บทที่ 60: แปลกใจหรือไม่คาดคิด?(ฟรี)

บทที่ 60: แปลกใจหรือไม่คาดคิด?(ฟรี)

ดวงตาของ อู๋ลี่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

อีกฝ่ายคิดว่าการหลบหนีเข้าไปในคฤหาสน์หลังนี้ พวกเขาสามารถพึ่งพามันเพื่อป้องกันตัวได้หรือไม่?

ไร้เดียงสาเกินไป

บ้านพักตากอากาศในชนบททั่วไป พยายามขัดขวางอาวุธปืน?

ยิ่งกว่านั้น ด้วยความแข็งแกร่งของเขา การทำลายประตูนี้ง่ายเกินไป

“เจ้าหนู ฉันให้เวลาแกคิดสิบวินาที!”

"สิ่งที่เราต้องการคืออาหาร"

“เอาอาหารและน้ำมาให้เรา แล้วเราจะไปทันที”

“ถ้าแกไม่รู้ว่าอะไรดีสำหรับแก ฉันจะสับแกและป้อนให้กับซอมบี้”

คำพูดของ อู๋ลี่ทำให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาเผยรอยยิ้มที่โหดร้าย

พวกเขาทำสิ่งนี้มาหลายครั้งแล้ว

เมื่อสองวันก่อน

พวกเขากวาดล้างทีมเล็กๆ

ผู้ชายถูกประหารชีวิตทันที

ผู้หญิงถูกเล่นด้วยจนพิการ จากนั้นสับเป็นสิบๆ ชิ้นแล้วใช้แหย่ซอมบี้

"ไอ้หนู ฉันเป็นนักรบพันธุกรรม อย่าคิดว่าแกจะต่อต้านได้ เพียงเพราะแกมีบอดี้การ์ด"

อู๋ลี่กล่าวอย่างรุนแรง

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ไม่มีเสียงจากข้างใน

ดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นเพียงการตะโกนขึ้นไปในอากาศ

อู๋ลี่เริ่มมีความรู้สึกไม่ดี

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง โบกมือ และชี้ไปทางหน้าต่างทั้งสองด้านของวิลล่า

ทีมทำงานร่วมกันอย่างราบรื่น และสี่คนพยักหน้าทันที

ทั้งสี่แบ่งออกเป็นสองกลุ่มและวางแผนที่จะเดินไปที่ด้านข้างของหน้าต่าง

แต่ในขณะนี้ กรงเล็บปีศาจที่วางอยู่บนกำแพงของวิลล่าได้ขยับ

ร่างกายของมันเปล่งประกายด้วยแสงและหายไปในพริบตา

เปิดใช้งานการเทเลพอร์ต

ในเสี้ยววินาที มันปรากฏถัดจากอู๋ลี่

กรงเล็บอันแหลมคมของมันหยุมโดยไม่ลังเล

ไม่ว่า อู๋ลี่จะมีปฏิกิริยาเร็วแค่ไหน เขาก็ไม่คาดคิดว่าจะโดนจู่โจมแบบเทเลพอร์ตนี้

"ฟุบ!"

กรงเล็บของมันกรีดผ่านแขนของเขา

แขนของ อู๋ลี่ที่ถือดาบของเขาถูกตัดขาด

"อ๊าค..."

อู๋ลี่กรีดร้อง

แขนของเขาตกลงสู่พื้น ใบมีดกระแทกพื้นทำให้เกิดเสียงที่คมชัด

ทุกคนตกตะลึงทันที

พวกเขาไม่มีเวลาตอบโต้

ในสายตาของพวกเขา ทั้งหมดที่พวกเขาเห็นคือเงาที่ปรากฏขึ้นในทันใด ตามด้วยเสียงกรีดร้อง

โดยไม่รู้ตัว ปืนของพวกเขาเล็งไปที่เงามืด

แต่นี่เป็นเจ้านายของพวกเขา พวกเขาจะยิงได้อย่างไร

"ห่าอะไรวะเนี่ย"

“ค้างคาวยักษ์?”

“บอส แขนคุณ...”

