บทที่ 5 ตำรวจน้อย

โทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ที่ซื้อมานั้นมีแอปพลิเคชั่นติดมาด้วยสองสามอย่าง หลินชิงอิ่นลองเล่นแล้วรู้สึกว่ามันน่าสนุกมาก เธอรื้อฟื้นความจำเกี่ยวกับกฎการสะกดคำด้วยพินอิน ค่อยๆ คลำหาจนในที่สุดก็พิมพ์เป็นตัวอักษรจีนออกมาได้ เธอส่งข้อความเฉินเหลียวแรกให้หวังเผิง: เจ้านั่นอ่านหนังสือเล่มนั้นให้จบซะก่อน

หวังเผิงที่กำลังนอนอยู่บนเตียงเปิดแอร์เล่นโทรศัพท์มือถือ พอเห็นข้อความนี้มือก็สั่น จนโทรศัพท์ยี่ห้อดังรุ่นพลัสหลุดจากมือร่วงลงมาทับหน้าอ้วนๆ ของเขาพอดี หวังเผิงกุมจมูกร้องไห้จ้าพลางลุกขึ้นนั่ง ตอบกลับด้วยอีโมจิหมดหวัง ถ้าเขามีสมองขนาดนี้ตั้งแต่หลายปีก่อน ป่านนี้คงสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้นานแล้ว!

หลินชิงอิ่นมองอีโมจิสดใสและน่าสนใจที่หวังเผิงส่งมา อดยิ้มมุมปากไม่ได้ ถึงแม้โลกมนุษย์ในตอนนี้จะมีชี่น้อย การบำเพ็ญเพียรจะยากลำบาก แต่ผู้คนกลับฉลาดมาก สิ่งประดิษฐ์พวกนี้ล้วนน่าสนใจ อืม อาหารบางอย่างก็อร่อยมากด้วย!

เสียงกุญแจไขประตูดังมาจากด้านนอก หลินชิงอิ่นรีบยัดโทรศัพท์ใต้หมอน เปิดประตูห้องเรียกหญิงที่ถือถุงผักเข้ามาว่าแม่

พ่อแม่ในชาตินี้ของเธอมีใบหน้าคล้ายกับพ่อแม่เมื่อชาติก่อนอย่างมาก ถึงแม้หลินชิงอิ่นจะคำนวณไม่ได้ว่าเธอกับเจ้าของร่างเดิมมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่ แต่ต้องยอมรับว่าการที่มีพ่อแม่หน้าตาคล้ายกันทำให้เธอเข้ากับครอบครัวนี้ได้เร็วขึ้น อย่างน้อยการเรียกคำว่า "พ่อ" "แม่" ก็ไม่ได้รู้สึกกดดันอะไร

แม่ของหลินชิงอิ่นเห็นลูกสาวเดินออกมาทัก ก็อดแสดงสีหน้ายินดีไม่ได้ นับตั้งแต่หลินชิงอิ่นกระโดดน้ำ เธอก็ใช้เวลาส่วนใหญ่หลบอยู่ในห้อง ส่วนพ่อแม่ของเธอก็ทำงานยุ่ง ครอบครัวสามคนแทบไม่ได้เจอหน้ากัน แค่อยากจะนั่งคุยกันให้ดีก็ยังไม่มีเวลา

วางผักที่ถืออยู่ลงในครัว แม่ของหลินชิงอิ่นหยิบแตงโมครึ่งลูกออกมาด้วยความระมัดระวัง หั่นเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วยกมาวางตรงหน้าหลินชิงอิ่น "วันนี้แม่เลิกงานเร็ว ไปตลาดซื้อผักกลับมาหลายอย่าง ตอนเย็นจะทำอะไรอร่อยๆ ให้ลูกกิน"

