ตอนที่ 2 ผู้ตื่น

-ติ๊ง!! เริ่มทำการผสานความสามารถผู้ฝึกอสูร 90 %-

-ติ๊ง!! ระบบผู้ฝึกอสูรผสานเข้ากับผู้ใช้งานเรียบร้อย เริ่มต้นแนะนำการใช้งาน-

ก่อนที่มู่เหลียงจะพูดอะไรออกมา ข้อมูลหลายอย่างก็ไหลเข้ามาในหัวของเขาไม่หยุด

และเมื่อได้อ่านข้อมูลทั้งหมดแล้ว เขาก็เข้าใจทุกอย่างทันที

ระบบผู้ฝึกอสูร เกิดจากสิ่งที่เรียกว่า *ผู้ฝึก* จากมิติโลกชั้นสูง ที่บังเอิญตกลงไปในความยุ่งเหยิงของมิติและกาลเวลาเข้า จนความสามารถนี้ได้ถูกถ่ายทอดมาให้มู่เหลียงตอนที่เขาข้ามโลกมาด้วย

“เป็นอย่างที่คิดจริงๆ มีมิติโลกอื่นอยู่อีก และมีระดับที่สูงกว่า ขนาดที่สามารถส่งความสามารถผู้ฝึกอสูรผ่านมิติมายังโลกที่ระดับต่ำกว่าได้ด้วย”

มู่เหลียงนั้นคิดในใจ พร้อมกับพยายามที่จะตรวจสอบระบบผู้ฝึกอสูร

แต่การเข้าถึงข้อมูลของระบบนั้นน้อยมาก มีเพียงแค่ข้อมูลการใช้งานเบื้องต้นเท่านั้น

หลักการทำงานของระบบนี้ง่ายๆ แค่ฝึกสัตว์อสูร และเลี้ยงให้มันเติบโตวิวัฒนาการไปเรื่อยๆ

และในฐานะผู้เป็นเจ้าของระบบและผู้ฝึกสัตว์อสูรจะได้รับความสามารถของสัตว์หรือสิ่งที่ฝึกไว้ด้วย

ทุกๆ วันจะได้รับแต้มฝึกฝนทุกวัน และแต้มนี้จะใช้ในการวิวัฒนาการให้สัตว์อสูรหรือสิ่งที่ฝึก

และสามารถได้รับแต้มวิวัฒนาการจากการกระทำอย่างอื่นด้วย

-ติ๊ง!! เริ่มตรวจสอบร่างกาย-

แล้ววินาทีต่อมา ก็มีหน้าต่างแสดงข้อมูลเหมือนจอภาพฉายขึ้นต่อหน้ามู่เหลียง

ผู้ฝึก : มู่เหลียง

ถึกทน 3

ว่องไว 2.6

กำลัง 3.2

ปราณ 2.7

อายุไข 24 / 79 ปี

แต้มฝึกฝน 10 (คืนค่าทุกวัน และสะสมได้)

แต้มวิวัฒนาการ 0

ความสามารถ ไม่มี

…..

สิ่งที่ฝึกฝน ไม่มี

…..

ค่าต่างๆ ที่แสดงออกมานั้นเข้าใจง่ายมาก แต่กลับไม่มีทักษะหรือความสามารถอะไรเลยที่ได้เรียนรู้ตอนเป็นทหาร

อยู่ๆ มุมปากของมู่เหลียงก็ยกสูงขึ้น และพูดออกมาอย่างแผ่วเบา

“ไม่คิดว่า เราจะมีอายุได้ยืนยาวถึง 79 ปี เกินความคาดหมายอีกนะเนี้ย”

“มู่เหลี่ยง!! เจ้ากำลังดีใจอะไรอยู่งั้นหรอ?”

