บทที่ 25: กำเนิดราชา

===วันที่ 30 มกราคม===

ดินแดนแห่งเงา ดันสเคธ สนามฝึกซ้อม

“นี้ เดรก” เจมส์พูดกับผู้อาศัยในร่างของเขา

“อะไร คู่หู?” เดร็ก จักรพรรดิมังกรแดงตอบอย่างเมินเฉย

“ฉันมาที่นี่เพื่อฝึกใช่ไหม” เจมส์ถามด้วยความสงสัย

"[ใช่ เพื่อปรับปรุงการรับรู้เชิงพื้นที่ของนายและควบคุมความสามารถ [เซ็มบงซากุระ] ถ้าฉันจำไม่ผิด]" เดรกตอบอีกครั้งอย่างเมินเฉย

เจมส์ผงกหัวเห็นด้วยกับสิ่งที่ดแดรกพูด จากนั้นเจมส์ก็ถามว่า "ทำไม ทำไมรู้สึกเหมือนว่าสิ่งเดียวที่ฉันทำมาตลอดตั้งแต่มาที่นี่คือโดนเตะตูด!"

"[อย่าถามคำถามโง่ๆ]" เดรกพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดีนัก "[นายรู้ว่านายจะใช้เวลาในการเตะตูดของนายมากกว่าที่จะพัฒนาทักษะของนายเมื่อนายตัดสินใจมาที่นี่]"

เจมส์ได้แต่ถอนหายใจ เพราะรู้ว่าสิ่งที่เดรกพูดนั้นถูกต้อง ในด้านสว่าง หลังจากที่ สกาฮะ เอาชนะเขาจนไม่สามารถยืนได้อีกต่อไป กระบวนการที่จบลงเมื่อไม่ถึงสามนาทีที่แล้ว เธอประกาศว่าเจมส์มีความสามารถเพียงพอที่จะใช้ทักษะใหม่ของเขาในการต่อสู้

ในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา เจมส์ ได้ฝึกฝนกับ สกาฮะ เพื่อให้เขาสามารถต่อสู้ในระยะประชิดได้ในขณะที่ใช้ [เซ็มบงซากุระ] ในเวลาเดียวกัน หลังจากประสบการณ์เฉียดตายมากเกินกว่าที่เขาอยากจะนับหรือยอมรับ ในที่สุด เจมส์ ก็ได้รับการอนุมัติจาก สกาฮะ พูดตามตรง ถ้าอาจารย์ของเจมส์เป็นคนอื่น เขาคงได้รับการอนุมัติเมื่อประมาณหนึ่งเดือนครึ่งที่แล้ว อย่างไรก็ตาม สกาฮะ มีมาตรฐานที่สูงกว่าที่อื่นมาก มาตรฐานที่เธอยึดมั่นในตัวเองและหน้าที่ของเธอ

“พอขยับได้อีกครั้งก็ออกไปได้เลย” สกาฮะ พูด ทำลาย เจมส์ จากความคิดของเขา

"ขอบคุณครับอาจารย์" เจมส์กล่าวด้วยความขอบคุณอย่างแท้จริง

สกาฮะ ผงกศีรษะตอบรับ จากนั้นหันหลังกลับและเดินกลับไปที่ปราสาท ขณะที่เจมส์นอนอยู่บนพื้นสนามซ้อมโดยไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ในอีกครึ่งชั่วโมงข้างหน้า

ในขณะเดียวกัน ย้อนกลับไปใน โลกใต้ดิน ไม่มีอะไรเกิดขึ้น คูคุลินน์ รับผิดชอบฝึกฝนทุกคนในรูปแบบเดียวกับเจ้านายของเขา การฝึกประกอบด้วยการซ้อมสู้เท่านั้น จากนั้นคูคุลินน์จะชี้จุดบกพร่องและวิธีปรับปรุงที่เขาสังเกตเห็นได้ และในช่วงเวลานี้ คนที่ก้าวหน้าที่สุดคือสึบากิ ซึ่งไม่น่าแปลกใจเลย ในทางกลับกัน โซน่า มีความก้าวหน้าน้อยที่สุด การฝึกอบรมกับ คูคุลินน์ ช่วยนักต่อสู้เชิงวิเคราะห์เช่นเธอเพียงเล็กน้อย

