บทที่ 27: บริษัทจัดซื้อจัดจ้าง

บทที่ 27: บริษัทจัดซื้อจัดจ้าง

ซูเหม่ยเป็นคนบ้างานอย่างแน่นอน

เมื่อ โจวเฉียง ตัดสินใจเลือกทิศทางได้แล้ว เธอก็อุทิศตนให้กับงาน

แม้ว่าจะเป็นเพียงปัญญาประดิษฐ์ขั้นต้น แต่ภาระงานของซูเหม่ยนั้นไม่ง่ายอย่างแน่นอน

ต้องพิมพ์โค้ดจำนวนมากเกินจินตนาการและต้องใช้เวลา

เรื่องนี้ไม่มีใครช่วยได้

การวิจัยเกี่ยวกับปัญญาประดิษฐ์ของโลกปัจจุบันยังคงเป็นผิวเผินมาก

มันเทียบไม่ได้กับปัญญาประดิษฐ์ในมือของซูเหม่ย

ซูเหม่ยซึ่งหมกมุ่นอยู่กับงานของเธอ แทบจะจมอยู่ในห้องทำงานของเธอ กระทั่งไม่สนใจโจวเฉียง เจ้านายของเธอ

............

"โจว เฉียง ทำไมคุณลาออก"

“ทำไมคุณไม่คุยเรื่องสำคัญแบบนี้กับฉัน”

“อะไรนะ คุณไม่ให้เกียรติฉันขนาดนั้นเลยเหรอ”

"คุณอยู่ที่นั่นไหม?"

"ฉันจะชวนคุณไปทานอาหารเย็น"

ในตอนเย็น.

โจวเฉียง ได้รับข้อความจาก ลู่เหยา

เขาอึ้งไปครู่หนึ่ง

หลังจากวันที่ยุ่งเหยิง โจวเฉียง ก็ลืมเรื่อง ลู่เหยา ไปเสียสนิท

ใครจะคิดว่าเธอจะส่งข้อความตอนนี้?

และเธอยังบอกด้วยซ้ำว่าเธออยากจะเลี้ยงมื้อค่ำเขา?

พระอาทิตย์ต้องขึ้นทางทิศตะวันตก

ก่อนหน้านี้ โจวเฉียง ต้องการเชิญเธอ แต่เขาไม่เคยทำสำเร็จ ตอนนี้เธอริเริ่มที่จะเชิญเขา?

"เหอะเหอะ..."

โจวเฉียง แสดงรอยยิ้มที่อธิบายไม่ได้

เธอคงส่งข้อความไปเพราะรู้เรื่องของเขาใช่ไหม?

รางวัล 10 ล้านหยวนจากบริษัทเทียนฟาง ตกเป็นของ โจวเฉียง

จะต้องเป็น จ้าวจง และ หวางจูกวน กระจายข่าวใน บริษัท แล้ว ลู่เหยา รู้เรื่องเข้า?

โจวเฉียง เปิดกลุ่ม WeChat บนโทรศัพท์ของเขา

แน่นอนว่ามีการพูดคุยกันแล้วที่นี่

คนรู้จักหลายคนพูดถึง โจวเฉียง เพื่อถามความจริงของเรื่องนี้

โจวเฉียง เย้ยหยัน ขั้นแรกขึ้นบัญชีดำ WeChat ของ ลู่เหยา แล้วจึงลบทิ้ง

ร่องรอยความปรารถนาดีที่เขามีต่อเธอหายไปจนหมดสิ้น

บังเอิญข้อความของ หลี่อิง ก็มาถึง: "เฉียงจือ น่าทึ่งมากที่นายรับเงิน 10 ล้านจากบริษัทเทียนฟาง"

โจวเฉียง ยิ้มและส่งข้อความว่า "หลี่อิง ออกมาที่เก่า"

“ฮ่าฮ่า ตอนนี้นายเป็นทรราชท้องถิ่นแล้ว ฉันจะไม่สุภาพ ฉันถล่มนายอย่างโหดเหี้ยม”

