บทที่12
“นี่เธอพูดอะไรออกมา!” หลิวเฉิงตะโกนกรอกสายไปทันที
ย้ายเข้ามา?
มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอ!
ถ้าเขาอยู่กับผู้หญิงคนนี้ เขากลัวว่าเขาจะไม่มีช่วงเวลาที่มีความสุขสักเท่าไหร่
และที่สำคัญกว่านั้น ตอนนี้เขามีเซี่ยว่านชิวอยู่ด้วย ถ้าหากหลินเสวี่ยมาแล้วเห็นอาหารและจานที่ลอยไปมา มีคนเตรียมอ่างอาบน้ำอุ่นเอาไว้อัตโนมัติและมีเสียงแปลก ๆดังทุกวัน เธอคงกลัวจนตายแน่
“เอ่อ... พี่หลิว ฉันจะย้ายไปอยู่กับพี่ ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“จะไม่แปลกใจได้ยังไงเล่า ฉันมีเพียงเตียงเดียวและอยู่คนเดียวมันเลยทำอะไรง่าย... แล้วเธอเถอะ ไม่กลัวเพื่อนร่วมชั้นนินทาลับหลังหรือไง?”
“ไม่กลัว ถ้าอยากนินทาก็ปล่อยให้พวกเขาทำไปสิ”
“…….”
ให้ตายเถอะ น้องสาวคนนี้อดอยากผู้ชายมากเหรอ ดูเหมือนว่าเธอต้องการให้เขาลงมือกับเธอให้เร็ว ๆ เธอจะได้รีบยืนยันความสัมพันธ์กับเขาได้ง่ายกว่านี้
เนื่องจากหลิวเฉิงไปทำงานและอาศัยอยู่นอกบ้านตระกูลหลิน หลินเสวี่ยเลยกลัวว่าหลิวเฉิงจะไปมีแฟน
หลิวเฉิงเงียบไปครู่หนึ่งและอดส่ายหัวไม่ได้ “เสี่ยวเสวี่ย เธอใช้ชีวิตในโรงเรียนประจำมันไม่ดีเหรอ? ทำไมเธอต้องย้ายมาอยู่กับฉันล่ะ ห้องของฉันไม่มีที่ว่างสำหรับสองคนนะ เธออยู่ที่โรงเรียนต่อจะสะดวกกว่า”
หลิวเฉิงปฏิเสธหัวชนฝา
“หลิวเฉิง นี่นายเป็นผู้ชายหรือเปล่า ฉันส่งตัวเองไปถึงหน้าประตูแบบนี้นายยังจะหลบหน้าอีกเหรอ? ถึงยังไงฉันก็เป็นดอกไม้ประจำโรงเรียนคนหนึ่งนะ นายต้องปฏิเสธฉันหัวชนฝาขนาดนี้เลยเหรอ ฉันไม่สวยหรือไง? หรือว่าหน้าอกเล็กเกินไป หน้าผากก็... นั่นไม่นับ ที่เหลือฉันแย่กว่าผู้หญิงคนอื่นตรงไหน บอกมาสิ!!”
“………..” หลิวเฉิงพูดไม่ออก
สิ่งที่หลิวเฉิงไม่ชอบ ไม่ใช่รูปร่างของเธอหรือหน้าอกที่เล็กของเธอ แต่เป็นบุคลิกของเธอ
แต่จากคำพูดของเธอนั้น ไม่ใช่สิ่งที่หลิวเฉิงไม่ชอบเลย เธอเข้าใจผิดเรื่องรูปร่างตัวเองทำให้หลิวเฉิงไม่ชอบ
หลิวเฉิงชอบผู้หญิงมีมารยาทดีอย่างเซี่ยว่านชิว
“โอเค ๆ ช่างมันเถอะ ฉันจะวางสายแล้วนะ แล้วก็ฉันไม่มีที่ให้เธออยู่ด้วยหรอกนะ อีกอย่างอย่าย้ายไปไหนล่ะ ไม่อย่างนั้นฉันจะโทรบอกพ่อแม่เธอแน่ ๆ”
กว่าหลิวเฉิงจะพูดจบ น้ำร้อนที่เซี่ยว่านชิวเตรียมเอาไว้ให้เขาอาบก็ร้อนเรียบร้อยแล้ว
“อ๊ะ! เดี๋ยวสิ เฮ้ เดี๋ยว...”
“หืม? มีอะไรอีก?”
“พี่หลิวเฉิง ฉัน... พูดตามตรงแล้ว อันที่จริง ที่ฉันย้ายเข้าไปอยู่กับพี่ ไม่ใช่แค่เพื่อเจอพี่นะ แต่หอพักหญิงของเราเมื่อเร็ว ๆนี้มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ดังนั้นฉันเลยอยากย้ายไปอยู่กับพี่ ไม่กี่วันเอง นะ... นะ ๆ ๆ ๆ!”