โลกใต้ดิน ดินแดนเกรโมรี่ นิคมอลาเวรุส

ในสนามฝึกซ้อมของนิคม คูคุลินน์, โมกะ และ สึบากิ กำลังชมการต่อสู้ระหว่าง มิโซเระ และ โคเนโกะ การต่อสู้จบลงด้วย มิโซเระ ในฐานะผู้ชนะ

"มันเป็นเรื่องน่าเศร้าที่จะพูด แต่มิโซเระจะแพ้ให้กับโคเนโกะบ่อยกว่านั้น ถ้าโคเนโกะเต็มใจที่จะใช้ยูจุตสึ" โมกะพูดหลังจากวิเคราะห์

"นั่นอาจใช่" สึบากิพูดพร้อมกับปรับแว่น “แต่ด้วยบาดแผลแบบนั้น คุณจะทำได้ไหม”

"ฉันไม่รู้." โมกะตอบอย่างไม่แน่ใจ

"นั่นไม่ใช่เรื่องที่เธอควรกังวล" คูคุลินน์แทรกขึ้น "ถ้าโคเนโกะไม่ต้องการเอาชนะความเจ็บปวดของเธอ เธอก็ไม่มีวันทำ"

"ใช่ แต่..." โมกะพูดพลางกำหมัดแน่น “ในฐานะเพื่อน ฉันอยากเห็นเธอดีขึ้น”

“อืม เจมส์น่าจะทำได้…” คูคุลินน์เริ่มพูดอะไรบางอย่างก่อนที่จะถูกขัดจังหวะด้วยเสียงที่คุ้นเคยจากด้านหลัง

"ฉันน่าจะทำอะไรได้?" เจมส์ถามขณะที่เขาเข้าไปในสนามซ้อม

เมื่อได้ยินเสียงของ เจมส์ ความเหนื่อยล้าของ มิโซเระจากการต่อสู้ก็หายไปทันที เธอเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงไปตามทิศทางของเจมส์โดยใช้การจัดการน้ำแข็งของเธอ จากนั้นเธอก็กระโดเหนือ คูคุลินน์, โมกะ และ สึบากิอ้าแขนออก แทนที่จะจับเธอ เจมส์ ก้าวพริบตากลับก้าวออกห่างจากจุดลงจอดของเธอ ด้วยความตื่นตระหนก มิโซเระไถลไปยังจุดหยุดที่ปลอดภัย

ขณะที่เธอยืนขึ้น ด้วยความโกรธที่เจมส์หลบกอดของเธอ เจมส์ปรากฏตัวขึ้นและกอดเธอจากด้านหลังก่อนจะพูดว่า

"มิโซเระ ฉันกลับมาแล้ว" เจมส์พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

หน้าและคอของมิโซเระเปลี่ยนเป็นสีแดง แม้ว่าความโกรธของเธอจะสลายไป แต่เธอก็ก้มหน้าลงเพื่อไม่ให้เจมส์เห็นรอยยิ้มที่เพิ่มขึ้นของเธอ จากนั้นจึงถาม

“หลบกอดฉันทำไม” มิโซเระถามด้วยความโกรธ

เจมส์หัวเราะก่อนจะตอบ "ฉันไม่ได้เตรียมพร้อมที่จะจับขีปนาวุธ เธอก็รู้"

เมื่อได้ยินเหตุผลของเจมส์ มิโซเระก็ก้มหน้าลงไปอีก

“ถ้าอยากต้อนรับฉันกลับบ้านด้วยการกอด ก็ทำแบบปกติ เข้าใจไหม” เจมส์พูดขณะที่คลายอ้อมกอดและลูบหัวของมิโซเระ

มิโซเระหน้ามุ่ยเพราะเขาหยุดกอดเธอแล้วเดินตามเจมส์ไปหาคนอื่นๆ

"โย่ ทุกคนเป็นยังไงบ้าง" เจมส์ถามอย่างสบายๆ

หลังจากลูบหัว กอด และจับมือกันไม่กี่ครั้ง ทุกคนก็เริ่มเล่าให้เจมส์ฟังเกี่ยวกับการฝึกฝนและชีวิตประจำวันของพวกเขา วันรุ่งขึ้น เจมส์เข้าร่วมการฝึกอีกครั้ง และในเดือนหน้า สิ่งต่างๆ ก็เปลี่ยนไปมากเหมือนกับเดือนที่นำไปสู่การสอบเลื่อนขั้นระดับสูง ข้อแตกต่างที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เจมส์จะหายไปในสตูดิโอของเขาสองสามชั่วโมงต่อวันเพื่อวาดมังงะเรื่องใหม่ ด้วยความตั้งใจที่จะไม่วาดการ์ตูนต่อสู้อีก เจมส์จึงตัดสินใจสร้าง School Rumble อีกครั้งในครั้งนี้ หลังจากสามสัปดาห์ของการวาดภาพ เพิ่มขึ้นเป็น 115 บทต่อสัปดาห์ เจมส์ได้ทิ้งปัญหาการตีพิมพ์ให้กับแม่ของเขา

เช่นนั้นแล้ว สามสิบวันผ่านไป แม้จะไม่ประสบผลสำเร็จ

=== 1 มีนาคม; วันเกิดเจมส์===

โลกใต้ดิน ดินแดนจอมมาร เมืองหลวงลิลิธ

บนถนนที่นำไปสู่เขตที่อยู่อาศัยของจอมมาร เจมส์ พ่อแม่ของเขา และกลุ่มของเขาเดินและพูดคุยกัน มันง่ายที่จะบอกว่าพวกเขาตื่นเต้นแค่ไหน มิโซเระและโมกะดึงแขนเจมส์เพื่อให้เขาเดินเร็วขึ้น เจมส์ยิ้มอย่างมีเลศนัย ควบคุมความเร็วให้ทันพ่อแม่และคูคุลินน์ ตามหลังทั้งสามคน คูคุลินน์ กำลังหัวเราะกับสถานการณ์ที่ เจมส์ อยู่ด้านหลังกลุ่ม ความภาคภูมิใจของ เลโอน่า และ แคสซิเอล ในตัวลูกชายสามารถมองเห็นได้ชัดเจนในรอยยิ้มของพวกเขา

“แลนเซอร์คิดว่ามันตลกจริงๆเหรอไง” เจมส์ถามขณะที่เขาหรี่ตา

"ใช่ ใช่ ฉันทำ" คูคุลินน์ กล่าวด้วยความยินดี

"*เห้อออ* บางครั้งฉันก็สงสัยว่าอะไรอยู่ในหัวของนายจริงๆ" เจมส์พูดพร้อมกับถอนหายใจ

"หมายความว่าอย่างไร?" คูคุลินน์ ถามด้วยความหวาดกลัว

"คูคู มาช่วยเราเร็ว ยิ่งเราดันเจมส์ได้เร็วเท่าไหร่ เราก็ยิ่งเข้าร่วมกลุ่มของเขาได้เร็วเท่านั้น" มิโซเระพูดในขณะที่พยายามลากเจมส์ไปด้วย

รอยยิ้มของ คูคุลินน์ แข็งขึ้นบนใบหน้าของเขากับคำปราศรัยใหม่ของ มิโซเระ

มิโซเระก็เข้ามาถูเกลือที่แผลโดยไม่พลาดจังหวะ

“มิโซเระ เราเคยคุยกันมาก่อน เซตันเต้ไม่ชอบชื่อเล่นนั้น เธอควรใช้ชื่อจริงของเขาแทน”

และด้วยการโจมตีคอมโบของ โมกะ รอยยิ้มของ คูคุลินน์ ก็หายไปอย่างสิ้นเชิง

“ฉันเกลียดเธอสองคนจริงๆ” คูคุลินน์ พูดด้วยหน้าตาเฉย

มิโซเระและโมกะหัวเราะ...อย่างหนัก

'หลังจากผ่านไปครึ่งปีกับเรื่องตลกเดิมๆ มันไม่ตลกอีกต่อไปแล้วจริงๆ' เจมส์ กับคุคุลินน์คิดพร้อมกัน

“ยังไงก็ตาม มันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องเร่งรีบ” เจมส์พูดพยายามเกลี้ยกล่อมให้สาวๆ ใจเย็นลง " [Evil Pieces] ไม่หนีไปไหน สนุกกับการเดินทางกันเถอะ นะ?"