หลี่อิง ตอบอย่างรวดเร็ว

โจวเฉียงวางโทรศัพท์แล้วเดินไปที่ที่ทำงานของซูเหม่ย

ซูเหม่ยยังคงเคาะรหัสอย่างรวดเร็วเช่นเคย

“คุณอยากออกไปทานอาหารเย็นกับผมไหม”

โจวเฉียงตะโกน

ซูเหม่ยไม่แม้แต่จะหันศีรษะของเธอ เพียงแค่ยื่นมือออกไปโบกเพื่อให้โจวเฉียงออกไปโดยเร็ว

เมื่อเผชิญกับคนบ้างาน โจวเฉียงก็ไม่ยืนกราน

ขับรถไปที่แผงลอยขนาดใหญ่ที่เขาและ หลี่อิง เคยไป หลี่อิง ก็อยู่ที่นั่นแล้ว

“โอ้ นายเปลี่ยนรถด้วยซ้ำ”

ดวงตาของ หลี่อิง เต็มไปด้วยความอิจฉา แต่ยิ่งไปกว่านั้น เขามีความสุขกับ โจวเฉียง

โจวเฉียง กล่าวว่า "แค่โชคดีหน่ะ"

โจวเฉียง ไม่ได้อธิบายอะไรมาก

หลังจากสั่งอาหารและเครื่องดื่มแล้ว โจว เฉียงก็พูดว่า "หลี่อิง ฉันวางแผนที่จะเปิดบริษัทจัดซื้อ มาช่วยฉันหน่อย"

บริษัทจัดซื้อมีขึ้นเพื่อรับมือกับวันสิ้นโลก

วันสิ้นโลกเต็มไปด้วยทองคำ แต่มีการขาดแคลนอาหาร น้ำ และเครื่องยังชีพบางอย่างอย่างเร่งด่วน

สิ่งเหล่านี้สามารถหาได้จากโลกสมัยใหม่เท่านั้น

โจวเฉียง ต้องการคนช่วยจัดการให้เขา เนื่องจากเขาไม่สามารถจัดการทุกอย่างเป็นการส่วนตัวได้

การทำเช่นนั้นจะทำให้เขาหมดแรง

"ตกลง."

คำตอบของ หลี่อิง ตรงไปตรงมามาก

เดิมทีเขาไม่มีความสุขกับการทำงานในบริษัทเล็กๆ แห่งนี้ แต่เขาไม่มีที่ไปที่ดีกว่านี้แล้ว

ตอนนี้ โจวเฉียง เชิญเขาแล้ว เขาจะไม่ลังเลอย่างแน่นอน

หลี่อิง ไม่สงสัยในความสามารถของ โจวเฉียง เมื่อเช้านี้ เขาได้รับเงิน 10 ล้านหยวน ซึ่งเพียงพอสำหรับการเริ่มต้นบริษัทจัดซื้อจัดจ้าง

บริษัทจัดซื้อจัดจ้างค่อนข้างคล้ายกับบริษัทการค้า

มันเกี่ยวกับการทำค่าคอมมิชชั่น

บริษัทประเภทนี้ไม่ต้องการการลงทุนจำนวนมากในการจัดตั้ง

หลังจากตกลงกับ โจวเฉียง แล้ว หลี่อิง ก็ตื่นเต้นเล็กน้อยเช่นกัน

"เฉียงจื่อมาทำงานหนักกันเถอะ"

โจวเฉียง พยักหน้าและพูดว่า "ฉันวางแผนที่จะปล่อยให้บริษัทจัดหานี้อยู่ในมือของนาย ฉันไม่สนใจว่านายจะทำอย่างไร ฉันจะรับผิดชอบเพียงจัดหาเงินทุนเท่านั้น"

“นายมีเวลาเพียงครึ่งเดือนในการจัดการให้บริษัทมั่นคง”

