บทที่ 20 ลูกสาวของข้าชอบมัน

ด้วยเหตุผลบางอย่าง หัวใจของเฉินเหมี่ยวรู้สึกซาบซึ้งเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ นางอาจเลือกที่จะเชื่อในตัวซู่ว่านว่าน สถานะในครอบครัวของนางไม่สูงเท่าพี่ชาย แม้ว่าพ่อแม่จะปฏิบัติกับนางไม่ดี แต่พวกเขาก็ยังจะจัดการแต่งงานให้นางเมื่ออายุถึงเกณฑ์ แทนที่จะทำเช่นนี้ ทำไมไม่ใช้ประโยชน์จากเวลาไม่กี่เดือนที่ซู่ว่านว่านมอบให้เพื่อให้นางเข้ากันได้ดีกับครอบครัว ซึ่งถือได้ว่าเป็นการทำหน้าที่ลูกสาวของนางให้สำเร็จ

"ขอบคุณ ข้าจะไม่ทรยศต่อความไว้วางใจของท่าน!"

"ไปกันเถอะ!" ซู่ว่านว่านพยักหน้าเบา ๆ

สามเดือนต่อมาข้าไม่ควรออกจากหมู่บ้านต้าชิง แต่เวลานั้นใกล้จะมาถึงแล้ว

หลังจากที่เฉินเหมี่ยวมาหานาง นางก็สามารถจากไปพร้อมกับเฉินเหมี่ยวและซานวา แล้วกลับไปอยู่กับครอบครัวของนาง แน่นอนว่าทั้งหมดนี้สามารถทำได้หลังจากที่นางรักษาขาของพี่น้องตระกูลหลู่

ซู่ว่านว่านเฝ้าดูเฉินเหมี่ยวจากไป รอยยิ้มจาง ๆ แขวนอยู่ที่มุมปากของซู่ว่านว่าน

"ท่านแม่ เมื่อกี้ท่านแม่คุยอะไรกับป้าคนนั้น" ซานวาถามอย่างสงสัยพร้อมกับเอียงศีรษะ

ซู่ว่านว่านเอื้อมมือไปแตะหัวของซานวาแล้วพูดว่า "ข้าไม่ได้พูดอะไร แค่บอกให้นางระวังบนถนน"

ซานวาบอกว่าโอ้ แต่ไม่ได้คิดอะไรมาก

อย่างไรก็ตามเมื่อเทียบกับซานวาแล้ว เอ้อหนิวมีความคิดมากกว่า ตอนนี้นางอายุห้าขวบและรู้อะไรมากมาย นางได้ยินว่าผู้หญิงเลวขอให้ป้าไปหาผู้หญิงเลวในหมู่บ้านหลังจากเดือนมีนาคม เป็นไปได้ไหมว่า...ผู้หญิงเลวจะจากไปจริง ๆ ด้วยเหตุผลบางอย่าง ความคิดของผู้หญิงเลวที่จะจากไปทำให้เอ้อหนิวรู้สึกอึดอัดมาก

ซู่ว่านว่านจับมือซานวาและกำลังจะไปรับเอ้อหนิว แต่พบว่าเอ้อหนิวมีสีหน้าบูดบึ้งบนใบหน้าของนาง

"มีอะไรผิดปกติ?"

เอ้อหนิวตระหนักว่าซู่ว่านว่านกำลังถามตัวเอง นางเงยหน้าขึ้นและในที่สุดก็ลดระดับลงอย่างไร้เรี่ยวแรง หลังจากนั้นไม่นานเอ้อหนิวก็ถามว่า "ผู้หญิงเลว เจ้าจะจากไปในอีกสามเดือนหรือไม่"

"ยังไม่แน่นอน" ซู่ว่านว่านตอบ ถ้าขาของพี่น้องหลู่ดีขึ้นนางก็ต้องจากไป นางไม่มีความรู้สึกใด ๆ กับหลู่เซาชิงและนางไม่ต้องการอยู่ร่วมกับพี่น้องของพวกเขา ตราบใดที่นางจากไปก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุด นอกจากนี้นางจำได้ว่ามีเขียนไว้ในหนังสือว่าหลู่เซาชิงจะมีภรรยามากกว่าหนึ่งคนในอนาคต นางไม่ชอบใช้ของร่วมกับคนอื่น กลัวจะป่วย!

"ผู้หญิงเลว ถ้าเจ้าออกไป ข้าจะไม่อยู่กับเจ้า!" เอ้อหนิวทำหน้าบึ้งและเริ่มอารมณ์เสีย

"..." นางพูดยังกับว่าถ้าข้าไม่ไปนางจะดีกับข้า!

