บทที่ 6: ทำไมฉันถึงต้องไปทำงานเมื่อฉันมีเงิน?

บทที่ 6: ทำไมฉันถึงต้องไปทำงานเมื่อฉันมีเงิน?

ซุนหยวน ทองรีไซเคิล

ไม่ไกลจากย่านที่อยู่อาศัยของ โจวเฉียง ป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นเหนือร้านค้า

โจวเฉียง สวมหน้ากากยืนอยู่ที่ประตู พยายามทำตัวให้เป็นธรรมชาติก่อนจะเดินเข้าไป

ร้านทองเงียบสงัด มีเพียงเจ้านายอ้วนๆ นั่งพิงเคาน์เตอร์ดูวิดีโอบนโทรศัพท์

เมื่อเห็น โจวเฉียง เข้ามา อีกฝ่ายก็แสดงรอยยิ้มอย่างมืออาชีพ

“น้องชาย กำลังจะซื้อหรือขายทอง”

เขาเห็น โจวเฉียง สวมหน้ากาก แต่ก็ไม่แปลกใจ สมัยนี้วัยรุ่นใส่หน้ากากเป็นเรื่องปกติ

คนหนุ่มสาวที่ไม่สำคัญบางคนคิดว่ามันเป็นแฟชั่น

นอกจากนี้ คนที่มาที่ร้านของเขามักจะมีความลับซ่อนอยู่เสมอ

โจวเฉียง ชำเลืองมองที่เคาน์เตอร์ซึ่งแสดงเครื่องประดับทอง มีไม่มากนัก และงานฝีมือก็ค่อนข้างหยาบ น่าจะใช้เพื่อจุดประสงค์ในการพรางตัว

"ขาย."

โจวเฉียง ประหยัดกับคำพูดของเขา

ดวงตาของเจ้านายสว่างขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาออกมาจากหลังเคาน์เตอร์และกระตือรือร้น: "ตามฉันเข้าไปข้างใน"

สิบนาทีต่อมา โจวเฉียง ก็จากไป

ในทางกลับกันเจ้านายก็ร่าเริงมาก

ปริมาณที่เขารีไซเคิลในวันนี้มีค่าเท่ากับหนึ่งเดือนในอดีต

กุญแจสำคัญคือราคา เขาทำกำไรได้มาก

... ...

โจวเฉียง ขี่จักรยานร่วมกันและเดินไปรอบ ๆ เมือง

ทุกครั้งที่เขาผ่านร้านทองเล็กๆ หรือโรงรับจำนำ เขาจะเข้าไปและรีบออกไป

จนกระทั่งถึงตอนเย็นในที่สุด โจวเฉียง ก็ขายทองคำที่เขาได้รับระหว่างการเดินทางสู่วันโลกาวินาศ

"2.05 ล้าน"

เมื่อมองไปที่ยอดเงินในบัญชีธนาคารของเขา โจวเฉียงเผยรอยยิ้ม

มันเป็นอย่างที่เขาจินตนาการไว้

ร้านรีไซเคิลทองแบบไม่เป็นทางการเหล่านี้ลดราคาลงอย่างมาก และราคาซื้อขายทองคำของ โจวเฉียง เฉลี่ยอยู่ที่ 280 หยวนต่อกรัมเท่านั้น

เมื่อเทียบกับราคาทองคำปัจจุบันที่ 375 หยวนต่อกรัม ช่องว่างนั้นใหญ่มาก

โจวเฉียง เป็นเพียงคนธรรมดา เขาไม่มีช่องทางพิเศษและไม่มีอำนาจต่อรอง

ในหลายกรณี โจวเฉียง อยู่ในตำแหน่งที่อ่อนแอกว่า

คนอื่นอาจพอใจและยอมอยู่ในปัญหานี้

แต่ โจวเฉียง ไม่ยอม

มีทองคำมากมายในโลกหายนะและจำนวนนี้เป็นเพียงหยดในมหาสมุทร

วิธีการขายราคาถูกนี้เพื่อประโยชน์ในการได้รับเงินทุนโดยเร็วที่สุด

เมื่อเทียบกับการพัฒนาของวันโลกาวินาศในภายหลัง การสูญเสียเล็กน้อยนี้มีค่าเท่าใด

ด้วยระบบการผลิตซอมบี้ เป้าหมายเริ่มต้นคือการหาวิธีผลิตซอมบี้จำนวนมากขึ้นเพื่อใช้งานเองอย่างรวดเร็ว

