บทที่ 140: ชายคนนี้กำลังหาเรื่องตายอยู่หรือเปล่า (ฟรี)

บทที่ 140: ชายคนนี้กำลังหาเรื่องตายอยู่หรือเปล่า (ฟรี)

"ไม่มีใครคู่ควรต่อการต่อสู้"

เมื่อมองไปที่ศพซอมบี้บนถนน โจวเฉียงไม่พอใจอย่างมาก

ความแข็งแกร่งในปัจจุบันของ โจวเฉียง ไม่จำเป็นต้องใช้อาวุธ

เพียงแค่ใช้กำปั้น เขาก็สามารถระเบิดหัวของซอมบี้กลายพันธุ์ลำดับที่สามได้ด้วยหมัดเดียว

อย่าดูถูกความแตกต่างของหมัดเดียว

แต่ โจวเฉียง พัฒนาแบบสองทาง มีทั้งพละกำลังและความเร็ว

นี่เป็นมากกว่าช่องว่างระหว่างนักรบพันธุกรรมหนึ่งยีน แต่เป็นระยะห่างที่มากกว่ามาก

ถนนโล่งเพราะความวุ่นวายที่ โจวเฉียง สร้างขึ้นนั้นน้อยมาก มันไม่ได้ดึงดูดความสนใจของซอมบี้จากที่อื่น

อย่างไรก็ตาม มีคีปเปอร์ออกมาจากอาคารข้างถนน

โดยไม่ลังเลใดๆ มันกระโจนเข้าหา โจวเฉียง

"จุ๊จุ๊ อันนี้น่าสนใจ"

โจวเฉียง เข้าใจคีปเปอร์เป็นอย่างดี เมื่อลับคมแล้ว พลังทำลายล้างของกรงเล็บก็ไม่ธรรมดาเลย

แม้แต่ซอมบี้ที่อยู่เนือกว่าหนึ่งระดับก็ไม่สามารถป้องกันได้

ดังนั้น การจัดการกับคีปเปอร์จึงต้องใช้ความระมัดระวังอย่างแน่นอน

“ดวงตาปีศาจ!”

โจวเฉียง ไม่ขยับ แต่โบกมือให้ ตาปีศาจ ที่ลอยอยู่เหนือหัวของเขา

ตาปีศาจ ดิ่งลงทันที จากนั้นก็ลอยอยู่ข้างหน้า โจวเฉียง

จากนั้น รูม่านตาของ ตาปีศาจ ก็เปลี่ยนเป็นสีเทา ก่อตัวเป็นระลอกคลื่นแปลกๆ

คีปเปอร์ที่ก้าวร้าวนี้ถูกแช่แข็งทันที

มันถูกปกคลุมด้วยชั้นสีเทาจางๆ

โจวเฉียง หัวเราะเบา ๆ

ความสามารถของ ตาปีศาจ ค่อนข้างผิดปกติ โจวเฉียง รู้สึกเหมือนกับเมดูซ่า ตราบใดที่คุณสบตา มันจะทำให้คุณกลายเป็นหิน

ความแตกต่างก็คือการทำให้กลายเป็นหินของ ตาปีศาจ มีคุณสมบัติทางโลก

ของเมดูซ่ากลับไม่ได้

ตัวคลานที่อยู่ข้างหน้าเขาถูกทำให้กลายเป็นหินโดยนัยน์ตาปีศาจ

การทำให้กลายเป็นหินของ ตาปีศาจ ไม่สามารถอยู่ยงคงกระพันได้ ซอมบี้กลายพันธุ์ลำดับที่สูงกว่าจะไม่ได้รับผลกระทบจากมัน หรือมากกว่านั้น เวลาที่ส่งผลกระทบมีจำกัด และพวกมันจะหลุดพ้นอย่างรวดเร็ว

สำหรับ ตาปีศาจ ระดับกลายพันธุ์ขั้นสองพิเศษ การทำให้คีปเปอร์นี้กลายเป็นหินนั้นง่ายมาก

เมื่อมองไปที่คีปเปอร์ที่ไม่เคลื่อนไหว โจวเฉียง ก็เดินไปที่ด้านหน้า

เขากระโดดขึ้น ปรากฏเหนือศีรษะของคีปเปอร์

จากนั้นมันก็เหวี่ยงขา เตะขึ้น แล้วฟันลงมาเหมือนขวาน ฟาดหัวมัน

"แตก!"