ใช้เวลาคิดครู่หนึ่ง ทั้ง มิโซเระ และ โมกะ ตัดสินใจว่าการเพลิดเพลินกับการเดินเล่นโดยที่แขนของพวกเขาเชื่อมโยงกับ เจมส์ เป็นความคิดที่ยอดเยี่ยม ดังนั้นพวกเขาจึงหยุดดึงและก้าวให้ทันกับคนอื่นๆ หลังจากเดินเล่นสบาย ๆ อีกหนึ่งชั่วโมง กลุ่มก็มาถึงอนุสาวรีย์ที่ [ราชา] องค์ใหม่ทุกคนต้องมาเยี่ยม เนื่องจากแต่ละชุดของ [Evil Pieces] มีเพียงสิบห้า [ชิ้น] หนึ่งชิ้น [ราชินี] สอง [บิชอป สอง [อัศวิน] สอง [โกง] และแปด [เบี้ย] อนุสาวรีย์จึงทำหน้าที่เป็น [ชิ้นส่วนราชา] สำหรับ [King] ใหม่ที่คาดหวังแต่ละคน ดังนั้นเมื่อมี [Evil Pieces] อยู่ในมือ [ราชา] คนใหม่จะต้องแตะต้องอนุสาวรีย์ ซึ่งจะเชื่อมโยงชุดของ [Evil Pieces] กับ [ราชา] และลงทะเบียนปีศาจเป็น [ราชา] ของกลุ่มใหม่

เมื่อมาถึงอนุสาวรีย์ กลุ่มของเจมส์สามารถเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยหลายคนซึ่งต้องการเป็นพยานในการกำเนิดของขุนนางของเจมส์ ครอบครัวเกรโมรี่ กับ อาเคโนะ และ โคเนโกะ ครอบครัว ซิทรี่ กับ สึบากิ และสามในสี่ของจอมมารผู้ยิ่งใหญ่ ทุกคนยกเว้นคนที่รอพวกเขาคุ้นเคยกับเจมส์ ชายหนุ่มรูปงามที่มีผมสีเขียวสลวยและดวงตาสีฟ้าอ่อนเป็นข้อยกเว้น

“บ้าเอ๊ย ไอ้บ้านั่นน่ะ” เจมส์พึมพำกับตัวเอง ซึ่งเรียกเสียงหัวเราะคิกคักจากมิโซเระและโมกะ

โชคดีสำหรับเจมส์ แคสซิเอลอยู่ที่นั่นเพื่ออธิบายว่าเขากำลังมองใครอยู่

"สุภาพ" แคสซิเอล ตำหนิ "ชายผมเขียวที่อยู่ตรงนั้นคือลอร์ด อาจูกะ เบลเซบับ"

เจมส์พยักหน้าตามคำอธิบายของพ่อ จากนั้นเขาก็พูดว่า "และฉันพนันได้เลยว่าเขาบอกให้คุณไม่เรียก 'ท่าน' ด้วยใช่ไหม"

ในขณะที่เจมส์กำลังแกล้งพ่อของเขาเรื่องความอึดอัดในการเข้าสังคม รีอัส อาเคโนะ และโซน่าก็กัดฟันเมื่อเห็นมิโซเระและโมกะเดินคล้องแขนกับเจมส์ และได้รับรอยยิ้มพอใจจากมิโซเระเป็นการตอบแทน ในทางกลับกัน คูคุลินน์ ยิ้มและโบกมือให้ สึบากิ สึบากิได้แต่พยักหน้าอย่างสุภาพ

เมื่อกลุ่มเจมส์มาถึง คนแรกที่พูดคืออาจูกะ

“เธอต้องเป็นลูกชายของแคสซิเอลแน่ๆ”อาจูกะพูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “ยินดีที่ได้พบคุณในที่สุด”

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน ผมมีความสุขมากที่ได้พบท่าน” เจมส์พูดพร้อมโค้งตัวตามมารยาทอันสูงส่ง ก่อนจะกลับไปทำตัวปกติและพูดต่อ “งั้นผมควรเรียกคุณว่าลุงอาจูกะเพราะคุณเป็นเพื่อนพ่อหรือ พี่ชายอาจูกะเพราะคุณคือเพื่อนพี่ชายเซอร์เซคส์ และเพื่อนของเซร่าตัน”

"ฮิฮิ! เจมส์ยังเรียกฉันว่าเซร่าตันอยู่เลย" เซราฟอลกล่าวด้วยความปีติยินดี

ทุกคนไม่สนใจการแสดงตลกตามปกติของ เซราฟอล อย่างไรก็ตาม อาจูกะไม่ทันตั้งตัว เขาไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของเจมส์อย่างไร

“เขาเป็นลูกชายของเลโอน่าจริงๆ” เวเนลาน่ากล่าวด้วยความประหลาดใจ “ฉันรู้จักอาจูกะมาเกือบ 600 ปีแล้ว และนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขาอยู่ในสภาพหลุดอย่างสิ้นเชิง”

