บทที่ 18: รีอัส ต้องการพูดในวันเกิดของเจมส์

โลกใต้ดิน ดินแดนเกรโมรี่ นิคมอลาเวรุส

วันนี้ เพื่อเป็นการฉลองวันเกิดปีที่สิบสี่ของ เจมส์ และการเสร็จสิ้นการฝึกภายใต้ สกาฮะ เพื่อนๆ และครอบครัวของเขาทั้งหมดได้มารวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์ อัลเวรัส โซน่า และ รีอัส มักจะนั่งที่โต๊ะเพื่อเล่นหมากรุก โดยมี โซน่า, สึบากิ, อาเคโนะ และ มิโซเระ ซึ่ง โซน่า เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับ เจมส์ เมื่อครั้งยังเด็ก ตัวอย่างเช่น เจมส์เป็นผู้สร้างวิธีฝึกควบคุมพลังงานที่พวกเขาใช้กัน ในขณะที่ สึบากิ, อาเคโนะ และ มิโซเระ ต่างก็ตกใจกับเรื่องราวของ โซน่า แต่ความตกใจของ มิโซเระ เกิดจากการที่เธอไม่เคยเชื่อ เจมส์ เมื่อเขาบอกเธอในสิ่งเดียวกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาอายุเพียงหกขวบเมื่อเขาสร้างมันขึ้นมา

เลโอน่า, เวเนลาน่า, เรอา และ เกรเฟีย ก็นั่งคุยกันและซุบซิบกัน ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักเงียบๆ จากทิศทางของพวกเขาเป็นระยะๆ บ่อยครั้ง เลโอน่า และ เกรเฟียจะไปที่ห้องครัว เพื่อให้แน่ใจว่างานเลี้ยงที่วางแผนไว้สำหรับการกลับมาของเจมส์นั้นสมบูรณ์แบบ ยังไงก็ตาม สิ่งที่เวเนลาน่าและเรอาพบว่าน่าอัศจรรย์ก็คือวิธีที่เลโอน่าสามารถทำให้เกรเฟียปล่อยผมของเธอลงมาได้เสมอ ความเป็นมืออาชีพของเกรเฟียในขณะปฏิบัติหน้าที่เป็นลักษณะที่รู้กันในหมู่ผู้อาวุโสส่วนใหญ่ของ โลกใต้ดิน แต่เมื่อเธอไปเยี่ยมเลโอน่า ท่าทางนั้นก็จะละลายหายไปและเธอก็สนุกกับการที่หญิงสาวพูดคุย

ที่โต๊ะอื่น ชายทั้งสามของครอบครัว ซิโอติคัส, เซอร์เซคส์, ดันเต้ และ แคสซิเอล กำลังเล่นไพ่อยู่ สามารถได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่น เสียงบ่น และเสียงอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับการรื่นเริง ไม่ต้องพูดถึงการคุยโม้เกี่ยวกับลูกๆ หรือน้องสาวในกรณีของ เซอร์เซคส์

เซราฟอล , มิลลิคัส ลูกชายของ เซอร์เซคส์ และ เกรเฟีย และเด็กสาวน่ารักตัวเล็กที่มีผมสีขาวจัดทรงบ็อบคัทที่มีหน้าม้าหลวมๆ ปิดหน้าผาก มีหน้าม้ายาวเลยไหล่ ดวงตาสีทองมีรูม่านตาเหมือนแมว และสีหน้าขรึมกำลังนั่งอยู่ด้วยกันบนโซฟาเพื่อชมอนิเมะเรื่อง Bleach ที่ดัดแปลงมาจากมังงะของเจมส์ทางทีวี ยังไงก็ตาม เซราฟอลเป็นหัวหอกในการนำ Bleach มาดัดแปลงเป็นอนิเมะ

มิลลิคัสเป็นเด็กอายุ 7 ขวบที่น่ารัก ผมสั้นสีแดงเลือดหมูและดวงตาสีแดง ซึ่งเป็นลักษณะที่เขาได้รับมาจากพ่อและแม่ตามลำดับ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใช้เวลากับเจมส์มากนัก แต่มิลลิคัสก็ชื่นชอบเขามาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเขามานานเท่าที่เขาจำได้

