ตอนที่ 6 ตัดสินใจได้แล้ว
“กลุ่มเคราโลหิตคืออะไร?”
มู่เหลียงถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
มินโฮที่ไม่ได้ปกปิดใบหน้าอีกแล้ว ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
“เคราโลหิตเป็นกลุ่มโจรที่อยู่ไม่ไกลจากค่ายของเรา พวกเขาจะดักปล้นกลุ่มเดินทางเล็กๆ หรือซุ่มโจมตีนักเดินทาง”
“ใช่!! เพราะงั้นปล่อยฉันไปจะดีกว่า!”
แล้วอยู่ๆ โจรก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงที่อวดดี
“ไม่งั้น เมื่อไหร่ที่หัวหน้าของเราบุกไปยังค่ายของพวกแก เขาจะฆ่าแกทั้งสองคนแน่!”
จากที่ชีวิตที่โจรคนนี้ผ่านมา เมื่ออ้างถึงชื่อหัวหน้ากลุ่มเคราโลหิตแล้ว เขามักจะรอดเสมอ และไม่มีใครกล้ายุ่งด้วย
“เดี๋ยวนะ….เมื่อกี้แกพูดว่า…ค่ายของเรางั้นหรอ?”
มู่เหลี่ยงนั้นหรี่ตาลงแล้วจ้องเขม่นไปยังโจรคนสุดท้าย
“อะ…ยะ..แย่แล้ว…เราเผลอพูดอะไรออกไปเนี้ย!”
สีหน้าของโจรเปลี่ยนไปทันที ราวกับว่าพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไป
“พวกแกสี่คนเป็นสายลับใช่ไหม!”
มู่เหลียงใช้น้ำเสียงที่เย็นชาข่มขู่มากขึ้นไปอีก
“ไม่ๆ พวกเราแค่ออกมาล่าสัตว์”
โจรสายหัวไปมาทันที และแสดงออกถึงความตื่นตระหนก
ถ้าหากว่าหัวหน้าเคราโลหิตรู้ว่าเขาเผลอหลุดบอกแผนการโจมตีค่ายออกไป มีหวังเมื่อเขากลับไปคงได้ถูกฆ่าทิ้งแน่!
“แกจะบุกค่ายของเราเมื่อไหร่!”
มู่เหลียงเตะมีดกระดูกที่ตกอยู่กับพื้นขึ้นมาบนมือ และจี้ไปที่คอหอยของโจรจนมีเลือดไหลออกมา ก่อนที่จะถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบมากๆ
“ฉันถามอีกครั้งเดียว….ถ้าหากว่าคำตอบของแกไม่เข้าหูฉันละก็….มีดจะยิ่งแทงลึกขึ้น และลึกขึ้นเรื่อยๆ และหากว่าคำตอบยังไม่เข้าหูฉันอีก มันจะทะลุคางแกไปถึงสมอง!”
“ฉะ..ฉะ..ฉัน”
โจรจ้องมองดูทุกอย่างด้วยแววตาที่หวาดกลัว เขาสบสายตากับมู่เหลียงและรู้ได้ทันทีว่าชายคนนี้ไม่ได้ล้อเล่น
“ดูเหมือนว่า…แกจะยินดีตายอย่างจงรักภักดีต่อกลุ่มเคราโลหิตสินะ”
มู่เหลียงแสยะยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่จะลงแรงกดเข้าไปที่มีดมากขึ้น
“ไม่ๆๆ!! ฉันยอมแล้ว!! ฉันพูดแล้ว”
โจรคนนั้นเชิดหน้าขึ้น และร้องตะโกนด้วยความกลัวสุดขีด
“ฉันไม่รู้จริงๆ ว่ากลุ่มเคราโลหิตจะเริ่มบุกเมื่อไร แต่รู้แค่ว่า กลุ่มของเราต้องการบุกเท่านั้น และส่งพวกเราออกมาสอดแนม”
“จะแกล้งบอกไม่รู้จริงๆ งั้นหรอ?”
มู่เหลี่ยงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาอีกครั้ง
“ไม่รู้จริงๆ!! แต่หากเป็นเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ก็ไม่เกินสามวันหลังจากสำรวจพื้นที่แล้ว”
โจรพูดต่อเพื่อหวังว่าเขาจะรอดชีวิต จนเผยข้อมูลของกลุ่มเคราโลหิตให้กับมู่เหลียงรู้
หลังจากนั้น มู่เหลี่ยงก็ถามคำถามอีกสองสามข้อ ทำให้โจรถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก
แคร๊ก!
