บทที่ 110 – เพื่อประโยชน์ของทุกคน
อาจารย์ตี้ใช้มือลูบเคราของเขาอยู่ตลอด และพยักหน้าอย่างยอมรับเป็นระยะ ๆ ระหว่างที่ฟังผมอธิบาย หลังจากที่ผมพูดทั้งหมดจบ เขาเริ่มหัวเราะออกมาไม่หยุด เขาหัวเราะนานมากเลยแหละ จนผมต้องรีบถามด้วยความตกใจ “อาจารย์ครับ! อาจารย์! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ? อาจารย์ไม่สบายตรงไหน?” เขาถึงค่อย ๆ สงบสติของตัวเองลงได้ ...