บทที่ 111 – ชวนไปกินข้าว
‘ไม่ดีแล้ว ตาเฒ่านั่นเห็นฉันแล้ว’ ผมโอดครวญในใจ ตอนที่นักเวทย์ชราเดินตรงมาทางผม มู่จือคงกลัวมาก เพราะเธอไม่กล้ามองมาทางผมเลย
ถ้าโดนจับได้ ผมไม่รอดแน่ ๆ! ปัญหาใหญ่แน่นอน! แล้วผมจะทำยังไงดี? จะซ่อนโพยนี่ก็ไม่ทันแล้ว เอาน่า! ไหน ๆ โอกาสรอดก็ต่ำอยู่แล้ว เอาแบบคาดไม่ถึงไปเลยก็แล้วกัน!
ผมยืดตัวให้หลังตรงขี้น มองไปที่อาจารย์ที่กำลังเดินเข้ามา หยิบกระดาษแผ่นนั้นไว้ในมือ ยกมันขึ้นมาที่ระดับใบหน้าของตัวเอง แล้วใช้มันสั่งน้ำมูกอย่างแรง! แน่นอนผมเจตนาปล่อยมือให้มันลอยไปตกอยู่ที่มุมห้องเลย อาจารย์ได้แต่จ้องมาที่ผม เขาไม่กล้าเดินไปเก็บหลักฐานการโกงสอบของผมขึ้นมา!
เขาได้แต่หันหลังแล้วเดินกลับไป เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ? ผมระบายลมหายใจออกมายาว ๆ มู่จือที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ถึงกับปล่อยเสียงหัวเราะคิกคักออกมา ดูเหมือนเธอจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว เธอหัวเราะจนตัวติดกับโต๊ะเลยทีเดียว
ผมกระซิบเตือนเธอ “ระวังอย่าให้น้ำลายเปื้อนข้อสอบล่ะ” มู่จือถึงกับหยุดหัวเราะทันที ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วรีบทำข้อสอบต่อทันที
ส่วนผมมองดูข้อสอบของตัวเอง เพราะผมลอกคำตอบลงไปได้ค่อนข้างเร็ว ผมทำเสร็จไปเกือบ 7 ส่วนแล้ว น่าจะสอบผ่านแล้วล่ะ! หลังจากนั้นผมก็แค่ปล่อยใจให้ว่าง แล้วก็ตอบคำถามที่เหลือไปอย่างไม่คิดมาก เสร็จแล้วก็นั่งเอนตัวพิงเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์ รอให้มีคนมาเก็บข้อสอบกลับไป
แล้วก็หมดคาบในที่สุด หลังจากข้อสอบถูกเก็บไปหมดแล้ว ผมหันไปคุยกับมู่จืออย่างมีความสุข “ครั้งนี้ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้ว ฮ่าฮ่า! ขอบคุณมากสำหรับความช่วยเหลือ อืม! ให้ฉันเลี้ยงข้าวกลางวันเป็นการตอบแทนเป็นไง?”
“นายเร็วมากเลยตอนนั้น!” เธอหันมาคุยตอบผม “อาจารย์ต้องโกรธมากแน่ ๆ คราวนี้ เขาต้องรู้อยู่แล้วว่านายลอกข้อสอบ แต่จับไม่ได้คาหนังคาเขา!”
ผมยิ้มภูมิใจ “แน่นอน ฉันเก่งเรื่องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าอยู่แล้ว! แล้วเธอจะไปกินมื้อเที่ยงกับฉันมั้ยเนี่ย?”
คราวนี้เธอไม่ได้ปฏิเสธทันที แต่กลับคิดอยู่สักพักหนึ่ง “ก็ได้! แต่ฉันไม่ไปกินที่โรงอาหารของสถาบันนะ! ฉันอยากไปกินข้างนอก”
จะไปช้าทำไม! ผมรีบตอบทันที “ไม่มีปัญหา! ที่ไหนก็ได้ เธอเป็นคนเลือกว่าจะกินร้านไหน เดี๋ยวหลังจากเลิกเรียนแล้ว พวกเราค่อยออกไปกัน!”
“นายพูดเองนะ! เตรียมเงินไปเยอะ ๆ เลยล่ะ” มู่จือพูด “ฉันกินจุมากรู้มั้ย?”
