ตอนที่ 98: ชายคนนี้เป็นโรค OCD ?!

“ท่านครับ นั่นคือรถของตระกูลแฟรงค์...”พ่อบ้านลอว์อธิบายให้ล๊อคฟัง

เนื่องจากล็อคไม่รู้เรื่องตระกูลแฟรงก์เลย เขาจึงไม่ถามคำถามอะไรอีก

เกือบหนึ่งชั่วโมงต่อมา ขบวนรถขนาดใหญ่มาถึงคฤหาสน์สุดหรู

ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในประตู คนรับใช้สองแถวที่อายุมากกว่า 50 ปียืนอย่างเรียบร้อยและคำนับพร้อมเพรียงกัน

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรอการมาถึงของล๊อค

คฤหาสน์สามารถอธิบายได้ว่าเป็นสิ่งฟุ่มเฟือยจากนอกโลกเท่านั้น ไม่เพียงแต่สวยงามและเป็นระเบียบเท่านั้น แต่ยังประดับประดาด้วยต้นไม้และแปลงดอกไม้ที่สวยงามทุกประเภท

ของตกแต่งที่ฝังด้วยทองนั้นยิ่งทำให้ดูสะดุดตายิ่งขึ้น มีอย่างน้อยหลายสิบชิ้น และพวกมันมีรูปร่างต่างกัน และพวกมันก็ขยายออกไปจนสุดสายตา

ที่สําคัญกว่านั้น ดูเหมือนว่าพวกมันจะจัดเรียงไว้อย่างเรียบร้อยมาก

ความเป็นระเบียบเรียบร้อยไม่ได้ใช้กับการตกแต่งเท่านั้น อย่างไรก็ตาม เนื่องจากล๊อคสังเกตุอย่างละเอียดได้ค้นพบว่าทั้งคฤหาสน์ทั้งหมดเรียบร้อยมาก!

“ตระกูลนี้รวยจริงๆ...”

หลังจากเข้าไปในคฤหาสน์และใช้เวลาหลายนาทีในการเลี้ยวเจ็ดหรือแปดรอบ ในที่สุดขบวนรถก็มาถึงประตูหน้าไปยังที่พักหลัก

หลังจากจอดรถแล้วลอว์รีบไปที่ประตูของล๊อคอย่างมืออาชีพเพื่อรับใช้เขา

"ระวังศรีษะด้วยครับ..."

ขณะถือโถที่บรรจุหญ้ารักษาหัวใจ ล็อคสังเกตเห็นชายหนุ่มยิ้มให้เขาที่หน้าประตูอาคารหกชั้นที่อยู่ตรงหน้าเขา

ชายหนุ่มมีผมสีดําหัวที่หวีอย่างเรียบร้อย

หน้าตาของเขาดูดี และรูปร่างของเขาก็สมส่วน เขาสวมชุดสีดําทั้งตัว และแม้แต่พัดในมือของเขาก็เป็นสีดํา

เขาดูเป้นคนที่เจ้าระเบียบมาก

ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา เขาก้าวมาข้างหน้าสองสามก้าวและพูดว่า “คุณล็อค การมาของคุณถือเป็นเกียรติแก่ตระกูลเอสเทลของเรา!”

แน่นอนว่าล๊อคใส่ใจในคำพูดที่สุภาพนี้ แต่เขาหิวมากแล้ว

“คุณไม่ได้บอกว่ามีงานเลี้ยงงั้นเหรอ? คุณรู้ไหมว่าฉันเสียเวลาไปเท่าไหร่กัน”

ล๊อคสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายจงใจพาเขามาสัมผัสกับความฟุ่มเฟือยของสถานที่แห่งนี้ เขาจะไม่ตกหลุมพลางกลอุบายดังกล่าวอย่างแน่นอน

“ฮ่าฮ่าฮ่า! คุณล็อค ช่างเป็นคนตรงไปตรงมาจริงๆ ตามที่คาดไว้สำหรับบุคคลที่ยิ่งใหญ่! ได้โปรดเร็วเข้า!” ชายหนุ่มที่สวมชุดดำรีบทำความเคารพให้กับล็อคและเดินอย่างสุภาพ

แม้ว่าหลังจากก้าวขึ้นไปบนพรมหรูหราและเข้าสู่ที่อยู่อาศัยหลักแล้ว ล็อคก็ยังรู้สึกทึ่งกับความเป็นระเบียบเรียบร้อยและความหรูหราของการตกแต่ง ไม่มีความรู้สึกผิดปกติเลย

ในไม่ช้าภายใต้การนําของพ่อบ้านลอว์ ในที่สุดล๊อคก็มาถึงห้องอาหาร

ทันทีที่เขานั่งลง คนรับใช้สองคนก็จัดช้อนส้อมที่เรียบร้อยและประณีตให้ล๊อคทันที พวกมันทั้งหมดล้วนทํามาจากเงิน

ขณะรินไวน์แดงให้เขา พ่อบ้านลอว์กล่าวว่า “คุณล็อค โปรดอดใจรอ ผมรับประกันว่าคุณจะได้ลิ้มรสอาหารที่ล้ำที่สุดในเมืองศักดิ์สิทธิ์นี้ในห้านาทีอย่างแน่นอน...”

