บทที่ 3 หมอดูยากจน

พอได้ยินราคาที่หลินชิงอิ่นบอก ป้าก็รีบตอบตกลงทันทีโดยไม่ลังเล "ได้ พันก็พัน ราคาที่คุณเรียกไม่แพงเลย!" แล้วยังชูนิ้วโป้งให้อีก "เด็กๆ สมัยนี้ใจซื่อจริงๆ!"

อาจารย์หวังปิดหน้าผาก เบิกตากว้างด้วยสีหน้าเจ็บปวด เมื่อกี้ใครวะที่เพิ่งตีหัวผมจนเป็นแบบนี้ เพียงเพราะผมขอเพิ่มอีกสองร้อย แต่ทำไมพอคนอื่นขอพันกลับกลายเป็นใจซื่อไปได้ มีมาตรฐานสองแบบแบบนี้ได้ยังไงกัน!

จริงๆ แล้วอาจารย์หวังไม่เคยเชื่อในสิ่งที่หลินชิงอิ่นทำนายเลยสักนิด ในความคิดของเขา งานทำนายก็แค่สังเกตจากท่าทาง สีหน้า การแต่งกาย และน้ำเสียงของลูกค้า เพื่อเดาใจเขา แล้วก็หลอกๆ กันไปตามสถานการณ์ ไม่มีใครที่ทำนายได้จริงๆ หรอก ดังนั้นปกติเวลาที่เขาทำนายแล้วเจอลูกค้าที่ให้สามร้อยได้จริงๆ ก็ถือเป็นเรื่องน่าประหลาดใจ แม้แต่ที่ต่อรองราคาจนเหลือแค่ไม่กี่สิบ เขาก็ทำนายให้อยู่ดี ยังไงก็แค่ขยับปากไปมา ไม่ได้เสียอะไรมาก

แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเด็กสาวอายุสิบกว่าปีจะกล้าเรียกราคาถึงพันหยวน และที่คาดไม่ถึงยิ่งกว่านั้นก็คือ แม้แต่ป้าที่ปกติต่อรองราคาผักเพียงไม่กี่เหรียญก็ยังต่อยาวเป็นครึ่งวัน กลับเต็มใจจ่ายเงิน นี่มันน่าประหลาดใจเกินไปแล้ว!

แม้แต่สายตาที่อาจารย์หวังมองหลินชิงอิ่นก็เปลี่ยนไปแล้ว นี่มันบุคคลที่มีความสามารถสูงชัดๆ!

พ่อค้าแผงลอยข้างๆ เห็นอาจารย์หวังสีหน้าเศร้าหมองครู่หนึ่ง อีกครู่หน้าก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น อดไม่ได้ที่จะใช้ศอกสะกิดเขา "นายว่าเด็กสาวคนนั้นทำนายแม่นไหม?"

อาจารย์หวัง "เฮะ" ขึ้นมาที ก่อนจะพึมพำข้างหูพ่อค้า "ดูจากท่าทางที่ป้าคนนั้นตื่นเต้น เด็กสาวคนนี้คงพูดอะไรโดนใจเธอจริงๆ แต่ตามประสบการณ์หลายปีในวงการทำนายของผมแล้ว เด็กสาวคนนี้ต้องเคยได้ยินเรื่องของป้าคนนี้มาก่อนแน่ๆ แล้ววันนี้ก็มาเจอพอดี เลยฉวยโอกาสทำเงินหน่อย"

พ่อค้าพยักหน้าเห็นด้วย เขาเห็นอาจารย์หวังหลอกลวงมาหลายครั้งแล้ว ไม่เชื่อเรื่องการทำนายเลยสักนิด

อาจารย์หวังมองป้าคนนั้นกุมมือหลินชิงอิ่นอย่างตื่นเต้นจนร้องไห้ เอามือปิดปากแล้วหัวเราะกับพ่อค้า "เมื่อกี้ผมไปร้านหนังสือซื้อหนังสือ เจอเด็กสาวคนนี้พอดีกำลังอ่านคู่มือทำนายโดยใช้ไพ่ดอกเหมย แล้วเธอยังพูดจาประชดผม บอกว่าวันนี้ผมจะมีเคราะห์ถึงเลือดไหล ให้ระวังหน้าผาก..."

