนมตามปกติ ดึงเหยาว่านซินให้มุ่งความสนใจไปบนสังเวียน

บทสนทนาระหว่างสองคุณหนูดูธรรมดามาก ไม่ดึงดูดความสนใจของผู้คนรอบข้างเลย

“ว๊ากกกก!ฮ่า——！”

บรึ้ม!

ภายใต้คลื่นกระแทกนี้ สวี่ล่ายถูกสั่นคลอนอย่างรุนแรง จนต้องถอยไปหนึ่งก้าว

เมื่อคลื่นกระแทกผ่านไป เมื่อทุกอย่างกลับสู่ความสงบ สวี่ล่ายก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้น และบังเอิญสบตากับหลี่อวี้ถิงที่อยู่ตรงข้ามพอดี อย่างไรก็ตาม เขาตกตะลึงกับภาพตรงหน้า

เห็นแค่เพียงหลี่อวี้ถิงในเวลานี้ เสื้อผ้าท่อนบนขาดวิ่นไปแล้ว เผยให้เห็นกล้ามเนื้อมัดโตๆเหมือนอาร์โนล ชวาร์เซเน็กเกอร์ เส้นเอ็นสีเขียวบนผิวหนังสีแดงเพลิงเต้นตุบๆอย่างดุเดือดดูน่ากลัวมาก ดวงตาสีแดงเลือดคู่หนึ่งสาดแสงสีแดง มีเขี้ยวโผล่ออกมาจากมุมปาก และมีน้ําลายค่อย ๆ ย้อยลงมาทั้งสองด้าน

“ฮู่ ฮู่ ...ฮ่าาาา ——！”

จู่ ๆหลี่อวี้ถิงก็แหกปาก ย่ำหนักๆใต้ฝ่าเท้า ส่งเสียง ‘พรึบบบ!’ หายวับไปจากจุดเดิมในพริบตา

“อา? เร็วจัง!”สวี่ล่ายไม่กล้าเพิกเฉย ขยับตัวเคลื่อนกายไปทางขวาอย่างรวดเร็ว

สวี่ล่ายเพียงแค่ก้าวหลบออกไป เส้นแสงสีแดงก็มาถึงจุดเดิมที่เขาเคยยืน กรงเล็บอันดุร้ายของมันฟาดลงพื้นอย่างแรง

ปัง!

เศษหินกระเด็นกระจายไปทุกที่ หมอกและควันลอยเต็มอากาศ ทั้งมุมสังเวียนบริเวณนั้นถูกกรงเล็บทำลายจนแหลกละเอียด

“ฮู้! เฉียดฉิว!”สวี่ล่ายถอยหลังอย่างรวดเร็ว

ในใจลอร้องโชคดี หากไม่ใช่เพราะปฏิกิริยาที่รวดเร็วของตัวเอง เกรงว่าเวลานี้บนตัวคงมีรูเลือดเพิ่มอย่างน้อยหนึ่งรูแล้ว

หวืออออ!

ลำแสงสีแดงพุ่งออกมาจากหมอกกระโจนเข้าหาสวี่ล่ายอย่างรวดเร็ว

“เซียะเทียนช่วยด้วย!”สวี่ล่ายไม่พูดพล่ามเสียเวลา มือข้างหนึ่งลูบไล้สร้อยข้อมือสัตว์วิญญาณ แสงสีดําทอวาบออกมาต้อนรับหลี่อวี้ถิงที่กระโจนเข้ามา

กรร!

ร่างของเซียะเทียนขยายใหญ่ขึ้น กางอุ้งเท้าใหญ่ตบอย่างแรง

“ฮ่าาาาา!”

หลี่อวี้ถิงส่งเสียงคำราม แน่วแน่ไม่ถอยแม้ครึ่งก้าว ฟาดฝ่ามือปะทะกับเซียะเทียน

ป้าง~！

กรร!