‘เธอจะกินจุกว่าฉันได้ยังไง? ฉันคือถังใส่ข้าวธาตุแสงผู้มีชื่อเสียงนะ ฮิฮิ! เรามาลองดูกันได้ว่าใครจะชนะ’ ผมเกือบหลุดพูดกับเธอไปแบบนั้นแล้ว แต่ยั้งไว้ทัน “ไม่มีปัญหา! ฉันสัญญาว่าจะให้เธอกินจนเธอพอใจเลย”
เธอยิ้ม “ดีเลย! มันก็นานแล้วเหมือนกันที่ฉันไม่ได้กินอาหารดี ๆ ฉันจะหาของอร่อย ๆ กินให้เยอะ ๆ เลย”
นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เรียนไปทั้งเช้าแล้ว เธอยังไม่ได้โกรธผมแม้แต่ครั้งเดียว! หลังจากเลิกเรียนแล้ว ผมตามเธอออกไปนอกสถาบัน ผมเริ่มแปลกใจที่เดินกันมาตั้งนานแล้ว ยังไม่ถึงที่หมายสักที
ผมเอ่ยถามด้วยความสงสัย “นี่! สุภาพสตรีตัวน้อย! เธอจะพาฉันไปไหนกันเนี่ย?”
เธอยิ้มให้ผมอย่างมีลับลมคมใน “ทำไม? นายกลัวหรือไง? หรือว่าฉันจะปล้นเอาเงินของนาย? นายเป็นคนบอกเองว่าจะเลี้ยงข้าวฉัน เพราะฉะนั้นหยุดถามวุ่นวายได้แล้ว ตามมาเงียบ ๆ”
ผมรีบรับคำ “ก็ได้ ๆ ตามก็ได้!” ผมเป็นเมธีเวทย์นะ ผมไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว!!
แล้วเราก็ถึงจุดหมายในที่สุด แต่มันดูไม่เหมือนเป็นร้านอาหารเลย! สถานที่ที่มู่จือพาผมมา มันประดับตกแต่งด้วยทองคำและหยกอย่างสวยงาม ผมว่ามันเทียบกับวังหลวงได้เลยล่ะ ถึงผมจะไม่เคยไปวังหลวงมาก่อนก็เถอะ อือ! ไม่สิ! ผมเคยไปมาแล้ว แต่ของอีกอาณาจักรหนึ่ง เอาน่ะ! เอาเป็นว่ามันหรูหรามากจริง ๆ ชื่อของสถานที่นี้เขียนด้วยตัวหนังสือสีทองตัวใหญ่ ‘หยกปริ่มน้ำ’ พนักงานต้อนรับที่ประตูทักทายกับพวกเรา “คุณชาย! คุณหนู! พวกท่านมาทานอาหารใช่หรือไม่?”
มู่จือพยักหน้าให้ “หาโต๊ะเงียบ ๆ สำหรับสองคนให้ด้วย”
พนักงานต้อนรับรีบรับคำ “รับทราบครับ! เชิญท่านทั้งสองเข้ามาก่อน” การบริการยอดเยี่ยม แต่ว่า! นี่ก็ทำให้คาดเดาราคาได้เลย เราเดินตามพนักงานต้อนรับเข้ามาในภัตตาคารหยกปริ่มน้ำแล้ว
ว้าวว!!! ข้างในนี่ดูหรูหรากว่าข้างนอกอีก พรมบนพื้นนี่น่าจะมาจากแหล่งที่มีชื่อเสียง และมีค่ามาก การประดับตกแต่งเต็มไปด้วยทองคำและหยก พนักงานต้อนรับพาพวกเราไปนั่งที่โต๊ะริมหน้าต่างบนชั้นสอง ถึงกับดึงเก้าอี้ออกให้เรานั่งเลยทีเดียว ก่อนจะเอ่ย “กรุณารอสักครู่! เดี๋ยวจะมีพนักงานมารับรายการอาหารครับ”
ตามความคาดหวังของร้านระดับนี้ เพียงครู่เดียว พนักงานสาวสวยเดินเข้ามายื่นรายการอาหารให้พวกเรา เพื่อแสงให้เห็นถึงความเป็นสุภาพบุรุษ ผมไม่ได้เหลือบตาดูเมนูเลย แค่ยื่นมันต่อไปให้มู่จือ แล้วทำท่าบอกให้เธอเป็นคนสั่งอาหาร
มู่จือก็ไม่ได้แสดงอาการอิดออดอะไร รับรายการอาหารไปเปิดดู กวาดตาผ่านหน้าแรกลวก ๆ แล้วก็พลิกไปหน้าที่สอง หลังจากดูทั้งหมดแล้ว ก็ส่งแผ่นรายการอาหารนั้นกลับให้พนักงาน “ฉันต้องการอาหารที่อยู่บนสองหน้าแรกมาอย่างละจาน แล้วเอาหยกปริ่มน้ำมาด้วยเหยือกหนึ่ง”
อาการตะลึงปรากฏขึ้นบนหน้าของพนักงานสาวคนนั้น “มากขนาดนั้น? พวกท่านทั้งสองสามารถทานได้หมดหรือไม่? พวกเราไม่อนุญาตให้ยกเลิกรายการอาหารที่สั่งไปแล้วนะคะ”
มู่จือขมวดคิ้วใส่ “แค่ส่งอาหารขึ้นโต๊ะมา! เจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเรากินไม่หมด?” พนักงานต้อนรับได้แต่รับคำ แล้วถอยออกไปพร้อมกับรายการอาหาร
ผมถาม “หยกปริ่มน้ำคืออะไร? มันไม่ใช่ชื่อของภัตตาคารหรือ?”
