ตอนที่ 47 สิ่งที่บดบังเนตรของซาสึเกะ

ปั้มลูกฟื้นฟูตระกูลอุจิวะ ตอนที่ 47 สิ่งที่บดบังเนตรของซาสึเกะ

ใช่แล้ว นัตสึฮิโกะพาซาสึเกะมาที่หอโคมแดง

ผ่านมาพักหนึ่ง ชื่อเสียงของย่านบันเทิงอุจิวะก็ได้แพร่กระจายจนเป็นที่รู้จัก

ไม่ต้องพูดถึงคนในโคโนฮะ แม้แต่คนมากมายจากเมืองหลวงแคว้นแห่งไฟก็ได้ยินชื่อเสียงแล้วมาเที่ยวชมที่นี่

ไม่ใช่มีแค่ผู้หญิงที่ต้องการแต่งกับตระกูลสูงศักดิ์เท่านั้นที่ถูกดึงดูดมาที่นี่ ผู้ชายที่มา เพราะถูกดึงดูดจากผู้หญิงเหล่านี้แล้วเริ่มเข้าใช้สถานบันเทิงต่าง ๆ ก็มีจำนวนเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

โดยพื้นฐานแล้ว สถานบันเทิงสำหรับผู้ชายโดยเฉพาะก็ปรากฏขึ้นตามกาลเวลาเช่นกัน

นัตสึฮิโกะพาซาสึเกะมาที่สถานบันเทิงที่ว่า เป็นสถานบริการสำหรับผู้ชายโดยเฉพาะ!

ซาสึเกะอึ้ง นี่มาเบิกเนตรหรือว่าเบิกโลกกันเนี่ย?

ฉันตาฝาดไปป่ะเนี่ย?

“ไม่อยากโดนกระตุ้นเหรอ?” นัตสึฮิโกะเหลือบมองซาสึเกะ: "หากอยากโดนกระตุ้นก็หุบปากแล้วตามพี่มา!"

การกระตุ้นที่พี่ว่านี่คือการกระตุ้นแบบเดียวกับที่ผมคิดหรือเปล่า?

ซาสึเกะอ้าปากค้างแทบจะพูดโพล่งออกไป

“เข้ามาเร็ว และอย่าเผลอปลดคาถาแปลงร่างเด็ดขาด” นัตสึฮิโกะให้ซาสึเกะตามดูแล้วเดินเข้าไป

แน่นอนว่าพวกเขาจะไม่ใช้ร่างจริงเข้าหอโคมแดง

แม้นว่านัตสึฮิโกะมักจะใช้ชื่อเสียงดึงดูดผู้หญิงมาที่สถานบันเทิงอุจิวะอยู่ตลอด

แต่สถานบันเทิงที่อยู่ข้างหน้าเขานั้นเป็นสถานบริการสำหรับผู้ชาย

การที่นัตสึฮิโกะเข้ามาในหอโคมแดง รังแต่จะทำให้ชื่อเสียงของเขาเสื่อมเสีย และทำให้ผู้หญิงหลายพันคนที่อยากแต่งกับตระกูลอุจิวะเลิกล้มความคิด

สถานบันเทิงแบบนี้ไม่ถือว่าเป็นธุรกิจของตระกูลอุจิวะ ถึงจะเกิดจากการดึงดูดของตระกูลอุจิวะ แต่ตามทฤษฎีแล้ว มันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลอุจิวะแต่อย่างใด ยกเว้นค่าเช่า

และแน่นอน หากตรวจสอบอย่างละเอียด อาจจะพบว่าตระกูลอุจิวะเป็นเจ้าของหุ้นมากกว่าครึ่งหนึ่งของหอโคมแดง...

ซาสึเกะกำลังจะอ้าปากพูด แต่ตัดสินใจเดินตามนัตสึฮิโกะเข้าไปในที่สุด

ทั้งสองกลายเป็นวัยรุ่นอายุยี่สิบ

มองจากด้านหลังของทั้งคู่ ดูเหมือนกับว่าเป็นสองพี่น้องที่กำลังเที่ยวผู้หญิง...

