CD บทที่ 352 อธิบายอย่างไร?

“เจ้าหน้าที่จ้าว อาการของคุณเป็นอย่างไรคะ?” เหยาเจียซึ่งนั่งอยู่ข้างหน้าจ้าวหยู่ เธอยิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "คุณไม่ต้องกังวลไปนะคะ รอยเย็บไม่ใหญ่มาก ส่วนอาการบาดเจ็บที่หลัง บาดแผลไม่ลึกมาก ไม่ได้เป็นอันตรายต่ออวัยวะภายในของคุณค่ะ”

‘โอ้…’

หลังจากที่เขาพยายามอย่างหนักที่จะนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ในที่สุด จ้าวหยู่ก็จำได้ว่าเขาอยู่ในอาการโคม่าทันทีหลังจากที่เขาถูกหามขึ้นเปล แล้วตอนนี้เขากำลังรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล

‘จริงสิ…’

จ้าวหยู่มองไปที่ประตู ราวกับว่าเขากำลังมองหาอะไรบางอย่าง…

“หัวหน้าพยาบาลคะ!” พยาบาลรุ่นน้องใช้โอกาสนี้โวยวาย “แม้ว่าร่างกายของเขาจะมีกระดูกหักมากมาย แต่เขาก็ยังมีแรงมากพอลวนลามฉันค่ะ แถมเขายังขอให้ฉันช่วยทำซีพีอาร์ให้ด้วยค่ะ!”

“แค่ก แค่ก…” เนื่องด้วยสมองที่กำลังตื้อ จ้าวหยู่จึงพูดได้ไม่มากนัก แค่อ้าปากจะพูดก็ไอจนหยุดไม่ได้แล้ว

“เอาล่ะ ไม่มีเหตุผลที่เธอจะต้องอยู่ที่นี่แล้ว รีบกลับไปทำงานของเธอต่อเถอะ” เหยาเจียดันพยาบาลรุ่นน้องออกอย่างไม่ลดละและพูดกับจ้าวหยู่ว่า “เจ้าหน้าที่จ้าว แม้ว่าคุณจะไม่เป็นอะไรมาก แต่ว่ากระดูกซี่โครง กระดูกไหปลาร้า กระดูกสะบัก และโหนกแก้มของคุณยังร้าวอยู่ ยังดีที่ไม่มีอาการแทรกซ้อน คุณแค่ต้องพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บและอย่าขยับตัวมากเกินไปนะคะ”

คำพูดของเธอดูเหมือนจะเป็นจริง เดิมทีจ้าวหยู่ไม่รู้สึกอะไรเลย แต่ตอนนี้ เขาเริ่มรู้สึกเจ็บปวดทั่วร่างกาย โดยเฉพาะที่หน้าอก

"ไม่ต้องกังวล อีกไม่นานคุณก็จะหายดี“เหยาเจียยิ้มและเอื้อมมือไปจับฝ่ามือของจ้าวหยู่เพื่อปลอบใจเขา”ในเมื่อคุณพักฟื้นอยู่ในวอร์ดผู้ป่วยนี้ ฉันจะดูแลคุณอย่าง...”

โดยไม่คาดคิด ก่อนที่เหยาเจียจะพูดจบ เสียงผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังเข้ามา เธอกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ จากนั้นก็เข้ามาในห้องผู้ป่วย

“ฉันรู้ค่ะ ผู้การหลัน คนของฉันทำเรื่องนั้นได้ ตอนนี้ฉันต้องอยู่ที่โรงพยาบาล ค่ะ ฉันรู้…” เธอพูด

ผู้กองเหมี่ยวคือคนที่กำลังคุยโทรศัพท์ เธออยู่ในเครื่องแบบตำรวจ ในมือของเธอเต็มไปด้วยข้าวของมากมาย

อย่างไรก็ตาม เธอต้องตกตะลึงเมื่อเห็นเหยาเจียจับมือของจ้าวหยู่

*ฟี้…*

ไม่รู้ว่ามันเป็นแผนการที่ตั้งใจไว้หรือเป็นเหตุบังเอิญ ถุงพลาสติกใบหนึ่งเกิดรั่ว ทำให้แอปเปิ้ลแดงกลมลูกใหญ่หลุดออกมาถุงและกลิ้งกระจายไปตามพื้น

“อุ๊ย… ฉันเองค่ะ… เดี๋ยวฉันเก็บให้ค่ะ” เหยาเจียรีบคลายมือของจ้าวหยู่และก้มลงเก็บแอปเปิ้ล