ซู่ว่านว่านไม่ได้สนใจเรื่องนี้เช่นกัน นางแค่รู้สึกว่าเด็กกำลังอารมณ์ฉุนเฉียว จึงตอบกลับไปอย่างไร้เหตุผล "อืม ข้าจะไม่จากไป"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ใบหน้าของเอ้อหนิวก็ฉายแววยินดี "จริงเหรอ?"

"อืม" ถ้าไม่ไปตอนนี้ไม่ได้แปลว่าอนาคตจะไม่ไป นี่คือความคิดที่ลึกซึ้งที่สุดของซู่ว่านว่าน แน่นอนว่าถ้าเอ้อหนิวเต็มใจที่จะติดตามนาง นางก็ไม่รังเกียจที่จะนำคนมาเพิ่ม

มุมริมฝีปากของเอ้อหนิวโค้งขึ้นเล็กน้อย นางหรี่ตาซ่อนรอยยิ้มของนางและพูดว่า "เอาล่ะ ถ้าเจ้าไม่ไปข้าจะเรียกเจ้าว่าแม่"

เอ้อหนิวไม่รู้ว่าทำไมนางถึงพูดแบบนั้น แค่ว่าตอนที่ซานวาเรียกแม่มันฟังดูดีมาก นางเลยอยากเรียกแบบนั้นด้วย

ซู่ว่านว่านไม่ได้บังคับนางและยังคงยิ้มอย่างใจเย็น "เจ้าสามารถเรียกได้ถ้าต้องการ ข้าไม่บังคับเจ้า"

เรียกนางว่าผู้หญิงเลวก็ดีมากเหมาะกับนาง นางไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี

ครั้งนี้เอ้อหนิวไม่คิดมากและพยักหน้า "เอาล่ะ ข้าจะจำไว้ก่อน แล้วข้าจะเรียกเมื่อรู้สึกอยากจะเรียก"

เมื่อเห็นเอ้อหนิวที่ภาคภูมิใจ ซู่ว่านว่านก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ "ไปกันเถอะ ออกไปดูว่าเจ้าต้องการซื้ออะไรอีก"

หลังจากซื้อของแล้ว นางต้องกลับบ้านและเก็บกวาดเพื่อไม่ให้บ้านรกเกินไปซึ่งทำให้นางรู้สึกอึดอัด ขณะที่เดินอยู่บนถนน จู่ ๆ นางก็คิดว่าไม่มีเครื่องครัวชิ้นไหนที่บ้านดีเลย ล้วนเป็นสนิม แม้ว่าจะบอกว่าเจ้าของเดิมขาดธาตุเหล็ก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องกินสนิมทุกวันใช่หรือไม่?

นางจึงใช้เงินอีก 10 เหวินเพื่อซื้ออุปกรณ์ทำอาหารชุดใหม่เอี่ยม รวมทั้งชามและช้อนลายคราม คราวนี้นางต้องการรีโนเวทบ้านใหม่ทั้งหมด

ซู่ว่านว่านรู้สึกว่าสิ่งที่นางซื้อมานั้นเหมือนจะครบแล้ว นางจึงถามลูกสุนัขสองตัวที่อยู่ข้าง ๆ ว่าเจ้าสองคนต้องการซื้ออะไรไหม"

ซานวาดูดนิ้วแล้วส่ายหัว

เมื่อเห็นสิ่งนี้นางขมวดคิ้วและรีบเอื้อมมือไปจับมือของซานวาและให้การศึกษา "มือนี้สกปรก อย่าเอาเข้าปาก แบคทีเรียเยอะ เดี๋ยวจะป่วย"

เมื่อซานวาได้ยินดังนั้น เขาก็รีบหดมือกลับอย่างรวดเร็ว ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยดวงดาวแห่งความชื่นชม

ท่านแม่สุดยอดมาก ทุกคนทราบดี เขาต้องฟังท่านแม่!

