ตอนที่ 60 พระเจ้าช่างเล่นตลก!
"ใช่ครับ! ทั้งหมดเกิดจากความประมาทเลินเล่อของผมเอง ได้โปรดอย่าโกรธเลยครับ ผมจะคิดหาวิธีแก้ไขปัญหาทั้งหมดเองครับ…”
ย้อนกลับไปที่สำนักงานผู้อำนวยการฝ่ายการศึกษา ชาร์ลส์ ซึ่งได้รับรายงานผลการแข่งขันแล้ว เขายังคงคิดว่าจะอธิบายสถานการณ์ให้ผู้เฒ่าไวท์ฟังอย่างไรดี
ใครจะรู้ว่าชายชราคนนี้จะเลือกติดต่อเขามาในตอนนี้พอดี!
“ต้องตายแน่ๆ!”
“แก้ไขมันงั้นหรอ? นายวางแผนที่จะแก้ไขอย่างไรล่ะ? นายอยากให้ฉันหักขานายด้วยไหมล่ะ ฉันเตือนนายไปแล้วนะ! ไปสืบหามาว่า ล็อค ชายคนนี้เป็นใคร เดี๋ยวนี้เลย! เขามาจากตระกูลไหน? ฉันได้ส่งคนไปรับเอเดรียนเรียบร้อยแล้ว! สามวัน! ฉันต้องการข้อมูลทั้งหมดของนายภายในสามวันนี้เท่านั้น... . .”
เสียงของผู้เฒ่าไวท์เหมือนฟ้าร้อง ทําให้แก้วหูของชาร์ลส์เจ็บปวดอย่างมาก!
หลังจากวางสาย ชาร์ลส์พูดด้วยสีหน้าโกรธเคืองว่า “บ้าเอ๊ย! เขารู้ได้เร็วขนาดนี้ได้ยังไง? คงเป็น ไอ้บ้าโอลลี่ที่ไปบอกข้อมูลแก่เขาแน่ เพื่อหลบเลี่ยงความรับผิดชอบของเขา...”
ชาร์ลส์คลุมศีรษะและพยายามคิดหาทางแก้ไขเมื่อได้ยินเสียงความโกลาหลนอกหน้าต่าง
เขาเดินไปที่หน้าต่างและมองออกไปดู มันคือคลาสไดม่อน!
ทริสตั้น,แจ๊คและไดอาน่าก็อยู่ที่นั่นด้วย!
เมื่อดูทิศทางที่พวกเขากําลังมุ่งหน้าไป พวกเขาควรจะมุ่งหน้าไปยังสํานักงานของอาจารย์ใหญ่
ดิง!
การแจ้งเตือนของระบบดังขึ้นอีกครั้ง
[ ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ทําภารกิจได้สําเร็จ คุณได้รับคะแนนฟังก์ชัน 100 คะแนน ]
ตามปกติแล้วล็อคมีความสุขมากที่ได้รับรางวัล แต่เขาไม่มีเวลาที่จะมาตรวจสอบระบบได้...
ท้ายที่สุดเนื่องจากเขาถูกกลุ่มคน "ล้อมรอบ"!
“ไม่จําเป็นสําหรับเรื่องนี้จริงๆ...” ล็อคเป็นเหมือนฮีโร่ในขณะนี้ และเขากําลังถูกพาไปที่ห้องทํางานของอาจารย์ใหญ่
เขาเป็นหมาป่าเดียวดายมาตั้งแต่เขายังเด็ก เขาไม่ชินกับเรื่องแบบนี้มาก่อน!
อาจารย์ทั้งสามคนเดินไปด้านหน้า และพวกเขายังคงพูดคุยเกี่ยวกับการต่อสู้ที่น่าตื่นเต้นในตอนนี้
สิบนาทีต่อมา พวกเขามาถึงประภาคารหลังเก่า
“อาจารย์ใหญ่! ผู้ชนะการแข่งขันได้รับการตัดสินเรียบร้อยแล้ว!” ทริสตั้นตะโกนใส่ทางหน้าต่าง
สิบวินาทีต่อมา ยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ
เมื่อคิดว่าอาจารย์ใหญ่ที่อายุมากมีปัญหาการได้ยิน แจ๊คจึงรวบรวมมานาของเขาและตะโกนสุดเสียงของเขาว่า “แจกรางวัลด้วย!”
ปั๊งงงง!
ก่อนที่เขาจะตะโกนจบ หนังสือก็โดนหัวเขาอย่างแม่นยํา!
“แจ๊ค! คุณลดเสียงลงหน่อยไม่ได้เหรอ? ฉันยังไม่ตายหรอกน่า! ฉันไม่สามารถเข้าห้องน้ำโดยถูกรบกวนได้!” ในที่สุดก็มีการตอบกลับออกมาจากทางหน้าต่าง
แม้ว่าเสียงจะฟังดูชรามาก แต่ก็แฝงไปด้วยความทรงพลังมากเช่นกัน!