…

เมื่อเดินเข้าไปในหอโคมแดง แม้แต่ซาสึเกะก็อดไม่ได้ที่จะหันซ้ายมองขวา

นี่คือสัญชาตญาณของผู้ชาย

แม้นว่าซาสึเกะจะเกลียดผู้หญิง แต่เขาก็ยังเด็ก

แต่เมื่อเขามองดูการทิวทัศน์อันงดงามรอบ ๆ ตัวเขา โดยเฉพาะหญิงสาวที่สวมผ้าไหมโปร่งสีดำเดินเข้าเดินออก เขาก็มีความรู้สึกแปลก ๆ กับร่างกาย

สัญชาตญาณความเป็นชาย ทำให้เลือดลมของเขาพลุ่งพล่าน

เด็กน้อยอย่างซาสึเกะไม่เข้าใจความรู้สึกนี้ แต่เขากลับรู้สึกปากแห้งผาง

อีกด้านหนึ่ง นัตสึฮิโกะกำลังติดต่อกับแม่เล้า

เขามีภรรยาที่งดงามมากมายในตระกูล เขาจึงไม่ต้องมาสถานที่แบบนี้

แต่ในฐานะผู้ถือหุ้นรายใหญ่ เขาย่อมมีสิทธิที่จะระดมกำลังคน

ไม่นาน นัตสึฮิโกะก็พาซาสึเกะเข้าไปในห้องขนาดใหญ่

จากนั้นนัตสึฮิโกะก็เอาเชือกเส้นหนึ่งออกมา

"ซาสึเกะ มายืนพิงเสานี้" นัตสึฮิโกะเอาเชือกมามัดรอบตัวซาสึเกะ

ซาสึเกะตกตะลึงงัน

“เดี๋ยวก่อน พี่นัตสึฮิโกะ!” เขารู้สึกตัวทันทีที่ถูกมัดเกือบจะครึ่งตัว เขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "พี่จะทำอะไรนะ ผมไม่อยากเล่นเกมนี้!"

เขาเองก็เป็นนินจา โดยเฉพาะญาติเพียงคนเดียวของเขาที่เปิดฮาเร็มทุกวัน

ถึงซาสึเกะจะยังเด็ก แต่เขาก็ยังเข้าใจเรื่องบางอย่าง

แถมเขายังรู้จักการ 'เล่นเกม' นี้ด้วย เขายังได้ยินมาว่านัตสึฮิโกะเคยเล่นเกมนี้กับ -นินจาสาวสองสามคนที่โอโรจิมารุส่งมา ซึ่งสนใจเรื่องนี้อย่างมาก

แต่คนที่นัตสึฮิโกะกำลังจะเล่นคือเขา

เขากำลังจะถูกมัด?

"พี่นัตสึฮิโกะ! พี่คิดอะไรอยู่เนี่ย!" ซาสึเกะอดไม่ได้ที่จะตะโกน และเริ่มดิ้น: "อย่าบอกนะว่าพี่กำลังจะใช้เกมนี้เพื่อช่วยผมปลุกพลังเนตร!"

“เนตรแบบนี้ไม่ใช่ความภูมิใจของอุจิวะ แต่เป็นความอัปยศของอุจิวะ!”

“เดี๋ยว นายกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย” นัตสึฮิโกะกลอกตาอย่างขุ่นเคือง "นายยังเด็ก แต่หัดคิดมากแล้ว ... ไม่ต้องห่วงหน่า ไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอก!"

หากฉันต้องการใช้วิธีนั้นเพื่อช่วยนายปลุกพลังเนตร อิทาจิจะต้องคลั่งจนมาฆ่าฉันแน่

"ยอมให้พี่มัดซะดีกว่า ไม่ต้องห่วง พี่สัญญาว่าจะไม่ทำร้ายนาย...