มู่เหลี่ยงเมื่อได้ฟังคำตอบทุกอย่างแล้ว เขาเข้าไปล็อกคอของโจรและหักคอของโจรคนนี้ทันที
“กลุ่มเคราโลหิตต้องการจะบุกค่ายของเราจริงๆ ด้วย”
มินโฮจับแขนของมู่เหลียงก่อนที่จะพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนก
“มู่เหลียงแบบนี้ เราจะทำอย่างไรดี”
“ในค่ายของเธอมีคนทั้งหมดกี่คน มีผู้หญิง เด็ก คนแก่กี่คนรู้ไหม”
มู่เหลียงถามต่อทันที
มินโฮนิ่งและคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบกลับไป
“มีประมาณ 300 คนได้ และเกือบทั้งหมดเป็นผู้หญิง เด็กและคนแก่”
“ไปบอกให้พวกเขาอพยพหนีไปซะ ไม่มีทางที่ค่ายจะรับมือกองโจรนี้ได้”
มู่เหลี่ยงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
เขาได้สอบถามเกี่ยวกับกลุ่มเคราโลหิตจากโจรเมื่อครู่ ทำให้รู้ว่ากลุ่มนี้มีคนมากถึง 500 คน ซึ่งทุกคนล้วนเป็นกำลังรบได้ทั้งหมด
ค่ายเล็กๆ ที่มีประชากรแค่ 300 คน และเกินครึ่งเป็นผู้หญิง เด็ก และคนแก่ ไม่มีทางต้านทานการบุกของโจรกลุ่มนี้ได้
แม้ว่าโชคอาจจะเข้าข้างและพวกเขาชนะมาได้ แต่ผู้รอดชีวิตคงมีแค่หลักสิบ
“อพยพงั้นหรอ? แล้วจะไปที่ไหน”
มินโฮถามขึ้นอย่างสงสัย
“มันไม่ใช่ปัญหาของฉันแล้วมินโฮ เธอต้องไปบอกหัวหน้าค่ายของเธอเองว่าเกิดอะไรขึ้น และให้พวกเขาเตรียมตัวรับมือเอง”
มู่เหลี่ยงก้มลง และค้นร่างของโจรที่ตาย
มินโฮจึงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตื่นตระหนก
“แล้ว!!..หัวหน้าจะเชื่อสิ่งที่ฉันพูดงั้นหรอ?”
“ก็มีความเป็นไปได้สูงว่าเขาจะไม่เชื่อ”
มู่เหลี่ยงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับไป
เพราะอยู่ๆ เด็กตัวเล็กๆ ของค่ายคนหนึ่งที่ไม่ได้มีบทบาทหน้าที่โดดเด่นอะไรเลย ไปบอกว่ามีโจรกำลังจะบุกมา คงไม่มีใครเชื่ออยู่แล้ว
อาจจะมีคนที่พอจะเชื่ออยู่บ้าง ถึงอย่างงั้นพวกโจรก็เตรียมตัวจะโจมตีอีกสองสามวัน หากว่าพวกโจรมาช้ากว่ากำหนดก็จะไม่มีใครเชื่ออีก และถ้ามาเร็วกว่ากำหนดก็ไม่มีใครเตรียมตัวทัน
“จะเชื่อหรือไม่ ฉันก็จะบอกพวกเขา”
มินโฮเม้มริมฝีปากก่อนจะพูดออกมา
ค่ายนี้เป็นเหมือนบ้านของเธอ และเธอเองก็ไม่อยากเห็นบ้านถูกทำลายไปต่อหน้าต่อตา
“ตกลง…งั้นฝากเรื่องนี้ให้ฉันจัดการแล้วกัน”
มู่เหลี่ยงตอบ เห็นด้วยเพราะเขาเองไม่อยากจะขัดความตั้งใจของเด็กสาว
เขาคิดวิธีการเอาไว้แล้ว วิธีการนั้นคือลอบเข้าไปคุยกับหัวหน้าค่ายตอนกลางคืน
หากเป็นเมื่อก่อนการทำเช่นนี้คงยากลำบากมาก
แต่ด้วยความสามารถกลมกลืน เขาจะสามารถลอบเร้นเข้าไปคุยกับหัวหน้าค่ายโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
