บทที่ 20: สรวงสวรรค์แห่งความทุกข์

เป็นเรื่องยากมากที่จะฝ่าฝูงชนที่กำลังหลบหนีกันจ้าละหวั่น หยางเซี่ยวเฉินเกือบล้มลงหลายครั้งตลอดระยะไม่กี่สิบเมตรที่ผ่านมา เขาเดินผ่านซากศพมีชีวิตที่กำลังไล่ตามฝูงชนอยู่หลายครั้ง กลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งจมูกและลำคอทำให้เขาทั้งสะอิดสะเอียดและงุนงง ในท้ายที่สุดเขาก็มาถึงจุดที่หมอในเสื้อคลุมสีขาวอยู่ได้สำเร็จ

“อย่าวิ่ง!” หยางเซี่ยวเฉินตะโกนบอกหมอ

หมอที่สวมรองเท้าเพียงข้างเดียวไม่สนใจเขาและพยายายวิ่งไปข้างหน้า

เมื่อเห็นหยางเซี่ยวเฉินขวางทางไป เขาจึงยกมือขึ้นผลักอย่างแรงจนหยางเซี่ยวเฉินเกือบจะล้มลง

“บอกว่าอย่าวิ่ง!” หยางเซี่ยวเฉินระเบิดเสียงจากปอดเต็มแรง

เขาดึงสติหมอด้วยการยิงปืนขึ้นฟ้าแล้วชี้ไปที่หน้าหมอ "คุณยังอยากมีชีวิตอยู่ไหม!"

"อยาก อยาก!" หมอพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับกำลังทุบกระเทียม

“งั้นก็อย่าหนีสิ เดินตามฉันมา” หยางเซี่ยวเฉินคว้าหมอและหันหลังหนี แต่เห็นฉากที่เขาหันไปเจอกลับทำให้เขาใจสั่น

พ่อของเขาหยางหยานก็พุ่งเข้าไปในฝูงชนเช่นกันเมื่อหยางเซี่ยวเฉินหันกลับมา

เขาบังเอิญเห็นหยางหยานถูกผู้รอดชีวิตสองสามคนกระแทกกับพื้นและเหยียบซ้ำแต่หยางหยานไม่แสดงความเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย

เขาโบกมือและตะโกนอย่างสิ้นหวัง "ขวา! ทางขวา!"

ขวา? หยางเซี่ยวเฉินหันไปมองทางขวามันว่างเปล่า

"ขวา!"

ทางขวาของหยางหยานคือทางซ้ายของหยางเซี่ยวเฉิน

หยางเซี่ยวเฉินหันศีรษะของเขาไปมองด้วยความสยดสยอง ซากศพที่มีชีวิตปกคลุมไปด้วยเศษเนื้อชิ้นเล็ก ๆ และมีบางชิ้นที่ติดอยู่ในปากพุ่งตรงเข้ามาหาเขา ใบหน้าที่น่ารังเกียจของมันขยายเข้ามาในการมองเห็นอย่างรวดเร็ว

หยูเชียนที่อยู่ห่างออกไปพร้อมสำหรับการช่วยเหลือ ด้วยความสามารถของหยูเชียนการฆ่าซากศพที่มีชีวิตด้วยการยิงไปที่ศีรษะในระยะนี้ไม่ใช่เรื่องยากแต่หยางเซี่ยวเฉินไม่รู้เรื่องนี้

ทุกคนถูกสร้างขึ้นมาจากประสบการณ์ของตนเอง ยกเว้นการฆาตกรรมที่วางแผนไว้แต่ไม่สามารถแก้แค้นได้ก่อนหน้านี้

ประสบการณ์ของหยางเซี่ยวเฉินนั้นธรรมดามาก เขาไม่เคยเห็นดินปืน ศพหรือแม้แต่เลือด เป็นที่แน่นอนว่าเขาจะลังเลในช่วงแรก

แม้ว่าเขาจะยิงและสังหารมือปืนไปแล้วสี่คนภายใต้การบังคับของหยูเชียนแต่มันก็เป็นการตายของคนอื่น และเขาก็อยู่ในสถานะที่ปลอดภัยอย่างแท้จริง เป็นคนธรรมดาที่มีสติเป็นปกติ

และคนธรรมดาจะสูญเสียความสงบและการตัดสินใจ เมื่อพวกเขาต้องเข้าไปในทุ่งสังหารที่โหดร้ายนี้ ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าความฉลาดอีกต่อไป มีเพียงแค่ความหวาดกลัวเท่านั้น

ในขณะนี้หยางเซี่ยวเฉินไม่รู้ว่าหยูเชียนแอบสังเกตและเตรียมที่จะลบมือปกป้องเขา เขารู้เพียงว่าเขากำลังจะถูกซอมบี้กิน

ฉันกำลังจะตาย?

