บทที่ 50 - สมาคมทหารรับจ้าง

หลังจากทำความสะอาดเสร็จ ผมกลับเข้าไปที่ห้องรับแขก ชายชรากำลังรอผมอยู่ “เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย? มา! ให้ฉันพาเธอไปดูที่นอนของเธอคืนนี้กัน”

“พ่อหนุ่ม คืนนี้เธอนอนที่นี่แหละ มันไม่ได้สบายอะไรมาก ทนเอาหน่อยนะ อา! ใช่แล้ว ฉันยังไม่รู้จักชื่อเธอเลยนี่ ตาเฒ่าคนนี้ชื่อเล่ยเจี่ย เธอจะเรียกฉันว่าลุงก็ได้ ฉันไม่ได้แต่งงาน ไม่มีลูกหลาน อยู่ตัวคนเดียว”

“ที่นี่ก็ดีแล้วครับลุง ผมชื่อจางกงครับ ขอบคุณมาก”

ผมนั่งลงบนเตียงแล้วเริ่มคุยกับชายชรา เขาบอกว่าที่เราอยู่ตอนนี้ อยู่ใกล้กับชายแดนของอาณาจักรอ้ายเซี่ย ในอดีตที่นี่เคยเป็นของอาณาจักรซิวต้ามาก่อน ผู้คนที่นี่อยู่กันอย่างสงบและสมถะ และยินดีต้อนรับแขกผู้มาเยือน อย่างไรก็ดี ที่นี่เป็นชายแดน ไม่ได้มีผู้คนอยู่มากนัก แล้วก็ไม่ค่อยมีนักเวทย์อยู่ที่นี่ เขายังบอกอีกว่า ถ้าผมจะเดินทางไปอาณาจักรซิวต้า ผมต้องระวังตัวให้ดี ช่วงนี้ที่ชายแดน สถานการณ์ไม่ค่อยจะสงบสุขเท่าไรนัก มีกลุ่มโจรที่ตระเวนไปมาอยู่ระหว่าง 2 อาณาจักร คอยสร้างความเดือดร้อน การที่ทั้ง 2 อาณาจักรเป็นมิตรกับ การเพิ่มกำลังทหารเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ทำให้ไม่ค่อยมีการคุ้มกันอะไรมากมาย

ได้ยินเขาเล่าเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมถามอย่างอดไม่ได้ “ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ผมยังจะข้ามไปอาณาจักรซิวต้าไม่อยู่หรือเปล่าครับ?”

“ได้สิ นี่มันเป็นเรื่องธรรมดาของเมืองชายแดนอยู่แล้ว ที่เมืองโพหลีหม่า จะเป็นจุดศูนย์กลางของกลุ่มคนจำนวนมาก รวมตัวกันว่าจ้างทหารรับจ้างให้เป็นผู้คุ้มกันในการเดินทาง ทำอย่างนี้ มันจะเดินทางได้ปลอดภัยมากขึ้น”

“โอ! ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องไปเมืองโพหลีหม่า” ฮ่าฮ่า มันยังมีเรื่องยอดเยี่ยมอีกอย่าง ผมน่าจะลองเป็นทหารรับจ้างดู บางทีผมอาจจะหาเงินได้นิดหน่อย ฮี่!

คุณลุงดูเหมือนจะเข้าใจความหมายที่ผมพูดผิดไป “ใช่แล้ว! เมื่อเธอต้องการที่จะเดินทางไปอาณาจักรซิวต้า มันจะดีกว่าถ้าจะไปเริ่มเดินทางจากที่นั่น เดินทางไปพร้อมกับพวกพ่อค้า จะปลอดภัยมากขึ้น”

ผมไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มขึ้น แค่ถามว่าผมสามารถไปล้างตัวได้ที่ไหน? เขาบอกว่ามีลำธารอยู่หลังหมู่บ้าน ผมควรจะไปอาบน้ำที่นั่น

ผมใช้น้ำที่ทั้งใสและเย็น ทำความสะอาดทั้งฝุ่น และความเหนื่อยล้าออกจากร่างกาย สบายตัวขึ้นมาก หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมรู้สึกสดชื่นเต็มที่ ผมหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ออกมาจากถุงเก็บของมิติ เปลี่ยนมาใส่ชุดใหม่ ซักชุดเก่า แล้วเดินกลับไปที่บ้านของชายชรา

ผมนอนลงบนเตียง นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ ถึงแม้ว่าผมจะบอกว่า ผมจะไม่แต่งงานกับผู้หญิงที่สวยมาก ๆ แต่หน้าตาที่ราวกับเทพธิดายังคงลอยอยู่ในความคิดของผม แล้วผมก็เข้าไปในดินแดนแห่งความฝันทั้งอย่างนั้น