แจ๊คลูบหัวของเขา “บ้าเอ๊ยย... ตาแก่คนนี้มีความแม่นยํามากขึ้นเรื่อยๆ...”
ทุกคนหัวเราะ
มีเพียงล็อคเท่านั้นที่ไม่ได้หัวเราะ แต่เขาดูประหลาดใจแทน!
เขาเพิ่งตระหนักว่าหนังสือที่ถูกโยนใส่แจ๊คนั้น เป็นหนังสือเขาเห็นที่ชายชราได้อ่านเมื่อวานนี้!
เขาจําปกที่ขาดรุ่งริ่งนี้ได้เป็นอย่างดี!
เป็นไปได้ไหม!
ในขณะนี้ ประตูของชั้นหนึ่งของประภาคารเปิดออก
ชายชราผอมบางในชุดโทรมเดินออกไป
เขายิ้มด้วยรอยยิ้มที่ใจดีและกล่าวว่า "สวัสดี เหล่าอาจารย์และนักเรียน..."
"สวัสดี อาจารย์ใหญ่!" ทุกคนพูดพร้อมเพรียงกัน
“สวัสดีเด็กน้อย ขอบคุณสําหรับอาหารเมื่อวานนี้นะ...” ชายชรามองไปที่ล็อคด้วยรอยยิ้ม
"มันคือคุณจริงๆด้วย!" ล็อคตะโกนโดยไม่รู้ตัว
คําพูดของเขายังบอกทุกคนทางอ้อมว่าเขาได้พบกับอาจารย์ใหญ่มาก่อนแล้ว
ล็อคไม่เข้าใจว่าทําไม ปรมาจารย์ทุกคนในโลกถึงแต่งตัวด้วยผ้าขี้ริ้วเช่นนี้!
ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาชอบให้อาหารนกพิราบหรือกวาดพื้น!
“มา มา มา มา! เข้ามากับฉันข้างในเถอะ!” ชายชรากวักมือให้ล็อค
ทริสตันกระซิบว่า “ไปเถอะ ฉันจะจัดให้เหล่านักเรียนกลับไปก่อน ฉันรู้ว่าคุณไม่ชินกับการอยู่กับบรรดาผู้คนมากมายเช่นนี้...”
ล็อคพยักหน้าและตามเขาเข้าไป
“เอาล่ะ! ทุกคน ไปทานอาหารกลางวันกันเถอะ อาจารย์แจ๊คจะเลี้ยงเอง!” ทริสตันพูดกับนักเรียนทุกคน
“เยี่ยมมาก! ไปกันเถอะ!” นักเรียนล้อมรอบแจ๊คทันที
บุหรี่ของแจ๊คตกลงสู่พื้นด้วยความประหลาดใจ!
เขาคิดกับตัวเองว่า “ทําไมต้องเป็นฉันในทุกครั้งเลยละ ทริสตัน”
การตกแต่งภายในของประภาคารนั้นดูเก่ามาก
ถ้านี่คือสํานักงาน มันจะดูยุ่งเหยิงมาก มันเหมือนกับห้องสมุดที่ไม่เป็นระเบียบมากกว่า
นี่เป็นเพราะมีหนังสืออยู่ทุกที่ รวมทั้งบันไดและตามพื้น!
จนถึงชั้นสองทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไร
จนกระทั่งอาจารย์ใหญ่นั่งลงเขาก็พูดว่า “นั่งลงสิ ล็อค ฉันรู้จักคุณดี. คุณมีความสามารถมาก ฮิฮิฮิ...”
ที่นั่งที่อาจารย์ใหญ่นั่งทับนั้นแท้จริงแล้วมีหนังสือสองสามเล่มซ้อนกันอยู่ด้วย
ล็อคไม่ได้รังเกียจและนั่งลงบนนั้น
“มา มาเลย! นี่คือรางวัลของคุณ ฉันคิดว่าคุณต้องการมันอย่างแน่นอน...”ชายชรายื่นหนังสือเล่มหนึ่งให้
แบบอักษรบนหน้าปกนั้นดูน่าสงสัย แต่คําว่า "อินแคนทัต" นั้นชัดเจนมาก
น่าจะเป็นสําเนาที่เขียนด้วยลายมือ
“เป็นการดีที่จะมีมานาที่ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว แต่การเพิ่มขีดจํากัดความจุสูงสุดของมานานั้นสําคัญยิ่งกว่า... ท้ายที่สุด ด้วยความจุมานาที่สูงขึ้น คุณสามารถใช้ทักษะของคุณได้โดยไม่ต้องกังวล...”
