ตอนที่ 93 สิ่งที่พวกเธอได้เห็นในส่วนลึกของความสิ้นหวัง
เซนโจ ฮาราโนะ... ครั้งหนึ่งเคยเป็นเหมือนคู่แม่มดงั้นเหรอ!?
สมาชิกชมรมคาราเต้ที่ได้ตกตะลึงเป็นครั้งนับไม่ถ้วนแล้วในวันนี้ พวกเขาเริ่มที่จะรู้สึกมึนงงเกี่ยวกับเรื่องนี้ทั้งหมด
เซจิไม่ได้ให้ความสนใจกับพวกเขา ขณะที่เขามองไปที่ริออนและโคโตมิอีกครั้ง
ฝาแฝดดูเหมือนน่าสงสารอย่างเหลือเชื่อขณะที่พวกเธอนอนอยู่บนเสื่อ ใบหน้าของพวกเธอบวม หลังจากถูกเตะโดยเขา
"พวกเธอเห็นไหม? พวกเธอได้ยินไหม? เมื่อพวกเธอสูญเสียทุกอย่างและพังพินาศ เมื่อพวกเธอตกสู่ส่วนลึกของความสิ้นหวัง มีเพียงแค่ใครบางคนที่จะยืนมือไปช่วยพวกเธอ และช่วยพวกเธอไว้ได้ นั้นก็คือคนที่ห่วงใยพวกเธอจริงๆ ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน"
เขาไม่ได้แสดงความเห็นใจหรือใช้คำพูดดูถูกอีกต่อไป คำพูดของเขาดูสงบ
เขาจ้องไปที่ใบหน้าของฝาแฝด และดูราวดับว่าเขาสามารถที่จะมองเข้าไปในจิตใจของพวกเธอได้ "พวกเธอที่พึ่งพาแต่กับการแบล็กเมล์ เพื่อข่มขู่และควบคุมคนอื่นๆ และสร้างความสัมพันธ์ที่ผิดปกติกับคนรอบข้างของพวกเธอ พวกเธอได้หลงทาง ดังนั้นพวกเธอจึงไม่สามารถสังเกตเห็นว่าความสัมพันธ์แบบนี้เปราะบางมากแค่ไหน"
"ในขณะที่พวกเธอไม่มีข้อมูลที่ใช้แบล็กเมล์ ทุกสิ่งที่พวกเธอสร้างขึ้นก็จะกลายเป็นศูนย์ และทุกคนก็จะกลายเป็นศัตรูของพวกเธอ!"
"พวกเธอจะถูกกล่าวหาว่าเป็น 'ความชั่ว' และจะถูกทำลายโดย 'ความยุติธรรม!' และพวกเธอจะได้รับการลงโทษที่โหดร้าย!" คำพูดของเซจินั้นดังขึ้นอย่างชัดเจนตลอดทั่วทั้งห้องโดโจและประโยคแต่ละประโยคของเขาก็ดูหนักแน่มากยิ่งขึ้น
"จริงๆแล้ว พวกเธออาจจะมีอะไรดีกว่านั้น ฉันกำลังพูดถึง... ความสัมพันธ์ที่จริงใจกับคนอื่นๆ ฉันเคยบอกพวกเธอมาก่อนแล้ว ว่าพวกเธอเป็นผู้หญิงที่โชคดีมากๆ พวกเธอมีพ่อแม่ที่รักพวกเธอ น้องชายที่สนใจและห่วงใยพวกเธอ พวกเธอเป็นคนที่สวยและมีพรสวรรค์ และทุกคนก็อยากเป็นเพื่อนกับพวกเธอ"
"พวกเธอเกิดมาพร้อมการคาบช้อนเงินในปาก พวกเธอมีพรสวรรค์มากกว่าหลายร้อยหลายพันที่เธอสร้างความสัมพันธ์ที่บิดเบี้ยวขึ้นมาหลายร้อยเท่า! แต่พวกเธอกลับเลือกที่จะสร้างความสัมพันธ์ที่เปราะบาง และผิดปกติอย่างเต็มที่กับผู้คนรอบตัวพวกเธอ ความสัมพันธ์ที่นำไปสู่การล้มสลาย หรือแม้กระทั่งจุดสวิทช์ระเบิด! "
"เหมือนกับการละทิ้งความมั่งคั่งที่ใกล้แค่เอื้อม และเลือกที่จะไปเลือกที่จะกอดกองขยะที่ดูเหมือนสวยงามเพียงแค่ภายนอก!"
