บทที่ 15: ช่วงเวลาวิกฤต

หลังจากอยู่บนแม่น้ำเป็นเวลานาน ในที่สุดเรือข้ามฟากก็เข้าใกล้เกาะสวรรค์

หยางเซี่ยวเฉินยื่นทิชชู่ให้หยางหยานเพื่อให้เขาเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก และพูดอย่างสบายๆ "พ่อ อย่ากังวลไปเลย"

หยางหยานเช็ดหน้าผากของเขาขณะกุมมือของเขาขณะตอบกลับพูดว่า "ฉันไม่ได้กังวล ที่เหงื่อออกมากก็เพราะสวมเสื้อกันลมในวันที่อากาศวันนี้ร้อนแบบนี้ต่างหาก"

“แล้วทำไมยังใส่อยู่ล่ะ”

"ภาพลักษณ์! เพื่อภาพลักษณ์! เมื่อเซียนพนันกลับมา เขาต้องอยู่ในท่าทางที่ถูกต้อง"

"ตอนที่เปิดประตู คุณต้องผลักประตูให้เปิดด้วยท่าทางที่ถูกต้อง ต้องเดินเข้าสถานที่อย่างสง่างามพร้อมกับจัดแต่งเสื้อผ้าไปด้วย เสียดายก็แต่ไม่มีเครื่องเสียง มันเกือบจะดีอยู่แล้วเชียวถ้ามีBGMมาประกอบด้วยนะ "

หลังจากพูดจบหยางหยานก็ถามกลับว่า "แล้วทำไมแกถึงใส่เสื้อกันลมเหมือนกันล่ะ"

“ผมไม่เลียนแบบสักหน่อย ผมสวมเสื้อกันลมเพื่อความปลอดภัย”

หยางเซี่ยวเฉินอธิบายอย่างจริงจังว่า "ใครจะไปรู้ว่ามีซอมบี้จริงๆรึเปล่า แล้วถ้ามีซอมบี้บนเกาะล่ะ ผมไม่เหมือนหยูชียนและเหอหยู ผมต้องสวมเสื้อโค้ทแขนยาวและถุงมือหนังเพื่อป้องกันตัวเอง ผมปล่อยให้ซอมบี้กัดจนติดเชื้อไม่ได้"

"ทำอย่างกับว่าเสื้อกันลมสามารถกันการกัดได้จริงๆ ไม่ได้แสร้งทำเป็นหล่อหรอกเหรอ" หยางหยาน ตอกตะปูลงบนหัวและเปิดเผยความคิดของลูกชาย

"มีลูกก็ต้องมีพ่อ" หยางเซี่ยวเฉินก็ไม่แพ้เช่นกันต่อสู้กลับอย่างดุเดือด

“คุณสองคนหยุดทะเลาะกันแล้วไปทำงานสักทีเถอะ” หยูเชียนที่ต้องฟังพ่อลูกคู่นี้คุยกันไม่หยุดไม่หย่อนตลอดทาง ความอดทนของเขากำลังจะหมดลงจริง

ตามแผนของหยางเซี่ยวเฉิน เหอหยูอยู่ด้านหลังเพื่อปกป้องเรือข้ามฟาก ป้องกันไม่ให้เจ้าของเรือหนี ในขณะที่หยางเซี่ยวเฉินและหยูเชียนขึ้นฝั่งพร้อมอาวุธเพื่อเข้าไปในคาสิโน

“ปล่อยเขาไว้ที่นี่คนเดียวจะดีเหรอ?” หยูชียนสะกิดแขนของหยางเซี่ยวเฉินด้วยข้อศอกและถามขณะเดินอยู่บนถนนเข้าเกาะ

"ไม่เป็นไร" หยางเซี่ยวเฉินตอบอย่างหนักแน่นว่า"เขาไม่ใช่คนโง่ เขารู้ได้ว่าจะเลือกอย่างไรในสถานการณ์นี้? นอกจากนี้เขาก็ไม่สามารถสร้างผลกระทบอะไรกับคุณได้ ดังนั้นให้โอกาสเขาได้เลือกทางของเขา

เอาล่ะถ้าเขาใช้ความคิดที่จะหักหลังเรา มันก็หมายความว่าในอนาคตเขาไม่เพียงแต่จะหนีหรือสร้างปัญหาให้เรา มันจะทำให้ตำแหน่งที่เขาได้รับมันไม่แน่นอน แต่หากเขายังมีความภักดีและไอคิวไม่เพียงพอ ถึงตอนนั้นก็ไม่มีความหมายที่จะเก็บเขาไว้"

หยูเชียนยังคงกังวลเล็กน้อย: "หากเขาไม่มีโอกาสเขาก็จะเชื่อฟัง แต่นี่เป็นการให้โอกาสเขาบางทีเขาอาจจะไม่หนีหรือไม่ก็จะหนีหากเขาหวั่นไหว?"

