ตอนที่ 270 แม่กุญแจของซินหลิง(ฟรี)
“พี่ชายซูสือ ดูมนุษย์หิมะที่ข้าทำสิ เหมือนท่านเลยไหม?”
“นายท่าน ดูของข้านี่”
“ข้าทำมาครึ่งชั่วโมงแล้ว”
พอมองมนุษย์หิมะหน้าตาประหลาดสามตัวด้านหน้าเขา และสามสาวที่มองเขาด้วยใบหน้าคาดหวัง ซูสือก็พูดสิ่งที่ตรงข้ามกับหัวใจ“ไม่เลว”
เซิ่นอี้เหรินถาม”แล้วเจ้าคิดว่าตัวไหนดีกว่า’
ซูสือไม่ตกหลุมพราง”พอๆกัน’
“เพ่ย’
“ของข้าดูดีกว่าเห็นๆ”
สาวๆไม่พอใจและเริ่มปั้นใหม่
ซูสืออสังเกตเห็นอวิ๋นฉีหลัวทียืนอยู่คนเดียว
“ทำไมไม่ให้ข้าทำให้พวกเจ้าคนละตัวละ?”
“เย้”
ทั้งสามดูคาดหวัง
ทั้งตัวของซูสือห่อหุ้มด้วยพลังปราณ
หิมะบนพื้นลอยขึ้นฟ้า เรียงกันในอากาศ เปลี่ยนรูปร่างไม่หยุด
ประติมากรรมหิมะเริ่มก่อตัว
รูปปั้นหิมะของเซินอี้เหริน อวี่เหรินเอ๋อร์ ไป่ชิง หยูเจียวหลงปรากฏขึ้น และก็ดูเหมือนคนจริงๆมาก
เกล็ดหิมะแต่ละเกล็ดดูเป็นประกาย
พอมองรูปปั้นหิมะแสนละเอียดด้านหน้า ใบหน้าของงสาวๆก็ขึ้นสีเล็กน้อย
ไม่เพียงหน้าตาจะคล้าย มันพูดได้ว่าผลลัพธ์เช่นนี้ต้องไม่เกิดจากการสังเกตเพียงอย่างเดียว แต่ต้องเป็นการสัมผัสอย่างใกล้ชิด!
“พี่ชายซูสือเก่งที่สุด!”
“ข้าชอบมาก”
“แม้แต่ขนาดของศิษย์พี่เซิน..”
“หุบปาก”
พอเห็นว่าสาวๆเย้าแหย่กัน อวิ๋นฉีหลัวก็ยิ่งดูเหงา
นางดูเหมือนคนนอก
เหนือสิ่งอื่นใด ในฐานะจักรพรรดินีมาร นางจะไปเล่นกับคนอื่นได้ไง?
“รูปปั้นหิมะจะไปดีอะไร?เด็กน้อยชะมัด”
อวิ๋นฉีหลัวรู้สึกขมขื่นในใจ
แต่ฉากต่อมาก็ทำให้นางตกตะลึง
นางเห็นว่าหลังปั้นให้สาวๆเหล่านั้น ซูสือยังไม่หยุด แต่ยังควบคุมเกล็ดหิมะต่อ
เด็กหนุ่มหล่อเหลาค่อยๆปรากฏขึ้น
มันเป็นตัวเขาเอง
ข้างเด็กหนุ่ม เกล็ดหิมะร่ายรำและค่อยๆก่อตัวเป็นผู้หญิง
นางสวมชุดกำมะหยี่สีขาวหิมะตัวยาว นางดูสวยมาก สีหน้านางเย็นชา แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
หญิงสาวกับเด็กชายยืนข้างกัน จับมือกันไว้แน่น
ทั้งลานเงียบ
เซินอี้เหรินพูด’นี่คือ..ฝ่าบาท?”
