บทที่ 30: เทเมน-นิ-กรู

โลกมนุษย์, ญี่ปุ่น, คุโอ

ไม่นานหลังจากที่ ดันเต้ ถูกโจมตีในร้านของเขา เขาก็เดินทางไปยังที่ดินของ อัลเวรัส เมื่อเคาะประตู เขาก็ได้รับการต้อนรับจากเจมส์

'เขามองฉันเพื่ออะไร' ดันเต้คิดกับตัวเอง 'ทำไมเขาดูมีความสุขมากที่เห็นฉัน? อย่างไรก็ตาม ถ้าเขาอารมณ์ดี เขาอาจจะจ่ายค่าซ่อมแซมร้านของฉันก็ได้'

เมื่อเจมส์เปิดประตูและเห็นดันเต้ เขารู้ว่านรกที่เขาถูกยัดเยียดมาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว แม้ว่าจะผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้วตั้งแต่เขากลับมาจากการซื้อของกับ โมกะ แต่ เลโอน่า ก็ซักถามเขาตลอดเวลาว่าจูบของโมกะทำให้เขารู้สึกอย่างไร เมื่อ ดันเต้ มาถึง ตอนนี้มีเหตุผลที่ทำให้ เลโอน่า ต้องปล่อยมันไป

“ดันเต้ มีอะไรเหรอ?” เจมส์ถามด้วยรอยยิ้ม “การที่นายมาดึกขนาดนี้ ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นแน่ๆ”

"เอ่อ... ก็... ฉันโดนโจมตีเมื่อไม่นานมานี้" ดันเต้ตอบและเริ่มอธิบาย “ดูเหมือนว่าพี่ชายของฉันกำลังวางแผนบางอย่างโง่ๆและอันตราย ฉันต้องไปดูว่ามันคืออะไร แล้วหยุดเขา”

'อืม... ตอนนี้ดันเต้อายุประมาณสิบเก้าแล้ว ฉันเดาว่ามันน่าจะประมาณนั้น แต่ฉันสงสัยว่าความแตกต่างของสภาพแวดล้อมของโลกและการแทรกแซงของฉันจะเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆ ได้อย่างไร' เจมส์คิดกับตัวเอง 'ฉันรู้ว่า เทเมน-นิ-กรู มีอยู่ในโลกนี้ ถ้าฉันจำไม่ผิด สปาร์ด้าผนึกมันเพื่อหยุดแผนการเดิมของลูซิเฟอร์ที่จะใช้มันเพื่อเชื่อมต่อโลกมนุษย์กับดินแดนแห่งความตาย หมายความว่า มันจะคืบคลานไปกับเหล่าผีดิบและผู้พิทักษ์เส้นทางที่โกรธแค้นที่สปาร์ด้าผนึกไว้เมื่อเขาทำลายแผนของลูซิเฟอร์'

“ถ้าอย่างนั้น นายอยากเผชิญหน้ากับพี่ชายของนาย และหยุดเขา ถ้าเขาจะทำอะไรบางอย่างที่จะเป็นอันตรายต่อโลกมนุษย์ ใช่ไหม” เจมส์ถามยืนยันความตั้งใจของดันเต้

"ถูกต้อง." ดันเต้ตอบด้วยการพยักหน้า "ครั้งล่าสุดที่ฉันเห็นเขา เขาพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับสิ่งเดียวที่เขาสนใจในโลกนี้และได้รับพลัง ฉันรู้ว่าเขาเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มันมา"

“แล้วครั้งสุดท้ายที่นายเจอกัน นายสองคนทะเลาะกันหรือเปล่า” เจมส์ถาม

ดันเต้ หันศีรษะของเขาออกไปอย่างงุ่มง่ามในการตอบสนอง

เจมส์พยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วพูดต่อ “ทำอย่างนั้น และฉันเดาว่านายคงโดนเตะตูดไปแล้ว”

ดันเต้เพียงคำรามด้วยความหงุดหงิดโดยไม่ตอบ

"ใช้ได้." เจมส์พูดพร้อมกับพยักหน้า “เดี๋ยวบอกแม่ก่อน เดี๋ยวฉันจะไปด้วย”

"นายมันบ้า!" ดันเต้ปฏิเสธอย่างหนักแน่น ก่อนดำเนินการต่อ “พี่ชายของฉันกำลังก่อเรื่องวุ่นวาย ฉันจะเป็นคนจัดการมันเอง!”