คนเหล่านี้แทบจะบ้าไปแล้ว สัตว์รูปร่างคล้ายค้างคาวตัวนี้กำลังจับเจ้านายของเขาด้วยปีกและแทะอย่างเมามัน

มันทำให้ตาของพวกเขาปูดออกมาและหายใจไม่ออกด้วยความกลัว

เมื่อมองไปที่สิ่งมีชีวิตนี้ซึ่งพวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน ความรู้สึกไม่ดีก็พลุ่งพล่านในหัวใจของพวกเขา

แต่ กรงเล็บปีศาจไม่หยุดเพราะคนเหล่านี้ มันยังคงฉีกและกัดอย่างบ้าคลั่ง

เสียงกรีดร้องของ อู๋ลี่ยังคงก้องอยู่

เขาทิ้งโล่ในมือลง ส่วนมืออีกข้างจับมุมปีกของ กรงเล็บปีศาจอย่างสิ้นหวัง

ในดวงตาของเขามีเพียงความสิ้นหวังและความหวาดกลัว

มันเจ็บเหลือเกิน

ทุกส่วนในร่างกายของเขารู้สึกราวกับว่ามันกำลังถูกฉีกออกจากกัน

ความเจ็บปวดเป็นเรื่องรอง เมื่อถูกสัตว์ประหลาดซอมบี้กัด เขาจะต้องถึงวาระอย่างไม่ต้องสงสัย

ในความสิ้นหวังของเขาเขากลายเป็นบ้าคลั่ง

"ยิง!"

เขากรีดร้อง

อย่างไรก็ตาม เขากำลังจะตาย เขาจะเอาสัตว์ประหลาดตัวนี้ไปกับเขาด้วย

ผู้ใต้บังคับบัญชาของ อู๋ลี่เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของเจ้านายก็ไม่ลังเลและเตรียมที่จะยิง

เพราะพวกเขารู้ว่าชะตากรรมของเจ้านายของพวกเขาถูกปิดตายแล้ว

ในตอนนี้เท่านั้น!

ประตูหน้าวิลล่าเปิดออก

ซอมบี้ที่พร้อมจะกระโจนออกมาส่งเสียง 'แฮ่ แฮ่' และรีบวิ่งออกไปอย่างลนลาน

สิ่งที่มนุษย์กลัวที่สุดเกี่ยวกับซอมบี้คือจำนวนการโจมตีที่เหมือนน้ำพุ

ซอมบี้พุ่งออกไปด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ

บางคนถึงกับกระเด้งกระดอน

"ฮะ?"

"นี้..."

เมื่อพวกเขาเห็นซอมบี้พุ่งออกมาจากประตู พวกเขารีบหันปืน

พวกเขากำลังจะบ้า

ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าที่นี่จะมีซอมบี้จำนวนนับไม่ถ้วน

"ปัง ปัง ปัง..."

เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหว

“ให้ตายเถอะ ซอมบี้เยอะขนาดนี้ได้ยังไงกัน”

"เชี่ย วิ่ง"

"ไป ไป ไป"

"ช่วยด้วย!"

แต่ไม่ว่าจะเป็นเสียงปืนหรือเสียงตะโกนของผู้รอดชีวิต พวกมันเป็นเพียงเสียงสั้นๆ

ซอมบี้ใช้เวลาน้อยกว่าสองวินาทีในการบุกเข้าไปในกลุ่มผู้รอดชีวิต

ซอมบี้บางตัวถูกโจมตีและเลือดกระเซ็นออกจากร่างกายของพวกมัน แต่ก็ไม่ส่งผลกระทบใดๆ

พวกมันพุ่งเข้าไปในฝูงชนและเริ่มฆ่า

หากเป็นเพียงสวิฟต์ไม่กี่ตัว ผู้รอดชีวิตสามารถต้านทานได้

แต่ตอนนี้มีมากกว่าหนึ่งมีมากมายนับไม่ถ้วน

ซอมบี้ที่โผล่ออกมาอย่างต่อเนื่องทำให้พวกมันเหมือนคลื่นสึนามิ

เสียงกรีดร้องดังขึ้น

พวกเขาพยายามดิ้นรน แต่ แต่ละคนถูกล้อมด้วยซอมบี้หลายตัว

กรงเล็บที่แหลมคมของพวกมันเปลี่ยนพวกมันให้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่นองเลือดในทันที

บางคนถูกแยกชิ้นส่วน

ฉากนั้นนองเลือดเหมือนนรก

อู๋ลี่เป็นนักรบพันธุกรรม แต่เขาเป็นคนแรกที่ถูก กรงเล็บปีศาจตัดแขน และถูก กรงเล็บปีศาจจับแขนและแทะอย่างเมามัน เขาทำได้เพียงกรีดร้องและดิ้นรนในขณะที่เขาล้มลงกับพื้น

ครู่หนึ่ง คอของ อู๋ลี่ถูกกัด และการต่อสู้ของเขาก็หยุดลงทันที

ผู้รอดชีวิตที่นี่ พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีซอมบี้มากมายในวิลล่าแห่งนี้

หมู่บ้านใกล้เคียงยังไม่ถูกกวาดล้างจนหมดสิ้นหรือ?