ในขณะเดียวกัน เหมี่ยวอิงก็กลับไปคุยโทรศัพท์ต่อทันที

“ผู้การหลัน ตอนนี้จ้าวหยู่ฟื้นแล้ว เขาสบายดี คุณไม่ต้องกังวลไป ส่วนเรื่องคดีนี้ คุณต้องฟังฉัน มีข้อบกพร่องอย่างใหญ่หลวงในสำนักงานเทศบาล พวกเขาต้องถูกตำหนิเช่นกัน ดังนั้นอย่าให้หน่วยเฉพาะกิจเข้ามายุ่งอีกต่อไป พวกเราจะจัดการกันเอง ค่ะ ขอบคุณค่ะ…”

จากนั้น เหมี่ยวอิงก็วางสาย และเดินไปหาจ้าวหยู่ แล้วยืนอยู่ตรงหน้าเขา ในสายตาของจ้าวหยู่ เธอดูสูงขึ้นอย่างผิดปกติ นั่นทำให้หัวใจของเขาเต้นรัวเสียจนควบคุมไม่อยู่

เมื่อทั้งสองคนมองหน้ากัน เหมี่ยวอิงก็ยิ้มและทักทายจ้าวหยู่ว่า

“ไอ้สารเลว! ฉันรู้อยู่แล้วว่าที่นั่นต้องมีอะไรผิดปกติ เพราะฉันเห็นคุณวิ่งไปที่นั่นบ่อยมาก! แล้วทำไมถึงไม่คิดจะบอกฉัน! บอกฉัน! บอกฉันห๊ะ!”

เธอใช้กระดาษชำระทุบต้นขาของจ้าวหยู่ทุกครั้งที่เธอพูดว่า 'บอกฉัน'

“คุณทำอะไรน่ะ!? เขาบาดเจ็บอยู่นะคะ! คุณทำอย่างนั้นได้อย่างไร!?”

เหยาเจียไม่พอใจเหมี่ยวอิง โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เธอเห็นเหมี่ยวอิงตีจ้าวหยู่อย่างต่อเนื่อง เธอจึงรีบกล่าวตักเตือนทันที ใครจะไปคิดว่ามันจะทำให้เหมี่ยวอิงหัวเสียมากกว่าเดิม เธอเอามือเท้าเอวและโวยวายว่า

“คุณพยาบาล ตอนนี้ฉันกำลังทำงานอยู่ และฉันต้องการคำตอบจากเขาเดี๋ยวนี้ คุณช่วยออกไปก่อนได้มั้ย!?”

เหมี่ยวอิงชี้ไปที่ประตูขณะที่เธอกำลังพูดกับเหยาเจีย สีหน้าและท่าทางของเธอไม่เป็นมิตรอย่างชัดเจน

“คุณ…” แม้ว่าเหยาเจียจะโกรธ แต่เธอก็ไม่สามารถหาข้อโต้แย้งได้ ดังนั้นเธอจึงวางแอปเปิ้ลลงบนโต๊ะและกำชับว่า “อย่าทำอะไรรุนแรงกับเขานะคะ เจ้าหน้าที่จ้าวเพิ่งจะฟื้น ร่างกายของเขาคงจะตอบสนองได้ไม่มากนัก”

หลังจากที่เธอเห็นจ้าวหยู่พยักหน้าให้เธอเล็กน้อย เหยาเจียก็ยอมออกจากห้องผู้ป่วยไปในที่สุด

เมื่อเหยาเจียไปแล้ว เหมี่ยวอิงซึ่งกำลังหึงหวงอย่างบ้าคลั่งในขณะนั้นก็รีบโพล่งขึ้นว่า

“แหม่ มือของคุณช่างซุกซนจริง ๆ คุณคงจะหายดีแล้วสินะ ถ้าไม่เห็นกับตา ฉันคงไม่รู้ว่าคุณกับพยาบาลคนนั้นจะสนิทกันมากขนาดนี้ คงไม่ใช่ว่าพวกคุณเคยมีอะไรกันมาก่อนใช่มั้ย?”

