975 - สู่ทุ่งดวงดาวโบราณจื่อเว่ย 2 

975 - สู่ทุ่งดวงดาวโบราณจื่อเว่ย 2

ประตูแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวเปิดเป็นทางลึก นำตรงไปยังด้านหน้า เย่ฟ่านมองไปที่ดวงดาวริบหรี่ด้วยจิตใจที่เต้นระทึก

เขากระวนกระวายใจมาก สงสัยว่าคราวนี้เขาจะไปถึงที่หมายได้หรือไม่ อย่างน้อยที่สุดความหวังของเขาก็อยู่ที่ดวงดาวสักแห่งซึ่งมีผู้คนอาศัยอยู่

ในที่สุด ด้วยเสียงอันดัง เขาปรากฏตัวขึ้นในทุ่งดวงดาวซึ่งมีศูนย์กลางอยู่ที่ดาวสีม่วงดวงใหญ่ และรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายที่ผิดปกติในทันที

“กลิ่นอายของจักรพรรดิโบราณ!”

“ค่ายกลจักรพรรดิ์?!”

หัวใจของเย่ฟ่านตกตะลึง ทุ่งดวงดาวอันกว้างใหญ่นี้กลับถูกสร้างขึ้นในลักษณะของค่ายกล!

ก่อนที่เขาจะได้รับอนุญาตให้คิดมาก แท่นบูชาของเขาก็ถูกดึงดูดเข้าสู่ดวงดาวสีม่วงขนาดใหญ่ทันที

“ครั้งนี้ข้าทำสำเร็จ ข้ามาถึงแหล่งกำเนิดชีวิตในเขตดาวโบราณจื่อเว่ย!”

เขาแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าหลังจากล่องลอยอยู่ในจักรวาลเป็นเวลาเจ็ดปีโดยปราศจากความหวังในที่สุดเขาก็มาถึงดินแดนซึ่งเป็นต้นกำเนิดแห่งชีวิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในจักรวาล

ยิ่งเย่ฟ่านคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกเหลือเชื่อ เขาไม่เคยคาดคิดว่าวันหนึ่งจะมาถึงและมาที่นี่ด้วยตัวเอง

นี่คือดวงดาวขนาดใหญ่ กว้างใหญ่และไร้ขอบเขต ทำให้ผู้คนรู้สึกความงดงามอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เย่ฟ่านได้ทะลุผ่านและตกลงสู่พื้นโลกแล้ว

ในขณะนั้นเย่ฟ่านนั่งอยู่ในหม้อปราณปฐพีต้นกำเนิดเพื่อปกป้องชีวิตของตัวเอง เพราะตอนนี้ท่านบูชาห้าสีของเขากำลังจะกระแทกพื้น

“บูม!”

ภายใต้เสียงระเบิดที่ดังกึกก้อง ภูเขาขนาดใหญ่ได้พังทะลายลงมาทันที น้ำตกสีเงินสาดคลื่นไปทั่วท้องฟ้า ต้นไม้วิญญาณทุกชนิดที่อยู่รอบๆ หักโค่น แม้กระทั่งวิหารขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่บนเขาก็ยังถูกทำลายอย่างย่อยยับ

“ใครกล้าบุกเข้าไปในวังไป๋จิงของข้า!” ในขณะนี้ ชายหนุ่มคนหนึ่งได้ส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธ

เย่ฟ่านตกตะลึงอย่างถึงที่สุด เขากำลังทบทวนคำพูดของชายหนุ่มคนนั้น

นี่คือวังโบราณในตำนาน สถานที่ที่ไท่ซ่างเหล่าจวินอาศัยอยู่คือวังไป๋จิงในถ้ำเสวียนตู... เป็นไปได้ไหมว่าเขามาถึงสถานที่แห่งนั้นแล้วจริงๆ? !

วังไป๋จิงสถานที่นี้มีอยู่จริงได้อย่างไร? หัวใจของเย่ฟ่านเต็มไปด้วยควาสงสัยและตกตะลึงไปชั่วขณะ

“เจ้าของถ้ำเสวียนตูคือไท่ซ่างเหล่าจวิน?” เขาอดไม่ได้ที่จะถามอย่างกระวนกระวายใจ

ชายหนุ่มไม่ตอบ สีหน้าของเขาดูไม่เป็นมิตร แม้ว่าฟันของเขาจะมีมีเขี้ยวสีแดงสดเหมือนไม่ใช่มนุษย์ แต่เขากลับเป็นเด็กน้อยที่เพิ่งผ่านวัยเด็กมาเท่านั้น