ด้วยเสียงที่แตกละเอียด หัวของคีปเปอร์ถูก โจวเฉียง แตกเป็นเสี่ยงๆ

คีปเปอร์ล้มลง

[คุณได้รับชิ้นส่วนของคีปเปอร์!]

เสียงเตือนดังขึ้น

โจวเฉียง หยิบดาบของเขาออกมา ผ่ากล้ามเนื้อของคีปเปอร์ และดึงของเหลวของยีนออกมา

หลังจากโยนของเหลวยีนลงในพื้นที่จัดเก็บแล้ว โจว เฉียงก็ก้าวไปข้างหน้า วิ่งไปที่ด้านข้างของเกราะหนามสายฟ้า และปีนขึ้นไปบนหลังของมัน

"หวือ!"

ชุดเกราะที่มีหนามแหลมสายฟ้าก็วิ่งออกไปอีกครั้ง

ภายใต้คำสั่งของ โจวเฉียง มันไม่สนใจซอมบี้ข้างหน้าและพุ่งเข้าหาพวกมัน เมื่อมันกำลังจะปะทะกับฝูงซอมบี้ มันก็กระโดดอย่างรุนแรง ร่อนลงบนดาดฟ้าสูง 2 ชั้น แล้วกระโจนเข้าใส่กำแพงอาคารด้วยท่าทางเหมือนหนังสติ๊ก

กรงเล็บของมันพังกำแพง มันแบก โจวเฉียง วิ่งไปด้านข้าง วิ่งผ่านฝูงซอมบี้นับไม่ถ้วน

ซอมบี้ทำได้เพียงบิดศีรษะเพื่อดู โจวเฉียง หายไปในระยะไกล

"ดูเหมือนว่าจะมีซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดใหญ่อยู่ข้างหน้า?"

โจวเฉียง ได้เห็นแผนที่และจำมันได้บ้าง

"ต้องการให้ฉันแสดงแผนที่หรือไม่"

AI เสี่ยวเซี่ย ในนาฬิกาอัจฉริยะส่วนตัวของเขาตอบสนองทันที

โจวเฉียง ส่ายหัว

ไม่จำเป็น.

ความเร็วของชุดเกราะแหลมสายฟ้านั้นเร็วเกินไป ในเวลาไม่กี่ประโยคมันก็ปรากฏขึ้นบนถนนหน้าซูเปอร์มาร์เก็ตแล้ว

"ฮะ?"

โจวเฉียง รู้สึกสับสนเล็กน้อย

เพราะไม่มีซอมบี้แม้แต่ตัวเดียวบนถนนสายนี้ มีแต่ซอมบี้ที่ถูกฆ่า

ศพของซอมบี้เหล่านี้ถูกลากไปข้างถนน

เส้นทางที่ชัดเจนทำให้ โจวเฉียง ประหลาดใจ

เป็นเรื่องยากที่ถนนในเมืองจะปราศจากซอมบี้ และแม้ว่าพวกมันจะถูกกวาดล้าง มันก็แค่ชั่วคราวเท่านั้น

ในไม่ช้าซอมบี้ก็จะเต็มถนนเหล่านี้อีกครั้ง

แม้ว่าคุณจะฆ่าซอมบี้ทั้งหมดที่นี่ ทันทีที่คุณหันกลับมา ซอมบี้จำนวนนับไม่ถ้วนก็จะผุดขึ้นมาอีกครั้ง

เกราะหนามสายฟ้าอุ้ม โจวเฉียง วิ่งไปสักพักก่อนจะถึงซูเปอร์มาร์เก็ต

มันมีจัตุรัสขนาดใหญ่มาก

จัตุรัสเต็มไปด้วยรถยนต์ บ่งบอกว่าที่นี่เป็นที่นิยมมากเพียงใดก่อนวันสิ้นโลก

แต่ในโลกหลังหายนะ ความนิยมในอดีตเป็นตัวแทนของอันตราย

ชุดเกราะที่มีหนามแหลมสายฟ้าหยุดลง และ โจวเฉียง ก็กระโดดลงมาจากมัน ซอมบี้ในจัตุรัสก็ถูกกำจัดออกไปเช่นกัน

“กลิ่นเลือดงั้นเหรอ?”