หลินเสวี่ยง้อหลิวเฉิงด้วยเสียงที่ราวกับอนิเมะสองมิติ
อยู่ ๆหลิวเฉิงก็ตัวสั่น
เขารู้ว่าหลินเสวี่ยนั้นกำลังเรียนรู้การพากษ์เสียง แต่เขาไม่คิดว่าเธอจะเสียงดีขนาดนี้ มันเปลี่ยนไปเหมือนไม่ใช่หลินเสวี่ยคนเดิมเลย
เสียงของเธอฟังแล้วน่ารัก ถ้าหากน้องสาวของเขาอ่อนโยนขนาดนี้ก่อนที่เขาจะเจอเซี่ยว่านชิว หลิวเฉิงคงไม่โสดมานานขนาดนี้หรอก
น่าเสียดายที่นิสัยของหลินเสวี่ยไม่เหมือนกับเสียงที่เธอแสร้งพูดออกมา
หลิวเฉิงตั้งสติ แต่ต่อจากนั้นก็ยอมแพ้ เขาส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว ปัดเป่าความคิดแปลก ๆในใจให้ออกไปจนหมด
“รีบไปทำความสะอาดหอพักของเธอซะสิ มีแต่ผู้หญิงอยู่กัน จะไม่รักษาความสะอาดได้ยังไง?”
“อะไรนะ? เฮ้ พี่หลิวเฉิง นี่พี่พูดอะไรเนี่ย? อะไรคือไม่รักความสะอาดกัน? นี่ไม่เข้าใจคำว่าไม่สะอาดเหรอ ไม่สะอาดไม่ใช่ไม่รักษาความสะอาด!”
“เอ๊ะ? หมายความว่ายังไง?” หลิวเฉิงถามด้วยน้ำเสียงสับสนเล็กน้อย
“ก็แค่... มันมีของไม่ะสแาดอยู่! พี่ก็น่าจะรู้นี่ อย่าพูดเรื่องนี้ออกไปล่ะ ไม่อย่างนั้นมันอาจจะเจอพี่จริง ๆก็ได้”
หลิวเฉิงเงียบไป
ในที่สุดเขาก็รู้ว่าไอ้ของไม่สะอาดที่เธอพูดมันหมายถึงผี ไม่ได้หมายถึงห้องสกปรก
หลิวเฉิงเงยหน้าจากมือถือไปมองที่ห้องน้ำ มันมีผีอยู่ในบ้านของเขาเองและมันก็เป็นประเภทที่แข็งแกร่งด้วย
แต่สิ่งที่ทำให้หลิวเฉิงประหลาดใจ ก็เพราะที่โรงเรียนประจำของหลินเสวี่ยมันก็มีเหมือนกัน
ไม่นานนัก เสียงที่อ่อนหวานของหลินเสวี่ยก็ดังขึ้น
“พี่... พี่รู้ไหมว่าฉันกลัวเรื่องแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่นานมานี้เรื่องนี้มันเริ่มเกิดขึ้นที่โรงเรียน แม้ว่าทุกคนจะบอกว่าโรงเรียนชวนให้คนมาทำความสะอาดสิ่งสกปรกแล้วก็ตาม แต่ฉันก็ยังไม่กล้าที่จะกลับหอพักอยู่ดี... พี่หลิวเฉิง พี่ให้ฉันอยู่ด้วยสักสองสามวันได้ไหม นะ...”
หลิวเฉิงได้ยินก็ถอนหายใจ
หากที่หลินเสวี่ยพูดเป็นความจริง หากมีผีอยู่ในโรงเรียนจริง ๆ มันคงอันตรายมาก
หากเป็นเมื่อก่อนหลิวเฉิงได้ยินที่หลินเสวี่ยพูด เขาคงไม่เชื่อแน่เพราะก่อนหน้านี้เขาเป็นคนที่ไม่เชื่ออะไรแบบนี้เลย
แต่หลังจากที่เขาพบเข้ากับเหตุการณ์ที่เกิดในบริษัทของเขา หลิวเฉิงก็เปลี่ยนเป็นเชื่อเรื่องพวกนี้ขึ้นมาทันที
แม้ว่าผีจะไม่ได้มีอยู่ทุกที่ แต่ก็มีจำนวนมากมายอยู่ดี
หลิวเฉิงไม่เคยเห็นผีมาก่อน แต่เมื่อเขาปลุกนิ้วทองคำทั้งสองของเขา เขาก็สามารถมองเห็นผีได้ ดังนั้นเขาเลยรู้ว่าผีมันมีทั่วไปหมด
“พี่เฉิง ขอพักด้วยนะ ฉันสัญญาเลยว่าจะเงียบกริบ โรงเรียนอยู่ไม่ไกลจากที่ห้องพี่ พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปหานะ!”
“เดี๋ยว! ไม่ต้องกังวล เธอรอฉันไปรับเธอที่โรงเรียนวันนี้ก็ได้”
“เอ๊ะ? พี่จะมารับฉัน? เรื่องจริงเหรอ?”
หลินเสวี่ยรู้สึกเหลือเชื่อเล็กน้อย
พี่ชายตัวเหม็นของเธอจะมารับเธอเหรอ เขามันพวกเถรตรงและเกลียดเรื่องยุ่งยากไม่ใช่หรือไง? อยู่ ๆก็พลิกกลับเป็นคนมีน้ำใจขนาดนี้ได้ยังไง?
มันแปลก!
ความจริงแล้วที่หลิวเฉิงไปที่นั่นก็เพราะเขาต้องการจับผี
ถ้าหากเขาสามารถรับแต้มบุญจากผีในโรงเรียนของหลินเสวี่ยได้ ไม่เพียงแต่เขาจะได้รับแต้มบุญเท่านั้น แต่เขายังทำให้หลินเสวี่ยไม่มารบกวนเขาได้ด้วย เป็นการขว้างหินครั้งเดียวได้นกสองตัว
“ตกลง หลินเสวี่ยเธอรีบไปเข้าเรียนเถอะ ฉันจะอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า กินอาหารแล้วค่อยขึ้นรถไปหาเธอ”