ทำไมถึงมีซอมบี้มากมายที่นี่?

อีกทั้ง!

ชายหนุ่มที่เพิ่งหลบหนี เขาถูกกินเมื่อเข้าไปในวิลล่าหรือไม่?

คำถามมากเกินไป คิดไม่ออก และไม่เข้าใจ

เพราะพวกเขาไม่มีโอกาสอีกแล้ว

ในเวลาเพียงสิบวินาที ผู้รอดชีวิตกว่ายี่สิบคนก็ถูกกวาดล้างจนหมดสิ้น

พวกเขาไม่เคยเข้าใจว่าพวกเขากำลังเผชิญกับอะไรจนกระทั่งเสียชีวิต

แล้วสิ่งมีชีวิตที่โจมตีเจ้านายของพวกเขาคืออะไร?

สนามหญ้าเต็มไปด้วยเลือด

มีแขนขามนุษย์อยู่ทุกที่

บางร่างเปื้อนเลือด กรงเล็บของซอมบี้แทบจะเฉือนพวกมันออกเป็นแถบๆ

ซอมบี้ไม่ได้กินผู้รอดชีวิตเหล่านี้ทีละตัวๆ แต่พวกมันจะยืนอยู่ข้างๆ ศพหลังจากฆ่า

ซอมบี้จำนวนมากถูกปกคลุมไปด้วยเลือด เลือดของผู้รอดชีวิต

กรงเล็บปีศาจก็ยืนขึ้นเช่นกัน และ อู๋ลี่ที่อยู่ข้างใต้นั้นเต็มไปด้วยความเละเทะ น่ากลัวเกินกว่าจะมอง

นี่คือผลปัจจุบัน

โจวเฉียง ต้องการถามพวกเขาคุณประหลาดใจหรือไม่?

โจวเฉียง อยู่ในห้องนั่งเล่น

หลังจากที่เขายืนยันว่าไม่มีเสียงข้างนอกแล้ว เขาก็เดินออกจากประตูหน้าไป

ฉากนองเลือดต่อหน้าต่อตาทำให้คิ้วของ โจวเฉียง กระตุก

เขาเห็นร่างซอมบี้มากเกินไป แต่ร่างมนุษย์ภายใต้ภาพเลือดที่กระทบกระเทือนนี้ ยังทำให้ท้องของเขาปั่นป่วน

วิธีการโจมตีของซอมบี้นั้นโหดร้ายเกินไป

โจวเฉียง รู้สึกไม่สบายและเดินไปรอบ ๆ ศพที่นี่

ดีแล้ว.

โจวเฉียงไม่คุ้นเคยกับมัน

การตายของพวกเขาไม่ต่างจากการตายของซอมบี้

ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือเลือด

มนุษย์มีเลือดออกสีแดง

ซอมบี้เลือดออกสีดำ

โจวเฉียง ออกคำสั่ง และซอมบี้ที่ยืนอยู่เหล่านี้ก็อพยพออกจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

โจวเฉียงเพิ่งออกไปไม่นานก็เปิดนาฬิกาอัจฉริยะส่วนตัวของเขาและถ่ายวิดีโอสั้นๆ ของฉากนั้น

จากนั้น โจวเฉียง ส่งไปยังกลุ่มสวัสดิการ

"ตัวตลกบางคนต้องการชีวิตของฉัน"

"พวกที่โลภฉันนี่คือจุดจบ!"

หลังจากส่งข้อความแล้ว โจวเฉียง ก็อัปโหลดวิดีโอสั้นและปิดกลุ่มสวัสดิการ

ในขณะนี้ โจวเฉียงสั่งให้ซอมบี้ปีนขึ้นไปบนรถบรรทุกสองคันนี้

รถบรรทุกขนาดใหญ่สองคันที่ อู๋ลี่และทีมของเขานำมานั้นอยู่ในสภาพพร้อมใช้งาน

นี่เป็นข้อได้เปรียบของ โจวเฉียง

“ตั้งเป้าไปที่สวนอุตสาหกรรม ลุยเลย!”

หลังจากตั้งค่าการขับอัตโนมัติของรถบรรทุกขนาดใหญ่สองคันแล้ว รถบรรทุกไร้คนขับก็เลี้ยวกลับอย่างราบรื่นและมุ่งหน้าไปยังสวนอุตสาหกรรม

การขับขี่อัตโนมัติแบบนี้สุดยอดจริงๆ

ซอมบี้บนรถบรรทุกขนาดใหญ่สองคันยืนเบียดเสียดกัน

ฉากดังกล่าวหากมนุษย์เห็นอาจทำให้โลกทัศน์ของพวกเขาแตกสลาย

โจวเฉียง เข้าไปในรถออฟโรด และตามรถบรรทุกขนาดใหญ่ออกไป

......