รูม่านตาของ โจวเฉียง หดตัว เขากระโดดขึ้นไปบนหลังคารถออฟโรด ขนาดใหญ่โดยตรง

ข้างหน้าไม่ไกลมีรถจักรยานยนต์ไฟฟ้า

บนมอเตอร์ไซค์เป็นผู้หญิงหน้าซีด เธอกำคันเร่งแน่น สายตาจับจ้องไปที่ทางเข้าซูเปอร์มาร์เก็ต

กลิ่นเลือดโชยออกมาจากตัวเธอ

หลังจากที่ โจวเฉียง ก้าวไปสู่นักรบพันธุกรรมระดับที่สี่ ประสาทสัมผัสในการดมกลิ่นของเขาก็เฉียบแหลมยิ่งกว่าสุนัข

แม้แต่สายตาของเขาก็เหมือนกับเหยี่ยว

“ผู้หญิงคนนี้ไร้ความปรานี”

บนต้นขาของผู้หญิงมีบาดแผลมีดหลายแห่ง เลือดไหลออกมาจากบาดแผลเหล่านี้

แต่ โจวเฉียง ตระหนักได้ทันที

ไม่ใช่ว่าผู้หญิงคนนั้นไร้ความปรานี แต่บทบาทของเธอคือเหยื่อล่อ

ผู้หญิงคนนั้นสังเกตเห็น โจวเฉียง ซึ่งยืนอยู่ด้านบนของรถ เธอเบิกตากว้าง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตะโกนว่า "เฮ้ นายกำลังรนหาที่ตายอยู่ใช่ไหม ถอยออกไปเร็ว ๆ มันกำลังจะออกมาแล้ว ออกไปเดี๋ยวนี้"

หึ ผู้หญิงคนนี้ค่อนข้างใจดีจริงๆ

โจวเฉียง มองไปรอบ ๆ และพบว่านักรบพันธุกรรมซุ่มซ่อนอยู่ที่ขอบของจัตุรัสอย่างรวดเร็ว

จำนวนเท่าไหร่นั้นไม่แน่นอน แต่เมื่อมองแวบเดียว โจวเฉียงประเมินว่ามีคนประมาณสามสิบถึงสี่สิบคน

คนเหล่านี้ก็จ้องมองที่ โจวเฉียง ด้วยความสับสน

พวกเขาเครียดมากจนไม่ได้สังเกตว่า โจวเฉียง เข้ามาได้อย่างไร

“ไอ้สารเลว เขาเป็นลูกน้องของใคร”

ผู้ชายที่อยู่แถวหน้าซึ่งเป็นชายร่างกำยำมีสีหน้าโกรธจัด

อย่างไรก็ตาม ผลตอบรับที่เขาได้รับคือไม่มีใครจำชายที่เพิ่งปรากฏตัวได้

ชายร่างกำยำขมวดคิ้ว ยืนขึ้นและแสดงท่าทางไปทางโจวเฉียง "เจ้าหนู มาที่นี่เดี๋ยวนี้"

“ฉันพยายามอย่างมากกับเรื่องนี้ นายกล้าทำลายแผนการของฉัน คอยดูฉันหักหัวนาย”

"มาที่นี่"

คำพูดของชายคนนั้นมีความโกรธ แต่ โจวเฉียง ก็ยังสัมผัสได้ถึงความปรารถนาดีจากเขา

อย่างน้อยเขาก็ไม่ถือว่าชีวิตมนุษย์เป็นเรื่องเล็กน้อย

โจวเฉียง คิดอยู่ครู่หนึ่ง กระโดดลงจากรถ แล้วขี่เกราะหนามสายฟ้า

"หวือ!"

เกราะหนามสายฟ้านั้นเร็วเกินไป มันเกือบจะมาถึงหน้าชายร่างกำยำในทันที

"อา..."

"อะไร..."

"นั่นคืออะไร?"

“เขาใช้สัตว์ประหลาดเป็นสัตว์ขี่หรือเปล่า”

“ให้ตายสิ มีตาที่บินไปรอบๆ”

คนที่ซ่อนตัวอยู่ที่นี่ต่างก็ตกตะลึง

ก่อนหน้านี้ รถบดบังการมองเห็นของพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่เห็นเกราะหนามสายฟ้า

ดวงตาปีศาจมีความสามารถบิน พวกเขาจึงไม่ทันสังเกต

เฉพาะในขณะนี้ เมื่อ โจวเฉียง ขี่สัตว์ประหลาดตัวนี้ พวกเขาเห็นมันหรือไม่

เกราะหนามสายฟ้าค่อนข้างธรรมดา

แต่ดวงตาปีศาจนั้นน่ากลัวเกินไปทำให้ผู้คนขนลุก

รูปลักษณ์ของมันดูเหมือนจะทำให้ความเข้าใจโลกกลับหัวกลับหาง

มีสิ่งมีชีวิตเช่นนี้หรือไม่?