หยางเซี่ยวเฉินกลัวความตายมาก เขาเชื่อว่าการอยู่รอดเป็นสัญชาตญาณดั้งเดิมของมนุษย์

ฉันไม่อยากตาย ฉันไม่อยากตาย!

ขยันเรียนตั้งแต่เด็ก นอนไม่ค่อยดึก ไม่ค่อยเล่นเกม อยากเป็นที่นิยมแต่ไม่ค่อยจะได้มีโอกาสให้แสดงตัวนัก

ฉันยังเด็กมากยังมีหนทางให้ไปอีกยาวไกล บางทีฉันอาจจะมีอนาคตที่ยอดเยี่ยมรออยู่ข้างหน้า

มีของอร่อยมากมายรอให้ฉันไปชิมอยู่มากมาย ทิวทัศน์มากมายรอให้ฉันไปสัมผัส ความฝันมากมายรอให้ฉันได้รับรู้...

เมื่อตายไป ความเจิดจรัสที่ใฝ่หา จินตนาการที่เฝ้าฝันหวังไว้ก็แตกสลายเหมือนฟองสบู่ ทุกสิ่งกลับคืนสู่ความมืดมิด...

ไม่ ฉันไม่สามารถตายได้

ฉันต้องการที่จะอยู่รอด!

ฉันต้องการที่จะมีชีวิตต่อไป!

“ฮุมมม” เหมือนมีเสียงแว่วเข้ามาในหูเบาๆ

อากาศรอบข้างเริ่มหนักขึ้นและแข็งตัวจนจับตัวกันเป็นก้อนเหมือนน้ำที่ค่อยๆไหลตัวเขาไป

การไหลของเวลาช้าลง การรับรู้ของพื้นที่ถูกขยายและหยางเซี่ยวเฉินรู้สึกว่าสติสัมปชัญญะของเขากำลังเบาเหมือนไม่มีน้ำหนัก

นี่มัน…?

ดวงตาของหยางเซี่ยวเฉินเบิกกว้าง กลิ่นเหม็นของปากซอมบี้กำลังใกล้เข้ามาอย่างช้าๆ ช้ากว่าปกติมาก

ทุกอย่างเหมือนกับภาพยนตร์ที่กำลังโคลสอัพทุกอย่างแบบสโลว์โมชั่น ช้ามากจนดูเหมือนว่าคุณสามารถหลบกระสุนได้อย่างง่ายดายด้วยการเอียงศีรษะเล็กน้อย

แต่ฉันขยับตัวไม่ได้

เห็นได้ชัดว่าสามารถหลบได้อย่างง่ายดาย แต่เขาไม่สามารถขยับตัวได้ ร่างกายไม่เชื่อฟังคำสั่งราวกับถูกล่ามโซ่ไว้จนไม่สามารถขยับเขยื้อนได้แม้แต่นิดเดียว

ฉันทำได้เพียงเฝ้าดูการกัดลงมาของปากนั้น และปล่อยให้ตัวเองเจ็บปวดเจียนตายจากการถูกฟันฉีกกระชากผิวหนังและกล้ามเนื้องั้นหรือ?

เรื่องตลกอะไรวะ!

ขยับสิ ขยับ ขยับสิโว้ย!

จิตสำนึกของหยางเซี่ยวเฉินพยายามอย่างยิ่งที่จะทำลายโซ่ตรวน แต่การต่อสู้ครั้งนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกแทงด้วยเข็มยาวนับพันเล่มเหมือนถูกมดและแมลงนับพันตัวรุมกัดไปทั่วร่าง “ขยับเซ่ หลบมัน”

เวลาไม่หยุดนิ่ง อวกาศไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ซอมบี้ยังคงเข้าใกล้อย่างช้าๆ แต่ระยะทางกลับค่อยๆลดลง

หยางเซี่ยวเฉินยังไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ และความเจ็บปวดที่ไม่อาจจินตนาการได้ก็เริ่มทำลายประสาทของเขา

เจตจำนงของหยางเซี่ยวเฉินเริ่มพร่ามัวและกำลังจะยอมแพ้

ฉัน... ฉันจะตายแล้วใช่ไหม?

ตายแล้วจะรู้สึกยังไงนะ?

ความตายคืออะไร? หยางเซี่ยวเฉินไม่เคยคิดเกี่ยวกับปัญหานี้ เขาเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่สงบสุข จนกระทั่งหยูเชียนเพื่อนของเขาเสียชีวิตโดยอุบัติเหตุ เขาจึงรู้สึกถึงน้ำหนักของชีวิต

เขาไม่ได้แสดงอารมณ์ว่า "ชีวิตช่างเปราะบางจริงๆ ไม่มีใครรู้ว่าความตายจะมาถึงเมื่อไหร่ "เขาเริ่มกลัวความตายและทะนุถนอมชีวิต

ใครจะรู้ว่าความตายจะมาหาเขาได้รวดเร็วขนาดนี้

หลังความตายจะมีอะไรรอยู่นะ?