แม้ว่าเย่ฟ่านรู้ว่าไท่ซ่างเหล่าจวินเป็นผู้บ่มเพาะที่มีอำนาจ

แต่ข้าไม่ได้คาดหวังว่าสถานที่เช่นวังไป๋จิง จะมีอยู่จริงๆ มันน่าทึ่งเกินไป

เล่าจื๊อเป็นชายเมื่อสองพันห้าร้อยปีก่อน และเขามาจากอีกฟากหนึ่งของท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวเช่นเดียวกับเย่ฟ่าน ในความรู้เดิม เขาเป็นคนโบราณที่มีสติปัญญาสูงส่ง

เมื่อก่อนเย่ฟ่านไม่เคยคิดว่าท่านไท่ซ่างเหล่าจวินเป็นผู้บ่มเพาะ

ต่อมาเมื่อเขามาถึงอีกด้านหนึ่งของท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวและเข้าสู่ทุ่งดวงดาวโบราณเขาก็ได้สัมผัสกับทุกสิ่งก่อนที่จะล้มล้างการรับรู้ก่อนหน้านี้

เมื่อได้ยินว่ามีถ้ำเสวียนตูบนดาวโบราณดวงนี้เย่ฟ่านก็เกิดความหวังขึ้นภายในใจ

เย่ฟ่านทำความเคารพและกล่าวว่า “ข้าไม่ได้ตั้งใจจะรุกรานเจ้า และข้าไม่อยากตกลงมาที่นี่”

เขาสุภาพกับชายหนุ่มมากและต้องการเข้าไปข้างในเพื่อพบเหล่าจื้อปราชญ์แห่งจีนโบราณที่ทิ้งหมอกไว้ในประวัติศาสตร์ไม่รู้จบ บางทีเขาอาจจะค้นพบวิธีกลับบ้านจากท่านผู้เฒ่า

“เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่?”

“ข้าอยากพบไท่ซ่างเหล่าจวิน” เย่ฟ่านกล่าวอย่างจริงจัง

“เจ้ามาจากไหน เจ้าตกลงมาจากท้องฟ้าได้อย่างไร” ชายหนุ่มมีสีหน้าแปลกๆ

เย่ฟ่านรู้ว่าต้องมีความเข้าใจผิดบางอย่าง มิฉะนั้นอีกฝ่ายจะไม่เป็นเช่นนี้

ชายหนุ่มดูเหมือนจะนึกอะไรได้บางอย่างและเขาก็คำรามออกมาด้วยความโกรธ

“เจ้าคนบ้านนอกดูเหมือนเจ้าจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกใบนี้เลยสินะ เจ้าเพิ่งออกมาจากถ้ำหรือไม่?”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

เย่ฟ่านถามอย่างราบเรียบ

“มันไม่มีทางที่เจ้าจะได้พบกับไท่ซ่างเหล่าจวิน และตอนนี้เจ้าของวังไป๋จิงคืออาจารย์ของข้า…หยินเทียนเต๋อ!”

“เจ้ากำลังกล่าวถึงอะไร? ทุ่งดวงดาวแห่งนี้รวมถึงถ้ำเสวียนตูเป็นของไท่ซ่างเหล่าจวิน มันจะเป็นสมบัติของอาจารย์เจ้าได้อย่างไร?”

“เจ้าภูเขา เจ้าทำลายประตูสวรรค์ของข้า เจ้ายังถามโน่นถามนี่ มารยาทของเจ้าอยู่ที่ไหน” ชายหนุ่มเลิกคิดจะพูดดีๆ กับเย่ฟ่านแล้ว

เย่ฟ่านท่องไปคนเดียวในจักรวาลอันมืดมิดเป็นเวลาเจ็ดปี หลังจากผ่านดินแดนโบราณมามากมาย เสื้อผ้าบนร่างกายของเขาก็ขาดรุ่งริ่ง เขาไม่เคยเปลี่ยนมัน ซึ่งแน่นอนว่าเขาย่อมได้รับการดูถูกเหยียดหยามจากผู้คนที่เพิ่งพบหน้ากัน

“ไท่ซ่างเหล่าจวินไปไหน หยินเทียนเต๋อคือใคร และเขามาเป็นเจ้าของที่นี่ได้อย่างไร?” เขามีคำถามมากมายในใจ

“เจ้าโง่ เจ้าไม่รู้ว่ามาจากไหน แต่กลับถามข้า เจ้าคิดว่าการกระทำของเจ้าควรได้รับการลงโทษหรือไม่?” ใบหน้าของชายหนุ่มมืดลง

เย่ฟ่านสับสนอยู่พักหนึ่ง แต่เมื่อชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้ายังคงดูถูกเหยียดหยามเขาไม่หยุด มันก็ทำให้อารมณ์ของเขาเริ่มเดือดพล่านขึ้นมา

ปัง!