มินโฮนั้นพูดขึ้น เมื่อเห็นว่ามู่เหลี่ยงยิ้มแปลกๆ ออกมา และคิดว่าเขาคงเต็มใจที่จะอยู่กับเธอต่อ

“เดี๋ยวฉันจะช่วยจ่ายค่าส่วยให้นายเอง”

มินโฮรีบดึกข้าวของของมู่เหลียงไปเก็บ กลัวว่าเขาจะปฏิเสธเธอ

เด็กสาวเอากิ้งก่าตัวเล็ก 7 ตัวใส่ถุงผ้าเช่นเดิม และเอากิ้งก่าตากแห้งที่เหลือเก็บใส่กล่องไม้ ก่อนที่จะแบ่งออกมา  3 ตัว เพื่อเป็นอาหารของวันนี้

มินโฮนั้นเงยหน้าขึ้น พร้อมกับมองเต่าในมือของมู่เหลียงอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไร พี่สาวของเธอนั้นเลี้ยงมันไว้ให้กินแมลงที่อยู่ในกระท่อมไม้แห่งนี้

แต่เต่าหนึ่งตัวเท่ากับกิ้งก่าสิบตัว

“ที่นี้ก็ลดจำนวนกิ้งก่าได้ 10 ตัว…”

มินโฮนั้นเริ่มนับเลขและคำนวนอย่างรวดเร็ว แล้วอยู่ๆ เด็กน้อยก็ฉีกยิ้มออกมาอย่างมีความหวัง

“ในสามวัน หากพวกเราสร้างกับดักหินได้เยอะขึ้น เราจะสามารถหากิ้งก่าจ่ายส่วยพอสำหรับสองคนแน่!”

“มินโฮเจ้าเต่าน้อยนี้ห้ามเอาไปจ่ายส่วยนะ”

มู่เหลียงส่ายหัวและขัดขวางความคิดของมินโฮ

“ทำไม…ทำไมถึงเอาไปจ่ายไม่ได้”

มินโฮนั้นถึงกับมึนงง และเมื่อคิดอะไรบางอย่างได้

ก่อนที่สีหน้าเด็กสาวจะซีดเซียวลง และสีหน้าก็แสดงออกถึงความหดหู่

“มู่เหลียง…นายไม่คิดจะอยู่ที่นี่งั้นหรอ…”

“เต่าตัวนี้ให้ฉันแล้วใช่ไหม?”

มู่เหลียงไม่ตอบแต่ถามกลับไปแทน

“ห้ะ…นายอยากได้เต่าตัวนี้มากเลยงั้นหรอ..”

มินโฮนั้นชะงักไปสองสามวิ

แต่เด็กน้อยไม่ได้ยินว่ามู่เหลียงตอบว่าจะจากไป ทำให้เด็กน้อยเริ่มแสดงสีหน้ามีความสุขอีกครั้ง

“ใช่!..เต่าตัวนี้ยกให้มู่เหลี่ยงเลย!”

มินโฮถึงจะดีใจ แต่เมื่อตอบไปแล้วเด็กน้อยก็ก้มหน้าลง และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

“แต่ถ้าไม่มีเต่าตัวนี้ จะต้องหากิ้งก่าเพิ่มเป็น 43 ตัว…”

“หรือว่าเราจะต้องออกไปวางกับดักให้ไกลขึ้นกว่าเดิม”

มู่เหลียงนั้นมองดูเด็กน้อยที่ทำท่าครุ่นคิดอย่างหนัก และพยายามวางแผนเพื่อที่จะจับกิ้งก่าให้มากขึ้น

ทำให้มู่เหลี่ยงนั้นถึงกับอมยิ้มออกมาเล็กๆ และมองดูเต่าในมืออย่างรู้สึกอบอุ่นหัวใจ

“ระบบ ทำการฝึกฝนเต่าในมือฉันที”

มู่เหลี่ยงพูดขึ้นในใจ

-ติ๊ง!! ตรวจพบสิ่งมีชีวิตระดับ 0 เต่า….เริ่มทำการฝึก-

-ใช้แต้มฝึกฝน 10 แต้ม เพื่อเริ่มฝึกฝน…..ฝึกฝนสำเร็จแล้ว-

มู่เหลียงได้ยินเสียงเหล่านี้ดังอยู่ในหัว และอยู่ๆ เต่าในมือของเขาก็เปล่งแสงสีขาวขึ้น

และตัวของเจ้าเต่าก็ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ มู่เหลี่ยงวางมันลงกับพื้นทันที และปล่อยให้มันขยายตัวต่อไป

“หลบออกไปจากมันหน่อย!”

มู่เหลียงดึงตัวมินโฮถอยออกมาสองสามก้าวจากเจ้าเต่า

“มีอะไรงั้นหรอ?”

มินโฮพูดขึ้นด้วยความมึนงงและสงสัย พร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างหวาดระแวง

ก่อนที่เด็กน้อยจะสังเกตเห็นว่า เต่าตัวเมื่อกี้ขนาดของมันใหญ่ขึ้น และเปล่งแสงสีขาวจางๆ ออกมา

มินโฮพูดขึ้นด้วยความตกใจ

“ทำไม…เจ้าเต่ามันถึงตัวโตขึ้นแบบนี้หล่ะ!”

“หรือมันจะเป็นสัตว์อสูร!”

สีหน้าของเด็กน้อยนั้นแปรเปลี่ยนเป็นหวาดกลัวทันที เมื่อนึกถึงความน่ากลัวของสัตว์อสูร

มินโฮรีบดึงแท่งกระดูกแหลมที่พกติดเอวขึ้นมาทันที และแสดงออกถึงท่าทางดุร้าย ก่อนที่จะเตรียมตัวที่จะฆ่าเต่าตัวนี้

“เดี๋ยวๆ อย่าพึ่งทำอะไร”

มู่เหลียงนั้นดึงแขนของมินโฮเอาไว้ทัน กลัวว่าเด็กน้อยจะพุ่งออกไปแทงเต่าที่เขาพึ่งจะเริ่มฝึกมันตาย ซึ่งเขาคงหัวเราะทั้งน้ำตาแน่

“มู่เหลียง!! รีบกำจัดมันเร็ว!! หากมันกลายเป็นสัตว์อสูรขึ้นมาจริงๆ พวกเราได้ตายกันหมดแน่!”

มินโฮนั้นยังจำภาพที่สัตว์อสูรไล่ทำร้ายผู้คนได้ขึ้นใจ และหวาดกลัวทุกครั้งที่คิดถึงภาพในตอนนั้น

“อย่าได้ตื่นตกใจ…เจ้าเต่านี้ข้าฝึกให้เชื่องแล้ว”

มู่เหลี่ยงรีบบอกให้เด็กน้อยใจเย็นลง

ในตอนนี้เองที่ เต่าได้หยุดการเปลี่ยนแปลงลง

จากขนาดตัวเท่าใบบัว ตอนนี้ขนาดตัวของมันกว้างและยาวถึง 1 เมตรหากวัดจากสายตา

เต่าตัวนนี้มันมีตากลมโตเล็กๆ ดูน่ารัก และมีกระดองสีน้ำตาลเข้ม และสีไม่สม่ำเสมอกัน ราวกับว่าเป็นแผ่นหินแผ่นๆ แบบเรียงกันอยู่บนหลังของมัน

-ติ๊ง!! วิวัฒนาการเต่าระดับ 0 เป็นระดับ 1-

“เชื่องงั้นหรอ?”

มินโฮกระพริบตาหลายครั้งและจ้องมองเจ้าเต่าอย่างระมัดระวัง

“จริงงั้นหรอ มันจะไม่กัดใครจริงๆ ใช่ไหม?”

“แน่นอน เดี๋ยวฉันจะแสดงให้ดู”

มู่เหลียงนั้นยกมือไปมา แสดงสัญญาณให้เจ้าเต่าเห็น แต่ความจริงแล้วทั้งสองสื่อสารกันผ่านจิตใจได้

หลังจากที่ได้เริ่มฝึกฝนเต่าตัวนี้ ราวกับจิตวิญญาณของเขากับเจ้าเต่ามันได้เชื่อมโยงเข้าหากัน และสามารถสัมผัสได้ซึ่งกันและกัน

เจ้าเต่าคลานเข้ามาใกล้ๆ มู่เหลียงและเอาหัวของมันถูกับฝ่ามือราวกับกำลังออดอ้อนมู่เหลียง

“เห็นไหม!! มันไม่กัดหรอก”

มู่เหลียงนั้นแสดงให้เด็กน้อยเห็นว่าเจ้าเต่าตัวนนี้ไม่เป็นอันตรายด้วยการลูบหัว และเกาคางมันไม่ต่างจากสัตว์เลี้ยง

“นายทำได้ไง?”

มินโฮนั้นรู้สึกตื่นเต้นมากกับภาพที่เห็น

“ลืมไปแล้วหรอ ผู้ที่ตื่นแล้วจะมีความสามารถพิเศษ!”

มู่เหลี่ยงตอบกลับไป