บทที่ 7 ข้าจะละเว้นชีวิตเจ้า
บทที่ 7 ข้าจะละเว้นชีวิตเจ้า
"บ้าไปแล้ว เถียนเซ่าไป๋ สัญญากับเขาจริงๆ!"
“ไม่มีทางเลือก หากเขาไม่ต้องการเป็นฆาตกรที่ทำผิดกฏหมายก็ต้องตกลงเท่านั้น และเถียนเซ่าไป๋ไม่ต้องการถูกมองว่าเป็นฆาตกร!”
"เฮ้อ น่าสงสารหยางหมิงจริงๆ ตระกูลหยางก็ถูกทำลายไปแล้ว เขาถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง เขากลับไม่เก็บตัวอยู่อย่างสมถะ แต่กลับออกมาแกว่งเท้าหาเสี้ยน และพูดว่าจะแทงนายน้อยเถียนให้ตายด้วยนิ้วเดียว คนแบบนี้ยากที่จะมีอายุยืนยาวแน่นอน!"
ทุกคนส่ายหัวและถอนหายใจ พวกเขาไม่อยากที่จะมองไปที่หยางหมิงอีกต่อไป ราวกับว่าหยางหมิงไม่มีค่าพอในสายตาพวกเขาในขณะนี้
“ลงมือหยางหมิง ถ้าเจ้าฆ่าข้าด้วยนิ้วเดียวไม่ได้ ข้าจะฆ่าเจ้าด้วยนิ้วเดียวเอง!” เถียนเซ่าไป๋ยิ้มอย่างอาฆาต!
“เอาล่ะ เตรียมตัวให้พร้อม ข้าจะลงมือแล้ว!”
หยางหมิงพยักหน้า ลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาหาเถียนเซ่าไป๋แล้วแตะนิ้วลงเบาๆ!
ร่างกายของเถียนเซ่าไป๋ไม่แม้แต่จะขยับสักเล็กน้อย!
"อุ๊ฟฟ! นี่คือสิ่งที่เรียกว่า จะทำให้นายน้อยเถียนตายด้วยนิ้วเดียวงั้นหรือ? หรือว่าชายคนนี้ต้องการที่จะเยาะเย้ยเขา"
"นี่คืออะไร ข้าไม่เห็นอะไรที่จะบ่งบอกว่ามันสามารถฆ่าคนได้ ข้าสงสัยจริงๆ ว่าเถียนเซ่ารี่ถูกเขาจัดการได้อย่างไร เขาทำเชี่ยอะไร!"
"ฮ่าๆๆๆ!"
เมื่อเห็นฉากนี้ ทุกคนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง โดยมองไปที่หยางหมิงเหมือนกับว่าเขาเป็นตัวตลก
“หยางหมิง เจ้ากำลังหยอกล้อข้างั้นหรือ?!”
เมื่อเห็นสิ่งนี้เถียนเซ่าไป๋ก็โกรธและตะโกน
"อึก เฮือก……"
เขากำลังจะโจมตีออกไป แต่จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงสูดลมหายใจจากคนรอบๆ ตัวเขา เขาระงับความโกรธทันทีและมองทุกคนด้วยความงงงวย!
ทุกคนมองเขาราวกับว่าพวกเขากำลังมองผี และพวกเขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง!
แม้แต่องครักษ์ที่อยู่รอบๆตัวเขาก็ยังเบิกตากว้าง!
"เกิดอะไรขึ้น?"
“ทำไมมองข้าแบบนั้น”
เถียนเซ่าไป๋รู้สึกงงงวยอย่างมาก
“พูดสิ ทำไมมองข้าแบบนั้น!”
เถียนเซ่าไป๋ชี้ไปที่คนรับใช้และพูดด้วยความโกรธ
“นายน้อย ไหล่ของท่าน!”
คนรับใช้ข่มความตกใจเอาไว้ และชี้ไปที่ไหล่ของเถียนเซ่าไป๋!
“ไหล่ของข้าเป็นอะไร” เถียนเซ่าไป๋มองไปที่ไหล่ของเขาอย่างแปลกประหลาด!
"เฮือก!"
ทันใดนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเย็นเข้าไป เพราะเขาเห็นรูเลือดขนาดใหญ่เท่าหัวแม่มือของมนุษย์อยู่บนไหล่ของเขา มันทะลุผ่านร่างกายของเขา พร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาอย่างบ้าคลั่ง!
"แม้ว่ามันไม่ใช่เรื่องยากที่จะฆ่าเจ้าให้ตายด้วยนิ้วเดียว แต่ข้าไม่ได้มีความเกลียดชังหรือความแค้นอะไรระหว่างข้ากับเจ้า แต่เจ้าต้องการยึดทรัพย์สินตระกูลหยางของข้า ในกรณีนี้ข้าจะรับเอาวิชาลมหายใจวิญญาณเต่านี้แทนชีวิตของเจ้า นอกจากนี้เจ้ากลับไปบอกผู้เฒ่าในตระกูลเถียนของเจ้าว่าอย่ามีความคิดใดๆกับตระกูลหยางของข้าอีก ไม่เช่นนั้น ครั้งหน้าฉันจะไม่แสดงความเมตตาเช่นนี้อีก!”
หยางหมิงเพิกเฉยต่อผู้คนที่กำลังมึนงง และรับเอาวิชาการฝึกฝนลมหายใจวิญญาณเต่าในมือของเถียนเซ่าไป๋ และทิ้งเขาไว้อย่างนั้น!
ท้ายที่สุดเขาก็ไม่อยากฆ่าใคร เพราะอย่างไรก็ตามไม่มีความเกลียดชังอย่างลึกซึ้งระหว่างพวกเขา ดังนั้นจึงเพียงพอแล้วที่จะสอนบทเรียนให้พวกเขาเท่านนั้น การฆ่าเขาไม่ใช่เรื่องดีสำหรับหยางหมิงแน่
องครักษ์หลายคนที่อยู่รอบ ๆ เถียนเซ่าไป๋ต่างมองหน้ากันและไม่มีใครขยับ เถียนเซ่าไป๋หวาดกลัวต่อการโจมตีของหยางหมิง เพราะตั้งแต่ต้นจนจบเขาใช้เวลาเพียงชั่ววินาทีเท่านั้น เถียนเซ่าไป๋ซึ่งอยู่ในขอบเขตกายาศักดิ์สิทธิ์ขั้น 5 ยังไม่มีเวลาตอบสนองเลย ก่อนที่ร่างของเขาจะถูกเจาะทะลุ ถ้าไม่ใช่เพราะความเมตตาของหยางหมิง เถียนเซ่าไป๋คงตายไปแล้วในตอนนี้!
ใบหน้าของเถียนเซ่าไป๋ขุ่นมัวและบิดเบี้ยว แต่เขาไม่ได้พูดอะไรทันที หลังจากที่หยางหมิงจากไป เขาก็หันหลังกลับและเดินจากไป ทิ้งกลุ่มคนให้ยืนงุนงงอยู่ในสายลม!
