บทที่ 110 กลางคืน

บทที่ 110 กลางคืน

.

เวลา 19.10 น.

ตอนเย็นจางหายไป ค่ำคืนได้คืบคลานเข้ามาในเมืองที่ปรักหักพัง ท้องฟ้า ถนน และซอมบี้ทั้งหมดมืดลง

ไม่รู้ว่าทำไมซูฉางซิงถึงไม่ได้ปฏิเสธความรู้สึกมืดมนเช่นนี้ เขาคุ้นเคยกับเสียงโหยหวนและปรับตัวให้เข้ากับกิจกรรมในความเงียบงันนี้แล้ว

เมื่อค่ำคืนมาถึง เขาจะรู้สึกว่าเขาเป็นนายของที่นี่ ราวกับคนช่างฝันจะถือว่าสถานที่แห่งนี้กลายเป็นความฝันของเขา

หลังจากทำงานเสร็จสิ้น ซูฉางซิง หวงเปียว และคนอื่นๆก็ออกจากซุปเปอร์มาร์เก็ต มาอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าอันมืดมิด ในเวลานี้ซอมบี้มีความว่องไวมากขึ้น และพุ่งเข้ามาพวกเขาจากระยะไกล

ซูฉางซิงยกมีดเหล็กขึ้น ชี้ไปข้างหน้าและฟันใส่หัวของซอมบี้ที่เพิ่งพุ่งเข้ามาจนมันตาย

เฉียนหรันเหว่ยรีบผลักซอมบี้ที่มีรอยเลือดหลายจุดบนตัวออกไป แล้วสูดลมหายใจและพูดว่า “ซอมบี้พวกนี้แข็งแกร่งเกินไป ราวกับพวกมันถูกฉีดด้วยเลือดไก่”

ในขณะที่หวงเปียวฆ่าซอมบี้ที่พุ่งเข้ามาแทนที่ตัวที่ถูกเฉียวหรันเหว่ยผลักออกไป และพูดขึ้นอย่างเฉียบขาด “มีสมาธิหน่อย ถ้าสิ่งนี้คว้าคอนายได้ นายได้ตายแน่”

เฉียนหรันเหว่ยสูดหายใจเข้าลึกๆ และตัดสินใจติดตามซูฉางซิงไป ถ้าทำแบบนี้เขาแค่ต้องระวังซอมบี้ที่โจมตีมาจากด้านข้างเท่านั้น

แต่ละมีดที่ซูฉางซิงฟันลงไปสามารถฆ่าซอมบี้ได้อย่างแม่นยำ ซอมบี้ที่ไม่หนาแน่นไม่สามารถทะลุการป้องกันภายในระยะมีดสั้นของซูฉางซิงได้เลย

ด้วยระยะทางที่ไม่ไกลนัก นอกจากเฉียนหรันเหว่ยที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยแล้ว ทั้งหกคนก็กลับถึงสถานที่ชุมนุมได้อย่างค่อนข้างง่ายดาย

พวกเขาเดินขึ้นบันไดไปยังสถานที่ชุมนุม

การแสดงออกของหวงเปียวดูสง่างามเล็กน้อย เขารู้สึกอีกครั้งว่าพลังการต่อสู้ของซอมบี้เหล่านั้นเพิ่มขึ้นอย่างมาก จากนั้นเขาก็ผ่อนคลายลงและพูดกับซูฉางซิง ด้วยคำพูดที่เลียนแบบคำพูดของซูฉางซิงว่า:

“ซอมบี้เหล่านี้ไม่เป็นไปตามหลักวิทยาศาสตร์ พวกมันแข็งแกร่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัดภายในไม่กี่วัน ก่อนหน้านี้พวกมันเป็นยังไงเราไม่รู้ ราวกับว่า… เป็นเพราะการมาของเราทำให้พวกมันแข็งแกร่งขึ้น”

ซูฉางซิงแบมือออกและพูดอย่างใจเย็นว่า “บางทีเราอาจเป็นต้นเหตุให้ซอมบี้เหล่านี้แข็งแกร่งขึ้น หากคิดว่านี่คือเกมและที่นี่เป็นเพียงดันเจี้ยนหนึ่งเท่านั้น มันก็สมเหตุสมผลที่ความยากจะเพิ่มขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป”

พระเจ้า มันสมเหตุสมผลมาก

หยางซูกับคนอื่นๆเงียบไป และรู้สึกกดดัน พวกเขานึกไม่ออกเลยว่า ในอีกสามสิบวันซอมบี้เหล่านั้นจะมีลักษณะอย่างไร

เมื่อกลับมาถึงสถานที่ชุมนุม ซูฉางซิงก็บังเอิญได้เห็นจูเหวินหวู่จุดตะเกียงน้ำมันก๊าดอยู่ภายในห้องหนังสือและกำลังวาดแผนที่ด้วยความเร็วที่รวดเร็วมาก

“นั่นคุณกำลังคัดลอกแผนที่ในโทรศัพท์อยู่ใช่ไหม?”

ซูฉางซิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับระดับการวาดภาพของจูเหวินหวู่ เขาไม่ต้องใช้เครื่องมือใดๆ นอกจากปากกาด้ามเดียวก็สามารถคัดลอกแผนที่บนโทรศัพท์มือถือออกมาได้อย่างสมบูรณ์

จูเหวินหวู่เงยหน้าขึ้นและยิ้ม ริมฝีปากของเขาชุ่มชื้นและแดงกว่าตอนบ่ายอย่างเห็นได้ชัด “ฮ่าฮ่า นี่เป็นการเล่นในส่วนที่ตัวเองทำได้เท่านั้น หัวหน้าหวงบอกว่าเขาต้องการแผนที่ที่จับต้องได้ ดังนั้นผมจึงวาดให้เขา”

ซูฉางซิงมองดูแผนที่ภายใต้แสงไฟสีส้มและอุทานว่า “ภาพวาดนี้ดีจริงๆ ถ้าคุณไม่สามารถเป็นวิศวกรประปาก็อาจเป็นความคิดที่ดีถ้าจะเปลี่ยนอาชีพเป็นนักวาดภาพ”

จูเหวินหวู่แตะหลังศีรษะและพูดอย่างเขินอายเล็กน้อย “ผมสามารถวาดแผนที่ได้บ้างเท่านั้น ยังไม่เพียงพอที่จะบอกว่าเป็นภาพวาด”

เมื่อหวงเปียวเดินเข้ามา ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นและพูดว่า “เยี่ยม ผมไม่ได้คาดหวังว่าคุณจะมีความสามารถนี้ ถ้ามีแผนที่ที่จับต้องได้แบบนี้ เราก็คุยกันได้สะดวกมากขึ้น”

ซูฉางซิงคิดอยู่ชั่วครู่แล้วพูดว่า “มันสะดวกกว่าจริงๆ ผมจะไปพักสักหน่อย แล้วจะกลับมาตอนห้าทุ่ม”

แม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่เหนื่อยเลยสักนิด แต่สำหรับคนช่างฝัน เวลานอนคือคลังเก็บพลังงานอย่างหนึ่ง

แม้จะมีข้อกำหนดที่เข้มงวด แต่ถ้าวันนี้เขานอนมากเกินไป พรุ่งนี้เขาก็สามารถนอนน้อยลงได้ ในทางทฤษฎีแล้ว หากเขาสามารถนอนหลับข้ามวันข้ามคืนได้ หลังจากนั้นแม้จะไม่ได้นอนติดต่อกันสองสามวัน เขาก็ยังมีพลังอย่างเต็มเปี่ยม

หวงเปียวชี้ไปที่ประตูและพูดว่า “ตามคำขอของคุณ ห้องของคุณถูกจัดไว้ด้านในสุดของชั้นนี้ ที่นั่นปลอดภัยที่สุด ผมจะพาไปดู”

เดิมทีห้องที่หวงเปียวจัดให้ซูฉางซิงอยู่ติดกับห้องของเขา และเป็นทำเลที่ดีที่สุดบนชั้นนี้ มันเป็นห้องที่กว้างขวางและมีผู้คนมากมายอยู่โดยรอบ

แต่ซูฉางซิงปฏิเสธ

เขามีความลับมากมายเมื่อเขาหลับ มันจึงไม่สะดวกที่จะให้ใครเห็น

หลังจากปิดประตูห้อง

ซูฉางซิงก็กางถุงนอนออก และรินน้ำแช่ข้าวหุงเอง 2 กล่อง แล้วกินพร้อมกับปลาทอดกระป๋องจากซุปเปอร์มาร์เก็ต

ปลาทอดกระป๋องนี้ แม้จะยังกรอบอยู่ แต่เนื้อเก่าไปหน่อย รสชาติออกเค็มๆมันๆ โดยรวมแล้วรสชาติไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ก็นับว่าดีสำหรับการเป็นกับข้าว

ขณะที่กำลังกินอาหารอยู่ก็มีเสียงเคาะประตูเบาๆ จากนั้นเสียงนุ่มนวลไร้เดียงสาก็ดังขึ้น พร้อมกับรสชาติที่ไร้ยางอาย

“อาจารย์กินอะไรอยู่ หอมจังเลย”

ซูฉางซิงจิบน้ำและไม่ตอบ

“อาจารย์ คุณต้องการคนเลียจานไหม หนูถนัดมากนะ เลียได้สะอาดมากเลย”

ซูฉางซิงแทบจะพ่นน้ำออกจากปาก และพูดอย่างโมโหว่า “ไปซะ ฉันจะนอน”

“ได้เลย อาจารย์”