“ใจเย็นๆ นะ เพื่อน” เจมส์พูดอย่างเฉยเมย โดยคาดว่าดันเต้จะตอบสนองเช่นนั้น “มีเหตุผลสองประการที่ฉันบอกว่าฉันจะไปกับนาย ไม่ใช่เพราะฉันต้องการเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการต่อสู้ของนายกับเวอร์จิล”

"ก่อนอื่นฉันจะมาในฐานะผู้ประกันตน" เจมส์พูดแล้วพูดต่อ “ถ้าไอ้เวรนั่นออกไปด้านข้าง และศัตรูจำนวนมากเกินกว่าที่นายจะรับมือคนเดียวได้เริ่มโผล่ขึ้นมา ฉันจะจัดการพวกมันเท่านั้น”

ดันเต้พยักหน้าอย่างเข้าใจ ถาม “แล้วเหตุผลข้อที่สองล่ะ?”

“ไม่ว่าเขาจะใช่พี่ชายของนายหรือไม่ก็ตาม เวอร์จิลก็เป็นลูกครึ่งปีศาจ” เจมส์กล่าวเริ่มคำอธิบายของเขา “ฉันจะต้องรายงานสี่จอมมารผู้ยิ่งใหญ่ พวกเขาจะต้องรับทราบเกี่ยวกับปีศาจที่สร้างปัญหาในโลกมนุษย์”

ดันเต้กัดฟันด้วยความหงุดหงิด ในที่สุดเขาก็ยอมจำนน

"มีเหตุผลที่ดีอีกประการหนึ่งที่จะให้ฉันแท็กด้วย" เจมส์พูดด้วยน้ำเสียงเย้ายวน "ถ้าฉันมีพิกัด ฉันจะเทเลพอร์ตไปก็ได้ ฉันรู้ว่านายทำไม่ได้ ลองนึกภาพเงินที่นายจะต้องใช้จ่ายในการเดินทางหากต้องไปที่ไหนสักแห่งที่ไกลออกไป"

ดันเต้ ตัวสั่นด้วยความคิด

"ดี ไปกันเลย" ดันเต้พูดด้วยความไม่เต็มใจมากนัก

“ได้สิ ขอเวลาบอกแม่สักครู่ แล้วเราจะไปกันทันที” เจมส์พูดด้วยรอยยิ้มสดใส

'ในที่สุดฉันก็สามารถหนีจากเทคนิคการซักถามเทวทูตของแม่ได้' เจมส์คิดกับตัวเองด้วยความยินดี

หลังจากนั้น เจมส์ ก็วิ่งกลับเข้าไปข้างในและบอก เลโอน่า เกี่ยวกับการไปทัศนศึกษากับ ดันเต้ อย่างกะทันหันเล็กน้อย ผ่านไปครู่ใหญ่เจมส์ก็กลับมา

"เอาล่ะ ไปกันเถอะ" เจมส์พูดอย่างตื่นเต้น

ดันเต้เกาหัวอย่างเก้ๆ กังๆ พยายามจะบอกเจมส์อีกอย่าง

เมื่อไม่ได้ยินการยอมรับที่เขาคาดหวังไว้ เจมส์จึงหันไปเห็นสีหน้าเคอะเขินบนใบหน้าของดันเต้

“มีอะไรหรือเปล่า” เจมส์ถามด้วยความสงสัย

"ก็... อ่าาา..." ดันเต้พูดตะกุกตะกัก หายใจเข้าลึก ๆ ในที่สุดเขาก็คายมันออกมาในคราวเดียว "ระหว่างการโจมตีขณะที่ฉันอยู่ที่ร้าน มันได้รับความเสียหายค่อนข้างแย่ แล้วก็..."

“อ๋อ แค่นั้นเหรอ” ขัดจังหวะเจมส์ จากนั้นเขาก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงร้องเพลง “เมื่อเรากลับมา แค่คุยกับแม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ เราจะได้แก้ไขในไม่ช้า”

ดันเต้ถอนหายใจโล่งอก แต่ก่อนที่เขาจะตื่นเต้นไปมากกว่านี้ เจมส์ก็พูดต่อ

"ฉันแน่ใจว่าแผนการชำระเงินจะสมเหตุสมผล" เจมส์พูดด้วยน้ำเสียงร้องเพลงเดียวกับเขา “เอาล่ะ เรามาเริ่มกันเลย!”