เซียะเทียนถูกกระแทกด้วยแรงปะทะที่ทรงพลัง กระเด็นออกไปตรงๆ

“เซียะเทียน!!” สวี่ล่ายตกใจมาก ย่ำเท้าข้างหนึ่งถีบแรงส่ง เคลื่อนกายอย่างรวดเร็ว กางมือข้างหนึ่งเข้าอุ้มเซียะเทียนที่ลอยเข้ามา

“เซียะเทียน เจ้าบาดเจ็บรึเปล่า?” สวี่ล่ายถามด้วยความเป็นห่วง

“กรร!...” เซี่ยเทียนคำรามเบาๆ มันส่ายหัว จากนั้นขยับอุ้งเท้าขวาที่ชาเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เอาล่ะ เจ้าศัตรูนิสัยไม่ดีไม่น่าคบผู้นี้ พวกเราจะเก็บกวาดเขาโดยทำตามแผนเดิม ตกลงไหม?” สวี่ล่ายทำท่าทางให้เซียะเทียน

“ครืด......” เซียะเทียนเข้าใจเจตนาของเจ้านายอย่างถ่องแท้ พยักหน้าส่งเสียงคํารามเบาๆ

“ฮ่าาาาา——！”

หวืออออ!

หลี่อวี้ถิงกะพริบเป็นเส้นแสง กระโจนใส่สวี่ล่ายด้วยความเร็วเต็มพิกัด

“มาแล้ว!”สวี่ล่ายเตือน ปราณบริสุทธิ์ในร่างกายเดือดพล่านถึงขีดสุด เลื่อนระดับพลังโจมตีขึ้นมาในฐานบำเพ็ญเพียรขอบเขตรวมวิญญาณโดยตรง

“ฝ่ามือร้อยปะทะ——ท่อนที่9!”

บรึ้ม~！

สวี่ล่ายฟาดฝ่ามืออย่างแรง ยังไงก็ตาม ฝ่ามือนี้เมื่อประทับร่างหลี่อวี้ถิง มันราวกับตบลงบนแผ่นเหล็ก เจ็บจนแทบทนไม่ไหว แต่อย่างน้อยแรงปะทะอันหนักหน่วงนี้ก็สามารถช่วยผลักร่างเขาให้ถอยออกมาได้

“ไอ้หยา! หนังหนาชะมัด!”

สวี่ล่ายถอยกลับอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามหลี่อวี้ถิงยังคงไล่ตามเขาอย่างไม่ลดละ ไม่ปล่อยโอกาสให้สวี่ล่ายตั้งตัวเลยแม้แต่น้อย

หึ่ง หึ่ง~！

เพียงแต่ ณ ขณะนี้เอง เซียะเทียนอ้าปากกว้าง กระแสไอวิญญาณสีดำรวมตัวกันอย่างช้าๆ

หวืออออ~！

ลำแสงสีดำหนาเท่าแขนพุ่งออกมา

บรึ้ม——！

มันระเบิดเข้าเต็มหลังหลี่อวี้ถิงอย่างจังในจังหวะที่พอเหมาะพอเจาะพอดี

“ฮ๊าาาา!” หลี่อวี้ถิงคำรามด้วยความเจ็บปวดและเดือดดาล อดไม่ไหวต้องก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว จากนั้นหันกลับมากระโจนใส่เซียะเทียนอีกครั้ง

กรร!

เซียะเทียนคำรามขู่ กระนั้น มันไม่คิดสู้ตรงๆ เพียงหันหลังและกระโจนหนีไปด้านข้างแทน

ด้านสวี่ล่ายก็ใช้โอกาสนี้ สองมือกำดาบกระหายเลือดไว้แน่น ถ่ายเทปราณบริสุทธิ์ในร่างเข้าไปข้างในอย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วย

หึ่ง หึ่ง!

ดาบกระหายเลือดขยายขึ้นเป็นดาบยาวสามอิงฉื่อ

บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม!

เซียะเทียน ใช้ประโยชน์จากรูปร่างที่คล่องตัวว่องไว ลอบเข้ามาโจมตีหลี่อวี้ถิงอีก 2-3 ครั้ง

แม้ว่ามันจะไม่ทำให้เขาเจ็บปวดแต่อย่างใด กระนั้น นี่ก็มากพอที่จะก่อกวนสมาธิให้หลุดจากสวี่ล่ายได้อย่างสิ้นเชิง

สวี่ล่ายพร้อมอยู่แล้ว แหกปากตะโกนดังสนั่น

“เซียะเทียน! กลับมา!”

กรร!

