บทที่ 26: การเริ่มต้นใหม่
งานเลี้ยงวันเกิดของเจมส์เป็นงานที่สนุกสนานสำหรับทุกคนที่เกี่ยวข้อง พวกผู้ใหญ่ได้อิ่มหนำกับอาหารและเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ เด็กได้กินมากเท่าที่พวกเขาต้องการเช่นกัน สิ่งสำคัญที่สุดคือ รีอัสคอยควบคุมตัวเอง ถูกต้องกว่านั้น เธอไม่แสดงอารมณ์ด้านลบเลย ดูเหมือนเธอต้องการจะคุยกับเจมส์เกี่ยวกับบางอย่างจริงๆ แต่บรรยากาศบอกเธอและคนอื่นๆ ว่าวันนี้มีไว้เพื่อความสนุกสนานและไม่มีอะไรอื่น
หลังจากคืนที่กิน ดื่ม และสนุกสนาน วันรุ่งขึ้น เจมส์ ตัดสินใจใช้ [Evil Pieces] ของเขาในที่สุด เนื่องจากทุกคนที่อยู่ในงานเลี้ยงยังคงอยู่ที่ที่ดินอัลเวรัส พวกเขาจึงตัดสินใจเข้าร่วมเป็นสักขีพยานในเหตุการณ์นี้ แล้วทำไมทุกคนยังอยู่ที่ นิคมอัลเวรัส? คำตอบสำหรับคำถามนั้นค่อนข้างง่ายจริงๆ พวกผู้ใหญ่เมาจนสลบ ส่วนเด็ก ๆ ก็เล่นกันจนเป็นลมหมดสติไป
โลกใต้ดิน ดินแดนเกรโมรี่ นิคมอลาเวรุส
แคสซิเอล เลโอน่า ครอบครัวเกรโมรี่นั่งอยู่บนโซฟา เก้าอี้เอน หรือแม้แต่พื้นห้องนั่งเล่น ซีโอติคัส เวเนลาน่า รีอัส เกรเฟีย อาเคโนะ และโคเนโกะ ตระกูลซืรี่; ดันเต้, เรอา, โซน่า และ สึบากิ; และจอมมาร เซอร์เซคส์, เซราฟอล และ อาจูกะกำลังรอคอยการสร้างขุนนางของเจมส์ ในขณะเดียวกัน เจมส์, มิโซเระ, คูคุลินน์ และ โมกะ กำลังยืนอยู่กลางห้องโดยที่ เจมส์ หันหน้าไปทางอีกสามคน ในมือของเขา เจมส์ กำลังถือกล่องบรรจุ [Evil Pieces] ของเขา
"ตอนนี้ฉันหวังว่าคุณทั้งสามจะพร้อม" เจมส์พูด เปลวไฟแห่งความทะเยอทะยานลุกโชนอยู่ในดวงตาของเขา "นี่จะเป็นก้าวแรกของเราในการเป็นทีมที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่โลกเคยเห็นมา"
"เด็กคนนี้มีจุดมุ่งหมายที่ยิ่งใหญ่จริง ๆ ใช่ไหม" ซิโอติคัสพูดพลางชำเลืองไปทางเซอร์เซคส์
เป็นที่ยอมรับกันอย่างกว้างขวางว่าขุนนางของ เซอร์เซคส์ แม้ว่าจะไม่ได้รับการจัดอันดับในการจัดอันดับของ [เกมจัดอันดับ] แต่ก็เป็นที่รู้จักในฐานะขุนนางที่แข็งแกร่งที่สุดใน โลกใต้ดิน
"คนหนุ่มสาวควรตั้งเป้าหมายให้สูง" เซอร์เซคส์ พูดอย่างใจเย็นราวกับกำลังดูความฝันของเด็ก
“คุณไม่ควรนิ่งนอนใจ เพื่อนเก่าของฉัน” อาจูกะพูดด้วยน้ำเสียงเตือน “แม้คุณเกิดมาพร้อมกับพลังมหาศาล แต่เจมส์ก็เกิดมาพร้อมกับศักยภาพที่ไม่ด้อยกว่าคุณ ไม่ต้องพูดถึง เขาทำงานหนักกว่าคุณตอนคุณอายุเท่านี้มาก”
ในการตอบสนอง เซอร์เซคส์ เพียงยักไหล่ของเขา ความหยิ่งผยองในพละกำลังของตนเองปรากฏแก่สายตาทุกคน
เมื่อเห็นเพื่อนไม่ทำตามคำแนะนำ อาจูกะส่ายหัวและคิดว่า 'ความภูมิใจมาก่อนการล่มสลาย เพื่อนรัก'
ในขณะที่การสนทนากำลังดำเนินไป เจมส์ได้พูดสุนทรพจน์ที่สร้างแรงบันดาลใจกับเพื่อนของเขาจบ
"เอาล่ะมาเริ่มกันเลย" เจมส์พูดขณะที่เขาเปิดกล่องและรู้สึกสับสนอย่างมากกับสิ่งที่เขาเห็นข้างใน
"ฮะ?"