หลังจากนั้น ดันเต้ รู้สึกว้าวุ่นใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อคิดว่าจะมีหนี้ใหม่ ดันเต้จึงถ่ายทอดพิกัดที่ให้ไว้บนแผนที่แก่ เจมส์ ครู่ต่อมา วงกลมเวทเทเลพอร์ตก็ปรากฏขึ้นรอบตัวพวกเขาและเริ่มลอยขึ้น เมื่อมันหายไปในที่สุด เจมส์และดันเต้ก็ไม่มีใครเห็น

โลกมนุษย์ เกาะร้างในทะเลใต้

ใจกลางเกาะมีหอคอยโบราณสูงตระหง่านซึ่งมีต้นกำเนิดจาก โลกใต้ดิน อย่างชัดเจน ที่ด้านบนสุดของหอคอยมีชายคู่หนึ่งยืนอยู่ที่มองเห็นบริเวณโดยรอบของหอคอย

คนแรกคือชายวัยกลางคนที่ปรากฏตัวในร้านของ ดันเต้ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน คนที่สองคือเวอร์จิล ชายหนุ่มร่างสูงที่มีผมสีขาวสีเงินสยายไปด้านหลัง นัยน์ตาสีฟ้า และใบหน้าที่เหมือนกับน้องชายฝาแฝดของเขา ดันเต้ สวมเทรนช์โค้ทสีน้ำเงินทับเสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงสีดำ และรองเท้าบู๊ตสีดำพร้อมดาบคาตานะ รัดเอวของเขา

“อาร์คัม ส่งข้อความไปหรือยัง” เวอร์จิลถามอย่างเย็นชาขณะมองดูภูมิทัศน์ของเกาะ

"ใช่" ชายวัยกลางคน อาร์คัมตอบกลับ

"เขาจะมาไหม" เวอร์จิลถามอีกครั้ง คราวนี้หันความสนใจไปที่อาร์คัม

"ฉันเชื่ออย่างนั้น" อาร์คัมพูด จากนั้นเขาก็เริ่มอธิบาย “ตอนที่ฉันมาถึงครั้งแรก ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจ แต่หลังจากที่ฉันปล่อยพลังนรกใส่เขาสองสามโหล ฉันแน่ใจว่าเขาจะต้องรู้สึกเจ็บใจมากพอที่จะมาที่นี่”

เวอร์จิลพยักหน้า หันความสนใจกลับไปยังบริเวณรอบๆ หอคอย ไม่กี่อึดใจต่อมา เวอร์จิลเห็นแสงวงกลมเวทมนตร์ปรากฏขึ้นในระยะไกล

“นั่นคือวงเทเลพอร์ต?” เวอร์จิลถาม อาร์คัม ขณะที่ชี้ให้เห็นแสงสว่างในระยะไกล

เมื่อมองไปในทิศทางที่เวอร์จิลบอก อาร์คัม หรี่ตาเพื่อมองให้ชัดขึ้นแล้วตอบกลับ "ใช่แล้ว."

"ดันเต้เรียนรู้กลอุบายแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไร" เวอร์จิลคิดเสียงดัง

เมื่อวงเวทเทเลพอร์ตหายไป เจมส์และดันเต้ก็ปรากฏตัวขึ้นแทนที่ เมื่อมองไปรอบๆ เพื่อสำรวจรอบๆ ทั้งคู่ก็มองเห็นหอคอยขนาดมหึมาในระยะไกล

*ฟิ้วววว!*

"หอคอยขนาดใหญ่" ดันเต้ กล่าวพร้อมกับเป่านกหวีด

ในทางกลับกัน เจมส์ไม่ได้เป็นคนทะลึ่งตึงตังมากนัก ภายนอก เขาแสร้งทำเป็นประหลาดใจ เขาเล่าเรื่องทุกอย่างที่เขารู้เกี่ยวกับ เทเมน-นิ-กรู ให้ ดันเต้ ฟัง

"นี้ไม่ดี." เจมส์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “นายต้องหยุดพี่ชายของนาย มิฉะนั้นโลกมนุษย์จะถูกครอบงำโดยเหล่าผีดิบที่วิญญาณของพวกเขาแปดเปื้อนเกินไปสำหรับวัฏจักรของการเกิดใหม่”

ดันเต้ผงกหัวด้วยสีหน้าจริงจังเช่นเดียวกัน

“อือ ถ้าทำพัง” เจมส์พูดด้วยรอยยิ้มแทนสีหน้าเคร่งเครียด “อย่ากังวลไป ไม่เพียงแต่ฉันจะช่วยชีวิตนาย แต่ฉันจะทำความสะอาดสิ่งสกปรกให้นายด้วย”

"ไปซะ" ดันเต้ตอบกลับด้วยท่าทางที่สั่นเทา

"ใช้ได้." เจมส์พยักหน้าตอบ "จำไว้นะ ฉันจะคอยดู ดังนั้นทำให้มันมีสไตล์"

