ตอนที่ 1130 ปณิธานของหงส์(1)

ไฟข้างนอกได้กลับมาแล้ว

เกรกอรี กับล่าม ได้เดินขึ้นไปบนเวทีอย่างกระปรี้กระเปร่า ที่ไหนจะดูเหมือนคนไข้ที่มีอาการโคม่าเพราะโรคหัวใจ!

ทั้งนี้.. คําพูดของ หลินฟาน ดูเหมือนจะมอบพลังที่ไม่มีที่สิ้นสุดให้แก่ เกรกอรี

เขาเองได้เดินขึ้นไปบนเวที และโค้งคํานับให้กับทุกคน : “ผู้ชมที่รักของฉัน ปล่อยให้ทุกคนรอ ฉันเองคงต้องขอโทษที่ล่าช้าไปจริงๆ ทั้งหมดมันก็เนื่องมาจากเหตุผลทางร่างกายของฉัน ต่อไปนี้ฉันจะขอทุ่มเทให้กับการแสดงนี้ด้วยความรัก ด้วยทุกอย่างทั้งหมดในชีวิตของฉัน”

หลังจาก เกรกอรี พูดจบ เขาก็ได้มานั่งลงที่หน้าเปียโน เขาได้สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเริ่มเล่นเปียโน เสียงเปียโนเองก็ได้ดังขึ้นอย่างฉับพลัน

…สมกับเป็นปรมาจารย์ระดับโลกอย่างแท้จริง การแสดงของ เกรกอรี เกือบที่จะเรียกได้ว่า ..ไร้ที่ติ และเขาเองได้ดึงอารมณ์ของทุกคนเข้าสู่โลกดนตรีที่เขาสร้างขึ้นอย่างรวดเร็ว

เกรกอรี ด้วยความกระตือรือร้นที่สุดของเขา เขาเองได้ทุ่มเททั้งหมดที่เขามีลงไป จนทำให้การแสดงนี้ กลายเป็นการแสดงที่ดีที่สุดเท่าที่เคยมีมา..

ด้านหลังเวที

หลินฟาน ได้พูดกับ หลิว เหมิงเจี๋ย ไปว่า : “พี่สาวเหมิงเจี๋ย พวกเรากลับไปนั่งเป็นผู้ชมกันดีกว่าไหม?”

เขาไม่สนิทกับคนอื่นเลย ดังนั้นนี่เป็นเพียงคําพูดที่ถาม หลิว เหมิงเจี๋ย.. เท่านั้น

หลิว เหมิงเจี๋ย กล่าวว่า : “อืม, ฉันจะไปกับคุณ”

“กรุณาอยู่ต่ออีกหน่อย” นักเปียโนแซ่โจวได้พูดขึ้นในเวลานี้ว่า : “คุณหลิว คุณหลิน เป็นอาจารย์สอนชั่วคราวในมหาวิทยาลัยของคุณจริงๆ?”

หลินฟาน เป็นเพียงอาจารย์สอนชั่วคราวที่ไม่เป็นที่รู้จัก แต่คาดไม่ถึงว่าจะมีทักษะเปียโนในระดับโลก และแม้กระทั่งได้รับการยกย่องจาก เกรกอรี ว่าเป็นอัจฉริยะที่อยู่เหนือกาลเวลาด้วยซ้ำ

นี่มันน่าทึ่งมาก..

นักเปียโนแซ่โจว ได้ถามตัวเองว่าเขาเป็นผู้อาวุโส เป็นผู้คร่ำหวอดในวงการเพลงในประเทศ และได้ให้ความสนใจกับคนรุ่นใหม่มาโดยตลอด เขาเองเพียงหวังว่าจะปลูกฝังนักเปียโนที่มีความสามารถที่จะก้าวขึ้นไปในระดับนานาชาติได้ ..อย่าง หลางหล่าง แล้วนี่.. ฉันทําอะไรผิด แล้วมันผิดตรงไหนกันแน่? แต่ที่แน่ๆ เขาคาดไม่ถึงเลยว่า เขาจะพลาดอัจฉริยะที่เกิดขึ้นในรอบสหัสวรรษอย่าง หลินฟาน ไปได้?