พูดจบประโยคสุดท้าย รอยยิ้มบนใบหน้าของอาจารย์หวังก็ค้างเป็นหิน เขาปล่อยมือจากหน้าผาก กระดาษบนมือมีคราบเลือดสีแดงฉานเห็นได้ชัด

พ่อค้าเงยหน้ามองบาดแผลเล็กๆ บนหน้าผากเขา ก่อนจะมองกระดาษทิชชู่เปื้อนเลือด แล้วถามอย่างลังเล "นี่ก็เป็นเรื่องบังเอิญเหรอ?"

อาจารย์หวังยัดกระดาษใส่ในกระเป๋า แล้วหยิบพลาสเตอร์ปิดแผลขนาดใหญ่มาปิดที่หน้าผาก เมื่อหันไปมองสีหน้าเรียบเฉยของหลินชิงอิ่นอีกครั้ง ในใจก็อดบ่นไม่ได้ เธอจะทำนายได้จริงๆ หรือเนี่ย? มีเรื่องลึกลับแบบนี้ด้วยเหรอ?

เขาพลิกเปิดหนังสือเก่าโทรมที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ ในใจสงสัยเต็มไปหมด ของพวกนี้มันคำนวณยังไงกันนะ!

---

ป้าเห็นหลินชิงอิ่นไม่ต้องถามอะไรเลย ก็สามารถมองจากลักษณะหน้าตาแล้วพูดความในใจที่เธอฝังลึกมานานเกือบสามสิบปีได้อย่างไม่ผิดแม้แต่น้อย ในใจนอกจากตกใจแล้วก็ยังตื่นเต้นด้วย ถึงอาจารย์ท่านนี้จะดูอายุน้อยไปหน่อย แต่เธอมีของจริงแน่ๆ ไม่เหมือนหมอดูหลอกลวงคนนั้น ทำนายอะไรไม่ออกแล้วยังกล้าเรียกสามร้อย ตีเขาเบาไปจริงๆ

คิดได้ดังนั้น ป้าก็หันไปมองอาจารย์หวังด้วยสายตาจ้องเขม็ง ทำเอาอาจารย์หวังต้องปิดหัวแล้วถอยหลังไปทันทีอีกก้าว เขากลัวแม่บ้านพวกนี้ที่อายุมากแล้วเป็นอย่างมาก เพราะต่างก็มีพลังต่อสู้ที่ไม่อาจต้านทานเป็นพิเศษ

หลังจากได้ฟังอาจารย์หวังบรรยายขั้นตอนการทำนายไปแล้ว ป้าก็รู้ว่าต้องจ่ายเงินก่อน เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา พร้อมกับกดเปิดแอปอาลีเพย์และพูดไปด้วยว่า "ฉันจะโอนเงินให้คุณเดี๋ยวนี้เลย!"

หลินชิงอิ่นมองของในมือป้าแวบหนึ่ง จากความทรงจำ เธอรู้ว่าของนั่นเรียกว่าโทรศัพท์มือถือ เป็นเครื่องมือสื่อสารที่ทุกคนในยุคปัจจุบันต้องมี นอกจากใช้คุยโทรศัพท์แล้วยังเห็นใบหน้าของกันและกันได้ด้วย ที่น่าทึ่งยิ่งไปกว่านั้นคือ มันสามารถใช้แทนเงินได้ด้วยตัวเลขหลายๆ ตัว

หลินชิงอิ่นล้วงกระเป๋าเปล่าๆ ของตัวเอง อยากจะทำนายให้ตัวเองดูจริงๆ เธอเกิดมาพร้อมกับดวงชะตาที่ยากจนหรือเปล่านะ ไม่อย่างนั้นทำไมเธอถึงได้เกิดในครอบครัวยากจนถึงสองชาติ!