“แค่ก… แค่ก... แค่ก…” จ้าวหยู่ตื่นตระหนก เขาพูดอะไรไม่ได้ ได้แต่ไอออกมา อย่างไรก็ตาม เนื่องจากอาการบาดเจ็บที่ซี่โครงและกระดูกไหปลาร้า เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก ราวกับว่าหัวใจของเขาถูกแทงทุกครั้งที่ไอ

"เฮ้? คุณเป็นอะไรรึเปล่า?" เหมี่ยวอิงเป็นกังวลอย่างมาก เธอเปลี่ยนท่าทีอย่างรวดเร็ว และพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง เธอจับไหล่ของจ้าวหยู่และถามว่า “คุณต้องการน้ำไหม?”

จ้าวหยู่พยักหน้าเล็กน้อย เขากระหายน้ำจริง ๆ เหมี่ยวอิงจึงรีบไปที่ตู้เก็บของและเทน้ำ จากนั้นช่วยเขาดื่มน้ำ

หลังจากดื่มแล้ว จ้าวหยู่รู้สึกสบายคอขึ้นมาก เสมหะได้ละลายออกไปแล้ว ในที่สุดเขาก็สามารถพูดได้ อย่างไรก็ตาม เขาตกใจเมื่อมองดูนาฬิกา เขาพบว่าตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว!

"แย่แล้ว!" จ้าวหยู่คว้าแขนของเหมี่ยวอิง และพูดอย่างกังวลว่า “ผู้กองเหมี่ยว สุนัขของฉันยังอยู่ที่บ้าน! มันคงไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันแล้ว!”

“ห๊ะ!?” เหมี่ยวอิงมองจ้าวหยู่อย่างแปลก ๆ “ตัวคุณตกอยู่ในสภาพอย่างนี้ แต่คุณยังกังวลเรื่องสุนัขของคุณงั้นเหรอ!? ไม่ต้องกังวลไป ฉันสั่งให้หม่าเว่ยไปที่บ้านของคุณแล้ว และเจ้าของบ้านของคุณตกลงที่จะดูแลสุนัขในระหว่างนี้…”

ขณะที่เธอกำลังพูด เหมี่ยวอิงหยิบกระติกน้ำสุญญากาศออกมาแล้วพูดว่า

“ห่วงตัวคุณเองดีกว่า คุณยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่เหรอ? กินข้าวต้มชามนี้ก่อนสิ ฉันซื้อมาจากโรงอาหาร”

“ผู้กองเหมี่ยว แล้วคนอื่นล่ะเป็นยังไงบ้าง? ทำไมฉันไม่เห็นใครเลย?”

จ้าวหยู่ไม่รู้สึกอยากอาหารเลย เขาวางกระติกน้ำสุญญากาศกลับลงบนโต๊ะ

"คุณเนี่ยจริง ๆ เลย" เหมี่ยวอิงกลอกตาเมื่อได้ยินคำพูดของเขา “มีตำรวจพิเศษสี่คนและตำรวจธรรมดาหนึ่งคน ทุกคนถูกคุณทุบตีจนขาข้างหนึ่งอยู่ในปรโลกแล้ว ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดกำลังเข้ารับการผ่าตัด หนึ่งในนั้นเกือบเสียชีวิตระหว่างผ่าตัดด้วย!”

“แม้ว่าพวกเขาจะเข้ารับการผ่าตัด แต่เราจะจับตาดูพวกเขาอย่างใกล้ชิด พวกเขาทั้งหมดเป็นอาชญากร แม้แต่จะมีเจ้าหน้าที่สามคนต่ออาชญากรหนึ่งคนก็ยังไม่เพียงพอ ฉันจึงขอกำลังเสริมจากหน่วยอื่น ๆ มาช่วยพวกเรา”

“ถูกต้อง… คุณต้องให้ความสนใจพวกเขาเป็นพิเศษ พวกเขาไม่ใช่คนธรรมดา เนื่องจากพวกเขามีความเชี่ยวชาญในการต่อสู้!” จ้าวหยู่พยักหน้าเล็กน้อย “แต่พวกเขาสมควรได้รับมัน! หัวหน้าทีมคูปิงถูกพวกเขาฆ่า ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดสมควรตาย! โอ้… จริงสิ มีชายคนหนึ่งชื่อเฉินฮ่าว เขาเป็นสายลับสองหน้า!”