"นี้มัน... โง่สุดๆ!!!"
เซจิมองอย่างลึกซึ้งไปที่ทั้งคู่ สายตาที่แหลมคมนี้ดูเหมือนจะมองไปถึงแกนแท้ของพวกเธอ
ภายในใจของริออนและโคโตมิกำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง
"แม้ว่าพวกเธอจะทำเรื่องโง่เง่าพวกนี้ แต่พวกเธอรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเอง พวกเธอกลายเป็นคนยึดติดกับ 'ความจริงของโลก' และสร้างอาณาจักรโง่ๆนี้ขึ้นมาจากกองขยะ ถึงแบบนั้น พวกเธอก็ยังโชคดี"
"นั่นเป็นเพราะยังมีสิ่งที่มีคุณค่าอย่างเหลือเชื่ออยู่ข้างพวกเธอ น้องชายคนเล็กของพวกเธอ แม้ว่าพวกเธอจะชอบการกลั่นแกล้ง ทำให้อับอาย และทำสิ่งที่มากเกินอภัยให้กับเขา เขาก็ยังคงเชื่อมั่นในตัวพวกเธอสองคน ปฏิบัติและรักพวกเธอเหมือนพี่สาวของเขา! "
"แม้ว่าพวกเธอจะเผยตัวตนที่แท้จริงของพวกเธอออกมาให้กับเขา และทำเรื่องเลวร้ายกับเขา เขาก็ยัง.. ถือว่าพวกเธอเป็นครอบครัว!!"
"หลังจากที่พวกเธอถูกกลืนหายไปโดยความบิดเบี้ยวของพวกเธอ และถูกเกลียดโดยพ่อแม่ของพวกเธอเอง และถูกทิ้งจากทุกคน ใครที่จะยืนอยู่เคียงข้างพวกเธอและไม่ถือว่าพวกเธอเป็นศัตรู คนที่จะยืนอยู่เคียงข้างพวกเธอ เมื่อพวกเธอตกอยู่ในความสิ้นหวังไม่มีที่สิ้นสุดกับสถานการณ์ที่โหดร้ายอย่างเหลือเชื่อตรงหน้าพวกเธอ และพวกเธอที่กำลังจะพ่ายแพ้ให้แก่ผมเขาซึ่งได้ก้าวเท้าออกมาและปกป้องพวกเธอสองคน!!! "
"ถ้าตอนนี้พวกเธอยังไม่เข้าใจอีกล่ะก็ สมองของพวกเธอก็คงเน่าไปจริงๆแล้วล่ะ!!!" เซจิพูดอย่างรุนแรงตอนท้าย
สีหน้าของพี่สาวฝาแฝดนั้นดูเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น
ในขณะนี้พวกเธอไม่สามารถปฏิเสธคำพูดของเขาได้
เพราะพวกเธอเองมีประสบการณ์กับสิ่งที่พวกเธอเคยภูมิใจได้ถูกทำลายลงไป!
และน้องชายของพวกเธอที่พวกเธอมักจะไม่สนใจและทำร้ายเขาอยู่ตลอดเวลา... โฮชิเป็นคนเดียวที่ยังคงยืนขึ้นเพื่อพวกเขา หลังจากที่พวกเธอได้สูญเสียทุกอย่างและดูน่าสมเพศมาก!
ทุกอย่างที่เซนโจ ฮาราโนะพูดนั้นไม่สามารถเถียงกลับได้ ไม่สามารถหักล้างได้... และมันก็คือความจริง!