ซูสือพยักหน้า“ใช่”
“เจ้าอาจไม่รู้ว่าเมื่อสิบสามปีก่อน ในวันปีใหม่ ข้าเจอกับฝ่าบาทในเมืองหนานลี่ และชะตากรรมของข้าก็ถูกเขียนขึ้นใหม่นับแต่นั้นมา”
“สำหรับข้า จุดประสง์ของการบ่มเพาะคือเพื่อปกป้องคนที่สำคัญต่อข้า”
“การตัดสินใจเมื่อสิบสามปีนั้นจะไม่มีวันเปลี่ยน”
พอเห็นท่าทางจริงจังของเขา อวิ๋นฉีหลัวก็ประทับใจ
ซูสือถามจากระยะไกล“ฝ่าบาท ท่านว่ามันดูดีไหม?”
มุมปากของอวิ๋นฉีหลัวยกขึ้น ราวกับว่าหิมะและน้ำแข็งได้หลอมละลาย”มันสวยมาก’
เซินอี้เหรินกับหยูเจียวหลงแปลกใจ
มันเป็นครั้งแรกที่พวกนางเห็นจักรพรรดินีมารยื้ม
“ฝ่าบาท…สวยมาก!”
พวกนางเคยแต่โดนกลิ่นอายของอีกฝ่ายข่ม และไม่เคยกล้าเงยหน้ามอง ตอนนี้พวกนางถึงกล้าเงยหน้ามองด้วยความระมัดระวัง
รอยยิ้มนี้ทำให้พวกนางแปลกใจกันมาก
ตอนนั้นเอง ข้ารับใช้รีบเดินมา“นายน้อย คุณหนูซินมารออยู่ด้านนอกประตูขอรับ”
“ซินหลิงมา?”
ซูสือพูด“ให้นางเข้ามา”
“ขอรับ”
ข้ารับใช้ก้าวถอยไป
หลังจากนั้นไม่นาน สาวน้อยชุดแดงก็เข้ามา
พอเห็นซูสือ นางก็ยิ้ม“สวัสดีปีให….”
คำพูดนางหยุดตรงนั้น
พอมองใบหน้าไม่คุ้นตาในลาน ซินหลิงก็อึ้ง
สาวๆด้านหน้านางล้วนงามล้มเมือง ทั้งเย็นชาหรือทรงเสนห์ แต่ละคนล้วนสวยคนละแบบ
โดยเฉพาะสาวในชุดคลุมขาวหิมะ
นางแผ่กลิ่นอายเยือกเย้นที่ทำให้คนไม่กล้ามองตรงๆ
แม้กระทั่งเทียบกับแม่นางหวง นางก็รู้สึกถึงบารมีที่เหนือชั้นกว่า
“เกิดอะไรขึ้น?”
‘แม่นางหวงกับแม่นางเฉินไปไหน?”
ซินหลิงมีเครื่องหมายคำถามบนหน้า
รอยยิ้มของอวิ๋นฉีหลังหายไป นางพูด“นางก็เป็นหนึ่งในคนรักของเจ้ารึ?”
ซูสือกระแอมลำคอ“นางชื่อซินหลิง เรารู้จักกันตั้งแต่เด็กและเป็นเพื่อนสนิทของข้าเอง”
“งั้นก็เป็นคนรักวัยเด็กของเจ้านี่เอง”
อวิ๋นฉีหลัวพยักหน้า“กายเต๋า?รากกระดูกหายาก แต่ฐานบ่มเพาะอ่อนแอ”
ซินหลิงแปลกใจ
อีกฝ่ายเห็นถึงพรสวรรค์ของนางได้ด้วยเพียงสายตา?
ซินหลิงไม่สามารถเห็นฐานบ่มเพาะของอีกฝ่ายได้เลย
“ทำไมสาวๆรอบซูสือถึงมีแต่คนพิเศษ?”
ซินหลิงอดรู้สึกท้อใจไม่ได้
แต่ นางก็รีบปรับอารมณ์และพูด“วันนี้เป็นวันปีใหม่ ข้ามาเพื่อสวัสดีปีใหม่ ข้าสงสัยว่าท่านลุงกับท่านป้าอยู่บ้านหรือเปล่า?”