เมื่อสังเกตเห็นความสับสนของ เจมส์ ทุกคนต่างสงสัยว่าชุด [Evil Pieces] ของเขามีปัญหาหรือไม่ อาจูกะจึงเข้าไปหาเจมส์ เมื่อมองข้ามไหล่ของเขาเข้าไปในกล่องที่เปิดอยู่ อาจูกะรู้ทันทีว่าอะไรทำให้เจมส์สับสน
ในกล่องตามที่คาดไว้ มี [Evil Pieces] สิบห้าชิ้น ซึ่งสิบสี่ชิ้นมีลักษณะเหมือนตัวหมากรุกมาตรฐาน อย่างไรก็ตาม หนึ่งในการออกแบบของ [หมากอัศวิน] แตกต่างจากที่เหลือ ม้าถูกสร้างขึ้นด้วยรายละเอียดที่ประณีตยิ่งขึ้นและสีสันที่สดใสยิ่งขึ้น
"นั่นสินะ " อาจูก้าพูดด้วยความสำนึก
"ฮะ? นั่นสินะคืออะไร?" เจมส์ถาม ความสับสนยังคงชัดเจนในน้ำเสียงและสีหน้าของเขา
อาจูกะตบไหล่ เจมส์ แล้วพูดว่า "ยินดีด้วย เจมส์ หนึ่งใน [หมากอัศวิน] ของคุณเป็นหมากกลายพันธุ์"
ดวงตาของเจมส์เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ จากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเต็มไปด้วยความสุข ว่ากันว่ามีปีศาจเพียงหนึ่งในสิบเท่านั้นที่มี [Evil Piece] ที่กลายพันธุ์ ความสำคัญของหมากกลายพันธุ์อยู่ที่ความจริงที่ว่าเนื่องจากพลังหรือศักยภาพของแต่ละคน อาจต้องใช้มากกว่าหนึ่งหมากเพื่อจุติพวกมัน อย่างไรก็ตามหมากกลายพันธุ์ช่วยลดความต้องการหมากพิเศษได้มาก หมากกลายพันธุ์ยังทำให้สามารถข้ามกฎที่ว่า [ราชา] จะต้องเกินบุคคลที่พวกเขาต้องการกลับชาติมาเกิดในอำนาจด้วยเหตุผล
จากนั้น อาจูกะก็กลับไปนั่งที่ของเขา และ เจมส์ ก็กล่าวด้วยความตื่นเต้น
"ตอนนี้เราถึงไหน?" เจมส์ถามเชิงวาทศิลป์แล้วชี้ไปที่มิโซเระ "มิโซเระ เป็นคนแรกที่เลือกตามฉันมา..."
“นั่นเป็นเพียงเพราะเธอพบคุณก่อน” โมกะบ่นพึมพำ แล้วมองไปทางอื่นเมื่อเจมส์จ้องมาที่เธอเพื่อขัดจังหวะช่วงเวลาอันน่าทึ่งของเขา
ผู้ชมหัวเราะคิกคักกับการโต้ตอบของพวกเขา
“จะต่อเลยไหมล่ะ” คูคุลินน์ บ่นอย่างกระวนกระวายใจ
“เอาล่ะ คิวน้อย ใจเย็นๆ นะ” เจมส์กล่าวอย่างมีอุปการะคุณ
"กรรร!"