มันเป็นสัตว์ประหลาดหรือสัตว์ ... หรือเป็นซอมบี้?

โจวเฉียงกระโดดลงมาจากเกราะหนามสายฟ้า ยืนอยู่ข้างหน้าชายร่างกำยำและแสดงรอยยิ้มจางๆ "คุณเพิ่งเรียกฉันมาเหรอ"

ชายร่างกำยำรู้สึกเพียงว่าขาของเขาสั่น

เกราะหนามสายฟ้านั้นสูงใหญ่ ดวงตาไร้อารมณ์ ดุร้ายอย่างยิ่ง

สายตาที่กระดกขึ้นลงทำให้หัวใจของเขาเต้นรัว

เขารู้สึกขมขื่นในใจ

ตัวตนของชายตรงหน้าเขาคืออะไรกันแน่?

ม้าของเขาและดวงตานี้เป็นอย่างไร?

"ฉัน..."

“เมื่อกี้ฉันล้อเล่นน่ะ”

ชายร่างกำยำถอยกลับไป

โลกหายนะนั้นเต็มไปด้วยความลึกลับ ยิ่งใครเข้าใจน้อยเท่าไหร่ ก็ยิ่งอันตรายมากเท่านั้น

เขาไม่กล้าพูดในสิ่งที่เขาพูดก่อนหน้านี้แม้ว่าเขาจะมีความกล้าเป็นร้อยเท่าก็ตาม

เมื่อมองไปที่ดวงตาที่ตื่นตระหนกของชายคนนั้น โจวเฉียงรู้ว่าเขากลัวอะไร

เขากลัวเกราะหนามสายฟ้าและดวงตาปีศาจที่อยู่ข้างหลังเขา

ในความเป็นจริง โจวเฉียงได้พิจารณาหลายอย่างในช่วงเวลานี้ เกี่ยวกับตัวเขาเอง และเกี่ยวกับซอมบี้

ทำไม โจวเฉียง ถึงเปิดเผยความลับของพื้นที่เก็บของของเขาต่อหน้าฟางโจว?

เหตุผลแรกคือการรักษาความลึกลับ

เหตุผลที่สองคือ โจวเฉียง ต้องการเผยแพร่ทุกอย่าง เพื่อสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเอง ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องระมัดระวังในทุกสิ่ง

เกราะหนามสายฟ้าในปัจจุบันและดวงตาปีศาจนั้นเหมือนกัน

นำพวกเขาไปด้านข้างของเขา แล้วปรากฏตัวต่อหน้าผู้รอดชีวิต ค่อยๆ มันจะกลายเป็นเรื่องปกติ

โจวเฉียง แข็งแกร่งและสามารถเทเลพอร์ตได้ตามต้องการ

นี่ก็เพียงพอแล้วสำหรับ โจวเฉียง ที่จะอยู่ยงคงกระพัน ดังนั้นเขาจึงสามารถแสดงความเป็นเอกลักษณ์ของเขาได้อย่างไม่สะทกสะท้าน

ต้องการที่จะเคลื่อนไหวต่อต้านเขา?

หนึ่งจะต้องมีพละกำลัง

โลกหลังหายนะเป็นโลกที่เคารพผู้แข็งแกร่ง ยิ่ง โจวเฉียง ปรากฏตัวที่แข็งแกร่งขึ้น เขาก็ยิ่งสามารถดึงดูดนักรบพันธุกรรมได้มากขึ้น และเขาก็ยิ่งสามารถรวบรวมผู้รอดชีวิตรอบตัวเขาได้มากขึ้นเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้วางแผนที่จะเปิดเผยว่าเขาสามารถสร้างซอมบี้ได้ นี่เป็นความลับจริงๆ

หากถูกเปิดเผย มันจะนำมาซึ่งปัญหาและความไม่สะดวกอย่างแน่นอน

โจวเฉียง มองไปที่ชายร่างกำยำ เขาเคยดุร้ายและน่ากลัว แต่ตอนนี้เขายืนอยู่ตรงหน้าเขา อ่อนโยนและยอมจำนน