ซูสือส่ายหัว“พวกเขาไปกราบไหว้บรรพบุรุษตั้งแต่เช้าแล้ว”
“ข้าเข้าใจ”
ซินหลิงลังเล และหยิบของออกมา“นี่สำหรับเจ้า”
มันเป็นแม่กุญแจขนาดเล็กลายดอกบัวและปลาน้อย ซึ่งดูสวยแบบเรียบร้ยอ
ซูสือสงสัย“ทำไมเจ้าถึงให้แม่กุญแจกับข้า?”
ซินหลิงพูดอายๆ“เจ้าให้กุญแจข้ามา ข้าไมม่รู้ว่ามันใช้เพื่ออะไร ข้าเลยขอให้ช่างฝีมือทำแม่กุญแจขึ้นมา..”
“กุญแจ?”
ซูสือสับสน
ซินหลิงถอดเอาสายห้อยคอสีแดงออกมา และเห็นกุญแจเล็กๆห้อยอยู่บนมัน“นี่ไง ข้าสวมมันตลอด”
ซูสือครุ่นคิด
ตอนโครงเรื่องเริ่ม เขามอบ’ของ’ให้ซินหลิง
ลูกกวาด ตุ๊กตา..และของทุกประเภท
มันอาจมีกุญแจนี้ด้วย
แต่เขาจำไม่ได้
“ข้าไม่รู้เลยว่ากุญแจนี้เป็นกุญแจอะไร?”
ซูสือยิ้มแห้ง
ซินหลิงสอดกุญแจเข้าแม่กุญแจ
กริ้ก
ล็อกของแม่กุญแจเปิด
ซินหลิงยิ้ม“มันได้ใช้งานแล้ว”
ซูสือแปลกใจหน่อย
ซินหลิงมอบแม่กุญแจให้เขา“นี่คือของขวัญปีใหม่ของข้า”
ซูสือยื่นมือไปรับมัน แม่กุญแจสีทองให้ความรู้สึกเย็นในมือเขาและหนักหน่อย
เขาเงียบ จากนั้นก็พยักหน้า”ข้าจะเก็บมันไว้อย่างดี’
“ดี’
ใบหน้าสวยของซินหลิงแดงระเรื่อ
หลังตระหนักถึงสายตาของคนรอบตัวนาง นางก็กระซิบ“งั้นข้าขอตัวกลับก่อนนะ ไม่ขอรบกวน”
ก่อนซูสือจะได้พูด นางก็รีบวิ่งออกไป
นางรู้ถึงความสัมพันธ์ของสาวๆเหล่านี้กับซูสือ
แม้ทั้งสองจะเป็น’คนรักวัยเด็ก’ แต่ทั้งสองก็ไม่เจอหน้ากันมานาน มันเลี่ยงไม่ได้ที่นางจะรู้สึกอึดอัด
นางไม่อยากทำให้ซูสืออึดอัดเช่นกัน
พอซินหลิงกำลังจะออกจวน นางก็เจอกับซูเหรินจงและภรรยาที่กลับมาพอดี
“หลิงเอ่อร์?เจ้ามาด้วยรึ?”
โม่ยู่หลานลากนางมาอย่างกระตือรือร้น
ซินหลิงพยักหน้า“ท่านลุงท่านป้า ข้าเพิ่งมา”
“ทำไมเจ้าถึงจะไปแล้วเล่า?”
โม่ยู่หลานพูด“ในเมื่อข้ากลับมาแล้ว งั้นก็มาฉลองปีใหม่ด้วยกันนะ มาเล่นไพ่กับป้าหน่อยเถอะ”
ซินหลิงถูกลากกลับมา
พอเห็นซูสือยืนยิ้ม ซินหลิงก็หน้าแดงและก้มหัวด้วยความอาย