หลินชิงอิ่นนึกถึงรสชาติผักต้มน้ำที่กินอยู่เป็นประจำ ก็ไม่ได้หวังอะไรมากกับฝีมือการทำอาหารของแม่ เธอเคยคิดว่าข้าวเป็นอาหารที่ไม่อร่อยเลย จนกระทั่งวันนี้ตอนเที่ยงได้กินอาหารอร่อยๆ เข้าไป เธอถึงได้เข้าใจว่าข้าวไม่ได้ผิดอะไรหรอก แต่เป็นฝีมือทำอาหารของแม่ต่างหากที่แย่เกินไป

เห็นหลินชิงอิ่นนั่งเหม่ออยู่บนโซฟา แม่ของเธอก็เร่งเร้าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "กินแตงโมสิลูก ตอนที่แม่ซื้อ โดนเลือกมาจากตู้แช่โดยเฉพาะเลย ยังมีความเย็นอยู่เลย"

ชาติก่อน ผลไม้ที่ไม่มีชี่แบบนี้ไม่มีทางได้มาวางอยู่ตรงหน้าหลินชิงอิ่นแน่ ส่วนในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ในช่วงหลายปีมานี้ก็ไม่ค่อยได้กินแตงโมเท่าไหร่ ด้วยสถานะทางเศรษฐกิจของครอบครัวเธอ แค่เลี้ยงดูครอบครัวสามคนให้อิ่มหนำสำราญก็ถือว่าไม่เลวแล้ว ส่วนผลไม้พวกนี้ถือเป็นของฟุ่มเฟือยไปแล้ว

หลินชิงอิ่นกัดแตงโมคำหนึ่ง หวานฉ่ำ รสชาติถือว่าไม่เลวเลย เธอกินไปสามชิ้นก็ยังรู้สึกไม่พอ จึงเช็ดมือแล้วหันไปมองแม่ "หนี้ที่บ้านใช้หมดแล้วเหรอ"

แม่ของหลินชิงอิ่นชะงักมือที่กำลังล้างผัก เธอเงยหน้ามองลูกสาวที่นั่งอยู่บนโซฟาตาต่อตา คิดอยู่ครู่หนึ่งก็วางผักในมือ เดินมานั่งบนเก้าอี้ตัวเล็กตรงข้ามหลินชิงอิ่น

"ชิงอิ่น พ่อกับแม่ขอโทษลูกจริงๆ นะ" แม่ของหลินชิงอิ่นมองลูกสาวที่สวมเสื้อผ้าเก่าๆ ด้วยสีหน้าละอายใจ ตาแดงขึ้นมาเล็กน้อย "ถ้าไม่ใช่เพราะต้องใช้หนี้ให้ครอบครัว ลูกน่าจะได้เรียนที่โรงเรียนมัธยมใช้ไหม แทนที่จะมาโดนกลั่นแกล้งอยู่ที่โรงเรียนแบบนี้"

น้ำเสียงของแม่สั่นเครือ แต่เหมือนกลัวจะกระทบกระเทือนหลินชิงอิ่น เธอจึงพยายามกลั้นอารมณ์ของตัวเอง ฝืนยิ้มออกมา "ปีแรกสอบไม่ดีไม่เป็นไร ยังมีเวลาอีกสองปีก่อนจะถึงการสอบเข้ามหาวิทยาลัยนะ พื้นฐานลูกดีมาก ขอแค่ตั้งใจเรียน ก็ต้องสามารถตามทันได้แน่ ชิงอิ่น สัญญากับแม่นะ อย่าปล่อยให้ตัวเองยอมแพ้แบบนี้ ลองดูอีกสักครั้งได้ไหมลูก"

หลินชิงอิ่นงงเล็กน้อย "ยังต้องไปโรงเรียนอีกเหรอ" เธอทบทวนความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม เหมือนก่อนจะฆ่าตัวตาย เคยพูดไว้ว่าไม่อยากเรียนหนังสืออีกแล้ว แสดงว่ามันไม่ได้นับเหรอเนี่ย