ในเวลานี้ ชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามล๊อคพูดว่า “ได้โปรดอนุญาตให้ฉันแนะนําตัวเอง... ฉันเป็นผู้นำคนปัจจุบันของตระกูลเอสเทล แอดิเลด เอสเทล!”

“แน่นอน เนื่องจากเราเป็นเพื่อนกันแล้ว คุณสามารถเรียกฉันว่าแอดิเลดก็ได้!”

ล๊อคจิบไวน์แดงแล้วถามว่า “ฉันคิดว่าเรายังไม่ได้เป็นเพื่อนกันใช่มั้ย?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันชื่นชมบุคลิกของคุณล็อคจริงๆ! คุณพูดถูก. อย่างน้อยเพื่อนควรกินและดื่มด้วยกัน!” หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็ยกแก้วขึ้นมาทางล๊อคแล้วจิบ

ล๊อคไม่ใช่คนที่ไม่รู้มารยาทพื้นฐาน เขายกแก้วขึ้นและจิบตอบกลับ

“คุณล็อคมีเพื่อนหรือสมาชิกในตระกูลที่ป่วยงั้นหรอ?” แอดิเลดมองไปที่หญ้าช่วยชีวิตบนโต๊ะแล้วถาม

"แค่บอกฉันว่าคุณต้องการอะไร!" ล๊อคไม่ได้ตอบคําถาม แต่เขาอยากรู้ว่าทําไมแอดิเลดถึงเชิญเขามาที่นี่

แอดิเลดโบกพัดอันวิจิตรของเขา “ไม่ต้องรีบร้อน คุยกันระหว่างที่เรากิน คุณคงจะหิวแล้วล่ะ...”

จากนั้นแอดิเลดก็เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาเพชรบนผนังห้องอาหาร ดูเหมือนเขาจะสนใจเกี่ยวกับเวลามาก

ลอว์สังเกตเห็นการจ้องมองของเจ้านายของเขาและหันไปหาคนรับใช้ทันที “เหลือเวลาอีก 1 นาที 48 วินาที ไปตรวจสอบจาน...”

เมื่อเหลือเวลาอีกเพียงนาที 15 วินาที คนรับใช้กลุ่มหนึ่งถือจานเงินก็เข้ามาในห้องอาหาร

ลอว์? พ่อบ้านมีไม้บรรทัดสีเงินอยู่ในมือ หลังจากตวงจานอย่างรวดเร็วแล้ว เขาก็สั่งให้คนรับใช้ถือจานต่างๆ นําไปวางอย่างเรียบร้อย

ล๊อคเห็นได้ชัดเจนว่าระยะห่างระหว่างแต่ละแผ่นสม่ำเสมอมาก ประมาณ 5 เซนติเมตร

มีคนรับใช้ห้าคนอยู่ทั้งสองด้านของโต๊ะ และพวกเขายืนอยู่ในตำแหน่งที่พิเศษมาก จัดชิดกับคนรับใช้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามโต๊ะโดยสิ้นเชิง

เมื่อเห็นว่าทุกอย่างพร้อมแล้ว แอดิเลดก็หายใจเข้าลึก ๆ ราวกับว่าเขาพอใจอย่างมาก!

'คนนี้เป็นอะไรกันแน่? เขาเป็นโรค OCD หรือเปล่า?' ล็อคคิดกับตัวเอง

ตั้งแต่วินาทีที่เขาเข้าไปในคฤหาสน์ล๊อคพบว่าหลายสิ่งหลายอย่างเรียบร้อยและสะอาดสะอ้าน

แอดิเลดดูเหมือนจะสังเกตเห็นความคิดของล็อคและยิ้ม “ขออภัยสำหรับการแสดงออก! โปรดอย่าสนใจงานอดิเรกเล็กๆ น้อยๆ ของฉันเลย คุณล็อค! แน่นอนว่าฉันจะไม่ได้เจาะจงเวลาทานอาหารมากนัก

เนื่องจากเจ้าของคฤหาสน์ได้กล่าวเช่นนั้น ล๊อคจึงไม่ได้ขัดอะไร

จานตรงหน้าเขาอร่อยมาก เป็นอาหารอันโอชะที่ทําจากเนื้อบีสต์ล้ำค่าทุกชนิด

พวกมันเป็นเนื้อของบีสต์ที่ท่องไปบนพื้นดิน ลอยขึ้นไปในท้องฟ้า และท่องไปในน้ำ

หลังจากรับกลิ่นหอมเย้ายวนแล้วล๊อคก็เริ่มกินอาหาร

“อืมม! รสชาติดีมาก!”

ดูเหมือนว่าพ่อบ้านลอว์ไม่ได้โม้ ความอยากอาหารของล๊อคถูกกระตุ้นอย่างมาก คนรับใช้ที่อยู่ข้างๆ เขายังช่วยนําอาหารที่ล็อคเอื้อมไม่ถึงมาใกล้ให้

“ท่านครับ นายท่านของผมเชื่อมั่นอย่างยิ่งว่าอาหารที่ปรุงแล้วจะต้องรับประทานภายในเวลาใกล้จะถึงห้านาที นี่คือเวลาที่มันจะอร่อยที่สุด...”ลอว์เติมไวน์ในแก้วของล๊อคอีกครั้ง

ล๊อคซึ่งยังคงเคี้ยวเนื้ออยู่ พึมพําว่า “อืม... อืม! ดี! รสชาติดีมากจริงๆ...”

เมื่อเห็นว่าล็อคพอใจกับอาหารของเขามาก แอดิเลดก็ชมเชยหัวหน้าพ่อครัวที่อยู่ข้างๆ เขาทันที

“ขอบคุณ คุณล็อค! ขอบคุณนายท่าน!” ใบหน้าของหัวหน้าเชฟเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

เมื่อเห็นว่าล็อคเกือบจะกินเสร็จแล้ว แอดิเลดก็เหลือบมองลอว์? หลังวางเช็คไว้ข้างมือล็อคทันที

ล๊อคชำเลืองมองมันและหลังจากนับเลขศูนย์ที่ด้านหลัง มันเป็นหนึ่งพันล้าน!

อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ไม่ได้ทําให้ล๊อคประหลาดใจ

ท้ายที่สุดเขาก็เป็นคนที่เห็นเงินเป็นจํานวนมามาก่อน ยิ่งกว่านั้นตอนนี้เขายังมีถึงสี่พันล้านอยู่แล้ว!

เมื่อเห็นว่าการแสดงออกของล็อคไม่มีการเปลี่ยนแปลง แอดิเลดจึงชื่นชมความแน่วแน่ของบุคคลนี้ในใจของเขา ในเวลาเดียวกัน เขาตำหนิตัวเองสำหรับการกระทำที่หยาบคายของเขาเอง

“ถ้าคุณมีอะไรจะพูดก็พูดออกมา ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเงินนี้!” ล็อคเช็ดมือและสัมผัสหน้าท้องที่ป่องของเขา

เมื่อได้ยินเช่นนี้ แอดิเลดก็วางพัดของเขาและพูดว่า “ฉันหวังว่าจะแทนที่ตระกูลไวท์ในฐานะผู้มีพระคุณของสถาบันการศึกษาของสหพันธ์โปรดช่วยฉันได้รับการอนุมัติจากอาจารย์ใหญ่ด้วย คุณล็อค!”

เมื่อสังเกตเห็นว่าล็อคเป็นคนตรงไปตรงมา แอดิเลดก็เลือกที่จะสื่อสารกับเขาด้วยวิธีนี้

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็พูดตรงๆ ตาแก่นั่นชอบเอาเปรียบคนอื่น เขาแทบรอไม่ไหวที่จะมีใครมาลงทุนต่อแล้วล่ะ!”

ล๊อคเชื่อมั่นอย่างแน่วแน่ว่า ตาแก่น่นจะต้องเป็นคนแบบนี้!

ท้ายที่สุด อาจารย์ใหญ่เป็นคนประเภทที่ใช้ขนมปังของคนอื่นเลี้ยงนกพิราบ!

ยิ่งไปกว่านั้นล๊อคไม่เคยคิดมาก่อนว่าสาเหตุที่แอดิเลดเชิญเขามาทานอาหารเย็นคือบริจาคเงินให้ทั้งเขาและสถาบันการศึกษาของสหพันธ์!

มันเป็นข้อเสนอที่ค่อนข้างสับสน ท้ายที่สุดนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเคยเจอเรื่องแบบนี้!