นัตสึฮิโกะตะโกนสองครั้งก่อนซาสึเกะจะสงบลง

จากนั้นเขาก็มัดซาสึเกะให้แน่นขึ้น โดยใช้วิชานินจาระดับสูงเพื่อให้มั่นใจว่าซาสึเกะดิ้นไม่หลุด

ซาสึเกะได้แต่กัดฟันกลั้นความไม่สบายใจไว้แล้วพูดว่า "แล้วพี่จะทำยังไง"

“จะทำอะไรนะเหรอ ก็เป็นอย่างที่นายคิด” นัตสึฮิโกะหันไปหาแม่เล้าหอโคมแดง: "เริ่มกันเถอะ"

แม่เล้าพยักหน้าแล้วนำกลุ่มหญิงสาวเข้ามาอย่างรวดเร็ว

รุ่นเล็กรุ่นใหญ่ ขาวดำ อวบอิ๋ม ผอมเพรียวมีหมด

แถมทุกคนยังใส่ชุดผ้าไหมโปร่งสีดำที่เปิดหน้าอกแวบ ๆ แวม ๆ ดูค่อนข้างเซ็กซี่

แม้แต่เด็กน้อยซาสึเกะก็ยังกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

ไม่มีทาง นี่เป็นปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณของผู้ชาย แม้แต่เด็กผู้ชายก็มี!

และวินาทีต่อมา!

กลุ่มหญิงสาวพุ่งเข้ามา

“นายน้อยเป็นคนเรียกพวกเรามาปรนนิบัติเหรอ?”

"ฮี่ฮี่ เกมนี้น่าสนใจมาก"

“น้องชาย อึดอัดไหมที่ถูกมัดไว้แบบนี้ งั้นเด่วให้พี่สาวช่วยผ่อนคลายนะดีไหม?”

"โอ้ นายน้อยตุ้งติ้งมาก ... "

เหล่าหญิงสาวต่างพากันหัวเราะคิกคักและหยอกล้อ ทันใดนั้นมีมือนุ่มนวลคู่หนึ่งลูบไล้ผิวของซาสึเกะอย่างอ่อนโยน

แล้วร่างหนึ่งก็ขยับเข้าไปใกล้ซาสึเกะและกดลงเบา ๆ

ริมฝีปากสีแดงจูบลากผ่านผิวของซาสึเกะ...

ซาสึเกะตื่นตระหนกทันที

"เดี๋ยว พี่นัตสึฮิโกะ นี่มันอะไรกัน--"

ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบ ปากของเขาก็ถูกปิด

เขาต้องการส่งสัญญาณผ่านตา แต่ในไม่ช้าก็มีบางอย่างปิดตาของเขาอีกครั้ง

ปัญหาจึงเกิดขึ้น

อะไรปิดตาซาสึเกะ และปิดปากซาสึเกะ?

“น้อยชายตัวน้อยน่ารักจัง หน้าแดงเชียว”

ซาสึเกะ: "โอ้วววว..."

ความอัปยศ?

ความอับอาย และความโกรธ?

ความตื่นเต้น?

ผสมกันกลายเป็นอารมณ์เฉพาะที่ระเบิดขึ้นในใจของซาสึเกะ

เขาปรารถนาบางสิ่ง แต่การที่ถูกมัดติดอยู่กับเสาทำให้ไม่สามารถได้สิ่งที่ปรารถนา

นัตสึฮิโกะยืนอยู่ไม่ไกล ยิ้มโดยไม่พูดอะไร

"อารมณ์ของมนุษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดคือความกลัว และอารมณ์ที่มั่นคงและภักดีที่สุดคือความปรารถนา"

“ใครบอกว่าเนตรวงแหวนจำเป็นต้องกลัวและเกลียดชัง”

ฉัน อุจิวะ นัตสึฮิโกะ จะนำตระกูลอุจิวะไปสู่เส้นทางที่แม้แต่อุจิวะ มาดาระก็ไม่เคยนึกฝันถึง!

…