ในทางกลับกัน เด็กสาวผมขาวที่นั่งถัดจากเซราฟอลและมิลลิคัสคือโทโจ โคเนโกะ สมาชิกใหม่ล่าสุดที่มีศักยภาพของรีอัส นี่ไม่ใช่ชื่อเดิมของเธอ แต่เนื่องจากเธออยู่ในสภาพที่เคลื่อนไหวไม่ได้เมื่อเธอถูกนำตัวไปที่รีอัส และไม่ยอมตอบสนองต่อชื่อเดิมของเธอ รีอัสจึงเปลี่ยนชื่อเธอเป็นโคเนโกะ ถ้าเจมส์อยู่ในช่วงเวลานั้น เขาจะต้องบ่นแน่ รีอัสคิดอะไรอยู่ถึงได้เปลี่ยนชื่อสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นเนโคมาตะว่าโคเนโกะ

แม้ว่าจะมีคนหนึ่งหายไปจากบรรยากาศที่มีชีวิตชีวานี้ แม้ว่ารีอัสจะอยู่ในบ้าน แต่ตอนนี้เธอไม่มีใจที่จะเพลิดเพลินไปกับอารมณ์ที่สนุกสนานในปัจจุบัน

เลโอน่าและเกรเฟียเพิ่งกลับมาจากการตรวจสอบการเตรียมงานฉลอง จึงนั่งลงข้างๆ เวเนลาน่าและเรอา

เมื่อสังเกตเห็นเวเนลาน่าจ้องมองอย่างเหม่อลอยไปทางด้านบนของบันไดที่นำไปสู่ชั้นสอง เลโอน่าจึงถามว่า "ลาน่า มีอะไรหรือเปล่า"

เมื่อได้ยินคำถามของ เลโอน่า เวเนลาน่าก็หลุดจากความงุนงง และตอบด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ฉันรู้สึกว่าลูกสาวกำลังจะทำอะไรบางอย่างเพื่อทำลายบรรยากาศ” จากนั้นเธอก็ถอนหายใจเมื่อเสร็จสิ้นคำสั่งของเธอ

ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง ผู้หญิงอีกสามคนยังคงเงียบ

คนที่ทำลายความเงียบอย่างน่าประหลาดใจคือเกรเฟีย

“มีโอกาสมากที่รีอัสจะโกรธจัดหลังจากเจมส์กลับมาได้ไม่นาน” เธอพูด หยุดชั่วขณะก่อนที่จะดำเนินการต่อ "สิ่งที่เขาพูดกับเธอจะไม่น่าฟังอย่างแน่นอน แต่มันจะเป็นสิ่งที่เธอต้องการได้ยิน"

"*เห้ออ* ลูกรัก" เลโอน่า ถอนหายใจอย่างละห้อย ก่อนจะจ้องมองไปที่ ซีโอติคัส และ เซอร์เซคส์ "ทำไมลูกของฉันต้องทำความสะอาดระเบียบที่ผู้ชายสองคนทำ"

ในขณะเดียวกัน ที่โต๊ะไพ่ ซิโอติคัส และ เซอร์เซคส์ รู้สึกหนาวสั่น ยังไงก็ตาม พวกเขาเลือกอย่างชาญฉลาดที่จะไม่มองหาแหล่งที่มาของความรู้สึกไม่สบาย เพราะพวกเขาคงได้เห็นแสงจ้าที่น่ากลัวที่สุดครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์หากพวกเขาพบมัน

"อืม ฉันแน่ใจว่าทุกอย่างจะดีขึ้น..." เรอาเริ่มปลอบใจลีโอน่า ก่อนที่เธอจะถูกขัดจังหวะด้วยการปรากฏตัวของวงกลมเวทมนตร์เทเลพอร์ตที่มีเครื่องหมายทางจิตวิญญาณของเจมส์

เมื่อวงกลมเวทมนตร์ลอยขึ้นแล้วจางหายไป ชายหนุ่มสองคนยืนอยู่แทนที่ คนหนึ่งสูงและอีกคนเตี้ย ชายหนุ่มที่สูงกว่าสองคนนี้คือสมาชิกคนใหม่ล่าสุดของเจมส์ในกลุ่มเดียวกัน คูคุลินน์ หรือเดิมชื่อ เซตันเต้ ร่างกลับชาติมาเกิดของบุตรแห่งแสงของไอร์แลนด์ และชายหนุ่มที่เตี้ยกว่าในสองคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากตัวเขาเอง เจมส์ อัลเวรัส เด็กชายวันเกิด

เมื่อเห็นลูกชายของเธอกลับมา เลโอน่า เป็นคนแรกที่เคลื่อนไหว เลโอน่าโผเข้ากอดเจมส์แน่น

"สุขสันต์วันเกิด เจมส์!" ลีโอน่าพูดอย่างตื่นเต้น

"สุขสันต์วันเกิด เจมส์!" จังหวะต่อมา ทุกคนก็ส่งเสียงตามมา

คูคุลินน์ ยืนถัดจาก เจมส์ และ เลโอน่า กล่าวว่า "คนเหล่านี้รื่นเริงจังนะ"

ในที่สุดก็สังเกตเห็นว่าเจมส์ไม่ได้อยู่คนเดียว เลโอน่าถามเจมส์ว่า "โอ้ ลูกพาใครมาด้วยเหรอ?

