ตอนที่ 40 พวกแกเสียงดังจัง

ปั้มลูกฟื้นฟูตระกูลอุจิวะ ตอนที่ 40 พวกแกเสียงดังจัง

แม้นว่าเขาจะมีประสบการณ์ในสงครามน้อย แต่นัตสึฮิโกะก็เป็นนินจาระดับคาเงะ

และวิสัยทัศน์ที่เนตรวงแหวนนำมานั้นแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไปมาก

ในความคิดของเขา แม้ทั้งสองฝ่ายจะมีจำนวนและกำลังรบที่ใกล้เคียงกัน แต่หมู่บ้านคุสะกลับไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหมู่บ้านทากิเลย ต่อให้ทั้งสองจะเป็นหมู่บ้านนินจาขนาดเล็ก แต่หมู่บ้านทากิมีสัตว์หาง!

หมู่บ้านทากิในอดีตเป็นรองเพียงหมู่บ้านนินจาทั้งห้าแคว้นใหญ่เท่านั้น และเป็นที่รู้จักในฐานะหมู่บ้านนินจาอันดับหก

มิฉะนั้น โฮคาเงะรุ่นที่หนึ่งจะไม่ถูกขายให้ร่างสถิตแห่งหมู่บ้านทากิ

แม้นว่าหมู่บ้านทากิจะหยิ่งยโสอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ล่มสลายลง

หมู่บ้านทากิน่าจะชนะ!

ผลลัพธ์ตรงกันข้ามกับการตัดสินของเขาอย่างสิ้นเชิง - หมู่บ้านคุสะกำลังตีโต้หมู่บ้านทากิ?

หลังจากเฝ้าสังเกตอย่างถี่ถ้วน นัตสึฮิโกะก็ค้นพบปัญหา

การตัดสินของเขาผิด หมู่บ้านคุสะแม้จะมีนินจาได้รับบาดเจ็บมากกว่าหมู่บ้านนินจาทากิ

แต่น่าประหลาด นินจาคุสะที่บาดเจ็บเหล่านั้นใช้เวลาไม่นานก็กลับลงสู่สนามรบได้เหมือนเดิม ทำให้หมู่บ้านนินจาคุสะค่อย ๆ ได้เปรียบ

ประสิทธิ์ในการรักษาที่แทบจะเกินสามัญสำนึก หากเขาจำไม่ผิด น่าจะเป็น...

…

โรงพยาบาลสนามหมู่บ้านคุสะ

นินจาแพทย์หมู่บ้านคุสะกำลังยุ่งวุ่นวาย

“ให้ตายเถอะ ตรงนี้ยังอีกคนเจ็บ!”

"รีบหยอดยาเร็ว"

“มานี่ พันผ้าพันแผลให้เขา แล้วก็—”

“ไม่เห็นยาก แค่สอดเข้าไปก็จบ”

"โง่หรือไง พวกแกคิดว่าจักระของผู้หญิงนั่นมีไม่จำกัดเหรอ? สงครามนี้จะดำเนินต่อไปอีกระยะหนึ่ง พวกแกจะปล่อยให้จักระของเธอหมดไม่ได้"

"หมดแล้วยังไง ยังไงซะ เธอเป็นแค่ของเหลือสำหรับหมู่บ้านคุสะของเรา ลูกสาวของเธอก็ยังอยู่ไม่ใช่เหรอ..."

แม้นว่าที่แห่งนี้จะมีนินจาแพทย์สวมเสื้อคลุมสีขาวอยู่มากมาย

แต่ลองดูใกล้ ๆ แล้วขั้นตอนการรักษาของพวกเขานั้นเหมือนกันมาก

ทำการรักษาทั่วไปก่อน เช่น พันผ้าพันแผล หยอดยา และการรักษาฉุกเฉิน

จากนั้นผู้บาดเจ็บจะถูกส่งไปไว้บนรถเข็นที่ห้องหนึ่ง

ในห้องนั้นมีผู้หญิงผมสีแดง

เธออายุประมาณสามสิบปี รูปร่างหน้าตาของเธอสวยมาก แต่ใบหน้ากลับซีดเซียว ผมสีแดงที่ควรจะเป็นสีเพลิง ตอนนี้มีสีหม่นลง

มีผู้ได้รับบาดเจ็บถูกหามเข้ามา นินจาแพทย์ที่มาด้วยก็พูดว่า "เอาล่ะ ได้เวลาลงมือแล้ว"

คำพูดเหล่านั้นเฉยเมยจนดูไม่ใช่ประโยคที่ควรพูดกับผู้คน

แต่ผู้หญิงกลับฟังมันด้วยแววตาที่หม่นหมอง เธอยกแขนที่เต็มไปด้วยรอยฟันขึ้นมา

นินจาแพทย์กระชากแขนของเธออย่างแรง แล้วดึงไปยังปากของชายที่บาดเจ็บ

ผู้บาดเจ็บก็อ้าปากงึมงำ กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

และในเวลานี้เอง

"ตระกูลอุซึมากิที่มีความสามารถด้านการรักษา? พวกแกใช้เธอเป็นพาวเวอร์แบงค์รึไง ใช่สมบัติล้ำค่าสูญเปล่านัก!"

เสียงถอนหายใจดังขึ้น

คนแรกที่ตอบสนองและเคลื่อนไหวป้องกันคือผู้หญิงตระกูลอุซึมากิที่อ่อนแอ

แต่นินจาแพทย์และผู้บาดเจ็บกลับตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะรู้สึกตัวในทันที ทุกคนมองดูชายที่ปรากฏตัวใกล้พวกเขาโดยไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่

"แกเป็นใครวะ?!"