“นั่นคือความสามารถทางสายเลือดบางอย่าง?” เรอาก็พูดแทรกขึ้นมาเช่นกัน "ทำให้ตัวละครที่มีนิสัยมั่นคงมายาวนานทำลายมัน คุณว่าไงเกรเฟีย"

แม้ว่า เกรเฟีย จะหน้าแดงเล็กน้อยเมื่อเรอาแกล้ง แต่สีหน้าของเธอก็ไม่เปลี่ยนเลย

ถึงตอนนี้ อาจูกะสามารถรีบูทได้แล้ว เช่นเดียวกับที่เจมส์ตัดสินใจพูดอีกครั้ง

“เอาจริง ๆ ลำดับอาวุโสนี่ยุ่งเหยิงจริง ๆ” เจมส์พูดพร้อมกับถอนหายใจอย่างหัวเสีย จากนั้นเขาก็หันไปทางพ่อของเขา “นี่เป็นความผิดของพ่อคุณ ถ้าเพื่อนคุณเป็นใคร คุณน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกัน คุณสร้างปัญหาให้กับทุกคนจริงๆ”

คำพูดของเจมส์ทำให้ทุกคนหัวเราะ ยกเว้นแคสซิเอลแน่นอน จากนั้นเจมส์ก็เดินไปหาเซอร์เซคส์และเกรเฟีย เหวี่ยงแขนโอบไหล่พวกเขา แล้วกระซิบดังพอให้ทุกคนได้ยิน “เราจะเก็บเป็นความลับว่าคุณสองคนก่ออาชญากรรมเดียวกันเมื่อคุณมีมิลลิคัสโอเคไหม”

เซอร์เซคส์ และ เกรเฟีย หยุดหัวเราะทันทีและเริ่มหน้าแดง และในขณะที่พวกเขารู้สึกเขินอาย เจมส์ก็กลับไปยืนข้างกลุ่มของเขา

"อะแฮ่ม" อาจูกะกระแอมในลำคอเพื่อให้ทุกคนหันมาสนใจ เขาได้หัวข้อหลักในการติดตาม "เจมส์ ตอนนี้คุณอายุสิบห้าปีและเป็นปีศาจชั้นสูง คุณก็มีคุณสมบัติที่จะสร้างกลุ่มของคุณเองได้"

ด้วยคำประกาศของอาจูกะ ความตึงเครียดในอากาศก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว อาจูกะหยิบกล่องใบเล็กขึ้นมาแล้วกวักมือเรียกเจมส์ไปข้างหน้า

"และเมื่อคุณสร้าง [Evil Pieces] เหล่านี้ด้วยตัวคุณเอง คุณจะเป็น [ราชา] คนใหม่ของโลกปีศาจ"

เจมส์ก้าวไปข้างหน้าและรับกล่องจากอาจูกะอย่างเคร่งขรึม เมื่อกล่องอยู่ในมือของเจมส์ อาจูกะก็หันไปสนใจหินก้อนใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ข้างหลังเขา

"เอาล่ะ วางมือบนอนุสาวรีย์ เมื่อคุณได้รับการยอมรับว่าเป็น [ราชา] [Evil Pieces] ของคุณจะประสานเข้ากับคุณ"

ตามคำแนะนำของอาจูก้า เจมส์เข้าใกล้อนุสาวรีย์ ขณะที่ถือกล่อง [Evil Pieces] ไว้ในมือซ้าย เขาวางมือขวาลงบนอนุสาวรีย์

เมื่อฝ่ามือของเขาสัมผัสกับอนุสาวรีย์ แสงสีเทาเข้มก็ห่อหุ้มเจมส์เริ่มจากมือขวาของเขา หลังจากห่อหุ้มร่างกายของเขาทั้งหมดแล้ว แสงก็กลืนกินกล่อง ซึ่งเปิดออก เมื่อแสงสัมผัสกับสีขาวบริสุทธิ์ Evil Pieces แสงที่ห่อหุ้ม เจมส์ และสีของ [Pieces] ก็เปลี่ยนเป็นสีชมพูโพลน หลังจากนั้นไม่นาน แสงก็ค่อยๆ จางหายไปในอนุสาวรีย์ นับเป็นการเกิดของ [ราชา] องค์ใหม่

โดยพร้อมเพรียงกัน ทุกคนแสดงความยินดีกับเจมส์ในความสำเร็จ และเจมส์ก็รับไว้โดยดี

หลังจากนั้น ทุกคนก็ได้รับเชิญไปที่ที่ดินของ อัลเวรัส เพื่อฉลองวันเกิดของ เจมส์