เมื่อเป็นอิสระจากอ้อมกอดของ เลโอน่า เจมส์จึงเริ่มแนะนำตัวในลักษณะการแสดงละคร

"ให้ผมแนะนำให้รู้จัก เขาเป็นสมาชิกใหม่ที่มีศักยภาพที่สุดในรุ่นเดียวกัน เป็นศิษย์พี่ของผม ได้รับการฝึกฝนจากอาจารย์สกาฮะ นักหอกผู้ยิ่งใหญ่ และเป็นชายผู้โชคร้ายไม่แพ้ใคร! พบกับคูคุลินน์! บุตรแห่งแสงแห่งไอร์แลนด์กลับชาติมาเกิด!" ในตอนท้าย เจมส์คำรามเหมือนผู้ประกาศในการแข่งขันมวยปล้ำอาชีพ

เมื่อเจมส์ก้าวเข้ามา ทุกคนในห้องเริ่มปรบมือ

“นี้ เจมส์!” คูคุลินน์ ตะโกน "หมายความว่ายังไง 'ชายผู้โชคร้ายไม่แพ้ใคร'"

“อยากให้อธิบายจริงๆ เหรอ” เจมส์ถามหน้าตาเฉย

เมื่อเห็นการแสดงออกของเจมส์และได้ยินน้ำเสียงของเขาเมื่อเขาถามคำถาม คูคุลินน์ ทิ้งเรื่องไว้อย่างชาญฉลาด

หลังจากนั้น เจมส์ก็เริ่มแนะนำทุกคนให้รู้จักกับผู้มาใหม่ เช่นเดียวกับตอนที่เขาพามิโซเระกลับบ้าน เจมส์ถูกพาตัวไปและไม่รู้ว่าเขาไม่เคยพบโคเนโกะจนกระทั่งมันสายเกินไป

แน่นอนว่าสิ่งนี้ทำให้ทุกคนหัวเราะกับคำแนะนำคูคุลินน์ของเจมส์ แม้แต่โคเนโกะที่เงียบขรึมก็ยังยิ้มเล็กๆ

หลังจากทุกคนสงบสติอารมณ์ได้แล้ว อาเคโนะก็รับหน้าที่แนะนำโคเนโกะ

เมื่อมองไปที่โคเนโกะ เจมส์คิดกับตัวเอง 'ออร่าของเธอคือโยวไค น่าจะเป็นเนโคมาตะ ไม่ มันแตกต่างออกไปเล็กน้อย เป็นหนึ่งในเนโกะโชวในตำนาน? แต่ฉันคิดว่าพวกมันสูญพันธุ์ไปแล้ว'

เจมส์ไม่ได้ครุ่นคิดนานเกินไป สกาฮะ แน่ใจว่าได้รักษาเขาจากอาการบ้าๆ บอๆ นั้นด้วยวิธีของ สกาฮะ

โคเนโกะเงยหน้ามองเจมส์ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เจมส์เริ่มตบหัวเธอด้วยความประหลาดใจซึ่งทำให้เธอสะดุ้ง ยังไงก็ตามความรู้สึกสบายที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นทำให้เธอไม่มีความปรารถนาที่จะออกจากตัวเอง

"ยินดีที่ได้รู้จัก แมวน้อย ฉันชื่อเจมส์ อัลเวรัส" เจมส์พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "ฉันหวังว่าเราจะเข้ากันได้ในอนาคต"

โคเนโกะเพียงพยักหน้าตอบรับ แก้มแดงระเรื่อเล็กน้อย

"ชิ!"

เจมส์ได้ยินเสียงลิ้นกระทบกันหลายลิ้น แต่เลือกที่จะหลีกเลี่ยงการเปิดกระป๋องเวิร์มนั้นอย่างชาญฉลาด

“เจมส์ ผลการฝึกเป็นยังไงบ้าง” เซอร์เซคส์ถาม

“อืม...” เจมส์หยุดคิด แล้วตอบด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจเล็กน้อย "ผมอาจพอสู้กับปีศาจชั้นอัลติเมทระดับต่ำได้... แต่ก็ยังแพ้อยู่ดี คิดว่า..."