อัจฉริยะคนนี้ สมควรที่จะถูกโลกจ้องมอง และกลายมาเป็นความภาคภูมิใจของจีน แต่ตอนนี้เขากลับกลายไปเป็นอาจารย์สอนชั่วคราว ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ เมื่อมหาวิทยาลัยดนตรีหยุนเฉิงได้จ้าง หลี่ ตี๋ ให้เข้ามาสอน หลินฟาน แม้เขาจะเป็นอาจารย์สอนชั่วคราว แต่เขาก็ไม่เหมาะสมที่จะเข้ามาสอนได้อีกแล้ว

หลิว เหมิงเจี๋ย กล่าวว่า : “อืม, คะ มันเป็นความจริง”

นักเปียโนแซ่โจว กล่าวว่า : “โอ้.. สวรรค์ ดูเหมือนว่า คุณหลิว จะรู้มานานแล้วถึงความเก่งกาจของ คุณหลิน, ทั้งเวทีของ คุณหลิน ก็ไม่ควรอยู่แค่โพเดียมตารางนิ้วนั้น, เวทีของเขา, น่าจะเป็นทั้งโลก, การมี คุณหลิน อยู่ในที่สุดประเทศจีนของเรา ก็เท่ากับได้มีนักเปียโนที่สามารถยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกได้แล้ว”

หลิว เหมิงเจี๋ย ยิ้ม แล้วพูดว่า : “อาจารย์โจว พูดถูกทั้งหมด เพียงแต่เมื่อกี้ คุณเองก็คงจะได้ฟังที่อาจารย์หลิน ..พูดแล้ว เขาไม่ได้ต้องการมีชื่อเสียง”

นักเปียโนแซ่โจว ได้พูดอย่างขมขื่นไปว่า : “นี่มันบ้าไปแล้ว คุณหลิน คุณมีความสามารถพิเศษเช่นนี้ และความสามารถนี้ไม่ควรเป็นแค่ของคุณเอง คุณควรจะเป็นตัวแทนของหัวเซี่ย คุณควรจะเป็นความภาคภูมิใจของหัวเซี่ย และเป็นเกียรติแก่ประเทศ!”

หลินฟาน ได้ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า : “ผมเข้าใจอารมณ์ของอาจารย์โจว เพียงแต่ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น และผมจะสร้างชื่อเสียงให้กับประเทศ ในแบบของผม”

ปณิธานของหงส์(1) ของ หลินฟาน เขาจะเดินไปในเส้นทางปรมาจารย์เปียโนหรือไม่ หรือการเดินทางของเขาจะเพื่อสร้างอนาคตให้กับมนุษยชาติ..

การผลิตซุปเปอร์ชิป การสร้างรถยนต์แห่งอนาคต เทคโนโลยีขั้นสูงสำหรับการสำรวจอวกาศ …สิ่งเหล่านี้ แน่นอนว่าคือความเป็นอยู่ที่ดีของมวลมนุษยชาติ

นักเปียโนแซ่โจว กล่าวว่า : “คุณหลิน ผมก็แค่เสียดายนะ ขอโทษนะที่พูดตรงๆ ต่อหน้า คุณหลิน ระดับของเราก็คือนักเรียนประถม! ต้องรู้ว่า ในยุคปัจจุบันนี้ นักเปียโนระดับโลกล้วนแต่เป็นชาวต่างชาติ และไม่ง่ายเลยที่พวกเราจะมี หลางหล่าง และนี่มันก็เป็นจุดสูงสุดของเราแล้ว แต่เขาก็ยังมีช่องว่างขนาดใหญ่อีกมากในการก้าวเข้าไปสู่จุดสูงสุด แต่ในขณะที่ คุณหลิน คุณก็คือจุดสูงสุด! หากคุณไม่สามารถเป็นที่รู้จักของชาวโลกได้.. มันก็น่าเสียดายจริงๆ”

หลินฟาน กล่าวว่า : “ไม่ต้องเสียใจไปหรอกครับ ผมเองก็มีทิศทางที่ผมต้องพยายามทำ สําหรับนักเปียโน ผมเองก็ปล่อยให้นักดนตรีทุกคนที่นี่ ได้พยายามทำงานหนัก เอาเป็นว่า.. ก็อย่างที่อาจารย์โจว ได้ยอมรับว่า อาจารย์หลี่ ตี๋ เป็นรองแค่ หลางหล่าง”

