ตอนที่ 13 หมัดปราบพยัคฆ์

“การกลั่นปราณเลือด?” เจียงหมิงเลิกคิ้วขึ้น เขารู้เพียงเกี่ยวกับผู้ฝึกยุทธในอดีต แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเรื่องนี้

อาจารย์โจวพยักหน้า “ความแตกต่างที่สำคัญที่สุดระหว่างผู้ฝึกยุทธกับคนธรรมดาคือปราณเลือดไม่ว่าจะเป็นการฝึกขัดเกลากำลังภายนอกหรือการฝึกลมปราณกำลังภายใน เป้าหมายสูงสุดคือการกลั่นปราณเลือดและเปลี่ยนให้เป็นพลังปราณ! เฉพาะเมื่อเจ้ากลั่นปราณเลือดเท่านั้น เจ้าจึงสามารถแตะขีดจำกัดล่างของผู้ฝึกยุทธและถูกเรียกว่าเป็นผู้ฝึกยุทธไร้อันดับ

“มิฉะนั้น ไม่ว่าเจ้าจะฝึกฝนวิชาหมัดได้ดีเพียงใดหรือแข็งแกร่งเพียงใด ตราบใดที่เจ้าไม่มีปราณเลือด เจ้าก็จะเป็นเพียงคนธรรมดา เจ้าจะไม่มีโอกาสชนะผู้ฝึกยุทธ

“หลังจากกลั่นปราณเลือด หากเจ้าสามารถควบคุมปราณเลือดให้ไหลผ่านร่างกายของเจ้าได้ เจ้าจะถือได้ว่าเป็นผู้ฝึกยุทธระดับสาม

“ความแตกต่างระหว่างผู้ฝึกยุทธชั้นสามกับผู้ฝึกยุทธชั้นหนึ่งคือความแตกต่างในการใช้ปราณเลือด ปราณเลือดของนักสู้ชั้นหนึ่งเปรียบเสมือนสายรุ้ง ว่ากันว่าพวกเขาสามารถต่อสู้กับกองทัพนับพันได้ ส่วนจะจริงหรือเปล่านั้นข้าไม่รู้”

“แล้วหลังชั้นหนึ่งล่ะ” เจียงหมิงขมวดคิ้ว

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” อาจารย์โจวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ฮ่าฮ่าฮ่า! น้องหมิง เจ้ากล้าจริงๆ ผู้ฝึกยุทธชั้นหนึ่งเป็นบุคคลชั้นนำในเมืองต้าหยุนแล้ว เจ้าคิดว่าพวกเขาไม่คู่ควรกับความสนใจของเจ้าจริงๆเหรอ?”

“ข้าแค่อยากรู้” เจียงหมิงยิ้ม

“แค่กลายเป็นผู้ฝึกยุทธก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ความพยายามทั้งชีวิตของผู้คนจำนวนมากหมดลง น้อยกว่าหนึ่งในสิบของคนที่เรียนวรยุทธที่จะประสบความสำเร็จ และมีโอกาสเพียงเล็กน้อยเท่านั้นที่จะกลายเป็นผู้ฝึกยุทธชั้นหนึ่ง” อาจารย์โจวกล่าวพร้อมกับถอนหายใจ

“แล้วหลังจากนั้นล่ะ” เจียงหมิงกระพริบตา

"หลังจากนั้น ข้าก็ไม่รู้แล้ว“อาจารย์โจวพูดอย่างไม่พอใจ”ข้าไม่ใช่คนใหญ่คนโตอะไร ข้าถือว่ามีความรู้มากแล้วที่รู้เรื่องนี้”

“เริ่มกันเลย ตอนนี้เป็นเวลาที่ดีในการฝึกวรยุทธ” อาจารย์โจวถอดเสื้อและอุ่นร่างกาย บนลำตัวที่แก่และผอม เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ราวกับไส้เดือนกำลังเคลื่อนตัว

“แม้ว่าปราณเลือดของผู้ฝึกยุทธจะหมดลง แต่คนทั่วไปก็ยังเทียบไม่ได้” เจียงหมิงคิดกับตัวเอง ถ้าอาจารย์โจวไม่มีโรคประจำตัว ลุงปาจะต้องก้มหัวให้เขา

“ท่าแรก พยัคฆ์บนเขา” อาจารย์โจวย่อตัวลงเล็กน้อย ขาของเขามั่นคงราวกับท่อนเหล็ก “นี่คือท่าพื้นฐานของหมัดปราบพยัคฆ์ ไม่ว่าเจ้าจะฝึกฝนได้ดีหรือไม่ก็ตามจะเป็นตัวกำหนดความสำเร็จสูงสุดของเจ้า”