หยางเซี่ยวเฉินถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ "เฮ้ มันจะโอเคกว่าไหมที่จะมีความเชื่อใจกันเล็กน้อยระหว่างผู้คน? แล้วถ้าเขาต้องการหนีจริง ๆ คุณจะหยุดเขาได้ไหม คุณจะจับตามองเขาตลอด 24 ชั่วโมงหรือไง?"

"อีกอย่างอาวุธถูกส่งมาให้เราแล้วถ้าเขาจะหนีไปจริงๆ เราก็ไม่สูญเสียอะไรมากนัก"

"ฉันคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าพวกเขาทั้งสองจะขึ้นฝั่งไปกับเรา"

“ไม่ ไม่ อย่าเพิ่งพูดถึงเหอหยูในตอนนี้ เพื่อป้องกันเจ้าของเรือทำอะไรแปลกๆ ตอนพวกเราเข้าไปในคาสิโน เราจะต้องมีคนคอยออกมาดูพวกเขา ฉันทำไม่ได้ นายจะมาดูเองหรือไง แล้วใครจะเป็นคนจัดการคนรักษาความปลอดภัยของเจ้าของคาสิโนละ?”

"เอาเถอะอย่าคิดมากเลย ถ้าเหอหยูเป็นคนโง่จริงๆที่ไม่สามารถแยกความแตกต่างลำดับความสำคัญได้ เขาคงจะตายไปนานแล้ว ทหารรับจ้างไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่จะเป็นได้หรอกนะ”

หยูชียนจึงต้องปิดปากของเขา เมื่อใดก็ตามที่เขาไม่เห็นด้วยกับหยางเซี่ยวเฉิน หยางเซี่ยวเฉินก็มักจะมีวิธีเกลี้ยกล่อมเขาเสมอ ซึ่งทำให้เขามีภาพลวงตาว่าเขาเป็นลูกกระจ๊อกที่มีหยางเซี่ยวเฉินเป็นผู้นำ และความรู้สึกนี้ทำให้เขาไม่มีความสุขเป็นอย่างมาก

แต่ถ้าให้พูดอย่างเป็นกลาง การวิเคราะห์ของหยางเซี่ยวเฉินนั้นสมเหตุสมผลมากกว่าและเขาจำเป็นต้องรับฟัง

หลังจากการระบาดของภัยพิบัติเริ่มเสถียรแล้ว หากหยางเซี่ยวเฉินยังเป็นเพียงคนธรรมดาหรือยังไม่ได้ปลุกความสามารถอันทรงพลังใด ๆ ทัศนคติของเขาที่มีต่อหยางเซี่ยวเฉินก็ควรเปลี่ยนไปเช่นกัน และจะต้องสร้างความยิ่งใหญ่ของผู้เหนือกว่า

หยูเชียนแอบคิดอยู่ในใจว่าเขาจะต้องใช้ทั้งแส้และแครอทดังนั้นเขาจึงต้องคิดให้ละเอียด

  …………

ในฐานบัญชาการที่หลบภัยการโจมตีทางอากาศ เหลียวเสียประคองโต๊ะด้วยมือทั้งสองข้าง ผมของเขายุ่งเหยิงไปหมด เริ่มตั้งแต่เมื่อวานที่เขารู้มีว่าโรคระบาดในหยวนเจียงจนถึงตอนนี้ เขายืนอยู่บนสายบังคับบัญชาและพักผ่อนเพียงสามชั่วโมงเท่านั้น

เมื่อเขาเข้าสู่วัยกลางคน ก็เห็นได้ชัดว่าร่างกายของเขาอ่อนล้าภายใต้การทำงานที่มีความกดดันสูงแต่เขาไม่สามารถผ่อนคลายได้ สถานการณ์ของหยวนเจียงยังไม่ดีขึ้นแม้แต่ครึ่ง แต่กลับเกิดอุบัติเหตุครั้งแล้วครั้งเล่า

จำนวนผู้ป่วยเพิ่มขึ้นเป็นเส้นตรง โรงพยาบาลใหญ่ ๆก็แทบจะเต็มไปด้วยผู้ป่วยและครอบครัวที่อาเจียนเป็นเลือด นี้ก็ยิ่งทำให้ง่ายต่อการติดเชื้อเข้าไปอีก

ควบคู่ไปกับการจลาจลและขบวนประท้วงรวมไปถึงการจราจรที่เป็นอัมพาตตามสถานที่ต่างๆ ในตอนนี้สถานการณ์ในหยวนเจียงพังทลายลงอย่างสมบูรณ์...