เสียงหัวเราะคิกคักของผู้ฟังกลายเป็นเสียงหัวเราะเต็มที่
“อะแฮ่ม ก็อย่างที่ฉันว่านั่นแหละ” เจมส์กระแอมในลำคอ พยายามกลับเข้าที่เดิม "มิโซเระ เป็นคนแรกที่เลือกตามฉัน คุณจะเป็นคนแรกที่เข้าร่วมกลุ่มของฉัน"
มิโซเระจึงเข้าไปหาเจมส์ ขณะเดียวกัน เจมส์ก็ยกมือชี้ไปทางเธอ เหนือมือที่ยกขึ้นของเจมส์ มี หมากสี่ชิ้น [บิชอป] และ [พอน] สามชิ้นลอยออกมาจากกล่องและลอยอยู่เหนือฝ่ามือของเขาซึ่งตอนนี้ยื่นออกมา ใช้เวลาพิจารณาครู่หนึ่ง เจมส์ ก็ตระหนักว่าหมากเองกำลังบอกเจมส์ว่าชิ้นส่วนใดจะเหมาะกับการกลับชาติมาเกิดของ มิโซเระ แม้ว่าเจมส์มีความคิดที่เขาจะเลือก แต่เขาตัดสินใจถามความเห็นจากเพื่อนสนิทของเขา
"[โย่ เดรก คิดยังไง]" เจมส์ถามเดรกผ่านความสัมพันธ์ทางจิตของพวกเขา
"[จากสิ่งที่ฉันรู้เกี่ยวกับระบบ [Evil Piece] ฉันจะเลือก [บิชอป]]"
เจมส์ผงกศีรษะ เพราะนั่นสอดคล้องกับความคิดของเขาเอง สิ่งที่ต้องเข้าใจคือ หมากแต่ละชิ้นมีลักษณะเฉพาะและความสามารถในการส่งเสริมคุณสมบัติของตนเอง รูคเพิ่มพลังโจมตีกายภาพและพลังป้องกัน อัศวินเพิ่มความเร็วการเคลื่อนไหวและการตอบสนอง บิชอปเพิ่มพลังโจมตีเวทย์มนตร์และพลังปีศาจ ราชินีมีผลรวมของหมากทั้งสามที่กล่าวถึงก่อนหน้านี้ และสุดท้าย แต่ไม่ท้ายสุดคือพอน แม้ว่าจะไม่มีการเพิ่มพลังทันทีเมื่อเทียบกับหมากกอื่น ๆ แต่ก็มีความสามารถในการ [เลื่อนขั้น] หมายความว่า เมื่อใดก็ตามที่หมากเข้าไปในดินแดนของศัตรู มันสามารถได้รับความสามารถของหมากอื่นผ่าน [เลื่อนขั้น]
หลังจากตัดสินใจแล้ว เจมส์วางมือบน [บิชอป] จากนั้น พอนก็กลับไปยังสถานที่ของพวกเขาในคดีนี้ จากนั้นเจมส์ก็ก้าวไปข้างหน้าและมิโซเระก็หลับตาลง จากนั้นเจมส์ก็กด บิชอปปเข้าไปที่กลางหน้าอกของ มิโซเระ เมื่อมันสัมผัสกัน หมากก็จมลงในหน้าอกของมิโซเระ หลังจากนั้นครู่หนึ่ง สรีรวิทยาของเธอก็เริ่มเปลี่ยนไป ในขณะที่รักษาความสามารถตามธรรมชาติทั้งหมดของเธอในฐานะโยวไค เธอก็ได้รับลักษณะทางกายภาพของปีศาจ และเมื่อกระบวนการสิ้นสุดลง ปีกคล้ายค้างคาวสีดำคู่หนึ่งก็แผ่ออกมาจากหลังส่วนล่างของเธอ
มิโซเระลืมตาขึ้น มองลงไปที่มือของเธอแล้วงอนิ้ว จากนั้นตามด้วยแขนของเธอ ในที่สุดก็ตรวจสอบสภาพร่างกายของเธอก่อนที่จะสังเกตเห็นปีกใหม่งอกออกมาจากหลังของเธอในที่สุด และในขณะนั้นเอง เธอรู้ว่าเธอมีสายสัมพันธ์กับเจมส์ที่จะคงอยู่ไปชั่วชีวิต
มิโซเระที่หมดความตื่นเต้นกระโดดไปข้างหน้าและกอดเจมส์ ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบสนองต่ออ้อมกอด มิโซเระก็กดริมฝีปากของเธอเข้ากับเขา ขโมยจูบแรกของเขาไป จูบสั้นๆ ที่เต็มไปด้วยความรักของมิโซเระ
ในขณะนั้น บรรยากาศหยุดนิ่งและเจมส์คิด
'อาการปวดหัวที่ฉันรู้ว่าฉันต้องรับมือกำลังจะมา แต่ตอนนี้ฉันอยากจะหนีจริงๆ'
===อีกยี่สิบเจ็ดนาทีต่อมา===