“มู่เหลียง แล้วนายคิดวิธีการได้รึยัง”
มินโฮถามด้วยน้ำเสียงที่มีความสุข
“อืม…ก็พอจะมีแผนสักสองสามแผนแล้วล่ะ”
มู่เหลี่ยงตอบหลังจากที่ค้นศพโจรทั้งหมดแล้ว แต่เขาพบเพียงเนื้อตากแห้งไม่กี่ชิ้นเท่านั้น
เขาเดินไปทางโจรที่นอนกระอักเลือดอยู่ และเขาก็ปลิดชีพโจรคนนั้นในการแทงครั้งเดียว
“มีอะไรให้ฉันช่วยไหม”
มินโฮชะโงกหน้ามาและถามขึ้น
“อืม…”
มู่เหลี่ยงตอบกลับไปเบาๆ
“เอาเป็นว่ามินโฮคิดเรื่องที่จะตามฉันไปด้วยไหมจะดีกว่า และให้คำตอบฉันพรุ่งนี้ทีนะ”
“อื้อ…..ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไปกับมู่เหลียง”
มินโฮตอบกลับทันทีด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
ค่ายก็ของเธอกำลังจะถูกทำลาย ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะอยู่ต่ออีกแล้ว
“หู…หูของมินโฮมันคืออะไร?”
มู่เหลี่ยงนั้นกลับสนใจหูกระต่ายของเด็กสาวมากกว่า เพราะมันกระดิกไปมาเป็นช่วงๆ
ไม่แปลกใจเลยที่ตอนแรกๆ เขาเห็นเด็กสาวเอาอะไรคลุมหัวเอาไว้ เธอพยายามซ่อนหูกระต่ายคู่นี้
“ฮิๆ…ฉันเป็นผู้กลายพันธ์ และหูกระต่ายนี้คือรูปแบบการกลายพันธ์ของฉัน!”
มินโฮนั้นยิ้มอย่างเขินๆ และเอามือไปจับหูกระต่ายของเธอ
“แล้วมันทำอะไรได้บ้าง”
มู่เหลียงถามด้วยความสงสัย
“ฉันสามารถได้ยินเสียงที่อยู่ไกลๆ ได้”
มินโฮตอบก่อนจะเอียงศีรษะเล็กน้อย เหมือนคิดอะไรบางอย่างก่อนจะตอบออกมาเบาๆ
“แล้วก็วิ่งเร็วขึ้น กับกระโดดได้สูงขึ้น”
“นั้นคือเธอมีความสามารถแบบเดียวกับกระต่าย”
มู่เหลี่ยงเข้าใจได้ทันที
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเด็กสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่งถึงไล่จับกิ้งก่าตัวเล็กๆ ที่ว่องไวแบบนี้ได้ทัน ด้วยตัวคนเดียว
การเอาตัวรอดในดินแดนที่แห้งแร้งแบบนี้ หากไม่มีความสามารถอะไรเลยคงเป็นไปไม่ได้
“งั้นเดี๋ยวฉันจัดการ อีกสองคนให้”
มินโฮกระโดดไปถีบศพอีกสองศพใกล้ๆ
“น่าสงสารพวกแกจริงๆ”
มู่เหลี่ยงพูดด้วยน้ำเสียงที่สงสารโจรพวกนี้ และค้นร่างต่อไปก็พบเนื้อตากแห้งอีกเล็กน้อย
“ว้าว!! มีผลึกสัตว์อสูรด้วย”
เสียงของเด็กสาวดูดีใจอย่างมากเมื่อค้นพบบางสิ่ง
“มู่เหลี่ยงมาดูนี้เร็ว เจ้านี้มีของดีติดตัวอยู่ด้วย!”
“...”
มู่เหลี่ยงก้มลงไปดูในมือของมินโฮ และดูว่าสิ่งที่เด็กสาวนั้นบอกว่าคือของดีหน้าตาเป็นเช่นไร
ในมือของมินโฮมีก้อนหินสีขาวขนาดเท่าหัวแม่โป้งมือ
-ติ๊ง!! ตรวจพบแหล่งพลังงาน เจ้านายต้องการเปลี่ยนเป็นแต้มฝึกฝนหรือไม่-