เซียะเทียนรับคำสั่ง วิ่งอ้อมกลับมาอยู่ข้างๆสวี่ล่ายอย่างไว โดยข้างหลังมัน มีหลี่อวี้ถิงกำลังไล่ตามมาอย่างไม่ลดละ

“หลี่อวี้ถิง! ตายซะ!” สวี่ล่ายชูดาบกระหายเลือดขึ้นสูง คลื่นปราณก่อตัวเป็นพายุหมุนรอบตัวเขา

หลี่อวี้ถิงคล้ายสัมผัสถึงเจตนาร้ายของสวี่ล่าย เขาอ้าปากกว้าง เร่งเร้าปราณบริสุทธิ์สีแดงมาไว้ในปากตน

หึ่ง หึ่ง~！

“เมฆาสามานย์——ตัดจันทรา!” สวี่ล่ายสับดาบกระหายเลือดลงอย่างเต็มกําลัง พระจันทร์เสี้ยวสีขาวยาวหนึ่งหมี่สว่างวาบออกมา

“ฮู้มมมม——！”

พรึบบบ!

หลี่อวี้ถิงพ่นกระสุนแสงสีแดงที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณสองหมี่ออกจากปากตัวเอง

ทันทีที่แสงสีแดงสัมผัสกับพระจันทร์เสี้ยวสีขาว ก็เกิดการระเบิดขึ้นทันที ไอวิญญาณมหาศาลกวาดพรึบ แพร่กระจายไปรอบๆ

บรึ้ม~！

บังเกิดเสียงดังสนั่น ทั่วทั้งสังเวียนสั่นสะเทือน รัศมีแสงค่ายกลป้องกันเหนือสังเวียนแผ่วจางลง และเริ่มเต็มไปด้วยรอยร้าว

“นายน้อย~！”

“นายน้อย~！！”

หน่วยอารักขาทั้งสามสิบสองคนของตระกูลสวี่เริ่มประหม่า แทบอดใจไม่ไหวที่จะวิ่งขึ้นไปบนสังเวียนเพื่อช่วยสวี่ล่ายสกัดกั้น

“อ๊าาาา!? รุนแรงอะไรเช่นนี้!”

“ภายใต้ ... ภายใต้แรงระเบิดใหญ่หลวงเช่นนี้ ยังจะมีใครรอดชีวิตได้อีก?”

ช่างร้ายกาจนัก!”

ไม่ว่าจะอยู่เหนือหรือใต้อัฒจันทร์ ทุกคนก็อดทึ่งไม่ได้

หลังจากใช้เวลานานพอสมควร หมอกละอองบนสังเวียนก็ค่อยๆจางหายไป

“พวกเจ้าดู! นั่นหลี่อวี้ถิง!”

ไม่รู้ว่าใครที่ตะโกนขึ้น แต่คนผู้นั้นมองปราดเดียวก็ระบุเงาร่างที่ยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มควันได้

“อะไรนะ? แบบนี้ก็หมายความว่าหลี่อวี้ถิงชนะแล้ว?”

“สมควรจะเป็นเช่นนั้น”

“และเหมือนจะไม่พบร่องรอยของสวี่ล่ายเลย”

“ไม่ใช่ว่าถูกระเบิดเป็นชิ้นๆไปแล้วหรือ?”

ในขณะที่ทุกคนกระซิบกระซาบกัน สวี่หูก็มองเห็นอีกร่างหนึ่งในส่วนลึกของหมอก

“นายน้อย!”

ฮือฮา——！

ชั่วขณะนี้ ตลอดทั้งศาลาสิบลี้เดือดพล่าน เพราะมันแทบไม่มีใครเลยที่คิดว่าสวี่ล่ายจะยังคงมีชีวิตอยู่

หลิวเฟยเยี่ยนลุกพรวดขึ้น จ้องมองกลางสังเวียนอย่างไม่อยากเชื่อ มองไปยังชายหนุ่มผู้หนึ่งที่ร่างโชกไปด้วยเลือด

เห็นเพียงสวี่ล่ายที่มีผมเพ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งทั่วร่างกาย มือทั้งสองประคองค่ายกลทองคำไว้ข้างหน้าอย่างมั่นคง

“สุดยอดค่ายกลป้องกันทองจรัส!?” ในขณะนี้ แม้แต่เหยาว่านซินก็ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ “หรือว่า ... หรือว่าสวี่ล่ายจะสามารถหลอมหินค่ายกลได้แล้วจริงๆ?”

