บทที่ 43 บันทึก

บทที่ 43 บันทึก

คลึ่น!!

เมื่อความทรงจำถูกดูดซับ ร่างสีเงินของปืนลึกลับก็เปลี่ยนเป็นสีแดงและร้อนขึ้น

ที่ด้านซ้ายของด้ามจับ ลวดลายค่อยๆ ปรากฏขึ้น ราวกับมีมีดสลักลงบนผิวของโลหะที่ร้อนแดง

หลังจากนั้นไม่นานอักขระอาคมก็ถูกสร้างขึ้นอย่างสมบูรณ์ ลวดลายนี้ก็คืออักขระอาคมเจาะเกราะ

ดูดซับความทรงจำของการสลักอักขระอาคมเจาะเกราะบนกระสุนพลังลึกลับในความคิดของเขา ปืนลึกลับได้สลักรูปแบบนี้ลงบนตัวมันเอง

ณ จุดนี้ การเปลี่ยนแปลงสิ้นสุดลงและปืนลึกลับกลับมาเป็นสีเงินอีกครั้ง

ฮ่าๆๆ!

ด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส ปืนลูกโม่ถูกฝังลงไปในรอยสักที่หลังมือซ้ายของเขาเช่นเดิม

รอยสักเปลี่ยนไปและมีคุณลักษณะการเจาะเกราะปรากฏบนด้ามปืน

ยิ่งไปกว่านั้นความร้อนยังคงแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายผ่านรอยสัก

ภายใต้ความร้อนที่แผดเผานี้ สมรรถภาพทางกายที่แข็งแกร่งมากอยู่แล้วของเขาเช่น ความเร็ว ความแข็งแกร่ง ปฏิกิริยาและอื่นๆ ก็ถูกพัฒนาขึ้นอีกครั้ง

ก่อนหน้านี้ชายหนุ่มไม่ต่างอะไรกับนายทหารมือฉกาจที่สุดในกองทัพ สำหรับตอนนี้ความสามารถของเขาไม่อาจตัดสินได้อีกต่อไป

ฟลินน์สัมผัสได้ว่าความสามารถปัจจุบันของเขา สามารถต่อสู้กับหญิงไร้ตาได้โดยตรง

‘สงสัยต้องเรียนทักษะการต่อสู้เพิ่มแล้ว’ ฟลินน์คิดกับตัวเอง

แม้ว่าตอนนี้เขาจะมีสมรรถภาพร่างกายที่แข็งแกร่ง แต่เนื่องจากเขาไม่ชำนาญด้านการต่อสู้ เขาจึงไม่สามารถออกแรงได้เต็มที่

หากเขาต้องการแสดงพลังที่แท้จริงของร่างกายได้อย่างเต็มที่ วิธีที่ดีที่สุดคือเรียนรู้ทักษะการต่อสู้และยกระดับให้กลายเป็นระดับปรมาจารย์

หากมีทักษะการต่อสู้ระดับปรมาจารย์ เขาก็จะสามารถปลดปล่อยพลังทำลายล้างที่แท้จริงของสมรรถภาพร่างกายที่แข็งแกร่งของเขาได้อย่างเป็นธรรมชาติ

ด้วยสมรรถภาพทางกายของเขา บวกกับการต่อสู้ระดับปรมาจารย์ มันเกือบจะเทียบเท่ากับการครอบครองศาสตร์ลับที่สาม

นอกจากนี้ศาสตร์ลับที่สามก็ไม่จำเป็นต้องใช้คะแนนลึกลับและ เพราะมันจะถูกอัปเกรดพร้อมกับศาสตร์ลับอื่นๆ เช่นปืนลึกลับหรือดวงตาประเมิน

ท้ายที่สุดการอัปเกรดปืนลึกลับและดวงตาประเมินแต่ละครั้งจะทำให้ร่างกายแข็งแกร่งขึ้น

“การอัปเกรดสมรรถภาพทางกายยังเป็นเรื่องรองและสิ่งสำคัญคือการอัปเกรดปืนลึกลับ”

ฟลินน์เรียกปืนลึกลับออกมา ที่ด้านซ้ายของปืนลึกลับถูกสลักด้วยอักขระอาคม เขาใช้มือขวากุมที่ด้ามปืน