เสียงฝีเท้าของจูซินเสวี่ยนอกประตูห่างออกไป

ซูฉางซิงดื่มน้ำอีกอึกเจือจางรสเค็มในปาก จากนั้นก็จุดเทียนอโรมาวางไว้มุมห้อง แล้วเอาหัวออกมาวางไว้หน้าประตู

หัวกล่าวชม “ฉันคิดไม่ถึงว่านายจะเป็นมิตรขนาดนี้ รู้จักพาฉันออกมานอกเป้เองโดยไม่ต้องขอด้วย”

ซูฉางซิงขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไร เขาตั้งนาฬิกาปลุก ล้มตัวลงนอนและผล็อยหลับไป

อย่างไรก็ตามก่อนที่นาฬิกาปลุกจะดังขึ้น ซูฉางซิงก็ตื่นขึ้นเองแล้ว ในกรณีที่ได้นอนหลับอย่างเต็มอิ่ม ดูเหมือนเขาจะสามารถควบคุมเวลานอนได้

เขาเก็บของและออกไปที่ห้องโถง ในช่วงเวลานี้มีผู้คนจำนวนมากอยู่ในสถานที่ชุมนุม พวกเขารวมตัวกัน 2 คนบ้าง 3 คนบ้างพูดคุยกันเบาๆ

เขาไม่เห็นผู้หญิงที่เคยพูดเตือนเขาก่อนหน้านี้ เธออาจตายในการโจมตีของผู้รอดชีวิตคนนั้นแล้วก็เป็นได้

ภายในห้องหนังสือ มีคนมากกว่าสิบคนรวมตัวกันอยู่รอบโต๊ะไม้ ในนั้นมีหยางซูและจูเหวินหวู่ด้วย หวงเปียวกำลังประชุมระดมความคิดกับพวกเขาอยู่

“ในเกมโลกาวินาศนี้ การหลบซ่อนตัวคือทางตันและเป็นการตายอย่างช้าๆ ดังนั้นแม้กลางคืนจะอันตราย แต่เราก็ต้องออกไป เพื่อยึดครองทรัพยากรของร้านค้าลึกลับ นั่นคือน้ำ อาหาร และแม้กระทั่งความแข็งแกร่ง มีเพียงความแข็งแกร่งโดยรวมของเรามากขึ้น มันถึงจะเป็นไปได้ที่เราจะอยู่รอดในวันโลกาวินาศนี้ได้”

คนเหล่านี้เป็นคนหนุ่มสาวจนถึงวัยกลางคน ทั้งหมดควรเป็นผู้เล่นฝีมือดีในสถานที่ชุมนุม และยังเป็นผู้เตรียมตัวออกไปท่องราตรีด้วย

การออกไปในยามราตรีนั้นคนยิ่งเยอะหาใช่เรื่องดีไม่ ผู้คนจำนวนมากจะดึงดูดความสนใจของซอมบี้มากขึ้น และหากมีบางคนที่ขี้ขลาดหรืออ่อนแออยู่ในทีมแล้วล่ะก็ คนเหล่านั้นก็อาจกลายเป็นตัวถ่วงแทน

ซูฉางซิงหาที่ว่างและนั่งลงข้างๆหวงเปียว และพบว่าหวงเปียวมีความสามารถในการพูดจริงๆ เขาสามารถพูดอย่างกระตือรือร้นได้นานกว่า 10 – 20 นาทีก่อนที่จะหยุด

หวงเปียวหยุดพูดและหันไปมองซูฉางซิง และถามว่า “คุณมีอะไรเพิ่มเติมไหม? มีข้อเสนอแนะอะไรบ้างไหม?”

ซูฉางซิงครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่และพูดว่า “พวกคุณควรระมัดระวังตัวกันให้ดี มิฉะนั้นมันจะง่ายที่จะทำให้เกิดคลื่นซอมบี้ขึ้นได้ ผมจะบอกที่ตั้งของร้านค้าลึกลับให้ในภายหลัง อืม พวกคุณประชุมกันต่อเถอะ”

เขาไม่มีอะไรจะพูด ประสบการณ์ของเขาไม่เหมาะสำหรับการทำงานเป็นกลุ่ม และไม่เหมาะกับคนเหล่านี้เช่นกัน เขาทำได้เพียงเตือนหวงเปียวให้ระมัดระวังมากขึ้นเท่านั้น

แม้หวงเปียวจะดูเหมือนมีความระมัดระวัง แต่เขามีคุณลักษณะของความประมาทเลินเล่อ คนอื่นอาจไม่รู้ อย่างไรก็ตามซูฉางซิงสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน

.

****

ผู้แปล ลาหยุด 2-3 วันเด้อ หน้าบ้านจะเป็นป่าดงดิบแล้วต้องไปจัดการหน่อย ฝนตกต้นตำลึงงอกงาม ขึ้นหลังคาบ้านแล้ว