บทที่ 192 – หมู่บ้านที่น่าพิศวง
เจี้ยนซานตะโกนตอบออกไป “ข้ารู้แล้ว จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ” แล้วเขาก็หันหน้ามาทางผม “ตามปกติแล้วพวกเราไม่ต้อนรับคนแปลกหน้า ข้าต้องขอโทษด้วย แต่คงจะต้องรบกวนท่านตามไปพบกับผู้อาวุโสของหมู่บ้านแล้ว” ใบหน้าของผมยังคงยิ้มได้ “มันเป็นเรื่องที่เข้าใจได้อยู่แล้ว แต่เจ้าก็เห็นสภาพของข้าตอนนี้นะ มันเหมาะสมหรือไม...