เลขาหลี่วิ่งมาพร้อมกับพนักงานภาคสนามที่อยู่ข้างหลังเขา ใบหน้าของเขาเคร่งขรึม

มีข่าวร้ายกว่านี้ไหม? เหลียวเสียรู้สึกกดดันในใจ แต่หน้าที่ที่สะสมประสบการณ์เป็นเวลาหลายปีทำให้เขาไม่เปลี่ยนสีหน้า และมองตรงไปที่เลขาธิการหลี่ขณะรอให้เขาพูด

"เจ้าหน้าที่จากหน่วยรักษาความปลอดภัยนำคนกลับมาแล้ว คนที่น่าจะเป็นพาหะของแอนติบอดี"

ดวงตาของเหลียวเสียเป็นประกายด้วยความยินดี ในที่สุดก็มีข่าวดีซะที! “แน่ใจได้เหรอ?”

ผู้ปฏิบัติงานที่มารายงานพร้อมกับเลขาหลี่ตอบว่า: "ผมยังไม่มีเวลาใช้วิธีทางการแพทย์เพื่อตรวจสอบและยืนยัน แต่จากการวิเคราะห์ของดร.หลิว โดยทั่วไปสามารถยืนยันได้ว่า หลีจินคุ้ยซึ่งก็คือบุคคลที่เรานำกลับมาเป็นพาหะของแอนติบอดีก็จริงแต่ดูเหมือนเขาอารมณ์ไม่ค่อยคงที่"

"ขากลับเขาเอาแต่คำรามดวงตาแดงก่ำ สมาชิกในทีมคนหนึ่งเข้าไปปลอบเขา ก็ถูกกัดอย่างแรง เขาดูเหมือนจะมีอาการทางจิตเล็กน้อย แต่ก็ทรงตัวขึ้นหลังจากได้สงบสติอารมณ์ อีกเรื่องหนึ่งคือเหลียวหยวนโจว …”

เหลียวเสียมองไปที่สีหน้าเศร้าของเขา หัวใจของเขาจมดิ่งลง เขากำหมัดแน่นอย่างยับยั้งชั่งใจไม่อยู่ และถามอย่างกระวนกระวายว่า "คนอื่น ๆในทีมหยวนโจวอยู่ที่ไหน"

"พี่น้องทั้งหมดของทีมหยวนโจเสียสละในหน้าที่ โชคดีที่หยวนโจได้รับการช่วยเหลือจากกองกำลังสนับสนุนที่รีบไปยังที่เกิดเหตุ เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต ขณะนี้ถูกส่งไปยังห้องไอซียู แพทย์บอกว่าจะไม่มีปัญหาอะไรร้ายแรง"

เหลียวเสียถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตบไหล่ผู้ปฏิบัติงานด้วยความโล่งใจ และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "การเสียสละของพวกเขาล้วนมีเกียรติ มีความหมาย และมีคุณค่า พรรคและรัฐบาลจะไม่มีวันทอดทั้งการเสียสละของพวกเขา"

เจ้าหน้าที่ผู้เสียสละเหล่านั้นจะถูกฝังไว้ในฐานะวีรบุรุษ ครอบครัวของพวกเขาจะได้รับเงินบำนาญและการดูแลที่เพียงพอ

"แจ้งทีมพัฒนาวัคซีนว่าหลีจินคุ้ยได้รับการยืนยันแล้วว่าเป็นพาหะแอนติบอดีและจะเริ่มพัฒนาเซรุ่มทันที" เหลียวเสียสั่งการ เห็นได้ชัดว่าเขามีความมั่นใจอย่างยิ่งในการตัดสินใจของเหลียวหยวนโจว