ในขณะนี้ อาจารย์โจวดูเหมือนจะกลายเป็นหนึ่งเดียวกับพื้นดิน แม้ลมแรงหรือฝนตกก็ไม่อาจขยับเขาได้

เจียงหมิงไม่ได้ทำตามทันที แต่พยายามจดจำการเคลื่อนไหวของอาจารย์โจวเพื่อพยายามทำความเข้าใจการเคลื่อนไหวนี้

“มันเหมือนกับท่าควบม้าที่ได้รับการพัฒนา มันมุ่งเน้นไปที่ร่างกายส่วนล่างและความแข็งแกร่งของแกนกลาง” เจียงหมิงคิด นี่เป็นขั้นตอนที่สำคัญจริงๆ

ประมาณหนึ่งในสี่ของชั่วโมงต่อมา อาจารย์โจวเสร็จสิ้นการฝึกท่าภายนอกของหมัดสยบพยัคฆ์เ มี 24 ท่า 12 ท่าแรกเป็นวิธีการฝึก และ 12 ท่าหลังเป็นวิธีการต่อสู้ พวกมันทรงพลังอย่างเหลือเชื่อ

“น่าเสียดายที่หมัดปราบพยัคฆ์นั้นแข็งแกร่งและดุร้ายเกินไป ทำให้ร่างกายบาดเจ็บได้ง่าย” อาจารย์โจว หยุด เขาหอบอย่างหนัก “น้องหมิง เวลาฝึก อย่าใจร้อนเกินไป ก่อนที่เจ้าจะรู้สึกได้ถึงปราณเลือด เจ้าสามารถฝึกฝนได้สูงสุด 3 ครั้งต่อวัน”

“ต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการสัมผัสถึงปราณเลือด” เจียงหมิงถาม

มีเพียงการสัมผัสปราณเลือดเท่านั้นที่สามารถฝึกลมปราณกำลังภายในได้

“ถ้าเจ้าโชคดี สามถึงห้าปี ถ้าเจ้าโชคร้าย มันคือตลอดชีวิต” ดวงตาของอาจารย์โจวเศร้าหมองขณะที่เขากล่าวว่า “ข้าใช้เวลาแปดปีในการสัมผัสปราณเลือดและอีกสิบปีในการกลั่นปราณเลือดก่อนที่ข้าจะกลายเป็นผู้ฝึกยุทธอย่างโชคช่วย เมื่อลองกลับไปคิดดูตอนนี้มันมีประโยชน์อะไร? เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงห้ามไม่ให้เจ้าเรียนวรยุทธ”

เจียงหมิงตกตะลึงในทันใด ไม่น่าแปลกใจที่ไม่มีผู้คนในเมืองผิงอันเรียนวรยุทธ การฝึกวรยุทธใช้พลังงานและเงิน แต่ความเป็นไปได้ที่จะเป็นผู้ฝึกยุทธกลับมีน้อยมาก ไม่ใช่สิ่งที่คนจนสามารถจ่ายได้

“ข้าไม่รู้ว่า...ข้าจะใช้เวลานานแค่ไหน?” เจียงหมิงคิดกับตัวเอง

โดยธรรมชาติแล้วเขาไม่กลัวที่จะทำร้ายร่างกายตัวเอง เขาไม่จำเป็นต้องสนใจเกี่ยวกับข้อจำกัดสามครั้งต่อวัน

“แน่นอน ถ้ามันถูกเสริมด้วยสมุนไพรชั้นยอด เช่น โสมหนอนทองตำเถาเลือดแดง และสมุนไพรเสริมกำลังอื่นๆ มันจะช่วยเร่งความก้าวหน้าในการฝึก” อาจารย์โจวกล่าวในทันที “นอกจากนี้ยังมียาลับเสริมวรยุทธ เป็นยาเสริมที่กลั่นโดยสำนักวรยุทธในเมืองต้าหยุนสามารถเร่งการรับรู้ของปราณเลือด ถ้าเจ้ามีเงินเพียงพอ เจ้าสามารถถามชายชราที่มาซื้อสมุนไพรได้”

ดวงตาของ เจียงหมิงสว่างขึ้น “ขอบคุณอาจารย์โจวที่เตือน ข้าจะลองฝึกวิชาหมัดปราบพยัคฆ์ให้ท่านดู ถ้ามีอะไรผิดพลาดโปรดให้ชี้แนะข้า”

ขณะที่เขาพูด เขานึกถึงการเคลื่อนไหวของอาจารย์โจวและเริ่มฝึกฝนทีละอย่าง

อาจารย์โจวหัวเราะเบา ๆ ในขณะที่เคี้ยวจั๊กจั่นกรุบกรอบ เขาเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของ เจียงหมิงอย่างระมัดระวัง