จากคำตอบของเจมส์ ทั้งห้องก็เงียบลง ทุกคนยกเว้น คูคุลินน์ ตกตะลึง

"มันบ้าไปแล้ว" มีคนกระซิบจากโต๊ะไพ่

*แปะๆๆ!*

เจมส์ปรบมือและดึงทุกคนออกจากความคิด ความสนใจทั้งหมดของพวกเขากลับมารวมกันที่ตัวเขาอีกครั้ง

"ฮ่าฮ่า! ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณป้าเวเนลาน่าถึงทำแบบนั้นบ่อยจัง" เจมส์อุทานออกมาอย่างตื่นเต้น "การดึงดูดความสนใจของทุกคนด้วยการปรบมือรู้สึกดีมาก"

เมื่อถึงตอนนั้น ทุกคนที่คุ้นเคยกับ เวเนลาน่า ก็หัวเราะคิกคักและจ้องมองเธอด้วยรอยยิ้มหยอกล้อ

"เด็กคนนี้..." เวเนลาน่าพึมพำกับตัวเอง แล้วถามรีอาด้วยเสียงกระซิบ "ฉันทำบ่อยขนาดนั้นเลยเหรอ"

สิ่งนี้นำไปสู่เสียงหัวเราะอีกรอบ

“ยังไงก็ตาม” เจมส์พูด ดึงความสนใจมาที่ตัวเองอีกครั้ง "ผมมีข่าวดี 2 เรื่องที่จะแบ่งปันกับทุกคน เรื่องแรกได้รับการแนะนำแล้ว"

ชี้นิ้วไปที่ คูคุลินน์ ขณะที่เขาพูดจบ คูคุลินน์ ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

“แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่ามันจะเป็นไปนานแค่ไหน แต่เมื่อความโชคร้ายของเขาเตะตูดผมเข้าเต็มๆ นั่นแหละ” เจมส์พูดทำให้คูคุลินน์หมดสติไปทันที

*ตี!*

“ระวังภาษา เจ้าหนุ่ม” เลโอน่าตบหลังหัวเจมส์

เจมส์ตอบกลับโดยไม่แม้แต่จะกระพริบตา “ครับคุณผู้หญิง เข้าใจแล้วครับ” ขณะถวายพระพร

เลโอน่าถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด แล้วข่าวดีอีกอย่างคืออะไร?”

“อืม ก็คงประมาณนี้” เจมส์ตอบในขณะที่ยกมือซ้ายขึ้นในระดับสายตา

จากนั้นแสงสีแดงปกคลุมแขนของเขา เพียงแต่จะถูกแทนที่ด้วยชุดเกราะสีแดงประดับด้วยสีทองและอัญมณีสีเขียวที่ฝังอยู่ตรงกลางแผ่นเกราะที่ครอบมือของเขาไว้

"ผมปลุก [อุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์] ของผมแล้ว [บูสเต็ทเกียร์] ให้ถูกต้อง"

เป็นอีกครั้งที่ทั้งห้องเงียบลง

และเป็นอีกครั้งที่ได้ยินเสียงกระซิบจากโต๊ะไพ่

“เด็กคนนี้กำลังต่อต้านโชคชะตาใช่ไหม?”

ก่อนที่ทุกอย่างจะวุ่นวายอีกครั้ง ในที่สุด เจมส์ ก็สังเกตเห็นว่ามีคนหายไป

"เอ่อ... ก่อนที่เราจะไปต่อ..." เจมส์พูดอย่างหวาดวิตก “ริริหลบหน้าฉันอีกแล้วเหรอ”

เมื่อได้ยินคำถามกะทันหันของเจมส์ ทุกคนยกเว้น คูคุลินน์ ก็เริ่มหัวเราะคิกคัก บางคนหัวเราะอย่างขบขันโดยที่เจมส์ไม่ทันสังเกต

ในที่สุด เวเนลานาก็ชี้ขึ้นไปบนบันไดและตอบคำถามของเจมส์

“เธอบอกว่าเธอมีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับคุณคนเดียว”

เจมส์พูดตัดบทสนทนาที่เหลือ "เอาล่ะ ให้ฉันไปดูว่าเธออยากจะบอกอะไรฉัน" จากนั้นเขาก็เดินขึ้นไปชั้นบน