เมื่อถึงตอนนั้น ปล่อยให้ซอมบี้โจมตีทั้งเมือง และเงินจะเป็นเพียงตัวเลข

นอกจากนี้วิธีนี้จะใช้ในระยะแรกเท่านั้น เมื่อ โจวเฉียง มีเงินในมือมากขึ้น ก็จะมีพื้นที่มากขึ้นสำหรับการดำเนินการ

ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกังวลกับการสูญเสียนี้

"เฉียงจื่อ ฉันมาแล้ว"

ในโทรศัพท์ หลี่หยิง ส่งข้อความ

“หลี่หยิง ฉันกำลังไป”

โจวเฉียง ตอบแล้วขี่จักรยานไปยังสถานที่เก่าๆ ที่เขาและ หลี่หยิง มักจะไปเที่ยวกันบ่อยๆ ซึ่งเป็นแผงขายอาหารขนาดใหญ่ที่มีรสชาติดี

สิบนาทีต่อมา โจวเฉียงก็มาถึง

"เฉียงจื่อ ตรงนี้"

เมื่อ หลี่หยิง เห็น โจวเฉียง เขาก็ยืนขึ้นและโบกมือ

โจวเฉียง จอดรถจักรยาน เดินไปนั่งลงอย่างไม่เกรงใจ หยิบไม้เสียบที่สั่งไว้แล้วมากิน

หลี่หยิง เทเบียร์หนึ่งแก้วให้ โจวเฉียง แล้วถามว่า "เฉียงจื่อ ปัญหาได้รับการแก้ไขแล้วหรือ"

โจวเฉียง พยักหน้าและหัวเราะ "ที่จริง พ่อแม่ของฉันหลอกให้ฉันกลับไปนัดบอด"

เขาไม่สามารถบอกใครเกี่ยวกับระบบการผลิตซอมบี้ได้

ข้อแก้ตัวนัดบอดนั้นสมบูรณ์แบบจริงๆ

ในวัยของเขา ถึงเวลาแล้วที่จะต้องพิจารณาเรื่องดังกล่าว

เมื่อ หลี่หยิง ได้ยินว่าพ่อแม่ของเขาหลอก โจวเฉียง ไปนัดบอด เขาก็หัวเราะออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พยายามกลั้นหัวเราะและถามว่า "เป็นอย่างไรบ้าง?

"ตลกอะไรนักหนา ไม่มีรถ ไม่มีบ้าน ไม่มีเงินออม เป็นคนไม่มีอะไรเลย มันจะไปได้ยังไง" โจวเฉียง แสดงรอยยิ้มที่ขมขื่น

หัวข้อนี้หนักสำหรับคนส่วนใหญ่

หลี่หยิง ตบไหล่ของ โจวเฉียง และยกแก้วขึ้น "อย่าพูดอะไร ดื่ม!"

หลังจากชนแก้วทั้งสองแก้วแล้ว หลี่หยิง ก็พูดว่า "ทำงานหนักหน่อยนะเพื่อน ฉันคิดว่า ลู่เหยา ยังมีความประทับใจในตัวนาย บางทีนายสองคนอาจจะลงเอยด้วยกัน"

เมื่อนึกถึงลู่เหยา โจวเฉียงก็เผยรอยยิ้มจางๆ

เธอเป็นผู้หญิงที่ทำให้เขารู้สึกดี

แต่เมื่อเป็นเรื่องของโชคชะตาใครจะบอกได้?

"หลี่หยิง ฉันอาจจะลาออกจากงาน"

โจวเฉียง คิดเรื่องนี้อย่างชัดเจน ด้วยระบบการผลิตซอมบี้ เขาอยู่นอกเหนือขอบเขตของคนธรรมดาไปแล้ว

ทำงานต่อไปก็ไม่มีความหมาย

ระบบการผลิตซอมบี้มีข้อจำกัดด้านเวลา ซึ่งอยู่นอกเหนือการควบคุมของเขา เมื่อถึงเวลาเขาจะถูกเทเลพอร์ต

เขาคงขอลางานเมื่อถึงเวลาไม่ได้ใช่ไหม?

การลาออกคือทางออกที่ดีที่สุด

หลี่หยิง รู้สึกประหลาดใจ "เฉียงจื่อ ทำไมนายถึงต้องการลาออกในเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดี"

โจวเฉียง ยิ้มจาง ๆ มองไปที่ถนนที่จอแจหลังพลบค่ำ ด้วยแสงไฟสว่างไสวและการจราจรที่คับคั่ง แต่สำหรับคนธรรมดาในเมืองนี้ ทั้งหมดนี้ถูกกำหนดไว้แล้วว่าจะไม่เกี่ยวข้องกับเขา

"ฉันต้องการใช้ประโยชน์จากช่วงอายุยังน้อยและสร้างความก้าวหน้า"

เขาชี้ไปที่ถนนและพูดกับ หลี่หยิง ว่า "ถ้าเรายังคงพอใจกับสภาพที่เป็นอยู่ เราจะสามารถซื้อบ้านและรถได้เมื่อไหร่ เราอาจไม่มีบ้านเป็นของตนเองในเมืองนี้เลยตลอดชีวิตของเรา"

"ฉันไม่อยากยอมแพ้ต่อโชคชะตา"

“ฉันไม่อยากรอจนแก่แล้วแอบกลับบ้านเกิด เผชิญโลกสีเหลืองและท้องฟ้า”

นี่เป็นข้อแก้ตัวของ โจวเฉียง ในการลาออก แต่มันก็เป็นการต่อสู้ภายในใจของเขาในอดีตเช่นกัน ที่ผ่านมาเขารู้สึกหมดหนทาง

ตอนนี้เขามีทางเลือกแล้ว โจวเฉียง ต้องการที่จะต่อสู้โดยธรรมชาติ

ด้วยโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าวันโลกาวินาศจะอันตรายแค่ไหน โจวเฉียงก็จะไม่มีวันกลัว

หลี่หยิง เงียบเป็นเวลานาน

ในที่สุด เขาก็กอดไหล่ของ โจวเฉียง ยกแก้วไวน์ขึ้น และพูดว่า "ฉันจะไม่พูดอะไรอีกแล้ว พี่ชาย ฉันสนับสนุนความคิดของคุณ"

ทั้งสองดื่มกันจนถึง สี่ทุ่มก่อนจะจากไปด้วยเสียงอันแผ่วเบา

โจวเฉียง หยิบโทรศัพท์ออกมาและโอนเงิน 20,000 หยวนให้น้องสาวของเขา

เขาไม่ต้องการให้มากกว่านี้ เพราะมันต้องใช้ความพยายามมากขึ้นในการหาข้อแก้ตัว

ทันทีที่โอนเงิน ข้อความของ โจวหนิงน้องสาวของเขาก็มาถึง "พี่ชาย ทำไมมันเยอะจัง"

โจวเฉียง หัวเราะและตอบว่า "พี่เซ็นสัญญาฉบับใหญ่ และโบนัสคือ 50,000 หยวน ยิ่งกว่านั้น หัวหน้างานยังยื่นขอขึ้นเงินเดือนของฉัน เอาง่ายๆ ซื้อโทรศัพท์ใหม่และกินอะไรก็ได้ที่เธอต้องการโดยไม่รู้สึกผิด "

หลังจากเกลี้ยกล่อมและหลอกลวง ในที่สุดเขาก็โน้มน้าวให้ โจวหนิง ยอมรับเงิน 20,000 หยวนด้วยความสบายใจ

เมื่อกลับมาที่บ้านเช่า โจวเฉียง ไม่ได้เข้านอนทันทีหลังจากอาบน้ำ เขานอนอยู่บนเตียงแทน พลางครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป

ยังมีเวลาอีกสองวันครึ่งจนกว่าจะถึงการเทเลพอร์ตครั้งต่อไป

ดูเหมือนมีเวลาเหลือเฟือ แต่เมื่อเขาคิดอย่างรอบคอบ เวลาก็เร่งรีบ และมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำ

การลาออกเป็นเรื่องง่าย

ตราบใดที่เขาไม่ต้องการเงินเดือน ข้อความเดียวก็สามารถแก้ปัญหาได้

แต่ โจวเฉียง กำลังคิดมากกว่านั้น ประสบการณ์สามวันที่ผ่านมาทำให้เขาตระหนักถึงอันตรายของวันโลกาวินาศ

การโจมตีและการป้องกันของซอมบี้ธรรมดานั้นอ่อนแอเกินไป

พวกเขาอาจจะแอบเข้าไปแทงซอมบี้ซักตัวจากด้านหลังได้ แต่ถ้าพวกเขาเจอซอมบี้กลายพันธุ์ที่มีการกลายพันธุ์ทางพันธุกรรม พวกเขาจะถูกฆ่าทันที

"ดังนั้น ขั้นตอนแรกคือการหาวิธีติดอาวุธซอมบี้?"

โจวเฉียง แตะคางของเขาและคิด

ตัวอย่างเช่น สร้างโล่และชุดเกราะสำหรับซอมบี้ และติดตั้งอาวุธที่เหมาะสมกว่าให้กับพวกมัน

ซอมบี้ในชุดเกราะโลหะผสมย่อมมีพลังมากขึ้นในหมู่ฝูงซอมบี้ จริงไหม?