ไม่เห็น ไม่ได้ยิน ไม่รู้สึกอะไร? กลายเป็นขี้เถ้าสีดำกำมือหนึ่งบนเปลวไฟอุณหภูมิสูงของเมรุเผาศพ หรือกลายเป็นก้อนเนื้อที่ถูกย่อยสลายในท้องของซอมบี้?

จากนี้ไปฉันจะสามารถพิสูจน์การมีอยู่ของหยางเซี่ยวเฉินได้จากหยดน้ำตาของพ่อแม่ ในบทสนทนาของญาติๆ และในเอกสารที่สูญเสียความสำคัญและกลายเป็นเศษขยะหลังจากตาย?

น่าเสียดายที่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย ...

ภาพตรงหน้าค่อยๆ มืดลง แต่ภาพอีกภาพหนึ่งก็กลับปรากฏขึ้น:

ในตลาดผักที่ผู้คนส่งเสียงดังหยางเซี่ยวเฉินวัยแปดขวบโบกปืนของเล่นในมือแล้วตะโกนว่า "จับหัวขโมย!"

จากนั้นก็ถือปืนของเล่นวิ่งไปข้างหน้าอย่างมีความสุข เขาวิ่งตามหัวขโมยที่รีบวิ่งหนีก่อนที่จะโยนของที่ขโมยมาทิ้งไป

ขาสั้นเกินไปที่จะตามทัน

แม่ของเขาหยุดอย่างรวดเร็วแล้วตำหนิเขาด้วยความตื่นตระหนก: "ลูกจะตะโกนทำไม!"

“ผมจะจับหัวขโมย!” หยางเซี่ยวเฉินถือปืนของเล่นด้วยท่าทางกล้าหาญ

แม่ของเขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ: "ทำไมลูกถึงชอบที่จะเป็นฮีโร่นัก! พวกคนเลวจะเอาเปรียบลูก!"

“ผมไม่กลัว!” หยางเซี่ยวเฉินตบหน้าอกด้วยมือซ้ายชายร่างเล็กยิ้มอย่างใจกว้าง

"คนเลวจะฆ่าลูก! วีรบุรุษไม่มีจุดจบที่ดี!" แม่ตบหัวเขา "อย่าทำตัวสิ้นคิดอีกในอนาคต ลูกเข้าใจที่แม่พูดไหม!"

หยางเซี่ยวเฉินลดศีรษะลงและพูดกับตัวเองว่า: วีรบุรุษไม่กลัวความตาย

…………

ถ้าฉันรู้เร็วกว่านี้ฉันคงไม่ทำตัวเป็นฮีโร่ ฉันควรมองหาคนที่พลังตื่นขึ้นมาก่อนแล้วค่อยดูว่าควรช่วยหมอคนไหน?

หากฉันไม่ต้องจัดตั้งทีมเพื่อช่วยโลกและกลายเป็นฮีโร่ ฉันคงจะหลบอยู่ในห้องใต้ดินของคาสิโนอย่างปลอดภัยและไม่ต้องพาตัวเองมาตายที่นี่

น้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

ฉันไม่อยากตาย ฉันไม่อยากฮีโร่อีกต่อไปแล้ว ฉันไม่อยากตาย!

ได้โปรดอย่าปล่อยให้ฉันตายแบบนี้!

หยางเซี่ยวเฉินกัดฟันแทบหัก ดวงตาของเขามืดลงจากความเจ็บปวดที่มากเสียจนตับไตและลำไส้ของเขาแทบจะแตกสลาย

เมื่อสติของเขาพร่ามัว เขากลับมามองเห็นได้อีกครั้งด้วยความงุนงง แม่น้ำที่อยู่ไกลออกไปกลายเป็นซากปรักหักพัง ท้องฟ้ามืดมิด แผ่นดินแตกสลาย ลมหายใจแห่งความตายและความสิ้นหวังแผ่ซ่านไปทั่วสวรรค์และโลก ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดเหลืออยู่ ไม่มีแม้แต่เสียงใดๆให้ได้ยิน มีแต่ความอ้างว้างชั่วนิรันดร์กาล

นี่คือโลกหลังความตาย? ความมืดมิดและความเดียวดายชั่วนิรันดร์

"แครก.."

  

เหมือนมีอะไรบางอย่างในร่างกายแตกออก

ในชั่วพริบตาต่อมาร่างของหยางเซี่ยวเฉินก็ลอยขึ้นไปในอากาศ

หยางเซี่ยวเฉินตื่น!