รุ่งเช้า ผมกินข้าวเช้ากับคุณลุงเจ้าของบ้าน ก่อนที่จะลาจากกันตอนสาย ๆ ตามที่เขาบอกทางมา ผมมุ่งตรงไปสู่เมืองโพหลีหม่า

บางทีอาจเป็นเพราะพ่อค้าจากทั้งสองอาณาจักร ใช้ที่นี่เป็นเส้นทางหลัก ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเมืองชายแดน โพหลีหม่าก็เป็นเมืองที่ใหญ่พอสมควร ถนนสายหลักเต็มไปด้วยกิจกรรมต่าง ๆ มากมาย ร้านรวงทุกชนิดประดับด้วยดวงไฟระยิบระยับ ผมถามหาที่อยู่ของสมาคมทหารรับจ้างจากคนที่ผ่านไปมา

สัญลักษณ์ของสมาคมทหารรับจ้างคือ เหรียญเพชรที่คาดด้วยดาบในแนวทแยง  ผมเดาว่ามันคงมาจากการที่พวกเขาเหล่าทหารรับจ้าง ใช้ดาบ และทักษะในการหาเงิน

เดินผ่านเข้าไปในทางเข้าของสมาคมทหารรับจ้าง ผมเจอกับห้องโถงที่ใหญ่มาก มีโต๊ะมากมายหลายแบบตั้งเรียงรายกันอยู่โดยรอบโถงนี้ ที่กลางห้องโถง ยืนอยู่ด้วยกลุ่มคนที่แต่งตัวแตกต่างกัน มีทั้งคนที่อยู่ในชุดนักรบ ชุดนักเวทย์ มีแม้กระทั่งเอลฟ์หูแหลม รวมถึงคนแคระตัวเล็กที่ดูแข็งแรงอีก 2-3 คน ทั้งเอลฟ์และคนแคระถูกจัดว่าเป็นชนกลุ่มน้อย พวกเขาทั้งคู่เป็นเผ่าที่รักสงบ เอลฟ์เกิดมาเพื่อเป็นนักธนู ครอบครองสัมผัสที่ละเอียดอ่อน และสายตาที่น่าประทับใจ มีความสามารถในการเรียนรู้เวทย์มนต์ธรรมชาติ ส่วนคนแคระ เป็นนักรบที่ทรงพลัง และมีทักษะในด้านการประดิษฐ์ อาวุธคุณภาพสูงจำนวนมากถูกสร้างขึ้นโดยพวกเขา

ผมเดินเข้าไปที่โต๊ะที่ผมคิดว่าเป็นแผนกต้อนรับ แล้วสอบถามกับสุภาพสตรีอายุน้อยที่อยู่หลังโต๊ะว่า “ขอโทษครับ ไม่ทราบว่าผมจะไปรับภารกิจของทหารรับจ้างได้ที่ไหน?”

หญิงสาวที่ทำหน้าที่อยู่ตอนนี้ มองมาที่ผม เห็นว่าผมอยู่ในชุดธรรมดาทั่วไป เธอก็ไม่ได้แสดงท่าทีตื่นเต้นอะไร ตอบเสียงเอื่อย ๆ ออกมาว่า “ขั้นแรกไปทางด้านซ้าย ตรงนั้น หยิบใบสมัครออกมากรอกเพื่อสมัครเป็นทหารรับจ้างก่อน หลังจากนั้นคุณจะได้บัตรประจำตัวของทหารรับจ้าง พอเรียบร้อยแล้ว คุณก็ไปรับภารกิจทางฝั่งขวาของห้องโถง”

“โอ้! ขอบคุณครับ” ผมตอบอย่างรวดเร็ว หยิบใบสมัครออกมาดู มันให้กรอกชื่อ นามสกุล อาชีพ ระดับความสามารถ และอื่น ๆ ในช่องระดับความสามารถบนแบบฟอร์ม ผมกรอกลงไปว่า นักเวทย์สูงสุด ตอนที่ผมยื่นใบสมัครให้หญิงสาวที่ทำหน้าที่อยู่ เธออุทานด้วยความตื่นเต้น “คุณเป็นนักเวทย์สูงสุด?”

“ใช่แล้ว! มันเป็นยังไงเหรอ?” ผม นักเรียนผู้ตั้งใจเรียนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ทุ่มเททุกสิ่งอย่างให้กับการเรียน ใช้ชีวิตอยู่แต่ในโรงเรียนเป็นระยะเวลานานมาก เป็นธรรมดาที่จะไม่รู้ว่า ‘นักเวทย์สูงสุด’ ในโลกภายนอกนั้นไม่ธรรมดา

“คุณมีบัตรรับรองของสหพันธ์เวทย์มนต์หรือเปล่า?”