ในฐานะที่เป็นเจ้านาย  โจวเฉียงค่อย ๆ มีทักษะมากขึ้น

โรงงานแปรรูปเครื่องจักรกลถูกส่งมอบให้กับ จางฟู่เฉียง ปัญญาประดิษฐ์ให้กับ ซูเหม่ย และตอนนี้ บริษัทจัดซื้อจัดจ้างให้กับ หลี่อิง

จุ๊จุ๊จุ๊ สมบูรณ์แบบ

หลี่อิง ตกตะลึง

เขาคิดว่าจะร่วมงานกับ โจวเฉียง แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่า โจวเฉียง จะปล่อยให้เขารับผิดชอบทั้งหมดจริงๆ?

"ฉัน... ไม่ เจียงจือ ฉันจะทำได้อย่างไร"

หลี่อิง กลายเป็นกังวล

โจวเฉียง ตบไหล่ของเขาและพูดว่า "หลี่อิง ฉันเชื่อว่านายทำได้ นายสามารถจ้างคนที่มีประสบการณ์มาทำงาน และนายเพียงแค่ต้องควบคุมทิศทางโดยรวม ไม่มีใครเกิดมารู้ทุกอย่าง เราทุกคนต้องเรียนรู้"

ความไว้วางใจนี้ทำให้ หลี่อิง เปลี่ยนไป

นอกจากนี้เขายังเป็นคนที่มีความทะเยอทะยาน ดังนั้นหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็กัดฟันและพูดว่า "เฉียงจื่อ ฉันจะรับงานนี้เอง"

“ถ้าฉันไม่สามารถทำตามข้อกำหนดของนายได้ภายในครึ่งเดือน ฉันยินดียอมยกตำแหน่งนี้ให้กับคนที่มีความสามารถมากกว่า”

แต่โจวเฉียงไม่สนใจ

เหตุผลที่เขาปล่อยให้ หลี่อิง รับผิดชอบไม่ใช่เพราะความสามารถของเขา แต่เป็นเพราะความไว้วางใจซึ่งกันและกัน

บริษัทจัดหานี้ไม่จำเป็นต้องเติบโตใหญ่โต เพียงแค่ต้องรับใช้ โจวเฉียง อย่างเต็มที่

เขาสามารถสั่งพวกเขาได้

งานของบริษัทจัดหาคือหาสินค้า จากนั้นส่งคนไปเจรจากับโรงงาน เซ็นสัญญาเมื่อทุกอย่างเรียบร้อย แล้วให้โรงงานจัดส่งสินค้า

การมีบริษัทจัดหาจะช่วยให้ทุกอย่างรอบคอบ

นอกจากนี้.

หลี่อิง เป็นเพียงตัวเลือกแรกของ โจวเฉียง

เมื่อมีซอมบี้ที่มีความสามารถพิเศษที่เหมาะสม โจวเฉียง จะให้พวกมันมาแทนที่ หลี่อิง

บริษัทจัดหาจะมีบทบาทสำคัญอย่างมากในขณะนั้น

มีเพียงซอมบี้ผู้มีความสามารถพิเศษที่ภักดีและทุ่มเทให้กับมันเท่านั้นที่ โจวเฉียง จะรู้สึกมั่นใจและกล้าหาญพอที่จะใช้มัน

เมื่อถึงเวลา เขาสามารถชดเชยให้กับ หลี่อิง ได้

ความทะเยอทะยานของ โจวเฉียง นั้นยิ่งใหญ่มาก

ด้วยการสนับสนุนจากวันสิ้นโลก มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาสามารถทำได้

ไม่ว่าจะเป็นเทคโนโลยีหรือการแพทย์...