หลินฟาน ได้ยิ้ม และมองไปที่ หลี่ ตี๋

หลี่ ตี๋ ได้อับอายจนหน้าแดง เขาเองได้ก้มหน้าก้มตาลง และไม่กล้าแม้แต่จะมองไปที่ หลินฟาน เพราะ.. มัน น่าอายเกินไป เขารู้สึกว่ามันน่าละอายใจมากๆ

หลังจาก หลินฟาน พูดจบ เขาก็ออกจากหลังเวที ไปพร้อมกับ หลิว เหมิงเจี๋ย และพากันเข้าไปข้างในร่วมกับคนอื่นๆ

นักเปียโนแซ่โจว ได้ถอนหายใจ : “คุณหลิน.. ก้าวข้ามสรรพสิ่งไปแล้วจริงๆ ทั้งมันก็ไม่ใช่ขอบเขตที่ฉันจะไปเทียบเคียงได้ ฉันสามารถพูดได้แค่ว่า น่าเสียดายมาก!”

“อาจารย์โจว ผมยอมรับว่า คุณหลิน ต้องเก่งมากจริงๆ แต่เขาสามารถเปรียบเทียบกับ คุณเกรกอรี ได้จริงๆ นะเหรอ?” มีคนๆ หนึ่ง ไม่เข้าใจ..

นักเปียโนแซ่โจว กล่าวว่า : “ไม่ว่าจะเปรียบเทียบกันได้หรือไม่ แต่จากการตัดสินของฉัน คุณหลิน แข็งแกร่งกว่า คุณเกรกอรี และคุณเกรกอรี เมื่ออยู่ตรงหน้าเขา ก็เป็นได้แค่นักเรียนประถมเท่านั้น! แล้วนี่คุณไม่ได้เห็นปฏิกิริยาของ คุณเกรกอรี หรือ? เขาเกือบจะคุกเข่าให้กับ คุณหลิน อยู่แล้ว”

เมื่อได้ยินคำนี้ หลี่ ตี๋ ก็เดินโซซัดโซเซ และหัวเราะอย่างขมขื่นออกมา เขาเองได้พยายามทำงานหนักในคืนนี้ เพียงเพื่อที่จะได้รับความชื่นชมจาก เกรกอรี และถ้าเขาสามารถเป็นลูกศิษย์ของ เกรกอรี ได้.. เขาจะพอใจกับมันมากๆ

ตอนนี้.. พอนักเปียโนแซ่โจว บอกว่า หลินฟาน สามารถเป็นอาจารย์ของ เกรกอรี ได้.. แล้วเช่นนั้นเขาไม่ใช่หลานชายของ หลินฟาน หรอกหรือไง?

ช่องว่างระหว่างเขากับ หลินฟาน ตอนนี้.. มันเหมือนกับมีทางช้างเผือกขวางกั้นอยู่!

เมื่อนึกถึงเมื่อก่อนที่เขาได้ดูถูก หลินฟาน ใบหน้าของเขาก็ยิ่งแดงก่ำไปด้วยความอับอาย ตัวเขาเองไม่มีแม้แต่คุณสมบัติที่จะถือรองเท้าให้กับ หลินฟาน แต่กลับกล้าไปดูถูก หลินฟาน .. มาตอนนี้ หลี่ ตี๋ กลับรู้สึกว่าตัวเองเป็นลาโง่

นักเปียโนแซ่โจว ได้ถอนหายใจ แล้วพูดว่า : “คุณหลิน ไม่เป็นที่รู้จัก แน่นอนว่าเขาไม่ใช่คนในวงการดนตรี ไม่เช่นนั้น อัจฉริยะเช่นนี้จะไม่ถูกซ่อนไว้ได้นานเช่นนี้ เขาเองสามารถถูกมองว่าเป็นเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ในหมู่ผู้คนได้ และที่ว่ากันว่าปรมาจารย์ก็อยู่ท่ามกลางผู้คน คําพูดนี้ไม่เลวเลยจริงๆ แม้ว่า คุณหลิน จะไม่ต้องการมีชื่อเสียง แต่ก็โชคดีที่เสียงเปียโนของเขา.. จะทําให้คนทั้งโลกต้องตกตะลึงในไม่ช้าก็เร็ว”