"ลูกไม่ต้องเครียดนะ!" แม่ของหลินชิงอิ่นรีบพูดทันที "เปิดเทอมแม่จะไปคุยกับอาจารย์ของลูกเรื่องที่ลูกโดนกลั่นแกล้งในโรงเรียน แม่คิดว่าพวกเขาคงไม่ยืนดูเฉยๆ หรอก แม่ไม่อยากเห็นลูกยอมแพ้ตัวเองแบบนี้จริงๆ..." แม่ของหลินชิงอิ่นอดร้องไห้ออกมาไม่ได้ "แค่คิดว่าลูกต้องทำลายฝันเรื่องเรียนมหาวิทยาลัยเพื่อครอบครัวนี้ แม่ก็อยากจะตายชดใช้ให้ลูกแล้ว พ่อกับแม่ขอโทษลูกจริงๆ นะ!"

หลินชิงอิ่นมองแผ่นหลังงอของแม่ ลองยกมือขึ้นลูบเบาๆ "แม่คะ ฉันเข้าใจแล้ว"

ในเมื่อความฝันของเจ้าของร่างเดิมคือการสอบเข้ามหาวิทยาลัยดีๆ งั้นก็ช่วยทำให้ความฝันของเธอเป็นจริงแทนตัวก็แล้วกัน

แม่ของหลินชิงอิ่นร้องไห้ไปพักใหญ่ ดูผ่อนคลายกว่าเดิมมาก เธอไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ เมื่อกลับออกมาจึงยิ้มให้หลินชิงอิ่นทั้งที่ตาแดงก่ำ "วันนี้พ่อแม่ใช้หนี้ก้อนสุดท้ายหมดแล้ว จากนี้ไปพ่อกับแม่จะมีเวลาให้ลูกมากขึ้น ถ้าลูกโดนรังแกอีก ก็ต้องบอกเรานะ พวกเราอาจจะไม่มีเงินไม่มีอิทธิพล แต่พวกเรามีเหตุผล พวกเราไม่กลัวพวกนั้นหรอก"

หลินชิงอิ่นยิ้มบางๆ "แม่สบายใจได้ ต่อไปนี้หนูจะไม่ยอมให้ใครมารังแกอีกแล้ว"

——

ครอบครัวหลินในเมืองนี้ถือเป็นครอบครัวยากจน พ่อและแม่ของชิงอิ่นมีการศึกษาไม่สูง ทำได้แต่งานหนักที่สุดแต่ได้ค่าจ้างต่ำสุด โชคดีที่เจ้าของร่างเดิมเข้าใจในความลำบากของพ่อแม่ เรียนหนังสือขยัน ตอนมัธยมต้นเคยรักษาอันดับท็อปทรีของชั้นปีมาโดยตลอด แม้กระทั่งในการสอบเข้ามัธยมปลาย เธอยังทำผลงานเกินความคาดหมาย สอบได้ที่หนึ่งของทั้งเมือง

ด้วยคะแนนนี้ก็สามารถเข้าเรียนโรงเรียนมัธยมปลายที่ดีที่สุดในเมืองได้แล้ว แต่วันที่สองหลังจากประกาศผลสอบ อาจารย์แนะแนวจากโรงเรียนมัธยมตงฟางกั๋วจี่ก็มาที่บ้านของหลินชิงอิ่น หากหลินชิงอิ่นตกลงจะไปเรียนที่โรงเรียนมัธยมตงฟาง ไม่เพียงแต่จะได้รับการยกเว้นค่าเล่าเรียนและค่าใช้จ่ายต่างๆ ตลอดสามปี แต่ยังจะได้รับเงินทุนการศึกษาอีกหนึ่งแสนหยวน

เมื่อหลินชิงอิ่นได้ยินว่ามีเงินทุนหนึ่งแสนหยวน ก็ตอบตกลงในทันที เธอบอกว่าจะเอาเงินก้อนนี้ไปใช้หนี้ให้ครอบครัว

สามปีก่อน พ่อของหลินชิงอิ่นเอาเงินเก็บทั้งหมดไปลงทุนกับเพื่อนเพื่อปรับปรุงชีวิตความเป็นอยู่ให้ดีขึ้น แต่เขาเป็นคนซื่อบื้อ ทำการค้าไม่เป็นเลย ยังไม่ทันถึงปี หุ้นส่วนก็ยักยอกเงินหนีไปแล้ว พ่อของชิงอิ่นไม่เพียงแต่ล้มเหลวในการทำธุรกิจ แต่ยังเป็นหนี้อีกหนึ่งแสนห้าหมื่นหยวน ตลอดหลายปีมานี้ พ่อแม่ของหลินชิงอิ่นต้องทำงานหนักเป็นสองเท่าเพื่อใช้หนี้ หากได้เงินทุนการศึกษาหนึ่งแสนหยวนนี้มา หนี้ของครอบครัวก็จะใช้หมดไวขึ้น

ส่วนในด้านการเรียน เจ้าของร่างเดิมไม่เคยกังวลเลย เธอรู้ว่าคุณภาพการสอนของอาจารย์ในโรงเรียนมัธยมตงฟางก็ยังพอใช้ได้ แต่เป็นเพราะนักเรียนยากที่จะควบคุม ผลการเรียนเลยไม่ค่อยดี ตราบใดที่ตัวเธอตั้งใจเรียน ไม่ไปสุงสิงกับนักเรียนพวกนั้นมากนัก ก็จะไม่ได้รับผลกระทบ

แต่สิ่งที่เจ้าของร่างเดิมคาดไม่ถึงคือ พอเธอเข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมตงฟางแล้ว ถึงได้ตระหนักจริงๆ ถึงความหมายของคำว่าอสูร ในฐานะคนที่ครูชอบเอามาพูดถึงบ่อยๆ ว่าเป็นแชมป์การสอบเข้าระดับเมือง เธอผู้มาจากครอบครัวยากจนก็ต้องโดนเพื่อนร่วมชั้นเรียนรังแกไล่ที่ การโดนจับสาดสีเต็มโต๊ะ โดนวางเข็มหมุดบนเก้าอี้ โดนแกล้งเอาน้ำวางไว้บนประตูครึ่งเปิด กลายเป็นเรื่องปกติที่ต้องเจอ สิ่งที่เจ้าของร่างเดิมทนไม่ได้ที่สุดคือ พวกมันดูถูกพ่อแม่ของเธอที่ต้องทำงานหนัก ดูถูกครอบครัวที่ยากจนของเธอ ภายใต้บรรยากาศแบบนี้ เจ้าของร่างเดิมไม่มีทางตั้งใจเรียนได้เลย การสอบปลายปีครั้งแรก เธอสอบได้อันดับที่ 35 อันดับนี้ยิ่งทำให้เธอโดนเพื่อนร่วมชั้นเยาะเย้ยอย่างไร้ความปรานีเสียด้วย

เจ้าของร่างเดิมเป็นแค่เด็กนักเรียนอายุ 15-16 ต่อให้จะเข้าใจเรื่องมากมายแค่ไหน ก็ทนแรงกดดันนี้ไม่ไหว หลังจากได้ใบประกาศผลการสอบเธอไม่ได้กลับบ้าน แต่กระโดดลงแม่น้ำเสียวฟูที่ไม่ไกลจากสวนสาธารณะของเมือง

หลินชิงอิ่นก็ตื่นขึ้นมาในตอนนั้นเอง

จะว่าไปแล้ว ระหว่างเธอกับเจ้าของร่างเดิมมีเวรกรรมต่อกันจริงๆ สิ่งที่หลินชิงอิ่นทำได้คือช่วยดูแลพ่อแม่ของอีกฝ่ายให้ดี และทำตามความฝันที่จะเรียนมหาวิทยาลัยให้ได้