ประตูห้องประชุมถูกเปิดออกอีกครั้งและมีกลุ่มคนเดินเข้ามาพวกเขาทั้งหมดเป็นผู้นำระดับหนึ่งและอันดับสองของแผนกต่างๆ การประชุมครั้งใหม่กำลังจะเริ่มขึ้นโต๊ะประชุมเริ่มถกกันต่อ แม้ว่าในกรณีฉุกเฉินเหลียวเสียได้รับอำนาจในการยกเว้นการขอคำแนะนำด้วยซ้ำ

เหลียวเสียโบกมือเป็นสัญญาณให้เลขานุการหลีถอยหลังไปชั่วคราว และตั้งใจฟังรายงานและคำแนะนำของแผนกต่างๆ

"ฐานการติดต่อสื่อสารไร้สายได้ปิดบริการในเมืองและ ตอนนี้พวกหน้าไม่อายไม่สามารถใช้อินเทอร์เน็ตเพื่อกระจายข่าวลือและสร้างความสับสนให้กับผู้คนได้อีกต่อไป แต่พวกเขายังคงสามารถใช้โทรศัพท์เพื่อสื่อสารกันได้ คุณต้องการปิดกั้นสัญญาณมือถือด้วยหรือไม่ ? ? ” หัวหน้าฝ่ายประชาสัมพันธ์เสนอแนะ

"ไม่ ไม่ใช่สำหรับตอนนี้" เหลียวเสียส่ายหัวและคัดค้าน

"กระดาษไม่สามารถดับไฟได้ แม้ว่าจะไม่มีอินเทอร์เน็ต ข่าวการปิดล้อมของหยวนเจียง จะแพร่กระจายออกจากเมืองในไม่ช้า ถ้าควบคุมการสื่อสารโดยสมบูรณ์ เมื่อพวกเขาขาดการติดต่อกับญาติ ผู้คนจำนวนมากจะออกไปหาญาติและเพื่อนอย่างแน่นอน"

"ภายใต้การยุยงปลุกปั่นของคนที่มีเจตนาไม่ดี มันก็มีแนวโน้มที่จะทำให้เกิดการจราจรอัมพาตขนาดใหญ่หรือแม้แต่เกิดการจลาจลที่ควบคุมไม่ได้”

"แต่..." คนจากแผนกแผนกประชาสัมพันธ์ต้องการพูดต่อ แต่ถูกตัดบทจากเหลียวเสีย “การรักษาความปลอดภัยในเมืองเป็นอย่างไรบ้าง”

“กองทหารบกของมณฑลได้ประจำการแล้วและกองกำลังตำรวจติดอาวุธทั้งหมดได้เข้ามาในเขตเมืองเพื่อรักษาความมั่นคงและกฎหมายรวมถึงช่วยดูแลความสงบเรียบร้อยซึ่งโดยทั่วไปมีความมั่นคงดี  อย่างไรก็ตามขณะนี้ประชาชนจำนวนมากในเขตเมืองกำลังแพร่ข่าวลือเพื่อหลอกลวง ประชาชนตั้งกลุ่มขนาดต่างๆ กัน และคนพวกนี้ก็ก่อความรุนแรงขึ้น เราจะจัดการกับเหตุการณ์นี้อย่างไรดี”

"หนึ่งคำเตือน" เหลียวเสียโบกมือ "ใครก็ตามที่ไม่เชื่อฟังคำเตือนปฏิเสธที่จะยอมจำนน ไม่ว่าพวกเขาจะอยู่ในสถานะใดก็ตามจะถูกประหารทันที!"

ผู้รับผิดชอบตัวแข็งทื่อและพูดด้วยความลังเลเล็กน้อย: "สิ่งนี้อาจทำให้ผู้คนบาดเจ็บล้มตายจำนวนมากโดยไม่จำเป็น อย่างไรก็ตามผู้คนจำนวนมากที่มาก็เป็นเพียงประชาชนธรรมดาที่ไม่รู้เรื่อง"

"ตอนนี้อยู่ในช่วงเวลาพิเศษ! เราจะต้องไม่ปล่อยให้หยวนเจียงเป็นแบบนี้ต่อไป มิฉะนั้นจะมีคนตายมากกว่านี้ บอกไปว่าเป็นคำสั่งจากฉัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะแบกรับไว้คนเดียว! แม้ว่าฉันจะทนไม่ได้ แม้ว่าฉันจะต้องรับผิดชอบทางกฎหมายในภายหลัง ฉันก็ต้องทำให้หยวนเจียงตั้งหลักได้โดยเร็วที่สุด!”