นักรบพันธุกรรมอื่น ๆ ที่นี่ก็ไม่กล้าที่จะหายใจเสียงดังเช่นกัน

ไม่มีทางเลือก ชายที่อยู่ข้างหน้าพวกเขาลึกลับเกินไป

เพียงแค่สายตาที่บินไปรอบ ๆ ก็เพียงพอที่จะทำให้พวกเขาเหงื่อตกด้วยความกลัว

ตอนนี้ โจวเฉียง เป็นนักรบพันธุกรรมระดับสี่ ดังนั้นเขาจึงรู้จากกลิ่นอายทางพันธุกรรมของพวกเขาว่าชายร่างกำยำคนนี้ควรเป็นผู้พัฒนาความแข็งแกร่งท่ามกลางนักรบพันธุกรรมระดับสาม

นักรบพันธุกรรมอื่น ๆ ที่นี่มีระดับหนึ่งและระดับสอง

ความแข็งแกร่งโดยรวมของพวกเขาไม่เลว

“คุณสังกัดนิคมไหน”

ชายร่างกำยำตอบโดยไม่ลังเลว่า "เรามาจากนิคมเมืองเหนือ ฉันชื่อเสี่ยวเทียนเฉิง"

โจวเฉียง พยักหน้า

อย่างที่เขาคาดเดา พวกเขามาจากนิคมเมืองเหนือจริงๆ

"ข้างในนี้มีอะไร"

โจวเฉียง ชี้ไปที่ด้านในของซูเปอร์มาร์เก็ต

ด้วยสีหน้าเครียดเล็กน้อย เซียวเทียนเฉิงกล่าวว่า "ตัวคำรามสองตัวและเคียวศพอีกสองสามตัว"

ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขาประหม่า ตัวคำรามหนึ่งตัวก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้พวกเขาลำบาก

สอง?

"คุณต้องการที่จะฆ่าพวกเขาแล้วครอบครองซุปเปอร์มาร์เก็ตนี้หรือไม่"

โจวเฉียง มองไปที่ เสี่ยวเทียนเฉิง โดยสังเกตว่าพวกเขาดูเตรียมพร้อมเป็นอย่างดี

สีหน้าขมขื่นปรากฏบนใบหน้าของเสี่ยวเทียนเฉิง "เราจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร"

“แผนของเราคือล่อพวกมันออกมา จากนั้นให้เหยื่อล่อพาพวกมันออกไปจากบริเวณนี้ เพื่อที่เราจะได้เข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ต”

"เพื่อที่จะดึงดูดพวกมันได้สำเร็จ เราใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์ในการกวาดล้างซอมบี้ที่นี่และกวาดล้างถนน เพื่อให้เหยื่อล่อพวกมันได้ไกลออกไป"

"ชีวิตในนิคมตอนนี้ลำบากมาก ซุปเปอร์มาร์เก็ตแห่งนี้ไม่มีผู้รอดชีวิตคนใดมาเยี่ยมเลย เพราะข้างในมีพวก ตัวคำราม"

เสี่ยวเทียนเฉิง อธิบายแผนของพวกเขาอย่างละเอียดโดยไม่ปิดบังอะไร

เหตุผลที่ เสี่ยวเทียนเฉิง เตือน โจวเฉียง ในตอนนี้ส่วนใหญ่เป็นเพราะเขาไม่ต้องการให้ โจวเฉียง เข้ามารนหาที่ตาย

ถ้า ตัวคำราม สองคนปรากฏตัวพร้อมกับ เคียวศพ และซอมบี้ตัวอื่นๆ ก็จะไม่มีทางหนีได้

ดังนั้น ในขณะที่เหล่าตัวคำรามยังไม่ปรากฏตัว เขาจึงขอร้องให้ โจวเฉียง ออกไป

"ปัง!"

ในขณะนั้นเศษปูนปลิวว่อนที่ทางเข้าของซูเปอร์มาร์เก็ต

ทางเข้าสูงเพียงสามเมตร แต่ตอนนี้มันพังทลายด้วยกำปั้นขนาดใหญ่

ร่างใหญ่โตปรากฏขึ้น

มันเป็นตัวคำราม

รูม่านตาของ เสี่ยวเทียนเฉิง หดตัว

ภายใต้การกระตุ้นของเลือดสด ตัวคำราม รีบออกจากซุปเปอร์มาร์เก็ต

ตัวคำรามที่สูงกว่าห้าเมตรมีขาและแขนที่หนาและกล้ามเนื้อปูด ดูดุร้ายมาก

เมื่อมันโผล่ออกมาจากซูเปอร์มาร์เก็ต

เคียวศพ หลายตัวปรากฏขึ้นในที่ที่มันออกมา

ไม่ใช่แค่ เคียวศพ

นอกจากนี้ยังมี สวิฟต์ด้วย

"อา..."