หลังจากที่ เลโอน่า, เวเนลาน่า และ เรอาหยอกล้ออย่างเหมาะสม สายตาที่อิจฉาจากพ่อของเขา และสัญญาว่าจะพูดคุยกับสาวๆ ทุกคนที่ดูเหมือนจะสนใจเขาในเชิงชู้สาว เจมส์ ก็สามารถกลับไปสร้างสายเลือดของเขาได้ ทำตามขั้นตอนเดียวกันกับ คูคุลินน์ และ โมกะ เจมส์ได้ใช้ [อัศวิน] และ [รูค] ตามลำดับ โมกะ ทำหน้าบึ้งเมื่อรู้ว่าเธอเป็นคนสุดท้าย แต่ด้วยการลูบหัวเล็กน้อยและคำอธิบายว่าเขาแค่ไปตามลำดับเวลา โมกะ ก็สงบลง
หลังจากการกลับชาติมาเกิดของปีศาจใหม่ ทุกคนก็รับประทานอาหารร่วมกันอีกครั้ง หลังอาหาร เจมส์นัดคุยกับรีอัส โซน่า อาเคโนะ มิโซเระ และโมกะ ซึ่งจะมีขึ้นประมาณเดือนหน้า เขาวางแผนที่จะทำให้เสร็จภายในวันเกิดของ รีอัส ในวันที่ 9 เมษายน
ในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า มิโซเระ, คูคุลินน์ และ โมกะ ได้สำรวจการเปลี่ยนแปลงของพลังและความสามารถที่การเกิดใหม่และ [Evil Pieces] นำมา นอกจากนี้ พวกเขายังเริ่มเพิ่มแบบฝึกหัดของทีมเข้าไปในรูทีนการฝึกซ้อมด้วย เนื่องจากพวกเขาวางแผนที่จะเข้าร่วมใน [เกมจัดอันดับ] ในอนาคต พวกเขาทุกคนรู้ว่าจำเป็นต้องได้รับประสบการณ์ในการทำงานเป็นทีม
อีกเรื่องที่ต้องสังเกตคือเจมส์มีการพูดคุยเรื่องความรู้สึกกับสาวๆ ส่วนใหญ่แล้ว บทสนทนาทั้งหมดดำเนินไปในแนวทางเดียวกัน เจมส์อธิบายว่าเขาไม่แน่ใจว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร และเขาไม่เต็มใจที่จะกระโจนเข้าหาสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เขาต้องการใช้เวลาใช้เวลาตามลำพังกับผู้หญิงแต่ละคนเพื่อดูว่าเขามีความรู้สึกโรแมนติกหรือไม่ เมื่อพิจารณาถึงการที่เจมส์มักจะหลีกเลี่ยงหัวข้อนี้ด้วยกัน สาวๆ ยินดีที่จะสละเวลาเพื่อพยายามเสริมสร้างความรู้สึกในตอนนี้ บทสนทนาเดียวที่แตกต่างออกไปคือบทสนทนาของเจมส์กับรีอัส
โลกใต้ดิน ดินแดนเกรโมรี่ คฤหาสน์เกรโมรี่
เก็บการสนทนาของเขากับ รีอัส ไว้ในตอนท้าย ตอนนี้ เจมส์ ไปเยี่ยมบ้านเกรโมรี่เป็นครั้งที่สองในเดือนนี้ เจมส์โผล่ออกมาจากวงกลมเทเลพอร์ตและได้รับการต้อนรับจากอาเคโนะที่ยิ้มแย้ม ก่อนที่เขาจะได้ทักทายเธอ อาเคโนะก็เดินเข้ามากอด เจมส์ แล้วพูดว่า "ยินดีต้อนรับ เจมส์คุง ยินดีที่ได้พบคุณอีกครั้ง"
ยังไม่ชินกับความสนิทสนม เจมส์ยิ้มเขินๆ เลือกที่จะไม่กอดคืน
เมื่อเห็นท่าทางของเจมส์ อาเคโนะก็คิดในใจว่า 'ฉันเดาว่าเขาคงไม่ชอบรุกหนัก'
เมื่ออาเคโนะก้าวออกไป เจมส์ก็ถามว่า "รีอัสอยู่แถวนี้หรือเปล่า"
“ใช่ เธอกำลังรอการมาเยือนของคุณอยู่” อาเคโนะตอบกลับ “ตอนนี้เธออยู่ในห้องของเธอ ไม่ต้องการให้ฉันบอกทางใช่ไหม”
“ไม่ ไม่เป็นไร” เจมส์ตอบยิ้มๆ “แล้วเจอกัน”
โบกมือให้อาเคโนะขณะที่เขาเดินจากไป เจมส์เดินไปที่ห้องนอนของรีอัสหลังจากผ่านไปห้าหรือหกนาที
*ก๊อก!* *ก๊อก!* *ก๊อก!*
“รีอัส นี่เจมส์เอง” เจมส์ตะโกนเรียกเมื่อเขาเคาะประตู “อยู่ในนั้นหรือเปล่า”
หลังจากนั้นสักครู่ รีอัส ก็เปิดประตูด้วยใบหน้าบึ้งตึง เมื่อเห็นท่าทางของเธอ เจมส์ก็เอียงศีรษะด้วยความสับสน