ในกลุ่มสวัสดิการ.

หลังจากที่ โจวเฉียง ส่งข้อความและวิดีโอเหล่านี้ออกไป กลุ่มก็ระเบิดทันที

กำลังดูวิดีโอนองเลือดนี้

ผู้คนที่นี่ไม่ได้หวาดกลัว แต่กลับตื่นเต้นแทน

เมื่อวันสิ้นโลกมาถึงครั้งแรก พวกเขาเคยประสบฉากนองเลือดไม่ใช่หรือ?

ผู้คนนับไม่ถ้วนกลายเป็นซอมบี้ ฉีกและกัดอย่างสิ้นหวัง พวกเขาเห็นฉากนองเลือดมากี่ฉากแล้ว

พวกเขาได้เห็นฉากนองเลือดนับไม่ถ้วน วิดีโอของ โจวเฉียง นั้นดูโหดร้ายไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้ทำให้พวกเขาหวาดกลัว

ตรงกันข้าม หลายคนเฝ้าดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นและสนใจ

“คุณคิดว่าใครกล้าโจมตีหัวหน้ากลุ่ม?”

" ดูคนพวกนี้สิ คราวนี้พวกเขาเตะตอเหล็กจริงๆ"

"หัวหน้ากลุ่มมีพลังมาก"

“ทีมนี้ไม่เล็ก เห็นมีศพมากกว่า 20 ศพ แต่พวกเขาไม่คาดคิดว่าจะถูกกวาดล้าง”

"หัวหน้ากลุ่มนั้นแข็งแกร่ง เขากำจัดฝ่ายตรงข้ามเป็นการตอบแทน"

"นี่คือโลกของคนแข็งแกร่ง?"

“หัวหน้ากลุ่มยังต้องการไม้แขวนเสื้ออีกหรือ ฉันยอมเป็นแค่ขนขา ช่วยพาฉันไปด้วย”

“ฉันตกใจมาก ขอถามหน่อยได้ไหมว่าหัวหน้ากลุ่มเป็นนักรบพันธุกรรมระดับไหน”

"หัวหน้ากลุ่มโหด"

ฉากนั้นเละเทะ ยากที่จะระบุว่าคนเหล่านี้เป็นใคร

แต่คนส่วนใหญ่ในกลุ่มเอาไปเป็นหัวข้อคุยหลังอาหารเย็น

หลายคนหิวเกินกว่าจะพูด พวกเขาเพียงแค่ชำเลืองมองแล้วออกจากการสนทนากลุ่ม

เฉพาะผู้ที่อิ่มและพอใจเท่านั้นที่มีเวลาว่างในการวิเคราะห์ความตั้งใจของ โจวเฉียง

การสนทนากลุ่มที่จอแจนั้นยากที่จะสงบลง

พวกเขามุ่งเน้นไปที่ตัวตนของ โจวเฉียง

“บ้าจริง ฉันกำลังกินบะหมี่อยู่ และนายแสดงสิ่งนี้ให้ฉันดู หัวหน้ากลุ่ม?

"ตกใจ มีคนข้างบนมีบะหมี่ร้อนให้กินจริงๆ"

“โอ้ นายไม่ว่าฉันไปกินบะหมี่ที่นายโยนทิ้งใช่ไหม”

“คนข้างบนน่าขยะแขยง ฉันควรจะเป็นคนพูดแบบนั้น”

“ผมขอกินบะหมี่ที่โยนทิ้งนะครับ”

"ฉันหิวมาสามวันแล้ว ใครก็ตามที่พูดถึงอาหาร ฉันจะทำลายมัน ตอนนี้ฉันอ่อนแอมาก ฉันไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่เพื่อดูดวงอาทิตย์ขึ้นในวันพรุ่งนี้หรือไม่"

“มันมืดแล้ว ฉันกลัวมาก...มีใครใจดีพาฉันไปไหม ฉันไม่กล้านอนคนเดียว”

"ลืมมันไปเถอะ หลังจากดูวิดีโอนี้ ฉันเบื่ออาหารแล้ว เหลือแค่เก็บอาหารไว้วันเดียวเท่านั้น"

แชทต่างๆ ในกลุ่มก็ไหลออกมาเรื่อยๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งบางคนจงใจส่งวิดีโอและภาพการกินออกไปซึ่งทำให้หลายคนอิจฉา

ให้ตายเถอะ ท้องของพวกเขาว่างเปล่าเสียจนรู้สึกหลังได้