ด้วยเสียงคำราม

ตัวคำรามตัวสองรีบวิ่งออกมาจากชั้นสองของซูเปอร์มาร์เก็ต

มันทะลุกำแพงและระเบิดออกมา

บูม!

เมื่อลงจอดพื้นซีเมนต์แตก

ตัวคำรามทั้งสองปรากฏตัวเกือบจะพร้อมกัน

สีหน้าของทุกคนเริ่มตึงเครียด และพวกเขากำอาวุธแน่น

เสี่ยวเทียนเฉิง มองไปที่ผู้หญิงที่ทำหน้าที่เป็นเหยื่อล่อ เธอเป็นเพียงหนึ่งในเหยื่อล่อ

หากเธอล้มเหลว เหยื่อรายอื่นจะปรากฏขึ้น

ในขณะนี้ เสียงคำรามทำให้คีปเปอร์ปรากฏขึ้นที่ชั้นบนสุดของซูเปอร์มาร์เก็ต

มันโผล่ออกมาและเริ่มคลานอย่างรวดเร็วบนกำแพงทันที

ทุกที่ที่มันผ่านไปแตกเป็นเสี่ยงๆ เหลือแต่หลุมที่กรงเล็บของมันเจาะกำแพง

ด้วยกำแพงที่พังทลาย มันสูญเสียการยึดเกาะและตกลงไปโดยตรง

แต่ความสูงนี้ไม่มีความหมายอะไร มันแค่พลิกตัวและยืนขึ้นทันที

"อ๊าาาาาาาา..."

ผู้หญิงที่ทำหน้าที่เป็นเหยื่อล่อกรีดร้อง

ส่วนหนึ่งมาจากความกลัว ส่วนหนึ่งก็เพื่อดึงดูดความสนใจของซอมบี้กลายพันธุ์เหล่านี้

“เธอเป็นเหยื่อล่อ เธอไม่สามารถหนีได้ทันที เธอต้องดึงดูดความสนใจของซอมบี้กลายพันธุ์ก่อน แล้วจึงจากไป

พวก ตัวคำรามและ คีปเปอร์ ที่ปรากฏตัวก็สังเกตเห็นผู้หญิงคนนี้เช่นกัน

เลือดของเธอกระตุ้นพวกมัน

"อา..."

ตัวคำราม ส่งเสียงคำรามและเริ่มพุ่งเข้าใส่

คีปเปอร์ยังใช้กรงเล็บทั้งหกของมันเพื่อคลานไปหาผู้หญิงคนนี้อย่างเกรี้ยวกราด

"วรูม!"

ผู้หญิงคนนี้เมื่อเห็นว่าเธอดึงดูดซอมบี้กลายพันธุ์เหล่านี้ได้ เธอมีสีหน้าดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง ทันใดนั้นเธอก็บิดคันเร่งและมอเตอร์ไซค์ก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วผ่านจัตุรัส

เธอไม่รู้ว่าเธอจะหนีได้หรือไม่ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับโชคของเธอ

เสี่ยวเทียนเฉิงกระวนกระวายมาก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะสามารถดึงดูดซอมบี้กลายพันธุ์เหล่านี้ออกไปได้สำเร็จหรือไม่

ทั้งทีมทุกคนหมอบลง

โจวเฉียงไม่ได้ซ่อน เขามองดูผู้หญิงคนนั้นที่วิ่งอย่างดุเดือด และยิ้มอย่างเย็นชา

“ให้ผู้หญิงเป็นเหยื่อล่อ นี่มันเรื่องอะไรกัน”

เขากระโดดขึ้นไปบนหลังเกราะหนามสายฟ้า

ซอมบี้หนามแหลมสายฟ้าภายใต้คำสั่งของ โจวเฉียง กลายเป็นเงาเหมือนสายฟ้าทันทีและพุ่งเข้าใส่จัตุรัส

มีรถหลายคันจอดอยู่ที่นี่ แต่เกราะหนามสายฟ้าพุ่งเข้ามาราวกับว่ามันอยู่บนพื้นราบ

ในชั่วพริบตา โจวเฉียง ขี่ซอมบี้หนามแหลมสายฟ้าเพื่อวางตำแหน่งตัวเองระหว่างผู้หญิงกับ ตัวคำรามและ คีปเปอร์

"เขากำลังทำอะไร?"

คนในทีมอึ้งกันหมด

ชายคนนี้ต้องการตายหรือไม่?