หลินชิงอิ่นกลับเข้าห้อง ค้นหนังสืออ่านฆ่าเวลา ความรู้พวกนี้แม้จะเก็บไว้ในสมองของเธอแล้ว แต่ดูเหมือนจะมีบางอย่างกีดขวางอยู่ เหมือนมองแล้วจำได้แต่ถ้าคิดลึกๆ ก็ไม่เข้าใจ หลินชิงอิ่นทบทวนระบบความรู้ที่เจ้าของร่างเดิมมีอยู่ ก็ยอมรับชะตากรรม หาหนังสือวิชาหลักสักสองสามวิชาออกมาดู

ไม่ต้องพูดอะไรมาก แค่อ่านหนังสือก็พอ!

——

หลังจากอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านได้สองวัน เช้าวันพฤหัสบดี หลินชิงอิ่นก้าวออกจากบ้านด้วยความรู้สึกกระปรี้กระเปร่า เธอยังคงรักอาชีพการดูดวงมากกว่าการเรียนอยู่ดี

หลินชิงอิ่นวิ่งเหยาะๆ มาถึงสวนสาธารณะ เธอมาที่เดิมที่เคยตั้งแผงครั้งที่แล้ว หยิบป้ายที่เต็มไปด้วยรอยพับของตัวเองออกมาตั้งไว้ข้างหน้า

เพิ่งนั่งลงไม่นาน ก็เห็นหวังเผิงถือของอะไรบางอย่างมองซ้ายแลขวาเดินมาจากที่ไกลๆ พอเขาเห็นหลินชิงอิ่น ตาก็ลุกวาว รีบกระโดดโลดเต้นวิ่งเข้ามาหา

"ผมรู้อยู่แล้วว่าท่านจะเอากระดาษแผ่นนี้มาอีก มันทำลายภาพลักษณ์ของอาจารย์ชัดๆ!" หวังเผิงพูดพลางคลี่ของในมือออก พูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น "นี่คืออักษรที่ผมให้อาจารย์วิชาพู่กันเขียนมาให้ ท่านอย่าดูถูกนะ แค่ไม่กี่ตัวอักษรนี้ผมก็เสียไปห้าพันหยวนแล้ว!"

หลินชิงอิ่นจ้องมองคำว่า "ดูดวง" "หนึ่งพันหยวนต่อไพ่ยิปซีหนึ่งชุด รับเงินสดเท่านั้น" บนม้วนกระดาษ รู้สึกเหมือนตัวเองเจอวิธีหาเงินที่ง่ายกว่าดูดวงเสียอีก ตัวหนังสือของเธอสวยกว่าพวกนี้เยอะ!

มองหน้าหวังเผิงที่ยิ้มย่องด้วยความภาคภูมิใจ หลินชิงอิ่นต้องกลั้นใจไว้ถึงไม่ยกมือตบเขาออกไป ไอ้เด็กเปลืองเงินนี่ ก็แค่พึ่งบุญบรรพบุรุษถึงมีชีวิตสุขสบาย ถ้าให้มันหาเงินเองคงอดตายไปนานแล้ว!

หลินชิงอิ่นนั่งขัดสมาธิบนพื้นหญ้าใต้ต้นโบราณ ส่วนหวังเผิงอ้วนเกินกว่าจะนั่งอย่างนั้น เลยต้องนั่งเหยียดขาไปทางด้านข้าง ดูอึดอัดมาก

"คุณท่องหนังสือไปถึงไหนแล้ว" หลินชิงอิ่นขยับก้อนหินเล็กๆ ข้างมือ รับรู้ได้ถึงอุณหภูมิอากาศที่เหมาะสม จึงเงยหน้ามองหวังเผิงแวบหนึ่ง "ท่องให้ฉันฟังหน่อย"

ใบหน้าของหวังเผิงแดงก่ำด้วยความอาย ครั้งนี้เขาตั้งใจขยันยิ่งกว่าตอนเรียนหนังสือเสียอีก แต่สมองนี่มันช่างไม่เฉียบคมเอาเสียเลย ต้องใช้เวลาถึงสองวันกว่าจะท่องจำได้ครึ่งหน้า

หวังเผิงเช็ดหน้าตัวเอง อึกอักๆ ท่องเนื้อหาในหนังสือ เพิ่งท่องได้สองประโยคก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง "โอ้ย!" ดังขึ้นข้างๆ หวังเผิงตกใจ พอได้สติก็เกือบจะร้องไห้ออกมา ประโยคข้างหลังนั่นมันว่ายังไงนะ

"เป็นเด็กผู้หญิงคนนี้แหละ!" ลุงลีผู้ใจดีร้องตะโกนเข้ามาอย่างตื่นเต้น "วันนั้นเป็นเธอคนนี้แหละที่ทำนายชะตาให้ตำรวจน้อย!"

###

วันนั้น หม่าหมิงอวี่ไปทำการส่องกล้องที่โรงพยาบาลโดยมีเพื่อนร่วมงานไปเป็นเพื่อน พอทำเสร็จแพทย์ก็ยื่นใบสั่งยามาให้ บอกว่าเก็บตัวอย่างจากกระเพาะอาหารไปตรวจชิ้นเนื้อ ให้ไปจ่ายค่าตรวจชิ้นเนื้อเพิ่ม หม่าหมิงอวี่พอได้ยินถึงตรงนี้ก็ใจหายวาบ สองวันต่อมาเมื่อได้ผลชิ้นเนื้อ เขาถูกเรียกตัวไว้ทำการตรวจอีกหลายอย่าง สุดท้ายแพทย์วินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารระยะเริ่มต้น ออกใบสั่งให้นอนโรงพยาบาลเลย

ป้าหลี่คิดเรื่องนี้อยู่ตลอด ทุกเช้าหลังเดินเล่นในสวนเสร็จ เธอจะแวะไปถามอาการของหม่าหมิงอวี่ที่สถานีตำรวจ พอรู้ว่าเขาถูกตรวจพบว่าเป็นมะเร็งกระเพาะต้องนอนโรงพยาบาล ป้าหลี่รีบกลับไปต้มซุปไก่แล้วรีบไปเยี่ยมเสี่ยวหม่า ตอนกลับยังไม่ลืมทะเลาะกับป้าจางอีกรอบ ว่าอีกฝ่ายเกือบทำให้อาการของหม่าหมิงอวี่แย่ลง

ป้าจางโมโหจนหน้าแดง รู้สึกว่าป้าหลี่พูดเหลวไหล ตำรวจหนุ่มที่ดูอายุน้อยแถมสุขภาพดีขนาดนั้นจะเป็นมะเร็งกระเพาะได้ไง ต้องสมรู้ร่วมคิดหลอกคนแน่ๆ กับนักดูดวงสาวนั่น

ใกล้จะมีเรื่องชกต่อยกันแล้ว คนจากสถานีตำรวจที่คอยสอดส่องก็ถูกเรียกตัวมาไกล่เกลี่ยอีกครั้ง โชคดีที่สถานีตำรวจคุ้นชินกับการจัดการเรื่องเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้มาหลายปีแล้ว พอเดินเข้ามาก็แยกทั้งสองคนออกอย่างชำนาญ

ป้าหลี่เห็นคนที่มาก็เป็นตำรวจจากสถานีตำรวจประจำสวน เธอคว้าแขนเขาเอาไว้แล้วตะโกนใส่ป้าจาง "คุณถามเขาสิ เสี่ยวหม่าเข้าโรงพยาบาลจริงไหม"

"เสี่ยวหม่า?" ตำรวจงงไปครู่ "หมายถึงหม่าหมิงอวี่เหรอ โอ้ ทุกท่านไม่ต้องเป็นห่วงนะ ตอนนี้ญาติของเขามาดูแลอยู่แล้ว สัปดาห์หน้าก็ผ่าตัดได้แล้ว คุณหมอบอกว่าดีที่ตรวจพบเร็ว แค่ตัดส่วนที่เป็นมะเร็งออกไปก็ไม่มีอะไรแล้ว โอกาสหายขาดมากกว่า 90% เลย"

ป้าหลี่มองไปรอบๆ เห็นฝูงชนที่มาดูเหตุการณ์ตาค้างปากหวอ จึงยกคางขึ้นใส่ป้าจางอย่างผยองใจ "เป็นยังไงบ้าง ฉันไม่ได้พูดผิดใช่ไหมล่ะ!"

ทันใดนั้นเอง ป้าหลี่ก็ถูกแวดล้อมด้วยคุณลุงคุณป้าที่ยืนอยู่รอบๆ พวกคนแก่พวกนี้จริงๆ แล้วก็เชื่อเรื่องแบบนี้อยู่บ้างในใจ แต่เพราะพวกหลอกลวงเยอะเกินไป คนมีฝีมือจริงๆ หายาก พวกเขาเลยไม่อยากเสียเงินไปเปล่าๆ ตอนนี้ที่มีอาจารย์ที่เก่งขนาดนี้ โอกาสอย่างนี้ต้องสอบถามให้ละเอียด เผื่อต่อไปถ้าครอบครัวหรือญาติเพื่อนเจออะไร ก็จะได้รู้ว่าต้องหาใคร

พอได้ยินทุกคนเซ้าซี้ถามที่อยู่ของอาจารย์ดูดวง ป้าหลี่ก็ฉุนเฉียวขึ้นมาอีกครั้ง ชี้ไปทางป้าจาง "ก็เพราะเธอนี่แหละไล่เด็กสาวคนนั้น เธอเลยไม่กล้ามาอีกสองวันแล้ว"

ป้าจางกอดอกนิ่งเงียบ ตำรวจฟังเรื่องราวจนเข้าใจก็พยายามไกล่เกลี่ยทั้งสองฝ่าย ตักเตือนตามระเบียบว่าอย่าเผยแพร่ความเชื่องมงาย แล้วจึงจากไป

ป้าจางย้อนคิดถึงเหตุการณ์วันนั้นในใจแล้วก็รู้สึกกังขา แต่ประสบการณ์การต่อสู้กับป้าหลี่หลายปีทำให้เธอรู้ว่าห้ามแพ้เด็ดขาด รอให้นักดูดวงสาวนั่นกลับมาอีกทีละกัน เธอจะต้องเปิดโปงให้ได้ ส่วนป้าหลี่ก็คิดในใจว่า พอนักดูดวงเด็กนั่นมา ฉันจะทำให้แกหน้าแหกแน่!

ที่แรกป้าหลี่นึกว่านักดูดวงสาวน่าจะถูกป้าจางทำให้ตกใจจนไม่กล้ามาอีกสักพัก ไม่คิดว่าวันนี้พอมาถึงสวนก็เห็นเธอเสียแล้ว ป้าหลี่ตื่นเต้นจนส่งเสียง "โอ้ย!" ดังลั่นแล้ววิ่งปรี่เข้าไปหา ส่วนคุณลุงคุณป้าที่เมื่อครู่ยังทำท่าไทเก๊กอยู่อย่างสบายๆ ตอนนี้ต่างก็วิ่งอย่างรวดเร็ว ในพริบตาก็แวดล้อมแผงเล็กๆ นั้นจนแน่นขนัด

หลินชิงอิ่นแหงนคางขึ้นอย่างภูมิใจใส่หวังเผิงที่อ้าปากค้าง เห็นไหม วันนี้มีลูกค้ามาเอง!