ตราบเท่าที่เขาสามารถมีส่วนร่วมได้ โจวเฉียง ก็จะเข้าร่วม

โจวเฉียง ต้องการสร้างอาณาจักรเทคโนโลยีรอบด้าน

แต่ทั้งหมดนี้เป็นเพียงแนวคิดเท่านั้น

กว่าจะเป็นความจริงได้ หนทางอีกยาวไกลที่ต้องเดินทาง

เขาสื่อสารความคิดของเขากับ หลี่อิง ขณะรับประทานอาหาร

"นายไม่ต้องห่วง"

“ฉันจะรับผิดชอบในส่วนนั้น”

“เมื่อถึงเวลา บริษัทจัดซื้อจะต้องเช่าโกดังขนาดใหญ่ในแถบชานเมืองเพื่อการหมุนเวียนของวัสดุ”

“นายจะต้องจัดการในส่วนนี้ด้วย”

ตอนนี้ โจวเฉียง เป็นเจ้านายของเขา หลี่อิง เปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อเขาอย่างรวดเร็ว

ในประเด็นสาธารณะและส่วนตัว หลี่อิง ยังคงรู้วิธีที่จะแยกพวกเขาออกจากกัน

...

วันถัดไป.

โจวเฉียง ตื่นแต่เช้า ซื้ออาหารเช้าวางไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็ออกไป

ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับซูเหม่ย คนบ้างาน

เมื่อเธออยู่ในโหมดทำงาน วันและคืนของเธอก็เปลี่ยนไป

โจวเฉียง ขับรถของเขามุ่งตรงไปยังตลาดริมถนนเก่าของชานเมือง

มีดพร้ามีประโยชน์จริงๆ

ไม่เพียงแต่มีราคาถูก แต่ยังไม่ใช่มีดควบคุมอีกด้วย

โจวเฉียง ได้ทดสอบการใช้งานจริงเป็นการส่วนตัว และใช้งานได้ดีกับซอมบี้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชา

“เถ้าแก่ คุณมีมีดพร้าพวกนี้อีกกี่ด้าม?”

ในร้านขายของชำขนาดใหญ่ โจวเฉียง ถือมีดพร้าในมือแล้วถาม

เจ้าของร้านขายของชำอยู่ในวัยห้าสิบ

เขายืนขึ้น มองดูมีดพร้าในมือของโจวเฉียง และคิดอยู่ครู่หนึ่ง "น่าจะเหลือมากกว่าห้าสิบเล่ม"

ในความเป็นจริง ในโลกสมัยใหม่ที่มีเลื่อยไฟฟ้าอยู่ มีคนสับไม้น้อยลง และการขายมีดแบบนี้เป็นเรื่องยาก

เฉพาะร้านเก่าแก่อย่างเขายังมีอยู่บ้าง

“เถ้าแก่ ผมจะเอาไปทั้งหมด คุณลดให้ผมหน่อยได้ไหม” โจวเฉียง ต่อรองราคา พยายามทำตัวให้เป็นธรรมชาติ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เจ้าของร้านขายของชำก็มีความสุขทันที

เขามีมีดพร้าเหล่านี้อยู่ในสต็อกนานเกินไป ตอนนี้มีคนต้องการมัน เขาพูดทันทีว่า "พ่อหนุ่ม ฉันจะขายมันให้คุณในราคาถูก"

มีดพร้าราคาไม่แพงและต้นทุนของเจ้าของร้านอยู่ที่ชิ้นละสิบหยวนเท่านั้น

ห้าสิบชิ้นเท่ากับห้าร้อยหยวน

หลังจากซื้อและย้ายมีดพร้าไปที่รถของเขาแล้ว โจวเฉียง ก็ค้นหาร้านค้าอื่นๆ

เมื่อเขาออกจากตลาด โจวเฉียง มีมีดพร้ากว่าสามร้อยเล่มในรถของเขา เกือบจะซื้อมีดพร้าที่เหมาะสมในตลาดหมดแล้ว

มีดพร้าเหล่านี้ถูก โจวเฉียง โยนลงในพื้นที่เก็บของของเขาทันที

มิฉะนั้นการมีมีดมากกว่าสามร้อยด้ามก็ยากที่จะอธิบาย