เอ้อหนิวมองไปที่แผงลอยที่เต็มไปด้วยดอกไม้ติดผม และเงยหน้าขึ้นมองซู่ว่านว่านอย่างลังเล แม้ว่าซู่ว่านว่านจะบอกว่านางจัดการกับเด็กไม่เก่ง แต่นางก็รู้ได้จากการมองหน้าเอ้อหนิว นางมองตามสายตาอันโหยหาของเอ้อหนิว และพูดหลังจากนั้นครู่หนึ่ง "มาเลย ข้าจะซื้อดอกไม้ติดผมให้เจ้า"

เมื่อเอ้อหนิวได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของนางก็เต้นแรงด้วยความดีใจ ผู้หญิงเลวคนนี้เข้าใจนางมากขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนที่นางจะส่งเสียงผู้หญิงเลวคนนี้รู้ว่านางคิดอะไรอยู่

"มาเจ้าเลือกแล้วข้าจะจ่าย" ซู่ว่านว่านพาเอ้อหนิวไปที่แผงลอยอย่างอุกอาจ

เอ้อหนิวมองไปที่สิ่งต่างๆ ด้านบน จู่ๆ กลุ่มอาการยากลำบากในการเลือกก็เกิดขึ้น นางคิดว่ามันดูดี และนางก็คิดว่ามันดูดี และก็คิดว่านั่น และนั่นก็ดูดีเช่นกัน พูดกันตามตรงว่าพวกมันทุกอันดูดี!

แผงลอยนี้ดำเนินการโดยผู้หญิงที่แก่กว่าซู่ว่านว่านเล็กน้อย ผู้หญิงคนนั้นเห็นว่าเอ้อหนิวกำลังเลือกอยู่ นางจึงลองหาดู และในที่สุดก็หยิบดอกไม้ประดับศีรษะสีเหลืองอ่อนออกมา

"มานี่สิ สาวน้อย เจ้าชอบไหม สีเหลืองนี้สวยมาก"

เมื่อเห็นสิ่งนี้เอ้อหนิวเม้มริมฝีปากของนางและพยักหน้า "ดูดี ข้าชอบมัน"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ซู่ว่านว่านก็หยิบเงินออกมาและพูดว่า "ห่อมันซะ"

ผู้หญิงคนนั้นตกตะลึง "ฮูหยินน้อยยังไม่ได้ถามราคาเลย..."

ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ไม่กังวลว่านางจะฉวยโอกาสนั่งบนพื้นและขึ้นราคาหรือ? หรือว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้จะไม่ขาดเงิน?

ซู่ว่านว่านมองไปที่เอ้อหนิวด้วยสายตาที่งงงวยเช่นเดียวกันและอธิบายว่า "ลูกสาวของข้าชอบมัน และนางสามารถซื้อมันได้ในราคาเท่าไหร่ก็ได้"

คำสองคำนี้ทำให้เกิดคลื่นในใจของเอ้อหนิวโดยตรง นางร้ายบอกตราบใดที่ชอบมีเงินเท่าไหร่ก็ซื้อได้ นาง... ฮือ ฮือ ฮือ ข้าตื้นตันมาก ข้าควรทำยังไงดี? หัวใจของเอ้อหนิวเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง แม้นางไม่ได้เปลี่ยนสีหน้า แต่ในใจนางรู้สึกสะเทือนใจมากแล้ว

"ฮูหยินน้อยช่างดีต่อลูกสาวจริง ๆ " แม่ค้ายิ้ม ห่อดอกไม้ประดับศีรษะอย่างอิจฉาแล้วยื่นให้ "ข้ามีลูกสาวด้วย แต่นางไม่เข้าใกล้ข้าเลย"

ซู่ว่านว่านได้ยินเสียงนั้น คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ท้ายที่สุดแล้ว มันคือเนื้อส่วนที่หลุดออกจากร่างกายของเจ้า ถ้าเจ้าเข้ากันได้ดี นางก็จะเข้าใกล้เสมอ"

เด็กเป็นแบบนี้ เป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าเด็กไม่อยากใกล้ชิดกับพ่อแม่ แต่เด็กจะไม่ใกล้ชิดเพราะสิ่งที่พ่อแม่ทำเพื่อกระตุ้นเด็ก เช่นเดียวกับต้าวาและเอ้อหนิว

เมื่อหญิงขายของริมถนนได้ยินสิ่งนี้ นางรู้สึกว่าได้รับประโยชน์มากมาย "ขอบคุณสำหรับคำแนะนำฮูหยินน้อย ข้าจะคิดเงิน 3 เหวินสำหรับดอกไม้นี้ข้าทำเอง"

เมื่อซู่ว่านว่านได้ยินสิ่งนี้ นางเบิกตาด้วยความประหลาดใจ "แค่ 3 เหวินเองเหรอ มันถูกเกินไป..."

นางคิดว่างานทำมือประเภทนี้จะต้องใช้เงินอย่างน้อยหลายสิบเหวิน แต่ดูเหมือนว่านางจะประเมินค่านี้สูงเกินไป