มู่จือตอบ “นายไม่รู้? หยกปริ่มน้ำเป็นเครื่องดื่มที่เลื่องชื่อของที่นี่ บอกให้ถูก! ก็คงต้องบอกว่าที่นี่มีชื่อเสียงก็เพราะเจ้าหยกปริ่มน้ำนี้แหละ เจ้าของภัตตาคารถึงกับเปลี่ยนชื่อร้านให้เหมือนกับชื่อเครื่องดื่มเลยล่ะ”
อ้อ! มันเป็นอย่างนี้นี่เอง “ดูเหมือนเธอจะคุ้นเคยกันที่นี่มาก เธอมาบ่อยเหรอ?”
“ใช่! ฉันมากินที่นี่บ่อย ๆ แต่ช่วงหลังฉันใช้เงินที่นำมาจากที่บ้านหมดแล้ว เลยไม่มีทางเลือก ได้แต่กินอาหารในโรงอาหารของสถาบัน”
“เธอชอบกินถึงขนาดใช้เงินทั้งหมดไปกับอาหารเลยเหรอ?” ผมออกจะประหลาดใจ ถึงผมจะเป็นคนรักการกินเหมือนกัน แต่ยังไม่ถึงขนาดนั้น!
มู่จือหน้าแดงตอนที่ตอบ “ใช่แล้ว! ฉันรู้สึกดีที่ได้กินของอร่อย โดยเฉพาะอาหารของพวกมนุษย์ มันยอดเยี่ยมมาก!”
“อาหารของพวกมนุษย์? เธอไม่ใช่มนุษย์หรือไง?”
เหมือนรู้ตัวว่าหลุดพูดบางสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมา เธอแกล้งดุผมเป็นการกลบเกลื่อน “นายสิที่ไม่ใช่มนุษย์! ตอนนี้เรามากินอาหารนะ ทำไมถามอะไรมากนัก? กลัวไม่มีเงินจ่ายหรือยังไง?”
ผมยอมแพ้ทันที “ตกลง! ๆ ไม่ถามแล้ว ๆ”
อาหารถูกส่งมาแล้ว ผมรู้แล้วว่าทำไมพนักงานสาวนั่นถึงกลัวว่าเราจะกินกันไม่หมด มู่จือสั่งมาหลายอย่างมาก จนกระทั่งโต๊ะตัวเดียวไม่พอวางอาหาร ต้องนำโต๊ะอีกตัวมาเพิ่ม แล้ววางอาหารลงไปอีกครึ่งโต๊ะ!
ผมตกใจหน่อย ๆ “อาหารเยอะจัง! จะกินหมดมั้ยนี่? น่าเสียดาย”
มู่จือบุ้ยปากให้ผม “ใครจะปล่อยให้มันเหลือ? รีบลงมือเถอะ! เดี๋ยวอาหารเย็นแล้วมันจะไม่อร่อย” หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็ลงมือแล้ว เริ่มต้นด้วยกุ้งตัวใหญ่ มันถูกส่งเข้าปากเธออย่างร่าเริง “อร่อยมาก!! มันนานมากแล้วจริง ๆ ที่ฉันไม่ได้มากินที่นี่ นี่มันเยี่ยมที่สุดเลย!”
ในเมื่อมื้อนี้ผมเป็นเจ้ามือ ผมต้องเป็นคนจ่ายเงิน! มันคงดูไม่ดีถ้าผมไม่กินอะไรเลย! แล้วผมก็หยิบแก้วสีเขียวที่ใส่หยกปริ่มน้ำขึ้นจิบ อืม!! ของดี! มันให้ความสดชื่นดีมาก และมีความเย็นหน่อย ๆ เครื่องดื่มเย็นนั่นไหลลงสู่ท้องของผม แล้วกระจายออกไปทั่วร่าง มันเย็น ๆ หวาน ๆ ยอดเยี่ยมทีเดียว ผมชอบแฮะ!
ผมกล่าว “งั้นฉันจะเริ่มกินแล้วนะ” แล้วผมก็ปล่อยตัวเองให้จมลงไปในกองอาหารทันที จานนี้ดูน่าอร่อย กลิ่นใช้ได้ อืม! รสชาติเยี่ยม จานนี้ก็ยอด อา!! เมื่อผมเริ่มแล้ว แน่นอนมันจะหยุดไม่ได้ แล้วอาหารก็อร่อยมากจริงๆ มู่จือเลือกร้านได้ไม่เลว! แล้วในที่สุดจานอาหารก็ถูกเปลี่ยนเป็นจานเปล่าทีละจาน ๆ