“แน่นอน ผมมี” ผมหยิบบัตรแสดงตัวของสหพันธ์เวทย์มนต์ออกมาจากอกเสื้อ (ทั้งความสามารถ และประสบการณ์ต่าง ๆ ของนักเวทย์ จะถูกตรวจสอบ และบันทึกลงบนบัตรของสหพันธ์เวทย์มนต์เพื่อเก็บข้อมูล นักเวทย์ทุกคน จะมีบัตรเวทย์มนต์ที่ไม่เหมือนกัน)

เจ้าหน้าที่ต้อนรับสาว ยืนยันความถูกต้องอยู่ครู่หนึ่งด้วยความตื่นเต้น เธออ่านมัน และออกเสียงพึมพำ    “เว่ย จางกง จบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมเวทย์มนต์หลวง เป็นตัวแทนนักเรียนในรุ่นของเขา เนื่องจากความสำเร็จที่โดดเด่นเป็นพิเศษในโรงเรียน เขาได้รับการยกเว้นจากการทดสอบ และได้รับตำแหน่งนักเวทย์สูงสุด ว้าว!! คุณเป็นนักเวทย์สูงสุดที่จบมาจากสถาบันเวทย์มนต์หลวง?”

เป็นเพราะเสียงช่วงสุดท้ายของเธอ ที่ค่อนข้างดัง ตอนนี้ทุกคนในห้องโถงได้ยินหมดแล้ว ตอนนี้ ผมกลายเป็นจุดสนใจของทุกคน และเริ่มรู้สึกอายขึ้นมานิด ๆ

“ใช่แล้ว มีปัญหาอะไรมั้ย? ผมเป็นทหารรับจ้างได้หรือเปล่า?”

หลังจากใจลอยอยู่ชั่วครู่ เธอตอบกลับมาทันที “คุณเป็นได้ แน่นอนว่าคุณเป็นได้ ด้วยระดับนักเวทย์สูงสุดของคุณ คุณได้รับการเลื่อนขั้นเป็นทหารรับจ้างระดับ C โดยตรง คุณสามารถรับภารกิจได้ทุกภารกิจ ที่คุณคิดว่าคุณสามารถทำได้”

เธอยิ้มให้ผม ผมคิดว่าเป็นเพราะผมดูไร้ประสบการณ์ และค่อนข้างไม่รู้เรื่องรู้ราว “ตามปกติแล้ว ทหารรับจ้างมีระดับจากสูงไปต่ำเป็น S A B C D E F ถึง G จะรับภารกิจอะไรได้หรือไม่ ขึ้นอยู่กับระดับของทหารรับจ้างคนนั้น พวกเขาจะได้รับการเลื่อนขั้นตามปริมาณ และความยากของภารกิจที่พวกเขาทำสำเร็จ”

“โอ้! มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ขอบคุณมาก” ผมรับบัตรประจำตัวทหารรับจ้างที่เธอส่งให้มา หลังจากนั้น ผมเดินไปที่โต๊ะทางด้านขวา เพื่อมองหาภารกิจที่ต้องเดินทางไปซิวต้า

บรรดาเจ้าหน้าที่บนโต๊ะทางด้านขวา รับรู้แล้วว่าผมเป็นนักเวทย์สูงสุด พวกเขาปฏิบัติกับผมด้วยทัศนคติที่เป็นมิตรเป็นพิเศษ พอเห็นผมกำลังจะเดินเข้าไปหา พวกเขารีบพุ่งเข้ามาหาผม แล้วถาม “คุณอยากได้ภารกิจระดับไหนคะ?”

“ระดับไหนก็ได้ ขอให้มันเป็นภารกิจ ที่ต้องเดินทางไปอาณาจักรซิวต้า ผมต้องการเดินทางไปที่นั่น ภารกิจที่มุ่งหน้าไปที่นั่นน่าจะดีที่สุด”

“โปรดรอสักครู่ค่ะ เดี๋ยวฉันจะตรวจสอบให้”

ระหว่างที่เธอกำลังตรวจสอบ ผมมองไปที่บรรทัดบนสุดบนกระดานภารกิจ ที่คาดไม่ถึงก็คือ มันเป็นภารกิจเดียวกันกับที่อาจารย์ตี้มอบหมายให้ผม การตามหาดาบศักดิ์สิทธิ์ อาวุธที่ครั้งหนึ่งพระเจ้าแห่งการสร้างเคยใช้ ระดับ SSS อา!! ดูที่ตัว S นั่นสิ มันมีอยู่ตั้ง 3 ตัว นี่มันเป็นภารกิจที่ยากขนาดไหนเนี่ย รางวัลของภารกิจก็มหาศาลอย่างมาก การเสนอ 100,000 เหรียญเพชรให้ มันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอ ผมรู้ดีว่าประเทศของผมมีรายได้เท่าไรจากการเก็บภาษีประจำปี