ล็อคพยักหน้าขณะมองไปที่ป้ายบนโต๊ะ
เขียนว่า: อาจารย์ใหญ่ฮอบริก
จากนั้นเขาก็เปิดหนังสือในมือ แต่หลังจากอ่านไม่กี่หน้า เขาก็แสดงสีหน้าออกราวกับว่าเขากินแมลงวันไปแล้ว!
ลายมือของชายชราน่าเกลียดเกินไป!
“นี่ควรจะเป็นหนังสือที่ศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่หรอ”
เขาสามารถจินตนาการได้ว่าตัวเองคลั่งไคล้ลายมือของหนังสือเล่มนี้!
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันขอโทษ ลายมือของฉันไม่ค่อยดีตั้งแต่ฉันยังเด็ก โปรดตั้งใจศึกษามันด้วยล่ะ...” ชายชราค่อนข้างภูมิใจในความจริง
ล็อคสามารถพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเบี้ยวเท่านั้น
“โอ้ ใช่แล้ว เด็กตระกูลไวท์ไม่ได้ทําร้ายคุณใช่ไหม” อาจารย์ใหญ่ฮอบริกถามอีกครั้งขณะที่เขายกปากกาขึ้น
"เขาไม่มีความสามารถพอหรอกครับ!" ล็อคมั่นใจในคําตอบของเขา
"ใช่เลยล่ะ! ดี ดี! พระเจ้าอวยพรเราด้วยการส่งเด็กที่มีพรสวรรค์ดังกล่าวมายังสถาบันของเรา!” ฮอบริกจัดแต่งทรงผมสีซีดของเขาและยิ้มอย่างมีความสุข
ดูเหมือนว่าเขาจะพอใจกับคําตอบของล็อคมาก
“ไปเถอะเด็กน้อยเอ๋ย! ฉันเชื่อว่าคุณแทบรอไม่ไหวที่จะเรียนรู้เนื้อหาแล้วล่ะ! และฉันก็ต้องไปสอนด้วย...”
“หือ? คุณเป็นอาจารย์ใหญ่อยู่แล้ว คุณยังต้องไปสอนด้วยตนเองอีกงั้นหรอ?”ล็อคยืนขึ้นและถามอย่างสงสัย
ฮอบริกจัดวัสดุบนโต๊ะของเขาขณะที่เขาพูดว่า “ใช่แล้วล่ะ! สถาบันการศึกษาของเราไม่เพียงแต่มีชั้นเรียนคลาสบรอนซ์ ซิลเวอร์ โกล์ด และไดมอนด์ เท่านั้น... มีระดับที่สูงขึ้นไปอีกเช่นกัน นั่นคือ”ชั้นเรียนคลาสดีไวน์“และฉันเป็นอาจารย์ของพวกเขาเองแหละ...”
"คลาสดีไวน์?" เมื่อได้ยินคํานี้ล็อคก็นึกถึงชั้นเรียนที่ทริสตั้นและแจ๊คละเว้นไปก่อนหน้านี้ทันที
“ต้องเป็นคลาสดีไวน์อย่างแน่นอน!”
“ผมเข้าร่วมชั้นเรียนคลาสนี้ได้ไหม?”ล็อคถามอย่างระมัดระวัง
ฮอบริก กําลังมองหาหนังสือบนชั้นหนังสือ เขาตอบว่า “ยังไม่ได้ ไอ้หนู ฉันคิดว่าคุณยังต้องฝึกอีกหน่อย แต่... ฉันเชื่อว่าวันหนึ่งคุณจะสามารถเข้ามาเรียนได้ แต่ไม่มีประโยชน์ที่จะเร่งรีบหรอกนะ...”
“เอาล่ะ...” ล็อคดูผิดหวังเล็กน้อย หลังจากยักไหล่แล้ว เขาก็โค้งคํานับฮอบริกและเตรียมที่จะจากไป
"กริ๊งง... กริ๊งง... กริ๊งง... กริ๊งง...!"
ในขณะนี้ โทรศัพท์ใน "ห้องทํางานของอาจารย์ใหญ่" ดังขึ้น
พวกเขาได้ยินแต่เสียง แต่หาโทรศัพท์ไม่เจอ!
เนื่องจากหนังสือเกลื่อนไปทั่วทุกที่ จึงไม่มีใครรู้ว่าโทรศัพท์ถูกฝังอยู่ที่ไหน!
ด้วยความช่วยเหลือของล็อคพวกเขาผลักหนังสือหลายกองที่มีความสูงเท่าผู้ใหญ่ออกไปก่อนที่จะพบโทรศัพท์
"ขอบคุณ... เด็กน้อย" ฮอบริกพยักหน้าและรับโทรศัพท์
อย่างไรก็ตาม ฉากต่อไปทําให้ล็อคต้องตกใจ!
