บทที่ 2 ทุบตีนายน้อยสอง
บทที่ 2 ทุบตีนายน้อยสอง
"ติ๊ง! คุณต่อยหมัดของวิชากระเรียนเหิน หมัดได้รับค่าประสบการณ์ 100x2!"
"......"
"ติ๊ง! คุณต่อยหมัดของวิชากระเรียนเหินไปห้าพันหมัด ได้รับ 100x2...แต้มประสบการณ์!"
"ติ๊ง! วิชากระเรียนเหิน ได้รับการเลื่อนขั้นเป็นการฝึกระดับสูง!"
"ติ๊ง! คุณได้บรรลุถึงระดับขอบเขตกายาศักดิ์สิทธิ์ขั้นที่ 5 !"
หนึ่งชั่วโมงต่อมา วิวิชากระเรียนเหินได้ก้าวไปสู่เทคนิคขั้นสูง และหยางหมิงก็ได้บรรลุถึงขอบเขตกายาศักดิ์สิทธิ์ขั้นที่ 5!
"ระบบนี้มันคือ... บัคชัดๆ!"
หยางหมิงประหลาดใจ!
การบรรลุถึงขอบเขตกายาศักดิ์สิทธิ์ขั้นที่ 5 ด้วยวัยแค่นี้ แม้แต่อัจฉริยะของสิบตระกูลใหญ่ก็ไม่สามารถฝึกฝนได้เช่นนี้ และตอนนี้มันก็พึ่งผ่านไปแค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้น
"ตูม..ตูม!"
ในขณะนี้ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เหมือนมีใครบางคนกำลังเตะมันออก
ทันใดนั้นหยางหมิงก็บังเกิดความประหลาดใจขึ้น และหลังจากได้ยินเสียงดังโครมคราม ประตูก็ถูกเตะลอยออกมาและกลุ่มคนก็เดินเข้ามาพร้อมกับเสียงที่ดุร้ายดังขึ้น!
"หยางหมิงออกไปจากที่นี่ จากนี้ไปคฤหาสน์ตระกูลหยางแห่งนี้จะถูกยึดครองโดยตระกูลเถียนของเรา"
เสียงที่ดังอย่างมากดึงดูดความสนใจของคนเดินถนนโดยรอบ และทันใดนั้นก็มีผู้คนหลั่งไหลเข้ามามุงมากขึ้น
"โห จุๆ... สมาชิกตระกูลหยางหายตัวไปในชั่วข้ามคืน และคฤหาสน์ของพวกเขาก็กลายเป็นบ้านว่างเปล่า แลเหล่าตระกูลรอบข้ากำลังเฝ้าดูอยู่ แต่ตอนนี้ตระกูลเถียนได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว!"
"ตระกูลหยางหายไปไหนกันหมดได้ไง? หยางหมิงยังอยู่มิใช่หรือ? ในฐานะลูกชายของตระกูลหยางหมิงมีสิทธิ์ได้รับมรดก และคฤหาสน์นี้เป็นของหยางหมิงโดยธรรมชาติ!"
"เจ้าโง่หรือป่าว? แค่ฐานพลังฝึกตนระดับขอบเขตกายาศักดิ์สิทธิ์ขั้นที่ 2 ของหยางหมิง เขาจะสามารถรักษาคฤหาสน์หลังนี้ได้อย่างไร ด้วยศัตรูที่รายล้อมมากมายขนาดนี้ มันเป็นเรื่องดีแล้วที่เขาสามารถรักษาชีวิตของตัวเองได้จนถึงตอนนี้ เจ้ารู้ไหมว่าตระกูลหยางมีศัตรูมากมายขนาดไหน!"