ทันทีที่เขาถือมันไว้ในมือ ฟลินน์ก็รู้สึกถึงพลังลึกลับมหาศาลที่บรรจุอยู่ปืนลึกลับนั้นทันที

เมื่อเทียบกับวงแหวนที่สอง พลังลึกลับเพิ่มขึ้นหลายเท่า

ถ้าจะบอกว่าพลังลึกลับที่อยู่ในวงแหวนที่สองสามารถสร้างกระสุนพลังลึกลับได้ประมาณสามสิบลูก

ดังนั้นพลังลึกลับที่มีอยู่ในปัจจุบันก็สามารถสร้างกระสุนพลังลึกลับได้อีกประมาณร้อยลูก

จำนวนกระสุนประมาณหนึ่งร้อยนัดนั้นยังห่างไกลจากคำว่าไร้สิ้นสุด แต่มันก็เป็นจำนวนที่น่าประทับใจมากแล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันอยู่ในมือของนักแม่นปืนเช่นเขาที่สามารถยิงเข้าที่จุดสำคัญของศัตรูได้ทุกนัดไม่พลาดเป้า

ในบรรดาการต่อสู้ที่เขาเคยประสบมาก่อน สิ่งที่อันตรายที่สุดคือการต่อสู้กับมนุษย์หมาป่าที่บาดเจ็บ

แม้ในการต่อสู้กับมนุษย์หมาป่าเขาใช้กระสุนเพียงแค่ 12 นัดเท่านั้น เดาได้เลยว่ากระสุนที่อยู่ในมือของนักแม่นปืนอย่างเขานั้นทนทานเพียงใด

“กระสุนพลังลึกลับ เจาะเกราะ!”

ฟลินน์พยายามสร้างกระสุนพลังลึกลับและสลักอักขระอาคมเจาะเกราะบนกระสุนพลังลึกลับ

ภายในเวลาไม่ถึงสองวินาที กระบวนการทั้งหมดก็สิ้นสุดลง

ในปืนลึกลับนั้นกระสุนพลังลึกลับที่ถูกสลักอักขระอาคมเจาะเกราะปรากฏอยู่บนผิวของมัน

“ตามคำอธิบายในหนังสือ พลังของกระสุนพลังลึกลับที่ถูกสลักด้วยอักขระอาคมเจาะเกราะนั้นจะมีพลังเพิ่มขึ้นมากกว่า 10 เท่า” มือของฟลินน์แตะไกปืนเบา ๆ ต้องการที่จะดึงมันออกมาเพื่อดูลวดลายที่ถูกสลักไว้ เขาต้องการรู้ว่ากระสุนนี้มีพลังทำลายล้างแบบใด?

แต่เขาทำไม่ได้ เพราะถ้าเขาทำเช่นนี้กำแพงบ้านของเขาจะต้องถูกทำลายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้แต่อาคารรอบด้านก็คงพังไปด้วย

“แม้แต่ห้องยิงปืนของสำนักงานความมั่นคงฯ ก็ไม่เหมาะสำหรับการทดสอบอีกต่อไป”

แม้ว่าผนังด้านในสุดของห้องยิงปืนของสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรจะมีแผ่นเหล็กหนาสำหรับสกัดกั้นกระสุนก็ตาม

แต่นั่นมันสำหรับกระสุนธรรมดา

อาจเรียกได้ว่าไม่มากพอที่จะสกัดกั้นกระสุนพลังลึกลับได้แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกระสุนพลังลึกลับเจาะเกราะที่มีพลังเพิ่มมากขึ้นกว่า 10 เท่า รู้ได้โดยไม่ต้องคิดว่าแผ่นเหล็กนั้นจะต้องกระจุยไปทันทีเมื่อกระสุนสัมผัสและแรงสะท้อนอาจกระทบไปถึงโครงสร้างอื่นๆ

“คงต้องหาโอกาสไปทดสอบที่นอกเมืองเท่านั้น!”