นักเปียโนแซ่โจว.. จะว่าไปเขาก็มีประสบการณ์ทางด้านชีวิตมาอย่างโชกโชนจริงๆ หากการแสดงของ หลินฟาน ในคืนนี้ ได้แพร่กระจายออกไป .. มันก็จะทําให้คนทั่วโลกตกตะลึงได้อย่างแน่นอน

แม้ว่า หลินฟาน ไม่อยากมีชื่อเสียง แต่เสียงเปียโนของเขาก็จะกลายมาเป็นเพลงคลาสสิก และแพร่กระจายไปทั่วโลก

ตามที่นักเปียโนแซ่โจว ..คาดการณ์ไว้ การแสดงของ หลินฟาน ในคืนนี้ได้ถูกบันทึกไว้แล้ว และมันก็จะกลายมาเป็นเพลงคลาสสิกที่แพร่กระจายไปทั่วโลก ..ในอนาคต

หลินฟาน และหลิว เหมิงเจี๋ย ได้กลับมาที่โต๊ะ และได้นั่งชมการแสดงของ เกรกอรี

ไม่มีใครรู้ว่าคนที่ได้ทําให้พวกเขาตกใจกันไปในก่อนหน้านี้ กําลังนั่งอยู่ในหมู่พวกเขา

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง..

เกรกอรี ก็ได้เสร็จสิ้นการแสดงของเขา การแสดงของเขาสมบูรณ์ไร้ที่ติจนได้รับเสียงปรบมืออย่างอบอุ่น..

เกรกอรี ได้ยืนขึ้น และโค้งคํานับให้กับผู้ชมอีกครั้ง : “ขอบคุณทุกคนที่รับฟัง การแสดงของฉันจบลงแล้ว ฉันเองยังอยากที่จะขอยืมเวทีนี้ นั่นเพราะฉันเองมีบางสิ่งที่ฉัน ..อยากจะพูด ฉันอยากจะขอบคุณนักเปียโนชาวจีนที่ยอดเยี่ยมหลายคน ก่อนที่ฉันจะมาปรากฏตัว พวกเขาก็ได้ทํางานหนักกว่าครึ่งชั่วโมงเพื่อฉัน พวกเขาทั้งหมดยอดเยี่ยมมาก และเชื่อว่าทุกคนเองก็ได้สัมผัสกันแล้ว และการเดินทางมาที่ประเทศจีนในครั้งนี้ มันก็ทําให้ฉันตกใจมากเกินไปจริงๆ และฉันจะจดจํามันไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอน”

หลังจากฟังคําพูดของ เกรกอรี ผู้ชมในตอนนี้ก็เข้าใจได้ทันทีว่าการแสดงระดับเทพในก่อนหน้านี้ ไม่ได้มาจาก เกรกอรี!

นี่.. ไม่ได้มาจาก เกรกอรี!

แล้ว.. คนๆ นั้นเป็นใครกัน?

เกรกอรี กล่าวว่า : “ทุกคนคงต้องอยากรู้อยากเห็นมากแน่ๆ ว่านักเปียโนที่ทําให้เราทุกคนต้องตกใจคนนั้น คือใคร? ฉันพูดถูกต้องใช่ไหม?”

ทุกคนได้นั่งตัวตรงขึ้นทันที มันมาถึงแล้ว และเกรกอรี ดูเหมือนจะเปิดเผยตัวตนของนักเปียโนที่ลึกลับคนนี้ ในวันนี้!

หรือว่า เกรกอรี เปลี่ยนใจแล้ว และเขาก็ต้องการที่จะบอกกับคนทั้งโลก ..ถึงการมีอยู่ของ หลินฟาน นักเปียโนอัจฉริยะคนนี้?

(1)[ปณิธานของหงส์ (鸿鹄之志)] - หรือ.. ความทะเยอทะยานของหงส์ หมายถึง ความทะเยอทะยาน และความสามารถของหงส์ที่จะบินไปได้ไกลถึงหลายพันลี้ ซึ่งเป็นอุปมาอุปไมยของบุคคลที่มีอุดมการณ์ และความทะเยอทะยานสูงส่ง