สิ่งที่เรียกว่า "ความจริงของโลก" ที่พวกเธอเชื่อก่อนหน้านี้มันไม่ได้เป็นอะไรไปที่มากกว่ามุมมองแบบเด็กๆของพวกเธอ ที่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของความเป็นจริงที่ยิ่งใหญ่กว่าที่พวกเธอได้ปฏิเสธที่จะเห็นมัน
โลกใบนี้... มันไม่ได้ทำงานแบบนั้นอยู่ตลอดเวลา
"ลองคิดดูสิ ถ้าพวกเธอไม่ใช่ขยะที่ตัดสินใจแบบโง่ๆ ถ้าพวกเธอไม่ใช่พวกโง่ที่ทำร้ายคนที่พวกเธอสมควรจะรัก เพียงแค่นั้น... พวกเธอก็จะกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งและงดงามอย่างที่พวกเธอควรจะเป็นในวันนี้!" เซจิยังคงพูดต่อไป "มันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างง่ายที่จะคิด ผมสามารถเห็นมันได้อย่างชัดเจน... "
"พ่อแม่ของพวกเธอจะปกป้องพวกเธอ น้องชายของพวกเธอจะได้เคารพพวกเธอ ทุกคนในชมรมจะเชื่อถือในตัวพวกเธอและคนทั้งหมดจะเทิดทูนพวกเธอ... ทุกคนจะวางใจพวกเธอ เชื่อในตัวพวกเธอ และพวกเขาก็ยินดีที่จะกลายเป็นพลังให้กับพวกเธอ! "
"ถ้าพวกเธอได้พบกับความยากลำบากหรือภัยคุกคามใดๆ โดยไม่จำเป็นต้อพูด ผู้คนนับไม่ถ้วนก็จะยืนขึ้น และช่วยพวกเธอ จะปกป้องพวกเธอ พวกเธอเป็นคนที่สวย และเป็นที่รักของทุกๆคน พวกเธอจะแข็งแกร่งไปจนถึงจุดที่ไม่มีใคร สามารถทำร้ายพวกเธอได้"
"และมันจะไม่เป็นแบบนี้! ใบหน้าของพวกเธอนั้นบวม ผิวของพวกเธอก็ขาวซีด และพวกเธอกำลังนอนอยู่เสื่อด้วยท่าทางไม่น่าดู พวกเธอถูกเตะและถูกดูถูก และพวกเธอหมดหวัง ขณะที่ทุกคนเฝ้าดูความห่างเหินบนใบหน้าของพวกเขา!"
"หลายคนรู้สึกมีความสุขกับเรื่องนี้ และพวกเธอก็ไม่สามารถขอความช่วยเหลือจากใครได้ ไม่แม้แต่พ่อแม่ที่จะมาช่วยพวกเธอ แต่พวกเขาคงเป็นคนที่เกลียดพวกเธอมากกว่าใครเลยล่ะนะ!"
เซจิใช้เวลามองดูไปที่ฝาแฝดอย่างยาวนาน "น่าสมเพช... "
* ฮืออ... * น้ำตาได้ไหลออกมาจากดวงตาของริออนและโคโตมิอีกครั้ง
'อืม เรามันน่าสมเพชสุดๆ แย่มาก '
'เราโง่มาก... จนถึงจุดที่... จบสิ้นแล้ว... '
'เรา... ทำอะไรลงไป!!?'
พวกเธอไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้
ริออนและโคโตมิมองกันและกัน และเห็นเพียงแค่ความน่ากลัว... แบบเดียวกับความเสียใจที่ลึกลงไปจนถึงกระดูก!