ฟลินน์ปล่อยให้กระสุนพลังลึกลับเจาะเกราะเปลี่ยนเป็นพลังลึกลับขั้นพื้นฐานที่สุดและเก็บมันกลับเข้าไปในรอยสัก

วันต่อมาฟลินน์มาที่สำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักร

“ไม่มีหนังสือให้อ่าน!” เมื่อนั่งบนโซฟาฟลินน์ก็ตระหนักว่าเขาไม่มีหนังสืออ่าน

เขาอ่านหนังสือลึกลับตั้งแต่วงแหวนที่หนึ่งถึงวงแหวนที่สามของปืนลึกลับจบแล้วและไม่มีหนังสือลึกลับให้อ่านอีกแล้ว

สำหรับหากอยากได้หนังสือลึกลับของปืนลึกลับเล่มใหม่ก็ต้องรายงานไปที่สำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรว่าตอนนี้เขามาถึงวงแหวนที่สามแล้ว

อย่างไรก็ตามชายหนุ่มไม่ต้องการที่จะรายงานไปยังสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรในเร็วๆ นี้

เขาใช้เวลาน้อยกว่าหนึ่งเดือนในการอัปเกรดปืนลึกลับจากวงแหวนที่สองไปยังวงแหวนที่สาม ระยะเวลานี้สั้นเกินไป

หากรายงานไปยังสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรตอนนี้ อาจทำให้พวกเขาสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ

เพื่อป้องกันไม่ให้สำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรสัมผัสได้ถึงเรื่องผิดปกตินี้ ทางที่ดีควรหลีกเลี่ยงไว้ให้นานกว่านี้อีกเล็กน้อย

ดังนั้นตอนนี้เขาจึงไม่มีหนังสือให้อ่าน

“ถ้าเป็นแบบนี้ฉันก็คงมีเวลามากพอที่จะหาความรู้เกี่ยวกับศาสตร์ลับด้านอื่นไม่รู้ว่าหนังสือแบบไหนถึงจะเหมาะสมที่สุด?” เมื่อคิดได้เช่นนี้ ฟลินน์ก็มองไปที่คนอื่นๆ ในห้องรับรองของ 201 นั่นคือ ไอวี่

วันนี้หญิงสาวสวนชุดเดรสยาวสีขาว

ด้วยผมสีฟ้าสลวยละถึงกลางหลัง เธอนั่งหลังตรงอย่างสง่างาม

มือเรียวยาวของเธอถือหนังสือไว้ หญิงสาวกำลังพลิกมันอย่างตั้งใจ

งดงามและชาญฉลาด

เมื่อเห็นคนเช่นนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงคำนี้

“คุณไอวี่ ขอรบกวนหน่อยได้ไหมครับ” เขาถามอย่างลังเล

“มีอะไรเหรอ?”

เมื่อได้ยินเสียงของฟลินน์ ไอวี่วางหนังสือในมือของเธอลง เงยหน้าขึ้นมอง เขาแล้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ผมต้องการไปห้องสมุดเพื่อยืมหนังสือที่เกี่ยวข้องกับศาสตร์ลับต่างๆ ไม่ทราบว่าคุณไอวี่จะช่วยแนะนำหนังสือสักเรื่องให้ผมได้ไหม” ฟลินน์กล่าว

เมื่อเทียบกับการค้นหาด้วยตัวเอง ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดที่ได้รับการแนะนำโดยผู้มีประสบการณ์อย่าง ไอวี่

แน่นอนเขาไม่แน่ใจว่าไอวี่จะให้คำแนะนำหรือไม่

เวลาที่เขาพูดคุยกับไอวี่ส่วนมากไม่ใช่ช่วงเวลาปกติ แต่เป็นระหว่างการทำภารกิจ

ในระหว่างภารกิจ ไอวี่จะพูดมากขึ้นอาจเป็นเพราะมันจำเป็น

เมื่อได้ยินฟลินน์พูดเช่นนี้ ไอวี่ก็ไม่ได้ตอบเขาในทันที

จนฟลินน์คิดว่าเธอจะไม่ตกลง แต่เธอกลับพูดขึ้นก่อนว่า

“ศาสตร์ลึกลับ คุณสามารถยืมหนังสือ ‘ศาสตร์ลึกลับ’ ได้”

“ขอบคุณ”