"เรื่องนั้นฉันรู้แล้ว!" เหมี่ยวอิงตอบรับ “ยิ่งไปกว่านั้น เราพบหลักฐานมากมาย รวมถึงหลักฐานที่เขาเอามาใส่ร้ายผู้การโจว มันอยู่ในคอมพิวเตอร์ของพวกเขา เราค้นพบสิ่งเหล่านี้ในขณะที่เรากำลังรวบรวมหลักฐานในที่เกิดเหตุ ยิ่งกว่านั้น พวกเขากำลังวางแผน ฆาตกรรมนายตำรวจรายหนึ่งอยู่ซึ่งคน ๆ นั้นก็คือตำรวจพิเศษชื่อว่าหลัวเสี่ยวหู่

“หลัวเสี่ยวหู่?” จ้าวหยู่ทวนชื่ออยู่พักหนึ่ง แต่เขาไม่รู้จักผู้ชายคนนี้

“หลัวเสี่ยวหู่เป็นตำรวจพิเศษที่สังหารหยู่ชูอ้ายในปีนั้น” เหมี่ยวอิงตอบ “ทางตำรวจยิงเขาเพื่อเป็นการตอบโต้ เนื่องจากเห็นว่าหยู่ชูอ้ายขัดขืนการจับกุมของตำรวจ นั่นทำให้หยู่ชูอ้ายถูกหลัวเสี่ยวหู่วิสามัญ”

“โอ้… เข้าใจแล้ว…” จ้าวหยู่ค่อย ๆ ทวนชื่อนี้ในหัวของเขา

หยู่ชูอ้ายเป็นลูกชายของเจ้าพ่อหยู่ หัวหน้ากลุ่มอาชญากร ในตอนนี้เจ้าพ่อหยู่กำลังเคลื่อนไหวครั้งใหญ่เพื่อแก้แค้น!

“ทางตำรวจรู้ว่าพวกเขาอาจทำการตอบโต้ ดังนั้นพวกเขาจึงปิดบังตัวตนของหลัวเสี่ยวหู่เอาไว้ และไม่มีใครรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน” เหมี่ยวอิงตั้งข้อสังเกต “ดังนั้นทางเจ้าพ่อหยู่จึงทำการติดต่อเฉินฮ่าวเพื่อหาข้อมูลทางฝั่งนี้ เราได้พบเงินสองล้านจากบัญชีของลูกพี่ลูกน้องของเฉินฮ่าว เจ้าพ่อหยู่น่าจะใช้เงินนี้จ้างเขา”

“โอ้…” จ้าวหยู่ขมวดคิ้วและอุทานว่า “เป็นเพราะพวกเขาหาหลัวเสี่ยวหู่ไม่เจอ ดังนั้นพวกเขาจึงโจมตีหัวหน้าทีมคู และผู้การโจว…”

"น่าจะเป็นอย่างนั้น พวกเขาอ้างว่าเป็นลูกก็ต้องควรชดใช้หนี้ของพ่อ! แต่หัวหน้าทีมคูไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ แต่ถึงอย่างนั้นเขากลับ...“เหมี่ยวอิงพูดอย่างขุ่นเคือง”คนเหล่านี้ไม่มีความเมตตา ไม่มีมนุษยธรรม! โชคดีที่หัวหน้าเหลียวพาผู้การโจวไปกบดานที่เซฟเฮาส์สำเร็จ ไม่เช่นนั้น ฉันเกรงว่าเขาก็อาจจะไม่รอดเหมือนกัน!”

“ฉันจึงขออาสาเป็นหัวหน้าในการนำทีมค้นหาหยู่ฟู่เซิงเอง เนื่องจาก หัวหน้าทีมคูเองก็เป็นคนของแผนกสืบสวนของเรา ดังนั้นเราควรแก้แค้นให้เธอ!”

"ใช่!" จ้าวหยู่รู้สึกเศร้าอย่างช่วยไม่ได้ในขณะที่เขานึกถึงใบหน้าและรอยยิ้มของหัวหน้าทีมคูปิง

"เอาล่ะ!" เหมี่ยวอิงได้เปลี่ยนสีหน้าที่ขุ่นเคืองออกไป และแทนที่ด้วย ใบหน้าที่เคร่งขรึมและมุ่งมั่นมากขึ้น เธอหันไปมองจ้าวหยู่และพูดว่า

“เกี่ยวกับการแก้แค้น เราจะคุยกันในภายหลัง เรามาคุยเรื่องของคุณก่อนดีกว่า คุณควรสารภาพมาซะเดี๋ยวนี้ บอกฉันมา มันเกิดอะไรขึ้นในโรงเก็บรถด้านหลังร้านเบเกอรี่!?”