และก่อนที่ ดันเต้ จะทันได้ตอบโต้ เจมส์ก็ก้าวพริบตาออกไป

"บ้าจริง เขาเร็วจริงๆ" ดันเต้พูดด้วยความประหลาดใจในระดับเดียวกับตอนที่เห็นเจมส์ใช้ก้าวพริบตาเป็นครั้งแรก

เมื่อเจมส์จากไป ดันเต้ก็เริ่มเดินไปที่หอคอย จากยอดหอคอย ผู้สังเกตการณ์สองคนของเขาสับสน

“ผู้ชายอีกคนคือใคร?” เวอร์จิลถามด้วยน้ำเสียงที่สับสน “แล้วทำไมเขาถึงออกไปล่ะ”

เมื่อพิจารณาสักครู่ อาร์คัม ก็ตอบกลับด้วยคำตอบที่สมเหตุสมผลที่สุดเท่าที่เขาจะคิดได้

"บางที ดันเต้ จ้างเขาสำหรับการขนส่ง" อาร์คัมพูดด้วยความไม่แน่ใจเล็กน้อย “เขาคงต้องใช้เวลาเป็นวันกว่าจะมาที่นี่ได้”

เมื่อพิจารณาสมมติฐานของ อาร์คัม อยู่ครู่หนึ่ง เวอร์จิลก็เห็นด้วย

“เตรียมการทั้งหมดเสร็จหรือยัง” เวอร์จิลถาม

“ใช่ ทุกอย่างพร้อมแล้ว” อาร์คัมตอบด้วยการพยักหน้า

"ดีมาก งั้นเรามาเริ่มกันเลย" เวอร์จิลพูดในขณะที่เขาหันหลังและเริ่มเดินออกไป “ฉันจะยึดอำนาจของพ่อเป็นของฉันเอง”

ในเวลาเดียวกัน ยืนอยู่ประมาณ 325 ฟุต (ประมาณ 100 ม.) ใต้ เวอร์จิลและ อาร์คัม เจมส์เฝ้าดู ดันเต้ เดินไปที่ทางเข้าหอคอย แต่ก่อนที่เขาจะได้เข้าไป ดันเต้ ถูกหยุดโดยสุนัขสามหัวสีฟ้าน้ำแข็งสูง 20 ฟุต (ประมาณ 6 ม.) หลังจากสนทนากันเล็กน้อยและคำรามด้วยความโกรธ สุนัขสามหัวก็ปล่อยลมหายใจน้ำแข็งใส่ดันเต้

“เนื่องจากเซอร์เบอรัสตนนี้ไม่ใช่หนึ่งในปีศาจที่เป็นตัวแทนของบาปมหันต์เจ็ดประการ ฉันจึงสงสัยว่าเบื้องหลังของมันคืออะไรกันแน่” เจมส์คิดในใจ “เนื่องจากมันคอยปกป้องเส้นทางนี้ไปสู่ดินแดนแห่งความตาย บางทีมันอาจเป็นหนึ่งในการสร้างของฮาเดส? การสร้างที่ล้มเหลว?”

เมื่อคิดได้อย่างนั้น เจมส์ก็กำหมัดแน่นและเริ่มปล่อยแรงกดดันไปยังสิ่งรอบข้าง ผลปรากฎว่าสายเลือดอัลเวรัสเป็นการทดลองที่ล้มเหลวของฮาเดสในช่วงวันที่นำไปสู่สงครามกลางเมืองปีศาจ ในฐานะผลิตภัณฑ์ที่ล้มเหลว แคสซิเอล ถูกกำหนดให้กำจัดทิ้ง อย่างไรก็ตาม เขาสามารถหลบหนีได้ หน่วยกำจัดถูกส่งตามเขาไปเพื่อทำลายหลักฐานการทดลองของฮาเดส โชคดีสำหรับแคสซิเอล ได้รับการช่วยเหลือโดย เซอร์เซคส์ และอาจูกะ น่าเสียดายที่พวกเขายังไม่แน่ใจว่า ฮาเดสหวังจะได้อะไรจากการทดลองของเขา และพวกเขาไม่รู้ว่าเขาสร้างปีศาจได้อย่างไร ซึ่งดูเหมือนจะไม่มีอะไรเลย

"[คู่หู ใจเย็นๆ ถ้าปล่อยให้พลังงานปีศาจของนายรั่วไหลแบบนั้น จะมีคนสังเกตเห็นนาย]" เดรกเตือนเจมส์เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าคู่หูของเขามีอารมณ์พลุ่งพล่าน

เจมส์สูดหายใจเข้าลึกเพื่อสงบสติอารมณ์ เขาขอบคุณเดรก จากนั้นเฝ้าดูพัฒนาการของดันเต้ต่อไป

ในขณะที่เจมส์จมอยู่ในความคิดของเขา ดันเต้หลังจากครึ่งชั่วโมงของการโจมตีด้วยดาบอย่างรวดเร็วและหนักหน่วง เสียงปืน และลมหายใจเย็นยะเยือก ในที่สุดก็สามารถเอาชนะเซอร์เบอรัสได้ หลังจากการสนทนาเพิ่มเติม ร่างใหญ่ของเซอร์เบอรัสก็ย่อตัวลงเป็นลูกบาสเก็ตบอลขนาดเบา จากนั้น ดันเต้ ก็เอื้อมมือไปหามัน เมื่ออยู่ในมือของเขา แสงก็กระจายออกไป แทนที่ด้วยชุดกระบองสามด้าม

เมื่อเห็นสุนัขสามหัวตัวใหญ่แปลงร่างเป็นชุดกระบองสามด้ามที่น่าสนใจ เจมส์จึงก้าวพริบตาเข้าไปใกล้ดันเต้

"นั่นมันอะไร" เจมส์ถามโดยอยากรู้ว่าแขนปีศาจทำงานอย่างไรในจักรวาลอื่น

"เป็นเทคนิคที่สืบทอดมาจากสายเลือดแม่ของฉัน" ดันเต้อธิบาย "เมื่อเอาชนะสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติที่แข็งแกร่งพอ ฉันจะผนึกวิญญาณของมันและเปลี่ยนมันให้เป็นอาวุธที่มีลักษณะเดียวกับตอนที่มันยังมีชีวิตอยู่ เราเรียกอาวุธที่สร้างจากมันว่า [Devil Arms]"

'อืม นั่นน่าสนใจน้อยกว่าที่ฉันคิดไว้' เจมส์คิดกับตัวเอง

"โอเค เข้าใจแล้ว" เจมส์พูดพลางตบไหล่ดันเต้ “เอาล่ะ ไปเถอะพ่อหนุ่ม”

ในขณะนั้น พวกเขาได้ยินเสียงเครื่องยนต์ใกล้เข้ามาจากระยะไกล เมื่อเข้าไปใกล้พอ พวกเขาระบุว่ารถคันดังกล่าวเป็นรถจักรยานยนต์ และไรเดอร์ของมัน? หญิงสาวสวยที่มีแผลเป็นที่จมูก ผมสีดำยาวประมาณคางมีหน้าม้ายาวถึงคิ้ว และดวงตาสีต่างกัน ด้านซ้ายเป็นสีแดงและด้านขวาเป็นสีเขียวอมฟ้า ถืออาวุธอเนกประสงค์ขนาดใหญ่สะพายไว้ด้านหลังและ ปืนพกที่สะโพกของเธอ หญิงสาวรีบวิ่งไปตามทางของเจมส์และดันเต้โดยไม่ตั้งใจที่จะหลีกเลี่ยง

“ฉันจะให้ส่วนที่เหลือกับนาย” เจมส์พูดขณะที่เขาก้าวออกไป

ในทางกลับกัน ดันเต้ เหยียบมอเตอร์ไซค์ที่เร่งความเร็วแล้วถาม “จะรีบอะไรนักหนา?

หลังจากหยุดมอเตอร์ไซค์ก่อนที่ ดันเต้ จะเริ่มพูด หญิงสาวก็ดึงอาวุธขนาดใหญ่ออกจากหลังของเธอ เล็งแล้วยิงมิสไซล์ใส่ ดันเต้ โดยไม่พูดอะไรสักคำ

ดันเต้ มีสไตล์เหนือชั้น หลบหลีกมิซไซล์และขึ้นมันเหมือนกระดานโต้คลื่น หลังจากขี่มันไปบนท้องฟ้าสักพัก เขาก็ชี้ไปที่ด้านข้างของหอคอยก่อนจะกระโดดลงไป ขณะที่เขาร่อนลงบนพื้นอย่างปลอดภัย มิซไซล์ก็ระเบิดใส่หอคอย

หญิงสาวขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านดันเต้ อีกครั้งโดยไม่พูดอะไร และเข้าไปในหอคอยข้างหน้าเขา จากนั้น ดันเต้ ก็มองไปยังทิศทางที่หญิงสาวจากไปด้วยความสนใจ

"ดีขึ้นเรื่อยๆ" ดันเต้ กล่าวด้วยรอยยิ้ม

**ตอนนี้ผมเปิดกลุ่มลับแล้วนะครับ ใครสนใจเข้าติดต่อทางเพจได้ครับ(กลุ่มลับจะช้ากว่าในเว็บ5ตอนนะ)

เพจ