หลังจากได้รับคำแนะนำ ฟลินน์ขอบคุณไอวี่และเดินออกจากห้องรับรอง 201 ไปที่ห้องสมุด

ถึงจะเรียกว่าห้องสมุด แต่จริงๆ แล้วเรียกว่าหอสมุดน่าจะเหมาะกว่า

ห้องสมุดของสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรเป็นอาคาร 2 ชั้นมีหนังสือหลายหมื่นเล่ม

นอกจากหนังสือเกี่ยวกับศาสตร์ลึกลับแล้วยังมีหนังสือที่เกี่ยวข้องกับทุกเพศทุกวัยในสังคมอีกด้วย

คำว่าศาสตร์ลึกลับคือกำเนิดมาจากอาชีพทั่วๆ ไป ดังนั้นในบางครั้งหนังสือที่เกี่ยวข้องกับอาชีพทั่วไปก็สามารถสร้างแรงบันดาลใจให้กับโลกลึกลับได้

ที่เคาน์เตอร์ของห้องสมุดมีชายวัยกลางคนสวมแว่นตาเลนส์หนานั่งอ่านหนังสืออยู่ เขาน่าจะเป็นบรรณารักษ์

ฟลินน์เคยเห็นชายวัยกลางคนคนนี้ในร้านอาหาร แต่เขาไม่ได้ทักทายกัน

ร้านอาหารเป็นสถานที่ที่มีเพียงผู้วิเศษเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้ พนักงานธรรมดา ๆ ของสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรจะทานอาหารที่อื่นและเกรดจะต่ำกว่า

เนื่องจากชายวัยกลางคนสามารถไปที่นั่นได้ เขาจึงต้องเป็นผู้วิเศษ

ฟลินน์ไม่รู้ว่าทำไมอีกฝ่ายที่เป็นถึงผู้วิเศษจึงกลายเป็นบรรณารักษ์ธรรมดา

“ผมต้องการยืมหนังสือ ‘ศาสตร์ลึกลับ’” ฟลินน์เดินไปบอกชายวัยกลางคน

“แถวที่สามของชั้นหนังสือในห้องที่สองของชั้นสอง แถวบนสุดคือหนังสือเล่มที่ 32 จากซ้ายไปขวา” ชายวัยกลางคนเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ฟลินน์แล้วพูด

“ขอบคุณครับ” ฟลินน์กล่าวขอบคุณ

มีหนังสือหลายหมื่นเล่มที่ชั้นบนและชั้นล่างของห้องสมุด และเขาแค่ต้องการทราบตำแหน่งโดยประมาณของหนังสือ ‘ศาสตร์ลึกลับ’ แต่เขาไม่คาดคิดว่าชายวัยกลางคนจะระบุอย่างชัดเจนถึงตำแหน่งที่แน่นอน

เขาไม่รู้ว่าชายวัยกลางคนจะมีความทรงจำราวกับภาพถ่ายคล้ายกับจูลี่หรือไม่ หรือนี่อาจจะเป็นศาสตร์ลึกลับที่เขาฝึกฝนมา

“คุณชื่ออะไร”

ในฐานะผู้วิเศษของสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักร ฟลินน์รู้สึกว่าเขาจำเป็นต้องทำความคุ้นเคยกับชายวัยกลางคน

“ผมชื่อเควนติน คริส คุณไม่จำเป็นต้องแนะนำตัวเอง ผมรู้จักคุณ”

“คุณคือฟลินน์ ซอร์คผู้ซึ่งได้รับคัดเลือกจากสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรด้วยมาตรฐานพิเศษ คุณนำปืนลึกลับออกจากแหวนได้และเลื่อนระดับเป็นวงแหวนที่สอง มีคนน้อยมากในสำนักงานความมั่นคงฯ ที่จำคุณไม่ได้” เควนติน คริสกล่าว

ฟลินน์ไม่แปลกใจกับชื่อเสียงในปัจจุบันของเขาในสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักร เพราะเมื่อเดินเข้าไปในสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรผู้คนมักก็จะมองมาที่เขา