"นี่คือค่ายของหมู่บ้านคุสะของฉัน!"

"หรือว่าเป็นการลอบโจมตีทีเผลอของหมู่บ้านนินจาทากิ!"

นินจาคุสะพูดกันพัวพัน

แต่นัตสึฮิโกะทำราวกับไม่เห็นอยู่ในสายตา เขาเอื้อมมือไปจับแขนของหญิงสาวตระกูลอุซึมากิ แล้วมองดูรอยฟันบนแขนของเธอ

ด้วยความอึดถึกทนของตระกูลอุซึมากิ การบาดเจ็บระดับนี้ไม่นับเป็นอะไร......

แผลเก่าไม่หาย แผลใหม่มาแทน!

จริงเหรอเนี่ย...

"เสียของ!" นัตสึฮิโกะถอนหายใจเบา ๆ: "นี่คือความสามารถที่จะมีบทบาทสำคัญในตอนจบ ซาสึเกะของฉันรอดชีวิตจากวิกฤตเป็นตายหลายครั้งก็เพราะความสามารถนี้"

"หมู่บ้านคุสะของแกกลับใช้มันแบบนี้เนี้ยนะ?"

นัตสึฮิโกะส่ายหัวไปมา

ความสามารถด้านการรักษาผู้อื่นอย่างรวดเร็วนี้เทียบได้กับโหมดผนึกเบียคุโกของซึนาเดะในตอนนี้และซากุระในอนาคต

แม้จะไม่ได้คำนึงถึงพลังเฉพาะ เช่น โซ่ผนึกและสัมผัสจักระที่มีแต่ตระกูลอุซึมากิเรียนรู้ได้ แต่ไม่ควรใช้แค่พลังรักษานินจาธรรมดาแบบนี้!

วิธีใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุดคือการรับใช้ผู้นำระดับสูง เพื่อใช้ในการช่วยทำภารกิจที่สำคัญมากกว่าต่างหาก!

หมู่บ้านคุสะ... เสียเปล่าซะจริง!

“สมาชิกตระกูลอุซึมากิ เธอชื่ออะไร” นัตสึฮิโกะเอ่ยถาม

หญิงสาวอุซึมากิอ้าปากแต่ไม่พูดอะไร

ในเวลานี้เอง นินจาคุสะที่อยู่ข้าง ๆ ได้ยินคำพูดของนัตสึฮิโกะ แม้พวกเขาจะไม่เข้าใจเรื่องอื่น แต่พวกเขาเข้าใจคำว่า "ซาสึเกะของฉันรอดชีวิตจากวิกฤตเป็นตายหลายครั้งก็เพราะความสามารถนี้"

สีหน้าของนินจาแพทย์เปลี่ยนไปอย่างมาก: "แกเป็นผู้รอดชีวิตจากตระกูลอุซึมากิอย่างงั้นเหรอ?"

“ตระกูลอุซึมากิกำลังมาช่วยเธอ?”

"ซาสึเกะ" ของตระกูลของอีกฝ่ายก็สามารถใช้ความสามารถนี้ได้เหมือนกัน เห็นได้ชัดว่าซาสึเกะที่เอ่ยนั่นก็มาจากตระกูลอุซึมากิ!

"เดี๋ยวสิ! มีคนต้องการขโมยถุงเลือดของเรานะ!"

เขาตะโกนเสียงดังราวกับถูกผู้หญิงหักอก เสียงของเขาแหลมมาก

คนเจ็บที่อยู่รอบ ๆ ก็กัดฟัน ตะโกนประสานเสียงเข้าร่วมสู้ด้วย

พรึ่บ......

“พวกแกเสียงดังจัง”

นัตสึฮิโกะพูดเบา ๆ ประสานอินด้วยมือทั้งสองข้าง

คาถาไฟ: เพลิงทำลายล้าง!

เปลวเพลิงที่ทรงพลังพ่นออกมา กลืนกินนินจาแพทย์และคนเจ็บในพริบตา

จากนั้นมันก็ขยายตัวออกไปอย่างต่อเนื่อง ลุกโชนกลายเป็นทะเลเพลิง!

ทะเลเพลิงแผ่กระจายไปทั่วค่าย นินจาคุสะถูกเปลวเพลิงพัดพาออกไปหลายกิโลเมตร!

โรงพยาบาลสนามในหมู่บ้านคุสะถูกไฟลุกท่วมราพณาสูร!

มีเสียงร่ำไห้อยู่ทั่วบริเวณ นินจานับไม่ถ้วนดิ้นกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ในทะเลเพลิง

จากที่เต็มไปด้วยเสียงดัง กลับเงียบเป็นพิเศษ!

หญิงสาวอุซึมากิรู้สึกตัวด้วยความงุนงง เธอมองไปรอบ ๆ อย่างลืมตัว ระยะสายตาของเธอมีแต่เปลวเพลิง!

“สมาชิกตระกูลอุซึมากิ เธอชื่ออะไร” นัตสึฮิโกะถามอีกครั้ง

"โยโกะ...ฉันชื่ออุซึมากิ โยโกะ..." อุซึมากิ โยโกะอ้าปากพูดในที่สุด

นัตสึฮิโกะยิ้ม รอยยิ้มภายใต้เปลวเพลิงสลัว ๆ แต่กลับยังมีความอ่อนโยนเจื่อปน: "โยโกะ เธออยากไปกับฉันไหม"

“ถึงฉันจะไม่กล้าบอกว่าเธอไม่ต้องจ่ายราคาอะไร แต่ฉันสัญญาว่าจะมอบบ้านที่มั่นคงให้แก่เธอ”

…