“มีอะไรเหรอรีอัส” เจมส์ถามด้วยความสงสัย
"*เห้อ* เข้ามาสิ เราค่อยคุยกัน" รีอัสพูดขณะที่เธอเว้นที่ว่างให้เจมส์เข้าไป
เมื่อ เจมส์ ก้าวเข้าไปในห้องนอนของเธอ รีอัส ก็ปิดประตูและเดินไปที่ข้างเตียงของเธอ รีอัส นั่งลงแล้วชี้ไปที่เก้าอี้ที่โต๊ะทำงานของเธอและเสนอให้ เจมส์ นั่งลง
"เชิญนั่ง"
เจมส์ผงกศีรษะแล้วดึงที่นั่งออกจากโต๊ะและวางไว้ข้างหน้ารีอัสแล้วนั่งลง
“ปีที่แล้วฉันคิดถึงคุณมาก” รีอัสพูดห้วนๆ เมื่อเธอเริ่มบทสนทนา “ฉันรู้ว่าฉันผิด และฉันรู้ว่าคำขอโทษไม่ได้ทำให้การกระทำของฉันหายไป แต่ฉันคิดถึงคุณจริงๆ”
ผ่านไปหนึ่งนาที รีอัสก็ยังไม่ได้ยินคำตอบของเจมส์ เธอจึงตัดสินใจไปต่อ
“ฉันจะไม่ขอการให้อภัย” รีอัสพูด น้ำตาเริ่มก่อตัวในดวงตาของเธอ “แค่... ได้โปรดบอกฉันทีว่าฉันจะทำมันยังไง ให้เหมือนกับที่เคยเป็นมา”
หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็ก้มศีรษะลงโดยเอามือป้องใบหน้าไว้
"*เห้อออ* รีอัส" เจมส์พูดขณะที่เอื้อมมือไปจับคางของรีอัส จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นเพื่อสบตา “ความจริงแล้ว ฉันเลิกโกรธเธอนานแล้ว”
เจมส์จึงเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอด้วยนิ้วของเขา
“แต่ฉันต้องถาม” เจมส์พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่แววตาของเขาบอกรีอัสว่าคำถามนี้จริงจัง “รู้ตัวไหมว่าทำอะไรผิด”
เมื่อรีอัสได้ยินคำถามนั้น ลมหายใจของเธอติดขัด จากนั้นเธอก็คิดถึงบทสนทนาทั้งหมดที่มีกับแม่ของเธอเกี่ยวกับสิ่งที่เธอทำผิดและสิ่งที่เธอสามารถทำได้เพื่อแก้ไขสิ่งเหล่านั้นเกี่ยวกับตัวเธอเอง แค่คิดถึงการกระทำของเธอน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง
"ใช่" รีอัสฝืนสะอื้นไห้ออกมา จากนั้นเธอก็เล่าให้เจมส์ฟังเกี่ยวกับบทสนทนาทั้งหมดที่เธอมีกับแม่ของเธอ และเธอมาตระหนักได้ว่าเธอเลวร้ายเพียงใด เธอยังขอให้เจมส์จัดเวลาเพื่อที่เธอจะได้ขอโทษมิโซเระ
หลังจากที่รีอัสทำหน้ายุ่งเหยิงจากน้ำตาของเธอ พูดจบ เจมส์ก็ดึงเธอเข้าไปกอด
"ฉันไม่สามารถพูดได้ว่าสิ่งต่าง ๆ จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม" เจมส์พูดเบาๆ ขณะลูบหัวรีอัสและสางผมของเธอ “แต่ฉันยินดีที่จะเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง เรื่องจะลงเอยอย่างไร เวลาเท่านั้นที่จะบอกได้”
เมื่อได้ยินว่าเจมส์เต็มใจที่จะลอง รีอัส ก็ร้องไห้ น้ำตาแห่งความปิติไหลรินอาบเสื้อเจมส์
"ขอบคุณ ขอบคุณมาก" รีอัสพูดทั้งน้ำตา “ขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกอย่าง”
เจมส์ยังคงลูบหัวของเธออย่างเงียบ ๆ
นอกประตู เวเนลาน่า เกรเฟีย อาเคโนะ และโคเนโกะกำลังดักฟังอยู่
"*เห้อออ* เจมส์เป็นมากกว่าที่สาวน้อยคนนั้นสมควรได้รับ" เวเนลาน่ากล่าว รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอตรงกันข้ามกับคำพูดที่รุนแรงที่เธอพูด