เย่ฟ่านยื่นมือออกไปตบหน้าของชายหนุ่มคนนั้น เพราะรำคาญเสียงเห่าหอนของเขาเต็มทน

“เจ้ามันคนป่าเถื่อน เจ้าทำลายประตูสวรรค์ของข้า แล้วเจ้ายังกล้ามาตบข้าอีกหรือ?”

ชายหนุ่มคำรามด้วยความโกรธแค้นอย่างถึงที่สุด “เจ้าไม่แม้แต่จะดูว่าที่ไหน นี่คือสถานที่ที่คนอย่างเจ้าจะมาได้หรือ!”

“เห็นแก่ที่เจ้าเป็นเจ้าบ้านข้าจึงปฏิบัติต่อเจ้าด้วยมารยาท แต่ในเมื่อเจ้าโดนหาที่ตายก็โทษว่าข้าไม่ได้แล้ว”

เย่ฟ่านตะคอกอย่างเย็นชา และสืบเท้าไปข้างหน้าอีกครั้ง

ตอนนี้ฐานการบ่มเพาะของเขามาถึงขอบเขตปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์แล้ว นอกจากสิ่งมีชีวิตอมตะจะปรากฏตัวขึ้น ไม่มีใครสามารถคุกคามความปลอดภัยของเขาได้อย่างแน่นอน

“ปัง…”

ฝ่ามือของเย่ฟ่านซึ่งทรงพลังยิ่งกว่าอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกคว้าชายหนุ่มก่อนจะโยนฝ่ายตรงข้ามให้บินไปกระแทกภูเขาอย่างรุนแรง

“เจ้า…”

ชายหนุ่มกรีดร้องอย่างน่าสมเพช เขารู้ดีว่าเย่ฟ่านยังไม่ได้ลงมือเอาจริง ไม่เช่นนั้นฝ่ายตรงข้ามสามารถฆ่าเขาได้อย่างแน่นอน

“ไม่ว่าที่นี่จะเป็นวังโบราณไป๋จิงหรือไม่ แต่มันไม่ใช่สถานที่ที่เด็กน้อยเช่นเจ้าจะกล่าววาจาได้ ไปเรียกอาจารย์ของเจ้ามา”

เย่ฟ่านกล่าวอย่างเย็นชา

“เจ้า... กล้าหาญมาก เจ้ากล้าที่จะกระทำการป่าเถื่อนในวังไป๋จิงของข้า แม้ว่าเจ้าจะมีเก้าชีวิตมันก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้เจ้ารอดออกจากที่นี่ได้”

ชายหนุ่มตะโกนและถอยกลับเข้าไปในภูเขาด้วยความกลัว

เย่ฟ่านเพิกเฉยต่อเด็กน้อยคนนี้โดยสิ้นเชิง นี่คือวังไป๋จิง แม้ว่าเด็กคนนี้จะไม่มีเหตุผลมากนัก แต่เขาก็ไม่คิดจะลงมือทำร้ายผู้คนรุนแรงมากเกินไป

“ใครส่งเสียงดัง”

ในขณะนั้นมีเสียงของชายหนุ่มอีกคนดังขึ้น

ดินแดนแห่งจิตวิญญาณนี้มียอดเขาที่งดงามมากมาย ซึ่งแน่นอนว่ามันจะต้องมีผู้บ่มเพาะหลายคนอาศัยอยู่

“มีคนบ้านนอกคนหนึ่งมาสร้างปัญหาที่นี่ เขาทำลายประตูภูเขาและยังคิดจะบุกเข้าไปในวังไป๋จิง” ชายหนุ่มคนแรกตะโกน ร่างกายของเขายังได้รับความเจ็บปวดอยู่เล็กน้อย

ในระยะไกล มีชายหนุ่มท่าทางสุขุมสวมชุดมังกรห้าสี สวมมงกุฎสีม่วงทองบนศีรษะ ปรากฏตัวขึ้นในความว่างเปล่าด้วยสีหน้าเย็นชา

นี่คือชายวัยยี่สิบ คิ้วยาว ดำขลับ ดวงตาเย็นชา ไม่หล่อเหลาแต่สง่าผ่าเผย เดินราวกับมังกรลงมาจากท้องฟ้า

“เราผู้เป็นศิษย์พี่เก็บตัวฝึกฝนเพียงปีเดียว แต่กลับมีใครบางคนคิดจะสร้างปัญหาให้กับวังไป๋จิงแล้วหรือ?!” ตั้งแต่ปรากฏตัวออกมาเขายังไม่เคยมองหน้าเย่ฟ่านด้วยซ้ำ