"นี้มันน่าสมเพชมาก น่าเกลียดสุดๆ ฉันไม่อยากเห็นพวกนี้อีกต่อไปแล้ว" เซจิพูดอย่างสงบ ขณะที่เขาหันกลับไปและเดินออกไป "ลาก่อน พวกขยะ"
"รุ่นพี่... " โฮชิที่กำลังงุนงงได้เฝ้ามองดูร่างสูงใหญ่ของรุ่นพี่พึงเดินผ่านเขาไป
ขณะที่เขาคิดว่าเซจิกำลังจะจากไป แต่เซจิก็หยุดลงชั่วคราว
"สำหรับคำถามนาย รุ่นน้อง... ฉันอาจจะตอบให้ได้เหมือนกัน" เซจิไม่หันกลับไป ในขณะที่เขาพูดอย่างสงบ และหันหลังให้กับทุกคน "ฉันเองก็เคยเป็นขยะเหมือนกัน... เป็นขยะที่โสโครกยิ่งกว่าทั้งสองที่นอนกองอยู่บนพื้นตอนนี้"
"แต่อย่างน้อยที่สุด พวกเธอยังมีคนที่คอยสู้เพื่อพวกเธอ แต่สำหรับฉัน... ฉันถูกทิ้งโดยคนในครอบครัวของฉันทั้งหมด ก็สมควรได้รับไม่น้อยล่ะนะ แต่เพราะความโง่เของฉัน ฉันก็ยังคงไม่ได้นึกถึงสิ่งที่ฉันทำ ตอนที่ฉันได้ซ่อนตัวอยู่คนเดียวในมุมมืด และตอนที่หัวชนฝา ฉันก็เชื่อว่าตัวเองนั้นถูกต้อง และฉันก็เกลียดโลกทั้งใบและทุกคนในตอนนั้นด้วย"
"จนกระทั่ง... ฉันก็เกิดอุบัติเหตุ จนทำให้เกือบจะตาย... ถึงแม้มันจะไม่ได้เป็นวิธีที่น่าสนุกซักเท่าไร ในตอนที่ได้เผชิญความตาย ในส่วนลึกที่สุดของความสิ้นหวัง ในที่สุดฉันก็ได้พบว่า... ฉันนี้แหล่ะขยะ สุดท้าย ฉันก็ตื่นขึ้นมาก บางทีมันก็อาจจะยังไม่มากเกินไปหรือบางทีมันก็อาจจะสายเกินไปแล้ว... แต่ฉันก็จะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อที่จะได้กลายเป็น... มนุษย์อย่างแท้จริง "
"และในตอนนี้... ก็คือฉันคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของนาย... ฉัน... ได้พยายามอย่างดีที่สุดแล้วนะ รุ่นน้อง"
หลังจากได้ยินคำพูดพวกนี้ สมองของโฮชิยังคงตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย และข้อมูลทั้งหมดก็ได้ถูกเชื่อมต่อกัน และทำให้คิดได้โดยทันที
จนถึงตอนนี้ ทั้งหมดที่รุ่นพี่ได้ทำ... ท่าทางชั่วร้าย พูดแปลกๆออกมา และการกระทำที่น่ากลัวพวกนั้น... ทั้งหมดเพื่อประโยชน์ของ...
และทั้งหมดที่รุ่นพี่ได้ทำเป็นการขุดขึ้นแผลเก่าของเขาขึ้นมา!
เขาต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดของตัวเองเพื่อทำทุกอย่าง !!
"รุ่นพี่... รุ่นพี่... ผมขอโทษ... ผมขอโทษ!!!" โฮชิอดกลั่นน้ำตาและร้องไห้ออกมาดังๆไม่ได้ หลังจากที่ได้รู้ถึงเรื่องนี้
ทุกคนในชมรมก็ได้เปลี่ยนความคิดด้วยเหมือนกัน
คนๆนี้... เซนโจ ฮาราโนะ...
พวกเขาไม่สามารถสันหาคำพูดใดๆออกมาเพื่อแสดงถึงความรู้สึกของพวกเขาได้ ในขณะมองภาพของเขา
แต่ในลึกอยู่ในหัวใจของพวกเขาทั้งหมดก็ได้เปลี่ยนไป
ริออนและโคโตมิที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น ในขณะที่นอนอยู่บนเสื่อ และ... พวกเธอก็ไม่สามารถหยุดทำให้จิตใจของพวกเธอสั่นสะท้านได้
"เซจิ... " มิกะพึมพำออกมา น้ำตาของเธอได้เอ่อล้นออกมาจากดวงตา ในขณะที่เธอได้ปิดใบหน้านั้นไว้
ดวงตาของชิอากิก็มีน้ำตาซึมออกมา
‘นายพยายามได้ดีมาก เซจิ" เธอคิดกับตัวเอง ขณะที่เธอมองดูร่างที่สูงสง่านั้นค่อยๆเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเงียบๆ