บทที่ 2 แย่งลูกค้า

หลินชิงอิ่นกินบะหมี่หน้าบูดบึ้ง ล้างชามตะเกียบให้สะอาด แล้วเงยหน้ามองนาฬิกา เพิ่งเก้าโมงเช้า เธอตัดสินใจไปที่ห้องสมุดใหญ่ที่มีหนังสือมากมายในความทรงจำ เผื่อจะมีหนังสือเกี่ยวกับวิชาโหราศาสตร์

บ้านของหลินชิงอิ่นอยู่ในย่านเมืองเก่า ห่างจากห้องสมุดใหญ่พอสมควร นั่งรถเมล์ก็ต้องสิบป้าย หลินชิงอิ่นนั่งอยู่บนรถเมล์มองทิวทัศน์ด้านนอกที่เลื่อนผ่านไป อดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญในใจ เวลาผ่านไปแค่พันปีเท่านั้น คนธรรมดาที่เมื่อก่อนนั่งได้แค่รถม้า ตอนนี้กลับขึ้นฟ้าลงทะเลได้ รู้ไปหมดทุกอย่าง ในยุคที่สังคมก้าวหน้าเช่นนี้ วิชาโหราศาสตร์น่าจะมีการพัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดดเช่นกัน

หลินชิงอิ่นลงจากรถเมล์ เดินเข้าไปในห้องสมุดใหญ่ อากาศเย็นสบายแผ่ปกคลุมทั่วร่าง ขับไล่ความอบอ้าวของฤดูร้อนไป จากในความทรงจำ สิ่งที่ทำความเย็นได้แล้วยังทำความร้อนได้นี้เรียกว่าแอร์ เป็นเครื่องปรับอากาศที่ใช้กันทั่วไปในครัวเรือน แต่บ้านหลินชิงอิ่นไม่มีสิ่งนี้ เพราะบ้านเธอยากจนเกินไป

ห้องสมุดใหญ่มีทั้งหมดเจ็ดชั้น ด้านในมีหนังสือมากมายดุจเมฆหมอก หลินชิงอิ่นเดินหาเป็นชั่วโมงกว่าจะเจอหนังสือที่อยากอ่าน เธอหลับตาค้นหาความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม แต่ก็ไม่พบข้อมูลเกี่ยวกับวิชาโหราศาสตร์

ขณะนั้นเอง ชายอ้วนท้วมอายุราวสามสิบต้นๆ เดินผ่านหลินชิงอิ่นไป มือถือโทรศัพท์พูดเสียงดังโดยไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง "ผมอยู่ที่ห้องสมุดใหญ่นี่! คำพูดนี้พูดได้ไง ผมจะซื้อหนังสือไม่ได้หรือไง? ผมบอกนะ การทำนายก็เป็นศาสตร์แขนงหนึ่ง ถ้าไม่รู้ศัพท์เฉพาะทางพวกนั้นก็หลอกคนไม่ได้หรอก"

หลินชิงอิ่นรีบเอาหนังสือในมือยัดคืนชั้นทันที ตามชายอ้วนคนนั้นอ้อมไปเจ็ดแปดโค้งมาถึงมุมหนึ่งของชั้นหนังสือ เงยหน้ามองชื่อหนังสือบนชั้นที่ดูลึกลับเต็มไปด้วยความหมาย แววตาเปล่งประกายวูบหนึ่ง

ชายอ้วนเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า หยิบหนังสือเล่มหนึ่งจากชั้นมาอ่านชั่วครู่ด้วยสีหน้าขมวดคิ้ว ก่อนจะใส่กลับไปด้วยความหงุดหงิด "เป็นภาษาจีนโบราณ อ่านไม่รู้เรื่อง"

ห่างจากเขาไปสามเมตร หลินชิงอิ่นก็วางหนังสือในมือกลับลงบนชั้นอย่างเสียดายเช่นกัน แล้วหยิบอีกเล่มขึ้นมา เปิดอ่านอย่างรวดเร็ว

เห็นเนื้อหาในหนังสือเหมือนหนังสือสำหรับเด็กอนุบาล หลินชิงอิ่นก็รู้สึกงุนงงไม่เข้าใจ สังคมยุคนี้ทุกอย่างก้าวหน้าไปหมดแล้ว แล้วทำไมวิชาโหราศาสตร์ถึงถอยหลังขนาดนี้ เนื้อหาในหนังสือพวกนี้ ไม่ต้องพูดถึงลูกศิษย์ภายนอกของสำนักเซินสวน แม้แต่หมอดูธรรมดาในอดีตก็รู้มากกว่านี้ หรือว่าการสืบทอดวิชาโหราศาสตร์สูญหายไปแล้ว?

"เอ๊ะ เล่มนี้ดีนี่" ในที่สุดชายอ้วนก็เจอหนังสือที่ถูกใจ เขายิ้มร่าด้วยความดีใจ ท่าทางเหมือนเจอของมีค่า หลินชิงอิ่นใจหนึ่งใจ เอียงหน้าไปมอง ก็พบว่าเป็นฉบับแปลภาษากลางที่ใช้ภาษาตรงไปตรงมา แต่เนื้อหาไร้เหตุผลและผิดพลาดเต็มไปหมด หลินชิงอิ่นมองชายอ้วนอย่างไม่รู้จะพูดยังไงดี

"มองอะไรยะ นี่มันวิชาการนะ รู้มั้ย?" ชายอ้วนยกคางใส่หลินชิงอิ่น แกว่งหัวไปมาอย่างโอ้อวด "นี่เป็นของล้ำค่าที่บรรพบุรุษเราส่งต่อมาให้ ขอแค่ผมเรียนรู้เอาไว้ ผมก็จะทำนายโชคชะตา รู้พรหมลิขิตได้ เรื่องลึกซึ้งแบบนี้ปุถุชนอย่างเธอไม่มีทางเข้าใจหรอก"

หลินชิงอิ่นมองหนังสือในมือเขา หัวเราะเบาๆ "ถ้าอย่างนั้นฉันก็ทำนายเป็นเหมือนกัน ฉันเห็นใบหน้าของคุณวันนี้แล้ว ต้องมีเคราะห์ถึงเลือดไหลแน่ ระวังจะบาดเจ็บที่หน้าผากล่ะ"

"เด็กเอ๊ย เธอพูดอะไรของเธอ ไม่รู้จักมารยาทเวลาพูด เดี๋ยวออกไปข้างนอกโดนตีหรอก รู้มั้ย" ชายอ้วนพึมพำได้ประโยคเดียว โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้นมาจนได้ เขาไม่มีเวลามาตอแยกับหลินชิงอิ่น รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตะโกนเสียงดัง "ฮัลโหล มีอะไรอีกวะ?"

"มีงาน?" ดวงตาชายอ้วนเป็นประกาย เขาลดเสียงลงอย่างอดไม่ได้ แม้กระทั่งยังยกมือปิดปากป้องกันอีก "งานอะไร? ผู้หญิงคนหนึ่งจะให้ทำนายดวงลูกสาว? เยี่ยมเลย นายช่วยรั้งเธอไว้ให้หน่อย ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลย พอเสร็จงานเรียบร้อยผมให้นายห้าสิบ!"

ชายอ้วนวางสาย หันไปยิ้มเยาะใส่หลินชิงอิ่น "เห็นมั้ย นี่แหละของมันแลกเป็นเงินได้ เธอคิดว่าพี่เล่นกับเธอเหรอ" พูดจบก็ไม่สนใจจะซื้อหนังสือ เขาโยนหนังสือใส่ชั้นแล้ววิ่งออกไปอย่างเร่งรีบ

หลินชิงอิ่นนึกถึงตอนเช้าที่เธอนั่งเปิดร้านสองชั่วโมงแล้วไม่มีคนแวะมาเลย จึงหันตามชายอ้วนออกไป เธออยากจะไปดูว่าการเปิดร้านทำนายนี่มีเทคนิคอะไรบ้าง

สถานที่ที่ชายอ้วนทำนายชะตาอยู่ไม่ไกลจากห้องสมุดใหญ่เท่าไร เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาผ่านซอยเล็กๆ ใกล้ๆ ประมาณเจ็ดแปดนาทีก็มาถึงถนนที่ไม่กว้างมากนัก บ้านทั้งสองฝั่งถนนมีอายุพอสมควร ข้างทางมีแผงลอยขายของไม่น้อย บ้างก็ขายเสื่อฟางหมวกฟาง บ้างก็ขายถ้วยชามแก้วน้ำ บางแผงก็ตั้งป้ายรับจ้างทำอะไรเล็กๆ น้อยๆ ชายอ้วนก็คือ "อาจารย์" ทำนายคนเดียวบนถนนเส้นนี้!

เห็นชายอ้วนกลับมาได้ พ่อค้าแผงลอยที่ยืนคุยกับป้าคนหนึ่งมานานถึงกับโล่งอก รีบโบกมือเรียกเขา "อาจารย์หวัง ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว พี่สาวคนนี้อยากให้คุณทำนาย"

"อาจารย์หวัง" รีบปรับลมหายใจ ทำท่าทางเป็นผู้วิเศษ ตวัดเท้าแปดอย่างเชื่องช้ากึ่งเดินกึ่งลอยมา "คุณหาผมให้ทำนายเหรอ?"

ป้าคนนั้นมองชายอ้วนอย่างสงสัย ดูไม่ค่อยแน่ใจนัก "คุณทำนายแม่นไหมเนี่ย?"

อาจารย์หวังได้ยินป้าคนนี้ตั้งคำถามกับความสามารถการประกอบอาชีพของตัวเอง ทันใดนั้นก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ "แน่นอนว่าแม่นสิ! คุณลองไปถามคนในถนนเส้นนี้ดู ไม่มีใครไม่รู้จักผมอาจารย์หวังหรอก บ้านข้างๆ ผมแต่งงานยังต้องมาให้ผมเลือกฤกษ์ยามเลย ถ้าผมทำนายไม่แม่น พวกเขาจะมาหาผมทำไม?"

พูดอย่างนี้ก็ไม่ผิด คนแถวนี้ต้องรู้ว่าเขามีความสามารถแน่ๆ ถึงได้มาหาเขา ไม่อย่างนั้นใครจะมาเสียเงินเปล่าๆ ล่ะ สีหน้าของป้าผ่อนคลายลงมาก เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดรูปให้อาจารย์หวังดู "ฉันอยากให้คุณช่วยทำนายดวงให้ลูกสาวฉัน คุณดูนี่คือลูกสาวฉัน"

ในรูปเป็นสาวน้อยอายุราวยี่สิบห้ายี่สิบหกปี ผมยาว หน้ายิ้มแย้มแจ่มใส หน้าตาสวยทีเดียว ท่าทางก็ดูมีสง่าราศี

อาจารย์หวังมองรูปไปด้วยแอบกวาดสายตามองป้าคนนี้ไปด้วย เสื้อผ้าเรียบง่าย มือถือถุงผ้าใบหนึ่งใบ ข้างในใส่ผักสดและผลไม้ไม่กี่อย่าง ในแววตาก็ไม่เห็นความร้อนใจใดๆ สันนิษฐานว่าเดินผ่านมาแถวนี้เห็นร้านทำนายเลยนึกอยากมาเสี่ยงทายชะตากะทันหัน แบบนี้มักจะไม่มีเรื่องเร่งด่วนอะไร แล้วดูจากอายุของสาวในรูป อาจารย์หวังจับประเด็นร้อนในเวลานี้ได้ทันที "คุณคงอยากให้ผมทำนายดวงเนื้อคู่ของลูกสาวสินะ"

ป้านิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วรีบปรับอารมณ์ถามว่า "ดวงเนื้อคู่ของลูกสาวฉันเป็นยังไงบ้าง?"

อาจารย์หวังนั่งลงบนเก้าอี้สามขา หยิบปากกาลูกลื่นออกมาจากกล่องข้างๆ "บอกวันเดือนปีเกิดของลูกสาวคุณมาให้ผม"

ป้ารีบพูดเลขหลายตัวติดกัน อาจารย์หวังจดวันเดือนปีเกิดลงบนกระดาษ ประกบนิ้วมือขมวดคิ้วท่องมนตร์ ทุกสองสามทีก็พลิกหนังสือเก่าขาดวิ่นข้างตัวไปหน้านึง หลังจากนั่งคำนวณอยู่สามสี่นาที อาจารย์หวังลูบหนวดเล็กๆ แล้วพยักหน้าเอาเป็นเอาตาย "ผมเห็นบางอย่างจากลักษณะคราวๆ แล้ว แต่ถ้าจะให้ทำนายอย่างละเอียดต้องจ่ายตังค์ก่อน พี่สาว ค่าทำนายผมเริ่มต้นที่สามร้อยต่อหนึ่งคำ"

"สามร้อย?" ป้าลังเล "งั้นทำนายได้มั้ยว่าลูกสาวฉันจะมีลูกกี่คน?"

อาจารย์หวังได้ยินแล้วอดหัวเราะไม่ได้ "พี่สาวคุณตลกจริงๆ ลูกสาวยังไม่ได้แต่งงานเลย ห่วงเรื่องหลานแล้วเหรอ เร็วไปไหม? แน่นอนว่าผมก็ไม่ใช่ทำนายไม่ได้หรอกนะ แต่ต้องเพิ่มเงินมาอีกสองร้อย!"

"เพิ่มอะไรของคุณเนี่ย ไอ้หมอดูหลอกลวง!" ป้าตวาดขึ้นมาทันควัน แกว่งถุงในมือฟาดหัวอาจารย์หวังอย่างแรง ไม่รู้ว่าในถุงนั้นมีอะไร จากการโดนฟาดแค่ครั้งเดียวก็ถลอกหนังหน้าผากของอาจารย์หวังเลือดไหลซิบๆ แล้ว

อาจารย์หวังคล่องแคล่วหยิบทิชชู่ออกมาจากกระเป๋าปิดบาดแผล เสียงอู้อี้เหมือนจะร้องไห้ "ไม่อยากทำนายก็ไม่ต้องทำนายสิ ทำไมต้องตีกันด้วย!"

"ก็ตีแกไอ้หมอดูหลอกลวง" ป้ามองหน้าผากอาจารย์หวังที่โดนตี แววตาฉายแววเกรงใจแวบหนึ่ง แต่เธอรีบเก็บความรู้สึกนั้นไว้ได้อย่างรวดเร็ว ชี้หน้าด่าอาจารย์หวังด้วยท่าทางห้าวหาญ "ไอ้หมอดูหลอกลวงแกยังมาหลอกฉันอีกนะ แกคิดบ้างมั้ยว่าแกทำนายเป็นจริงหรือเปล่า? หรือจะให้เราเรียกตำรวจมาตัดสินความถูกผิดดี?"

อาจารย์หวังได้ยินคำว่าตำรวจแล้วหน้าเหี่ยวทันที ปิดหัวแล้วโบกมือรัวๆ "ช่างมันเถอะ ถือว่าวันนี้ผมซวยแล้วกัน คุณไม่ทำนายก็ไปเถอะ"

ป้ามองหน้าผากของอาจารย์หวังที่เขากำลังปิดไว้แวบหนึ่ง ก่อนจะกระชับกระเป๋าและหมุนตัวจะเดินจากไป แต่ตอนนั้นเองก็มีเสียงใสกังวานดังขึ้นมาจากด้านหลัง "รอก่อนค่ะ!"

ป้าหันกลับไปตามสัญชาตญาณ เห็นเด็กผู้หญิงแต่งตัวคล้ายนักเรียนคนหนึ่งเรียกตัวเอง เธอมองอีกฝ่ายอย่างสงสัย "เรียกฉันทำไมล่ะ?"

หลินชิงอิ่นเดินมาข้างหน้าป้า มองดูลักษณะใบหน้าของเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงใสกังวาน "จากการดูลักษณะ ตำแหน่งวังมังกรและประตูพิฆาตสองที่ของคุณมืดมัว และตำแหน่งลูกหลานถูกรบกวน น่าจะยังไม่มีลูก"

พ่อค้าแผงลอยข้างๆ อาจารย์หวังใช้ศอกสะกิดเขา กระซิบถามว่า "วังมังกรอยู่ที่ไหนวะ?"

"ผมจะรู้ได้ไงล่ะ?" อาจารย์หวังอดไม่ได้ที่จะกลอกตา "ถ้าผมรู้ขนาดนั้น คงไปเปิดร้านเองแล้ว จะมานั่งตากแดดอยู่นี่ทุกวันทำไม" เขานึกถึงตอนที่เห็นเด็กผู้หญิงคนนี้ถือหนังสือดูลักษณะในห้องสมุดใหญ่ คิดว่าเธอเพิ่งเรียนรู้มากะทันหัน จึงดึงแขนหลินชิงอิ่นพลางพูดตักเตือนอย่างอ่อนโยน "อย่าพูดเพ้อเจ้อเลย เธอโดนตีแล้วหน้าพังไปคงแย่กว่าผมอีก"

หลินชิงอิ่นปัดมืออาจารย์หวังออก แล้วมองสีหน้าไม่ค่อยดีของป้าแล้วพูดต่อ "ชะตาของคุณเดิมทีมีลูกชายหนึ่งคนลูกสาวหนึ่งคน แต่ต่างก็ตายตั้งแต่อายุสามขวบ ทำให้วาสนาลูกหลานสิ้นสุดลง แต่คุณเป็นคนใจกว้างทำความดีไว้มาก จึงได้ลูกสาวมาเลี้ยงดูคนหนึ่ง คุณถึงแม้ไม่มีดวงลูกหลานแต่ก็มีบุญลูกหลาน" พูดถึงตรงนี้ หลินชิงอิ่นก็ยื่นมือออกไป "ขอดูรูปลูกสาวคุณหน่อยได้ไหม?"

ป้ายื่นโทรศัพท์ที่ค้นหารูปเจอแล้วให้เธออย่างงงๆ หลินชิงอิ่นมองรูปแวบหนึ่ง แล้วคืนโทรศัพท์ให้ป้า "ดวงชะตาของลูกสาวคุณไม่เลว แม้ตอนเด็กจะมีอุปสรรค แต่พอโตเป็นผู้ใหญ่ก็โชคดีตลอด แม้แต่ชีวิตคู่ก็ราบรื่น ปีนี้เธอเพิ่งคลอดลูกฝาแฝดชายหญิงไปใช่ไหม"

ป้าตบมือป้าบ ตื่นเต้นจนคว้ามือหลินชิงอิ่นมากุม "ยังไงเธอก็ทำนายแม่นกว่าจริงๆ งั้นเธอน่าจะรู้สิว่าฉันจะมาทำนายเรื่องอะไร"

หลินชิงอิ่นยิ้ม "คุณอยากหาพ่อแม่แท้ๆ ของลูกสาวคุณ!"

"ใช่แล้ว!" ป้าแย่งกระดาษจดวันเดือนปีเกิดจากมืออาจารย์หวังอย่างดุดัน แล้วหันมายิ้มประจบใส่หลินชิงอิ่น "ขอให้เจ้า...อาจารย์ช่วยทำนายให้หน่อย"

หลินชิงอิ่นมองกระดาษในมือเธอ แล้วหยิบเป้จากหลังมาวางข้างหน้า ล้วงกระดาษแข็งที่พับครึ่งสองทบออกมา ส่งให้ป้า

อาจารย์หวังยื่นหน้าไปมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น บนกระดาษเขียนว่า "ทำนายชะตา พันหยวนต่อหนึ่งคำทำนาย!"

เขาเปล่งเสียงขึ้นจมูก มองหลินชิงอิ่นด้วยสายตาเคารพยกย่อง เฮ้ย นี่สาวน้อยคนนี้มืดมากกว่าผมอีก!