“นั่นคือสุดยอดค่ายกลป้องกันหรือ?”

“นี่แสดงว่าสวี่ล่ายผู้นั้นมีหินค่ายกลป้องกันอยู่ในมือ?”

คำถามแล้วคำถามเล่าส่งเสียงอึกทึกไปทั่วทั้งสังเวียน สิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้ แลับปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาแล้วจริงๆ

“ฮ๊าาาาา——！”

จู่ๆหลี่อวี้ถิงก็ส่งเสียงคำรามออกมา

“บัดซบ! นี่เจ้ายังไม่หมดแรงอีกหรือ?” สวี่ล่ายกลัวมากจนสั่นไปทั้งตัว ตั้งท่าเตรียมสู้อีกรอบ

อย่างไรก็ตาม...

โครม!

หลี่อวี้ถิงพอคํารามเสร็จก็ล้มหงายหลัง

ณ เวลานี้ ร่างกายของหลี่อวี้ถิงค่อยๆ เหี่ยวเฉา แค่มองด้วยตาเปล่าก็เห็นว่ากำลังแห้งเหือดอย่างรวดเร็ว

และเมื่อลองเพ่งมองชัดๆ จะพบว่าตอนนี้หลี่อวี้ถิงแก้มลึกบุ๋ม ผมเผ้ากลายเป็นสีขาว ทั้งตัวมีสภาพเหมือนซากศพแห้ง หากไม่ใช่เพราะยังมีแรงกระเพื่อมบนหน้าอก ทุกคนคงคิดว่าเขาตายไปแล้ว

[ติ๊ง!]

[ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ คุณทำภารกิจเสริม : การต่อสู้ชี้เป็นชี้ตาย สำเร็จ]

[รางวัล : ค่ากิตติศัพท์ 200 แต้ม , ค่าปราณสังหาร 10 แต้ม และได้รับคุณสมบัติในการเข้าร่วมการประลองคัดเลือดคู่ครองของตระกูลเย่]

“ฮู้~! ข้าก็ตกใจแทบแย่”สวี่ล่ายได้ยินเสียงเตือนจากระบบ เขาถอนหายใจยาว เก็บดาบกระหายเลือดและเซียะเทียนที่อยู่ข้าง ๆ

“อวี้ถิง!”

หวืออออ!

ณ ขณะนี้ เงามนุษย์ร่างหนึ่งโฉบขึ้นไปบนสังเวียน และอุ้มหลี่อวี้ถิงที่กําลังจะตายขึ้นมา

“ลูกชายข้า เจ้า ... เหตุใดเจ้าถึงเป็นเช่นนี้?”

สวี่ล่ายตกตะลึง ไม่ต้องเดาก็รู้ คนที่มาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากพ่อของหลี่อวี้ถิง- หลี่เทียนปาห์!

“เจ้าน่ะหรือ! คนทำให้ลูกชายข้าบาดเจ็บ! ข้าจะฆ่าเจ้าล้างแค้นให้เขา!”หลังจากหลี่เทียนปาห์พูดจบ ปราณบริสุทธิ์ของเขาก็พุ่งทะยานและเตรียมลงมือ

“ปกป้องนายน้อย!”

“ขอรับ!”

สวี่หูออกคำสั่ง หน่วยอารักขาทั้ง 32 คนของตระกูลสวี่รีบก้าวมาข้างหน้า ล้อมสวี่ล่ายเพื่อปกป้องเขาที่อยู่ตรงกลาง

“หลี่เทียนปาห์! บุตรชายเจ้ากับข้าประมือกันอย่างยุติธรรม หากข้าไม่แสดงความเมตตาเมื่อครู่ เกรงว่าบุตรชายเจ้าคงตายไปแล้ว”

“ประมือกันอย่างยุติธรรม? เจ้ากล้าดียังไงมาพูดเรื่องนี้กับข้า!! เจ้าคู่ควรกับคำว่ายุติธรรมหรือ? เจ้าต้องใช้ลูกเล่นสกปรกลอบทำร้ายลูกข้าแน่ๆ!”

“วันนี้! ข้าหลี่เทียนปาห์จะให้เจ้าต้องชดใช้ด้วยเลือด!”

5 2 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด