บทที่ 130 การทำลายล้าง(ฟรี)

บทที่ 130 การทำลายล้าง(ฟรี)

ช่วงนี้ใครในนิคมไม่รู้จักเจ้าของกลุ่มบ้าง?

เขาเป็นคนที่ลึกลับที่สุด

ไม่ต้องพูดถึงสิทธิประโยชน์ฟรีที่มีให้ในกลุ่มซึ่งมาถึงเกือบทุกวัน

และงานที่ได้รับมอบหมาย

งานที่ดูเหมือนง่าย ๆ แต่ได้รางวัลมากมาย

ข้าวหนึ่งร้อยกิโลโดยไม่ลังเลใครจะปฏิเสธได้?

ในท้ายที่สุด เจ้าของกลุ่มก็ไม่ค่อยถูกเรียกแบบนั้นอีกต่อไป แต่เรียกอย่างสนิทสนมว่า 'บอส'

ในแง่ของศักดิ์ศรี เขาสูงกว่าผู้นำ ติงเฉาฮุ่ย ด้วยซ้ำ

มีไม่กี่คนในนิคมที่ไม่รู้เกี่ยวกับบอสโจวเฉียง

“อา เป็นเจ้าของกลุ่มจริงๆ บอส”

“ฉันเพิ่งรู้จักเขาเหมือนกันแต่ไม่แน่ใจ ตอนนี้พวกคุณพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ฉันยืนยันได้เลย”

“ไม่คิดว่าจะเจอบอสที่นี่”

“มันแปลก โดรนพบเขาติดอยู่ในเมืองเทียนเว่ยก่อนหน้านี้ไม่ใช่หรือ บอสมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

“ใครบอกว่านี่คืออาหารมื้อสุดท้ายของบอส ฉันจะทุบหัวมันทิ้ง”

ในทีมทุกคนกำลังคุยกัน

ทุกคนรู้ว่าการเป็นผู้ประกอบการในโลกหายนะไม่ได้เกี่ยวกับเงิน

มันเกี่ยวกับอาหารและน้ำ

เหตุใด ติงเฉาฮุ่ย จึงสามารถลุกขึ้นจากการเป็นคนธรรมดาไปสู่ความเป็นผู้นำและก้าวไปสู่นักรบพันธุกรรมระดับที่สี่ได้?

เพราะเขาควบคุมเครื่องกรองน้ำซึ่งเป็นเส้นเลือดใหญ่ของนิคม

เหตุใด ติงเฉาฮุ่ย ถึงไม่กังวลเกี่ยวกับฐานที่กระจัดกระจายระหว่างการอพยพครั้งนี้

เหตุผลง่ายๆ เขามีอาหารและน้ำ

ในโลกที่เต็มไปด้วยมลพิษนี้ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหาแหล่งน้ำสะอาด

มีเพียงเครื่องกรองของเขาเท่านั้นที่สามารถผลิตน้ำดื่มสำหรับทุกคนได้

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เขาควบคุมชีวิตของทุกคน

และโจวเฉียง?

เขาตัวใหญ่ที่ดูเหมือนจะไม่สนใจอาหารและน้ำเลย ตราบเท่าที่คุณได้ติดตามเขา คุณยังต้องกังวลว่าจะหิวหรือไม่?

มันน่าประหลาดใจและน่าตื่นเต้นที่ได้พบเขาในที่สุด

ชายที่มีกล้ามเนื้อไม่ใช่ใครอื่นนอกจากกัปตันซูจุน

เขากะพริบตาและถามด้วยน้ำเสียงที่สงสัย "บอส นั่นคือคุณจริงๆหรือ"

โจวเฉียง เช็ดหน้าผากของเขา

ห่าอะไรเนี่ย!

ทุกคนที่เห็นเขาเรียกเขาว่าบอส?

ชื่อเล่นนี้ทำให้เขาได้เปรียบมากทีเดียว

“ดูเหมือนว่าคุณกำลังพูดถึงฉัน” โจวเฉียง หัวเราะ

อันที่จริง การถูกเรียกว่าบอสก็รู้สึกดีไม่น้อย

ทันทีที่เอ่ยชื่อ คุณก็กลายเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาโดยธรรมชาติ

“บอส คุณไม่ได้ติดอยู่ในเมืองเทียนเว่ยหรือ” นักรบพันธุกรรมอดไม่ได้ที่จะถาม

โจวเฉียง ตอบว่า "เมืองเทียนเว่ย ไม่สามารถดักจับฉันได้"

“พวกนายวางแผนจะเบี่ยงเบนฝูงซอมบี้มาที่นี่เหรอ?”

“คราวนี้ ฝูงซอมบี้มีขนาดใหญ่เกินไป และมีซอมบี้กลายพันธุ์มากเกินไป มันอาจจะยากสักหน่อยสำหรับกลุ่มเล็กๆ ของนายที่จะเบี่ยงเบนความสนใจจากพวกเขา”

“เห็นว่ารีบเร่งมาโดยไม่ได้เตรียมตัว วางแผนไว้ยังไง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูจุนรู้สึกหงุดหงิด

อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้เขาไม่ได้ระบายความโกรธ แต่พูดว่า "ลองดูก่อน ถ้าไม่ได้ผล เราถอยได้เสมอ"

“บอส คุณ... เพิ่งหนีออกจากเมืองมาเหรอ?”

“รีบไปจากที่นี่ดีกว่า ยังพอมีเวลา”

อย่างที่เขาพูดนี่แหละ...

บูม! บูม!

เสียงระเบิดดังขึ้นเป็นชุด เสียงกวาดไปทั่วท้องฟ้าเหนือเมือง ทำให้เกิดเสียงหวีดหวิว

ใครจะจินตนาการได้ว่าเสียงระเบิดดังแค่ไหน

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไป

ซูจุนสาปแช่ง "นี่มันเกิดอะไรขึ้น"

ผู้ควบคุมโดรนควบคุมกล้องทันที จับภาพควันสองเสาที่ลอยขึ้นไปในอากาศบนถนนแห่งชาติอย่างรวดเร็ว

ภายใต้การระเบิด หลุมลึกสองหลุมกว้างหลายเมตรปรากฏขึ้น

พื้นที่ที่ได้รับผลกระทบครอบคลุมประมาณหนึ่งร้อยเมตร

ซอมบี้จำนวนนับไม่ถ้วนบนถนนแห่งชาติถูกเหวี่ยงขึ้นไปในอากาศ และสลายตัวเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในทันที

ซอมบี้จำนวนมากโดนเศษกระสุนและก้อนหินกระเด็น สูญเสียร่างกายบางส่วนหรือกลายเป็นหลุมเลือดอย่างกะทันหัน

ผ่านโดรน เราสามารถเห็นซอมบี้ที่โดนเศษปูนจากถนนตรงบริเวณซี่โครงได้อย่างชัดเจน ทันใดนั้น ร่างของมันก็ขาดหายไปสักชิ้น และมันก็ถูกระเบิดเข้าไปในป่าหญ้า

อย่างไรก็ตาม มันไม่สนใจชิ้นส่วนที่หายไป ลุกขึ้น และเดินหน้าต่อไป

“ระเบิดเกิดจากอะไร”

ทุกคนตกตะลึง พลังของการระเบิดนั้นน่ากลัวมากใช่ไหม?

การระเบิดที่รุนแรงนี้ส่งผลให้ฝูงซอมบี้ในระยะหลายสิบกิโลเมตรข้างหน้ามีความรุนแรงมากขึ้น

เดิมทีพวกเขาแค่เดินช้าๆ แต่ถูกกระตุ้นด้วยการระเบิดนี้ พวกเขาเริ่มวิ่งอย่างบ้าคลั่ง

ซอมบี้เหมือนคลื่นน้ำ

คราวนี้เป็นฝูงซอมบี้จริงๆ

ซอมบี้จำนวนนับไม่ถ้วนวิ่งจ็อกกิ้งก่อนแล้วจึงเริ่มวิ่ง

พลังของฝูงซอมบี้ทวีคูณขึ้นทันที

“บ้าเอ๊ย นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย”

ซูจุนเสียใจมาก

เขาหันศีรษะไปถามสมาชิกในทีมที่ควบคุมโดรนข้างๆ เขา "อีกนานไหมกว่าฝูงซอมบี้จะมาถึง"

"กัปตันซู ประมาณสิบนาที"

ใบหน้าของซูจุนเปลี่ยนไป "ทำไมเร็วจัง"

"ซอมบี้กลายพันธุ์เร็วเกินไป"

สมาชิกในทีมคนนี้คลิกที่หน้าจอเสมือนจริง สร้างภาพฉายที่สองต่อหน้าทุกคน

ในการฉายภาพ ซอมบี้จำนวนนับไม่ถ้วนกำลังเร่งความเร็ว

พวกเขาวิ่งอย่างบ้าคลั่ง แน่นขนัด ไร้จุดหมาย

เมื่อซอมบี้ที่อยู่ข้างหน้าขยับ พวกที่อยู่ข้างหลังก็เดินตามมา

สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือซอมบี้กลายพันธุ์ในฝูงเริ่มวิ่งแซงหน้าซอมบี้ธรรมดาไปอย่างรวดเร็ว

จากกล้อง เราจะเห็นว่าซอมบี้กลายพันธุ์หลายพันตัวกลายเป็นแนวหน้าของฝูงซอมบี้

ตัวที่เร็วที่สุดอย่างสุนัขนรกนั้นดุร้ายยิ่งกว่า

ในฝูงซอมบี้ที่อยู่ด้านหลัง ซอมบี้กลายพันธุ์จำนวนมากกำลังพุ่งเข้าชน บางตัวมีขนาดใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ เหมือนกับรถถังที่พุ่งเข้าใส่ฝูงชน ล้มซอมบี้นับไม่ถ้วน

ด้วยวิธีนี้ ความแตกตื่นนับไม่ถ้วนก่อตัวขึ้นในฝูงชน

ซอมบี้ธรรมดาที่ล้มลงถูกเหยียบย่ำทันทีด้วยเท้าขนาดใหญ่นับไม่ถ้วนและกลายเป็นเนื้อบด

แม้แต่ซอมบี้กลายพันธุ์ลำดับที่หนึ่งและสองก็ไม่สามารถลุกขึ้นได้เมื่อพวกเขาตกลงไปในคลื่นน้ำที่บ้าคลั่งนี้

ฝูงซอมบี้เป็นเหมือนคลื่นน้ำที่ไหลเชี่ยวกรากซึ่งไม่มีใครหยุดได้

"สิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร"

“ใครเป็นคนทำให้เกิดระเบิด”

ซูจุนกัดฟัน แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะพูดถึงเรื่องนี้

การเฝ้าดูซอมบี้วิ่งเตลิดนั้นช่างน่ากลัวจริงๆ

ทุกคนในทีมอึ้ง พวกเขาเพิ่งมาถึงที่นี่และไม่มีเวลาแม้แต่จะเตรียมตัวเมื่อฝูงซอมบี้เริ่มจู่โจม?

ทุกคนเหงื่อแตกพลั่ก

"กัปตันซู เราควรทำอย่างไรดี"

“กัปตันซู เราควรล่าถอยหรือยัง ยังมีเวลา”

“กัปตัน ถ้าเราไม่ไปตอนนี้ เราจะหนีไปไม่ได้”

“ใช่ เราไม่มีประโยชน์อะไรที่เราจะอยู่ที่นี่กับคนไม่กี่คน เมื่อซอมบี้กลายพันธุ์เหล่านี้เข้ามาเป็นระลอก เราจะไม่มีเวลาหนีอีกแล้ว”

สมาชิกในทีมต่างก็กังวล

“ตอนนี้ มันเกินกำลังของมนุษย์ที่จะต้านทาน ไม่ต้องพูดถึงห้าสิบถึงหกสิบคนของเรา แม้แต่ห้าหรือหกร้อยหรือห้าหรือหกพันคนก็ไม่สามารถหยุดมันได้

สามารถมองเห็นซอมบี้กลายพันธุ์หลายพันตัวผ่านโดรน

นอกจากนี้ยังมีความกลัวในดวงตาของ ซูจุนขณะที่เขาหันไปหา โจวเฉียง: "บอสคุณควรถอยไปกับเราด้วย ที่นี่อันตรายเกินไป"

ไม่ถอยแล้วได้อะไร?

เราจะตายที่นี่หรือไม่?

โจวเฉียงหัวเราะและพูดว่า "ฉันกำลังรอซอมบี้อยู่ ทำไมฉันต้องถอยด้วย"

“ถ้าอยากถอยก็ลุยเลย”

คำพูดของ โจวเฉียง ทำให้ทุกคนตกตะลึง

ผู้ชายคนนี้เสียสติไปแล้วเหรอ?

เดิมทีซูจุนต้องการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับโจวเฉียง แต่เมื่อเห็นว่าโจวเฉียงดูเหมือนเศษหินเหม็น เขาจึงเยาะเย้ยและพูดว่า "ถ้าเป็นเช่นนั้น บอส คุณอยู่ที่นี่ต่อไปเถอะ"

"เรากำลังถอยกลับ"

คำว่า 'บอส' ไม่มีความกระตือรือร้นอีกต่อไป มีแต่ความดูถูกเหยียดหยาม

หากไม่ใช่เพราะ โจวเฉียง ดูเหมือนจะไม่ได้พกอะไรมาด้วย ซูจุนอาจคิดที่จะปล้นเขา

ใครสามารถรักษาใจที่บริสุทธิ์ในโลกหลังหายนะได้?

การอยู่รอดของผู้ที่เหมาะสมที่สุด

แม้แต่กฎแห่งป่า

ซูจุนไม่จับโจวเฉียงเป็นตัวประกันอาจถือว่าค่อนข้างมีเหตุผล

ขบวนนี้มาอย่างรวดเร็วและจากไปอย่างรวดเร็ว

ในชั่วพริบตา พวกเขาหมุนรถไปรอบๆ ล้อทำให้ฝุ่นฟุ้งกระจาย และออกจากเมืองเล็กๆ ไปอย่างรวดเร็ว

โจวเฉียงไม่สนใจ

ตรงไปตรงมา ไม่ว่าพวกเขาจะอยู่ที่นี่หรือไม่ก็ไม่มีผลกระทบต่อ โจวเฉียง

ตรงกันข้าม การปรากฏตัวของพวกเขาที่นี่ทำให้ โจวเฉียง รู้สึกเหมือนถูกผูกมัด

"ฮะ..."

โจวเฉียง หัวเราะ

จากนั้นเขาก็หันกลับมาและเก็บขนมและชุดน้ำชาของเขา

กระบวนการทั้งหมดช้ามาก

โดรนของซูจุนไม่ล่าถอย ยังคงบินวนไปทั่วเมือง

โจวเฉียง ไม่สนใจ

หลังจากเก็บข้าวของเสร็จ เขาก็เดินสบาย ๆ ไปตามถนนในเมืองเล็ก ๆ ออกจากเมืองไปอย่างช้า ๆ

และจากอาคารที่ห่างไกลจากถนนในเมืองเล็ก ๆ สุนัขนรกก็เริ่มโผล่ออกมา

รูม่านตาของพวกมันส่องประกายด้วยแสงเย็น

จากนั้นเคียวศพก็มา แขนขวาของพวกมันยกขึ้นสูง

พร้อมที่จะชาร์จได้ตลอดเวลา

สุนัขนรกและเตียวศพหลายร้อยตัว พวกนี้เป็นซอมบี้ที่โจวเฉียงสร้างขึ้น และพวกมันมาถึงเมืองเล็กๆ ก่อน

ทำไม โจวเฉียง ถึงจุดชนวนระเบิด?

อันที่จริง เป็นเพราะสมุนซอมบี้ของเขามาถึงเมืองเล็กๆ และเข้าสู่ระยะโจมตี”

"เมื่อ โจวเฉียง เดินไปที่ทางออกของเมือง ในที่สุดเขาก็รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนที่มาจากพื้นดิน

เสียงดังสนั่นไม่ขาดสาย

จากไกลสู่ใกล้.

แม้แต่ทรายและดินบนพื้นดินก็กระเด้งกระดอนภายใต้แรงสั่นสะเทือนนี้

ซอมบี้กลายพันธุ์แถวหน้าของฝูงคือกลุ่มแรกที่มาถึงเมืองเล็กๆ

โจวเฉียงขยับมือและจุดดอกไม้ไฟเป็นร้อยนัด "ฮิฮิ เราต้องเติมเชื้อไฟเพื่อนำทางพวกเขาผ่านถนนกลางเมือง"

โจวเฉียงจุดมันโดยไม่ลังเล

บูม!

เสียงดังพลุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าท่ามกลางเสียงระเบิด แล้วระเบิด บานสะพรั่งบนท้องฟ้า

ด้วยการกระตุ้นนี้ ฝูงซอมบี้ก็ยิ่งคลั่งไคล้มากขึ้น

ซูจุนและทีมของเขาซึ่งไปไม่ไกล ทุกคนต่างมีสีหน้าเปลี่ยนไป

“โจวเฉียงคนนี้พยายามจะฆ่าตัวเองให้เร็วกว่านี้เหรอ?”

“เขากล้าจุดพลุด้วยเหรอ”

“ฉันแน่ใจ เมื่อกี้เขาเป็นคนระเบิดแน่”

"เขากำลังเผชิญกับความตาย"

ทุกคนในทีมเริ่มก่นด่า

ผ่านโดรน เห็นได้ชัดว่า โจวเฉียง ยืนอยู่ที่ทางออกของเมือง มองขึ้นไปที่ดอกไม้ไฟราวกับชื่นชมดอกไม้ไฟ?

ซูจุนสาปแช่ง "เขาเป็นคนบ้าจริงๆ"

คนปกติจะวิ่งให้เร็วที่สุดอย่างแน่นอน

แต่ โจวเฉียง คนนี้กำลังจุดดอกไม้ไฟ?

โจวเฉียง กำลังดูดอกไม้ไฟอยู่หรือเปล่า?

ไม่แน่นอน

เขากำลังมองไปที่โดรน

"กรงเล็บปีศาจ นำโดรนนี้ออกไป"

โจวเฉียง ยิ้มเบา ๆ และออกคำสั่ง

กรงเล็บปีศาจ บินไปบนท้องฟ้า รูปร่างหน้าตาของมันถูกโดรนจับทันที แต่ก่อนที่โดรนจะล่าถอย กรงเล็บปีศาจ ก็เทเลพอร์ตไปด้านหน้าของมัน กรงเล็บอันแหลมคมของมันคว้าโดรน จากนั้นปีกของมันก็โอบรอบตัวโดรน

ปีกของโดรนติดขัดทันที ทำให้สูญเสียความสามารถในการบิน

กรงเล็บปีศาจ จับโดรนและดิ่งลงอย่างรวดเร็ว

"ไอ้เวรนี้มาจากไหน!"

สมาชิกในทีมที่ควบคุมโดรนมีสีหน้ามืดมน

โดรนนั้นเสี่ยงต่อซอมบี้บินได้มากที่สุด และแน่นอนว่าฝูงซอมบี้เหล่านี้มีซอมบี้บินได้แม้ว่าจะมีจำนวนน้อยก็ตาม

มีจำนวนน้อย แต่เขาบังเอิญพบเข้า และมันโจมตีโดรน

เขารู้ชัดว่าโดรนนี้เสร็จแล้ว

ทีมของพวกเขาสูญเสีย "ดวงตา" ไป

เมื่อ กรงเล็บปีศาจ ที่ถือโดรนตกลงมา เมื่อมันอยู่ห่างจากพื้นประมาณ 10 เมตร มันก็คลายปีกออกแล้วเทเลพอร์ตออกไป

แต่โดรนโชคไม่ดีนัก มันชนเข้ากับอาคารด้านล่างโดยตรง แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

โจวเฉียง พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

กรงเล็บปีศาจ มีประโยชน์เช่นเคย

หากไม่มีโดรน โจวเฉียง ก็ไม่ถอยอีกต่อไป”

"สร้างสุนัขนรกสองร้อยตัวและเคียวศพสามร้อยตัว"

โจวเฉียง ออกคำสั่ง

ทันใดนั้น ภายในพื้นที่ขนาดใหญ่รอบๆ ตัวเขา อนุภาคของแสงก็ปรากฏขึ้น

เงินทุนปัจจุบันของ โจวเฉียง นั้นมหาศาล เหลยหลาน นั้นน่าเกรงขามมาก ในช่วงเวลาสั้น ๆ เขาได้เจรจากับผู้ผลิตรถยนต์ 6 ราย ค่าธรรมเนียมการอนุญาตแต่ละรายคือ 500 ล้าน ฝากเข้าบัญชีโดยตรงเป็นจำนวน 33 พันล้าน

และนี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น ยิ่งผู้ผลิตรถยนต์ได้รับอนุญาตในอนาคตมากเท่าไหร่ รายได้ก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

ค่าธรรมเนียมการอนุญาตนี้เป็นเพียงยอดภูเขาน้ำแข็ง

ผลกำไรที่แท้จริงมาจากรถยนต์ที่ติดตั้งเทคโนโลยีขับขี่อัตโนมัติ ผลตอบแทนของพวกเขาอยู่ในระดับหลายแสนล้าน

และในอนาคตจะเพิ่มเป็นล้านล้าน

นี่คือความมั่นใจของ โจวเฉียง ความมั่นใจในการใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือย

ในเมืองเล็กๆ

ถูกดึงดูดด้วยดอกไม้ไฟ แนวหน้าของซอมบี้กลายพันธุ์พุ่งเข้ามาในเมืองในที่สุด

ได้รับผลกระทบจากอาคารต่างๆ นอกเหนือจากรถตระเวนบางส่วน ส่วนใหญ่พุ่งเข้ามาตามถนนแห่งชาติที่วิ่งผ่านเมือง

ตั้งแต่สวิฟต์ไปจนถึงสุนัขนรก จากนั้นไปจนถึงตัวคำรามและคีปเปอร์พวกมันทั้งหมดอยู่ที่นั่น

มีแม้แต่ไทแรนท์ลำดับที่สี่ในหมู่พวกเขา

พวกเขาเบียดเสียดกันบนถนนแห่งชาติสายนี้ วิ่งไปเรื่อยๆ

ตามมาด้วยซอมบี้กลายพันธุ์ที่มีรูปร่างเหมือนแมมมอธที่เคลื่อนที่ช้าลง

โจวเฉียง ไม่รีบร้อน

เขากำลังรอให้ซอมบี้เข้ามาในเมืองมากขึ้น

สำหรับซอมบี้กลายพันธุ์เหล่านี้ ถนนแห่งชาติยาวสามกิโลเมตรนี้ แม้จะวิ่งด้วยความเร็ว ก็ใช้เวลาไม่ถึงห้านาที

โจวเฉียง มองไปที่อนุภาคแสงข้างๆ เขา พวกมันค่อยๆ ก่อตัวขึ้น

เมื่อผ่านไปสามนาที

สุนัขนรกสองร้อยตัวและเคียวศพสามร้อยตัวล้อมรอบ โจวเฉียง

ต่อหน้า โจวเฉียง เขาสามารถเห็นสุนัขนรกหลายสิบตัววิ่งเข้ามาหาเขาด้วยแรงผลักดันที่น่าประทับใจ

"ได้เวลาแล้ว"

โจวเฉียง เริ่มหัวเราะ และเขาก็แตะที่ตัวกดระเบิด

บูม!

การระเบิดอย่างกะทันหันทำให้อาคารที่อยู่อาศัยสามชั้นพลิกโดยไม่คาดคิด ท่ามกลางเปลวเพลิง เศษของอาคารถูกพ่นออกมา กวาดพื้นที่โดยรอบและกวาดไปทั่วส่วนนี้ของถนนแห่งชาติ

รู้สึกเหมือนแผ่นดินกำลังสั่นสะเทือนและภูเขากำลังสั่นไหว

กลุ่มแรกที่ได้รับผลกระทบนี้คือสุนัขนรกหลายสิบตัว

การระเบิดที่รุนแรงทำให้สุนัขนรกหลายสิบตัวกระเด็นออกไป สามารถเห็นร่างกายของพวกเขาบิดเบี้ยวและกระดูกของพวกเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ

เศษชิ้นส่วนที่บินได้นั้นน่ากลัวยิ่งกว่า

อย่างน้อยครึ่งหนึ่งของสุนัขนรกเหล่านี้ถูกเศษชิ้นส่วนฉีกร่างกายออกจากกัน

แรงระเบิดที่น่าสะพรึงกลัว เศษหินที่ยกขึ้นได้กระแทกสุนัขนรกเหล่านี้ลงกับพื้นโดยตรงแล้วฝังพวกมัน

ในฝุ่นที่กลิ้งไป คุณมองไม่เห็นอะไรเลยหลังจากนั้นไม่นาน

“พลังนั้นยิ่งใหญ่เพียงใด?”

โจวเฉียง ตกตะลึง "

เมื่อ หม่าฉี และคนอื่น ๆ ส่งมอบให้เขา โจวเฉียง ไม่ได้สนใจมากนัก กล่องระเบิดมีระเบิดมากกว่านี้ แต่ในแนวคิดของเขา โจว เฉียงคิดว่ามันเป็นเอฟเฟกต์การระเบิดในภาพยนตร์

แต่เมื่อมองดูตอนนี้ โจวเฉียงพบว่าเขาคิดผิด

พลังนี้ยิ่งใหญ่เกินไป

ระเบิดหนึ่งชุดและอาคารที่อยู่อาศัยสามชั้นปลิวหายไป

ดูเหมือนว่าสิ่งที่พวกเขาทำจะไม่ใช่ระเบิดง่ายๆ

บูม!

ทันใดนั้นระเบิดชุดที่สองก็ระเบิดขึ้น

บูม บูม บูม...

ชุดระเบิดที่ โจวเฉียง ขว้างไปก่อนหน้านี้ระเบิดออกทีละชุด และเสียงระเบิดที่รุนแรงก็ดังไม่หยุดหย่อน

เมืองใหญ่ถูกทำลายในทันที