เขาเต็มใจที่จะพูดมากเพราะเขาชื่นชมเจียงหมิง เขาเคยเป็นผู้ฝึกยุทธ และลุงปาก็สุภาพกับเขาเช่นกัน หากมีคนอื่นมาเรียนวรยุทธ เขาจะไม่พยายามช่วยมากนัก

ขณะที่เขามองไปที่เขา ดวงตาของอาจารย์โจวเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

แม้ว่าการเคลื่อนไหวของ เจียงหมิงจะช้ามากและเขาดูเหมือนมือใหม่ในแวบแรก แต่การเคลื่อนไหวของเขานั้นเป็นไปตามมาตรฐานมาก นอกจากนี้ยังรู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งในการเคลื่อนไหวของเขา

"ใช้ได้!" อาจารย์โจวตบมือและชมเชย “น้องหมิง เจ้าเก่งกว่าข้าในตอนนั้นมาก!”

เจียงหมิงกลอกตาในใจและคิดว่า “ข้าฝึกวิชาหมัดมาหนึ่งหรือสองเดือนแล้ว ข้าสร้างพื้นฐานมานาน ถ้าไม่ได้เท่านี้ก็เท่ากับว่าข้าฝึกไปอย่างเปล่าประโยชน์”

ในวันต่อมา เขาฝึกวรยุทธ กินข้าว เมื่อเขาเหน็ดเหนื่อยจากการฝึก เขาจะขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพร

กว่าจะรู้ตัวก็ล่วงเลยไปอีกหนึ่งเดือนแล้ว

สายลมที่พัดมาอย่างเยือกเย็น พัดเอาใบไม้ที่ร่วงหล่นขึ้นสู่ท้องฟ้า

ลึกเข้าไปในภูเขา มีร่างที่คล้ายเสือและวานรกระโจนลงมาจากหน้าผา เขายื่นมือออกไปและห้อยลงมาจากก้อนหินที่ยื่นออกมา

“เถาเลือดแดง!”

เจียงหมิงใช้เคียวยาตัดเถาวัลย์สีแดงหนาเท่านิ้วและแสดงรอยยิ้มที่พึงพอใจ

สมุนไพรแต่ละฤดูกาลมีความแตกต่างกัน บัดนี้ได้เวลาเก็บเถาเลือดแดงแล้ว

ตั้งแต่อาจารย์โจวกล่าวถึงสมุนไพรที่เป็นประโยชน์ต่อการฝึกวรยุทธ เจียงหมิงก็มุ่งเน้นไปที่สมุนไพรเหล่านี้

บนยอดหน้าผา กระต่ายขาวตัวอ้วนโผล่หัวออกมาและส่งเสียงยกย่องเจียงหมิงที่หยิบสมุนไพร

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าคือดาวนำโชคของข้าจริงๆ!” เจียงหมิงปีนขึ้นไปบนหน้าผาและลูบหัวกระต่ายท่านไป๋ “คืนนี้ข้าจะพาไปกินของอร่อยๆ ตราบใดที่ข้ามีอะไรกิน ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าหิวอย่างแน่นอน”

ตกดึก ในถ้ำ ในหม้อดินสมุนไพรหลายชนิดกำลังเดือดปุดๆ บนกองไฟเล็กๆ

เจียงหมิงนอนอยู่บนพื้นด้านข้างดวงตาของเขาเป็นประกาย

“ข้าอยู่ห่างจากการสัมผัสปราณเลือดของข้าแค่ก้าวเดียว ลองใหม่พรุ่งนี้!”

ไม่กี่วันมานี้ เขารู้สึกได้ถึงปราณเลือดของเขาอย่างคลุมเครือ แต่เขาไม่สามารถรักษาความรู้สึกนั้นได้

ในช่วงเวลานี้ เขาฝึกฝนหมัดปราบพยัคฆ์อย่างน้อยวันละสิบครั้ง และไม่เคยหยุดกินสมุนไพรทุกชนิด อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยคาดคิดว่าเขาจะก้าวหน้าได้เร็วขนาดนี้

“บางทีนี่อาจเป็นความแตกต่างระหว่างการเปลี่ยนแปลงเชิงปริมาณและการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพ ความแตกต่างระหว่างการฝึกเพียงสามครั้งต่อวันกับการฝึกฝนมากกว่าสิบครั้งต่อวัน ไม่สามารถคำนวณได้จากการบวกและการลบเพียงอย่างเดียว รอพรุ่งนี้!”

เขาสงบลงหลับตาและผล็อยหลับไป