นี่เป็นกรณีที่ศาสตร์ลึกลับที่สองยังไม่ได้เปิดเผยต่อสาธารณะในขณะนี้ หากศาสตร์ลึกลับที่สองเผยแพร่ต่อสาธารณะ เขาเกรงว่ามันจะ ‘มีชื่อเสียง’ มากกว่านี้

เขาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นในใจ

“คุณมีความสามารถในหน่วยความจำภาพถ่ายหรือไม่ ทำไมคุณรู้ตำแหน่งโดยละเอียดของหนังสือในห้องสมุด”

“ไม่ ในเมืองนี้มีเพียงจูลี่เท่านั้นที่มีความสามารถในการจดจำภาพถ่าย” เควนติน คริสส่ายหัว

“เหตุผลที่ผมจำตำแหน่งเฉพาะของหนังสือแต่ละเล่มได้ก็เพราะศาสตร์ลึกลับของผมคือสมุดบันทึก และผมสามารถบันทึกข้อมูลที่เกี่ยวข้องและอ้างอิงได้ตลอดเวลา”

ศาสตร์ลึกลับประเภทสมุดบันทึก การจะสอบใบอนุญาตทนายความได้นั้นต้องจำกฎหมายและข้อบังคับต่าง ๆ มากมาย หากบุคคลนี้ไปสอบใบอนุญาตทนายความจะต้องสามารถผ่านได้อย่างง่ายดาย แต่อีกฝ่ายเป็นผู้วิเศษอยู่แล้วดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องได้รับใบอนุญาตทนายความ

ท้ายที่สุดแม้ว่าคุณจะเป็นทนายความชั้นนำแต่ความเร็วในการทำเงินนั้นก็ยังไม่ดีเท่าผู้วิเศษอย่างแน่นอน

“ถ้าอย่างนั้นผมคงไม่รบกวนคุณแล้ว” หลังจากความสงสัยในใจของเขาได้รับคำตอบ ฟลินน์ก็พยักหน้าให้เควนติน คริสและเดินไปที่ชั้นสองของห้องสมุด

เควนติน คริสชำเลืองมองฟลินน์ที่กำลังเดินไปบนชั้นสองก่อนจะมองไปทางอื่น หลังจากเข้าร่วมสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรสาขาเมืองคอนสตันมากว่าสิบปี เขาได้พบกับผู้มีความสามารถพิเศษหลายคนทั้งก่อนและหลัง

บางคนเติบโตอย่างรวดเร็วและตอนนี้ได้กลายเป็นหน้าตาของสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรแล้วเช่น รองผู้อำนวยการลินดี้

บางคนล้มเหลวกลางคันเพราะอุบัติเหตุและกลายเป็นชื่อถูกแช่แข็งไว้ในไฟล์ที่ถูกบันทึก

ไม่รู้ว่าสุดท้ายอีกฝ่ายจะเป็นอย่างไร

บนชั้นสองของห้องสมุดในแถวที่สามของชั้นหนังสือในห้องที่สอง แถวบนสุดคือหนังสือเล่มที่ 32 จากซ้ายไปขวา ฟลินน์พบหนังสือ ‘ศาสตร์ลึกลับ’ ตามที่คาดไว้

เขาถือหนังสือเล่มนี้และกลับไปที่เคาน์เตอร์พร้อมลงทะเบียน

“ผมได้ลงทะเบียนล่วงหน้าแล้ว คุณเอาไปได้เลย” เควนติน คริส โบกมือแล้วพูด

“ขอบคุณ” ฟลินน์พยักหน้าและออกจากห้องสมุด

ตอนนี้เป็นฤดูหนาวอากาศข้างนอกจึงหนาวเย็น หลังจากออกจากห้องสมุด ฟลินน์ก็กลับไปที่ห้องรับรอง 201 อย่างรวดเร็ว

เขานั่งบนโซฟาเปิดหนังสือศาสตร์ลึกลับเงียบๆ

ศาสตร์ลึกลับเป็นเทคนิคกระตุ้นความลึกลับและทำให้อาชีพธรรมดาไม่ธรรมดา ตอนนี้ยังไม่รู้ถึงต้นกำเนิดที่แท้จริงของมัน ศาสตร์นี้ปรากฏตัวขึ้นครั้งแรกที่อาณาจักรรัตติกาล…