เมื่อเห็นฉากนี้ทุกคนล้วนเย้ยหยัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาเห็นหยางหมิงที่ยืนอยู่บนสนามประลองนั้น พวกเขาทั้งหมดถอนหายใจและเฝ้าดูการแสดงเท่านั้น
“เถียนเซ่าหรี เจ้ากล้ามาก ใครให้สิทธิ์เจ้าบุกรุกเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลหยางของข้า เป็นไปได้ไหมที่เจ้ากล้าฝ่าฝืนคำสั่งห้ามของท่านเจ้าเมือง”
เมื่อเห็นเจ้าของเสียง รูม่านตาของหยางหมิงก็หดเล็กลง และเจตนาฆ่าก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา
เถียนเซ่ารี่ลูกชายคนที่สองของตระกูลเถียน มีพลังการบ่มเพาะอยู่ระดับขอบเขตกายาศักดิ์สิทธิ์ขั้นที่ 3 และได้ฝึกฝนวิชาขั้นกลาง
แม้ว่าตระกูลเถียนจะไม่ใช่ตระกูลใหญ่โตอะไร แต่ก็พอที่จะมีความแข็งแกร่งอยู่บ้าง ในอดีตตระกูลเถียนก็มักจะมีเรื่องขัดแย้งกับตระกูลหยางอยู่เป็นประจำ
หลังจากที่ตระกูลหยางโดนปล้น ดังนั้นตระกูลเถียนจึงเป็นตระกูลแรกที่ลงมือ
"ฮ่าฮ่า ทำไมจะไม่กล้าล่ะ แน่นอนว่ามันขึ้นอยู่กับสิ่งนี้!"เถียนเซ่ารี่หัวเราะและชูกำปั้นขึ้นมาอย่างดูถูกเหยียดหยาม: "ข้าแนะนำให้เจ้าอย่าไร้เดียงสา คำสั่งเจ้าเมืองงั้นหรือ? ข้าจะฆ่าเจ้าตอนนี้ เจ้าคิดว่าเจ้าเมืองจะพูดอะไรเพื่อช่วยเจ้างั้นหรือ? เขาจะกล้าหารเรื่องตระกูลเถียนของข้าเพื่อช่วยเจ้างั้นหรือ?"
เมื่อตระกูลหยางหายไป เหลือเพียงหยางหมิงซึ่งอยู่ในขอบเขตกายาศักดิ์สิทธิ์ขั้นที่ 2 เท่านั้นที่ยังคงอยู่
แม้ว่าในเมืองไท่คังนี้ เจ้าเมืองได้สั่งไว้แล้วว่าไม่มีการต่อสู้ในเมือง แต่สำหรับพวกเหล่าตระกูลแล้วมันก็เป็นแค่กระดาษแผ่นหนึ่ง
ท้ายที่สุดแล้วทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับพลัง
หากคุณแข็งแกร่งพอ แม้แต่เจ้าเมืองก็ยังลืมตาข้างหนึ่งและปิดตาข้างหนึ่งสำหรับสิ่งที่จะกระทำ
สิ่งที่เถียนเซ่ารี่พูดนั้นถูกต้อง แม้ว่าเจ้าเมืองจะรู้เรื่องนี้ แต่เขาก็จะไม่ลงโทษตระกูลเถียน
“หยางหมิง อย่าหาว่าข้ารังแกเจ้าเลย แต่ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย!”
“เจ้าเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในตระกูลหยาง เจ้าต้องรู้อยู่ในใจว่าเจ้าไม่สามารถรักษาคฤหาสน์ขนาดใหญ่เช่นนี้ด้วยฐานการบ่มเพาะพลังระดับขอบเขตกายาพลังศักดิ์สิทธิ์ 2 เท่าของเจ้า!”
"แต่ขั้นตอนสุดท้ายของโลกนี้ มันขึ้นอยู่กับว่าใครมีกำปั้นใหญ่กว่ากัน ตราบใดที่เจ้าเอาชนะข้าได้ ตระกูลเถียนของข้าก็จะไม่มายุ่งเกี่ยวกับเจ้าอีก!"
เมื่อมองไปที่หยางหมิง เถียนเซ่าหรีกลอกตาและยิ้มอย่างเย็นชา
อย่างไรก็ตามโดยไม่รอให้เขาหัวเราะ เสียงที่เฉยเมยของหยางหมิงทำให้เขาหยุดหัวเราะทันที และในเวลาเดียวกันทุกคนที่อยู่รอบตัวเขาก็พากันตกใจขึ้นทันที!
"มันขึ้นอยู่กับว่าใครมีกำปั้นใหญ่กว่ากันงั้นหรือ ก็สมเหตุสมผลดี มันเยี่ยมมากข้าจะจดประโยคนี้ไว้แน่"
"ถ้าเป็นอย่างนั้นในกรณีนี้ เถียนเซ่ารี่เจ้าก้าวขึ้นมารับความตายได้แล้ว!"