"ฉันไม่มีโทรศัพท์มือถือ" หลินชิงอิ่นหยิบปากกาขึ้นมาจากในกระเป๋า เขียนประโยคหนึ่งลงบนกระดานอย่างรวดเร็ว จากนั้นยื่นไปตรงหน้าป้า "รับเฉพาะเงินสด"

ป้าหรี่ตามองอยู่นานกว่าจะอ่านประโยคเล็กๆ ที่เพิ่มเข้ามาออก รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ก็ลุกขึ้นยืนเกาะเอว "ฉันเอาเงินติดตัวมาแค่สามร้อย ให้ฉันไปถอนให้ดีไหม?"

คราวนี้อาจารย์หวังสนใจหลินชิงอิ่นเป็นพิเศษ เขาอยากรู้ให้ได้ว่าเธอทำนายแม่นเป็นเพราะบังเอิญโชคดีหรือมีความสามารถจริงๆ เห็นทั้งสองคนมีท่าทีลำบากใจ อาจารย์หวังถึงกับยอมเสี่ยงโดนตีเข้ามาใกล้ "ป้า ให้คุณโอนเงินมาให้ผม แล้วผมให้เงินสดคุณก็ได้"

ป้ามองอาจารย์หวัง บนใบหน้าเขียนคำว่า "ไม่ไว้ใจ" เอาไว้อย่างชัดเจน "ทำนายไม่เป็นก็เปลี่ยนมาเอาเงินตรงๆ เลยเหรอ? วิธีของคุณตรงไปตรงมาดีนะ!"

"โอ๊ยป้า คุณคิดอะไรของคุณ ผมโดนใส่ความตายห่าแล้ว!" อาจารย์หวังร้องครวญคราง แล้วหยิบเงินในกระเป๋าสตางค์ออกมานับพันหยวนยื่นให้ป้า "ผมให้เงินคุณก่อนก็ได้ คุณตรวจให้แน่ใจว่าไม่มีปัญหาแล้วค่อยโอนเงินให้ผม"

ป้ารับเงินมาอย่างระแวงสงสัย ตรวจดูทีละใบ แต่ก็ยังไม่วางใจ จึงส่งต่อให้หลินชิงอิ่น "อาจารย์ คุณดูให้หน่อยสิว่าเงินนี้จริงหรือปลอม"

แม้ว่าหลินชิงอิ่นจะไม่รู้จักวิธีแยกแยะธนบัตรจริงหรือปลอม แต่เธอมองดูลักษณะและจิตใจของคนได้ จากท่าทางเพียงน้อยนิด หรือการสบตาชั่วครู่ เธอก็สามารถมองออกถึงความคิดที่แท้จริงของคนๆ นั้นได้ หลินชิงอิ่นเงยหน้าขึ้นจ้องมองใบหน้าของอาจารย์หวังเป็นเวลาหนึ่งวินาที ก่อนจะยื่นมือไปรับเงินมา "เงินนี้ไม่มีปัญหา"

ป้าโอนเงินให้กับอาจารย์หวัง แล้วก็รีบลากหลินชิงอิ่นมายังบริเวณที่มีร่มเงาของต้นไม้กว้างขวาง ซึ่งเป็นที่ฮวงจุ้ยที่ดีสุดๆ ที่อาจารย์หวังยึดครองไว้ เธอยังแย่งเก้าอี้สามขาเพียงสองตัวของอาจารย์หวังมาอีกด้วย

หลินชิงอิ่นเดินมาจากห้องสมุดใหญ่ที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ แล้วยังต้องมายืนอยู่กลางแดดอีกเป็นเวลานาน ตอนนี้ที่ไม่มีพลังวิชาแม้แต่นิดเดียว ใบหน้าของเธอก็แดงก่ำไปหมด เธอนั่งลงบนเก้าอี้ ไม่ได้รีบทำนายทันที แต่กลับหยิบก้อนหินออกมาจากกระเป๋า แล้วโยนมันลงรอบๆ ตัวเองและป้าอย่างไม่ใส่ใจ

ความลับที่ป้าฝังลึกมานานกว่าสามสิบปีถูกเปิดเผยออกมากะทันหัน ในใจของเธอจึงเต็มไปด้วยเรื่องนี้ จนไม่ทันสังเกตท่าทางของหลินชิงอิ่น กลับยังรบเร้าถามไม่หยุดว่า "อาจารย์ ช่วยชี้แนะหนูหน่อยเถอะ"

โยนก้อนหินก้อนสุดท้ายลง สายลมเย็นสบายก็พัดมา ความอบอ้าวร้อนรุ่มของหลินชิงอิ่นหายไปเกือบหมด "ขอถามว่าเรียกคุณว่าอะไรดีคะ?"

ป้ารีบตอบทันที "ฉันนามสกุลเฉิน ชื่อเฉินเหยียนชุน ลูกสาวฉันชื่อหลี่หมิงหมิง"

หลินชิงอิ่นพยักหน้า "จากดวงชะตาของลูกสาวคุณ แม่พ่อแท้ๆ ของเธอไม่มีบุญวาสนาเป็นสามีภรรยากัน คุณอยากหาพ่อหรือแม่แท้ๆ ของเธอกันแน่?"

ป้าเฉินชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินดังนั้น ก่อนจะถอนหายใจ "หาแม่ของเธอแล้วกัน"

หลินชิงอิ่นหลับตานึกถึงลักษณะของหลี่หมิงหมิง แล้วเปิดปากพูดว่า "ในวันเกิดปีที่สามสิบของเธอ จะมีโอกาสได้พบแม่แท้ๆ"

ป้าเฉินลุกพรวดขึ้นยืนทันที ตื่นเต้นจนริมฝีปากสั่นไหว "อาจารย์ สิ่งที่คุณพูดเป็นความจริงหรือ? วันเกิดปีที่สามสิบของลูกสาวฉันก็คือมะรืนนี้พอดี!"

อาจารย์หวังนึกถึงผู้หญิงในรูปที่ดูอ่อนเยาว์เหมือนนักศึกษา เขาถามอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อ "ลูกสาวคุณอายุสามสิบแล้วเหรอ? ดูเหมือนนักศึกษาเลยนะ!"

ประโยคนี้ปลดชนวนเคืองแค้นที่ป้าเฉินมีต่ออาจารย์หวังไปได้พอสมควร เธอชมเขาอย่างจำใจ "ถึงคุณจะทำนายไม่ค่อยเก่ง แต่ปากคุณพูดเพราะมากนะ ต่อไปเลิกต้มตุ๋นคนแล้วไปหางานทำดีๆ เถอะ"

อาจารย์หวังลูบจมูก พยายามดึงความสนใจกลับมาที่เรื่องของหลี่หมิงหมิง "ป้าเฉินครับ อย่าว่าผมจู้จี้นะ แต่เรื่องคุณจะไปตามหาแม่แท้ๆ ให้ลูกสาว ลูกสาวคุณเธอเห็นด้วยไหม?"

ป้าเฉินได้ยินดังนั้นก็หมดแรงราวกับลูกโป่งที่โดนเจาะรู เธอทรุดตัวลงในทันที "จริงๆ แล้วลูกสาวฉันไม่รู้เรื่องที่ตัวเองเป็นลูกบุญธรรมหรอก สามสิบปีก่อน ฉันเพิ่งคลอดลูกสาวตัวน้อยได้ไม่นาน เธอก็ตายตั้งแต่อายุสามขวบเหมือนพี่ชายของเธอ ตอนนั้นฉันร้องไห้จนวันพระจันทร์ดับ เศร้าโศกเสียใจจมอยู่ในอารมณ์ครึ่งปีกว่าจะฟื้น ถ้าตอนนั้นไม่ต้องดูแลแม่แก่ ฉันคงกระโดดน้ำตายไปแล้ว

วันหนึ่งตอนเช้าที่ฉันตื่นขึ้นมา จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงทารกร้องไห้ จากด้านนอก ตอนแรกฉันคิดว่าตัวเองหูแว่ว แต่พอผลักประตูออกไปดู ที่หน้าประตูมีทารกในผ้าอ้อมกับกระดาษจดวันเกิดของเทียนเทียนวางอยู่"

"ป้าเฉินยกมือเช็ดน้ำตาที่หางตา แล้วเล่าต่อ "ตอนนั้นบ้านฉันอยู่ไม่ไกลจากสถานีรถไฟกับโรงพยาบาล มีผู้คนผ่านไปมาเยอะ ก็เลยตามหาไม่ได้ว่าใครเป็นคนเอาเด็กมาวางไว้ตรงนั้น พวกเราเลยไปแจ้งความที่สถานีตำรวจ แล้วก็ทำเรื่องรับเทียนเทียนมาเลี้ยง ฉันกับพ่อของเธอเสียลูกไปสองคน เทียนเทียนเป็นเหมือนการชดเชยที่ฟ้าส่งมาให้ เราถือเธอเป็นดั่งอัญมณีล้ำค่า ทะนุถนอมเลี้ยงดูเธอจนโต"

เมื่อคิดถึงลูกสาวที่เก่งกาจของตน ใบหน้าของป้าเฉินก็เปื้อนยิ้มแห่งความสุขโดยไม่รู้ตัว "ลูกสาวฉันก็เป็นเด็กดี สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ดีด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะห่วงเราพ่อแม่ เธอน่าจะอยู่ในเมืองใหญ่ ดีที่เธอกลับมาไม่นานก็เจอลูกเขย ทั้งคู่รักใคร่กลมเกลียวกัน ก่อนหน้านี้ยังมีลูกฝาแฝดชายหญิงอีก ใช้ชีวิตอย่างสดใสรุ่งโรจน์จริงๆ"

อาจารย์หวังนึกถึงเรื่องหลินชิงอิ่นทำนายได้ว่ามีลูกฝาแฝด เขามองหลินชิงอิ่นด้วยสายตาที่แตกต่างออกไป หรือว่าวันนี้เขาเจอคนเก่งจริงๆ ซะแล้ว? แต่ว่า อายุของคนเก่งคนนี้ก็ดูเด็กไปหน่อยนะ!

"ป้า ครอบครัวคุณใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุขแบบนี้ ไปตามหาแม่ให้ลูกทำไมล่ะ?" พ่อค้าแผงลอยที่อยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะพูดแทรก "อ้างอิงจากประสบการณ์ดูทีวีมาหลายปีของผม ไม่ว่าตอนแรกจะด้วยเหตุผลอะไรที่ทิ้งเด็กไป แต่เมื่อตัดสินใจทิ้งแล้ว ก็หมายความว่ายอมสละเด็กคนนั้นไปแล้ว พวกที่อยู่ดีๆ ก็โผล่มาหา มักจะไม่ได้มาดีอะไรทั้งนั้น ไม่ขอเงินก็ขอบริจาคไขกระดูก ไม่ใช่พวกที่เป็นห่วงลูกจากใจจริง"

ป้าเฉินถอนหายใจออกมา สีหน้าดูหดหู่ลงไปบ้าง

ความสามารถเดาอารมณ์ของอาจารย์หวังในที่สุดก็ได้ใช้ประโยชน์ เขาขยับเข้าไปใกล้สองก้าว แล้วย่อตัวลงข้างๆ ป้าเฉิน "ป้า คุณมีเรื่องอะไรที่พูดยากใช่ไหม?"

ป้าเฉินยิ้มแห้งๆ เกาที่คอ "เมื่อวานซืนผลตรวจร่างกายฉันออกมา ร่างกายมีปัญหานิดหน่อย ฉันว่าจะรอให้ลูกสาวฉันฉลองวันเกิดสามสิบปีเสร็จก่อน แล้วค่อยไปที่โรงพยาบาลตรวจซ้ำอีกที" เธอถอนหายใจ สีหน้าหม่นหมอง "ฉันไม่อยากให้เทียนเทียนที่บ้านไม่มีแม่ เธอจะทนต่อการสูญเสียแบบนี้ไม่ได้หรอก"

อาจารย์หวังกับพ่อค้าแผงลอยสูดลมหายใจลึกๆ มองหน้ากันโดยไม่กล้าพูดอะไร เหมือนกลัวจะไปกระทบกระเทือนจิตใจป้าเฉิน

หลินชิงอิ่นกลับเปิดปากพูดขึ้นมา "ใครบอกคุณว่าจะป่วยตาย? ลักษณะใบหน้าของคุณมีแต่จะอายุยืนยาวโดยไม่มีโรค!"

ป้าเฉินไม่เข้าใจ "อาจารย์ คุณหมายความว่ายังไงคะ?"

"ปีนี้คุณจะมีอุปสรรคเล็กน้อย แต่ก็ไม่รุนแรงอะไร โชคลาภยังรออยู่ข้างหน้า" หลินชิงอิ่นลุกขึ้นยืน ใส่ป้ายกระดาษของเธอกลับลงในกระเป๋า พูดเรียบๆ "คุณเป็นลูกค้าคนแรกของฉันนับตั้งแต่เริ่มเปิดกิจการ คำทำนายที่สองนี้ไม่คิดเงินแล้วกัน พบกันใหม่ถ้ามีโอกาสนะ"

ป้าเฉินมองตามแผ่นหลังของหลินชิงอิ่นที่เดินจากไปอย่างทะมัดทะแมง ยื่นมือออกไปลากอาจารย์หวังมาไว้ตรงหน้า "เมื่อกี้อาจารย์พูดว่าอะไรนะ?"

อาจารย์หวังนั่งอยู่บนพื้นหัวเราะใส่ป้าเฉิน "ความหมายของท่านอาจารย์คือโรคของคุณไม่ได้ส่งผลต่ออายุขัยเลย อย่าไปกังวลเลย"

ป้าเฉินระบายยิ้มแก้มปริ หัวเราะอย่างไม่อยากจะเชื่อ "ที่อาจารย์พูดเป็นเรื่องจริงเหรอ?"

"ต้องจริงแน่นอน!" อาจารย์หวังหัวเราะอยู่นาน แล้วจู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ "ใช่สิป้า เมื่อกี้ท่านอาจารย์บอกว่าแม่แท้ๆ ของลูกสาวคุณจะมาหานะ คุณต้องเตรียมตัวไว้ล่วงหน้าด้วย"

ป้าเฉินตบไหล่อาจารย์หวัง "อย่าคิดว่าคนมันเลวไปหมด แล้วก็อย่าคิดว่าฉันไร้ความสามารถนักเลย ถ้าเธอมาเพื่อให้ความรักแบบแม่ ฉันก็ยินดีต้อนรับ แต่ถ้าเธอจะมาหาผลประโยชน์จากลูกสาวฉัน คนแรกที่จะเอาไม้กวาดไล่เธอก็คือฉันนี่แหละ!" พูดพลางหยิบเงินสามร้อยออกมาจากกระเป๋ายัดใส่มืออาจารย์หวัง "ไม่รู้ว่าแผลที่หน้าผากของคุณจะหนักแค่ไหน นี่เป็นค่ารักษาพยาบาล ไปฉีดวัคซีนป้องกันบาดทะยักที่โรงพยาบาลด้วยนะ เมื่อกี้โทษทีจริงๆ"

อาจารย์หวังยิ้มแป้นรับเงินไปเก็บ "งั้นก็ขอบคุณป้ามากนะครับ! พออีกสองวันลูกสาวป้าฉลองวันเกิดเสร็จ ป้าว่างก็มาเล่าเรื่องต่อให้พวกเราฟังหน่อยนะ!"

ป้าเฉินชำเลืองมองแล้วส่งเสียงฮึ "อยากรู้จังเลยนะ! คุณสบายใจได้ ถ้าเรื่องสองเรื่องนี้ท่านอาจารย์น้อยทำนายถูกหมด ฉันต้องหิ้วของมาขอบคุณเธอที่นี่แน่ๆ!"

ป้าเฉินพูดพลางยกถุงผ้าลุกขึ้นยืน เพิ่งเดินไปได้สองก้าวก็เงยหน้ามองดวงอาทิตย์บนท้องฟ้า พึมพำว่า "เมื่อกี้นั่งตรงนั้นยังเย็นสบายดี ไหงพอลุกขึ้นยืนแล้วมันร้อนจังเลย"

อาจารย์หวังรับเงินไปพลางหย่อนตัวนั่งลงตำแหน่งของป้าเฉิน แต่แล้วเขาก็มองไปรอบๆ อย่างแปลกใจ "ทำไมอยู่ดีๆ ก็เย็นสบายขึ้นมาล่ะเนี่ย?"