เมื่อเจมส์ลับสายตาไปแล้ว เวเนลาน่าก็กระซิบบอกใครเป็นพิเศษ "ฉันรู้สึกว่าเรื่องนี้จะไม่จบลงด้วยดี"

เมื่อไปถึงบันไดขั้นสูงสุด เจมส์ เห็น รีอัส นั่งอยู่หน้าประตูห้องนอนของเขาโดยที่หัวของเธอจมอยู่ในหัวเข่าของเธอและร้องไห้อย่างเงียบๆ

"ริริ? เป็นอะไรไป?" ถามเจมส์ขณะเดินตามทางของรีอัสด้วยความประหลาดใจที่เห็นเธอเป็นแบบนี้

เมื่อได้ยินเสียงของเจมส์ รีอัสเงยหน้าขึ้นและเช็ดดวงตาอย่างแรง ยังไงก็ตาม ด้วยดวงตาที่บวมแดงและคราบน้ำตาที่เหือดแห้งของเธอ ก็ยังเห็นได้ชัดว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่

เมื่อเห็นรีอัสเป็นเช่นนี้ เจมส์ก็ถอนหายใจและพูดว่า "ถ้าเธออยากพูด ฉันยินดีรับฟัง เข้าไปข้างในก่อนเถอะ"

รีอัส พยักหน้าตามคำแนะนำของเขา สงบลงอย่างเห็นได้ชัด

"ก็ได้ๆ เข้าไปข้างในกันเถอะ"

เจมส์ เปิดประตูและนำ รีอัส เข้าไปข้างใน รีอัสเข้ามา จากนั้นล้มตัวลงนอนบนเตียงของเจมส์อย่างไม่เป็นทางการ ทำให้คิ้วของเขากระตุกและมองไปทางอื่นอย่างงุ่มง่าม เหตุผล? เมื่อรีอัสล้มลง ชุดของเธอก็กระพือขึ้นสูงพอที่จะทำให้เห็นกางเกงในของเธอได้

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเจมส์ รีอัสก็ยิ้มกว้างและพูดว่า "โอ้ เจมส์ มีอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าถึงเป็นแบบนั้น"

"ยัยปีศาจน้อยแก่แดด" เจมส์พึมพำเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “ว่าไง หงุดหงิดอะไรนักหนา”

"ชิ!" รีอัสเดาะลิ้นของเธออย่างแรงเมื่อเจมส์เปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะแสดงสีหน้าเคร่งขรึมและตอบคำถามของเจมส์ "เจมส์ ฉันต้องการความช่วยเหลือในการคิดหาทางออกจากเรื่องนี้ พ่อแม่ของฉันจัดการเรื่องการแต่งงานให้ฉัน และพวกเขา จะไม่ฟังคำคัดค้านของฉัน"

“บ้าเอ๊ย แย่จัง” เจมส์ตอบ "การแต่งงานแบบคลุมถุงชนเป็นเหมือนศตวรรษที่แล้ว"

รีอัสหัวเราะคิกคักกับมุกตลกเล็กๆ น้อยๆ ของเจมส์ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่อย่างรวดเร็ว “ต้องพูดแค่นี้เหรอ?” เธอถามด้วยใบหน้าขมวดคิ้ว

"ต้องการให้ฉันพูดอะไรล่ะ" ตอบเจมส์ด้วยคำถามของเขาเอง

“ฉันอยากให้คุณคิดหาทางออกจากเรื่องนี้” รีอัสตอบราวกับว่าคำตอบนั้นชัดเจน

เจมส์ขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะทัศนคติของรีอัส "ก็... อย่างแรก เธอควรให้รายละเอียดทั้งหมดกับฉันใช่ไหม" เจมส์ถามในขณะที่กลอกตา

“รายละเอียด?เช่นอะไร?” รีอัสถามด้วยความงุนงง

เจมส์ทำได้เพียงส่ายหัวให้หญิงสาว

“ส่ายหัวทำไม” ถาม รีอัส ด้วยมุ่ย

เจมส์ถอนหายใจขณะนวดขมับ "เอาล่ะ ให้ฉันถามคำถามคุณบ้างเกี่ยวกับสถานการณ์นี้ เขาพูดด้วยความโมโห "ถ้าฉันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันจะหาวิธีช่วยได้ ถ้าเป็นไปได้"

รีอัสพยักหน้าด้วยความตื่นเต้นและตอบว่า "ถามมาเลย"

"เอาล่ะ" เจมส์เริ่มขณะที่เขาดึงเก้าอี้ออกจากโต๊ะทำงานและวางไว้ข้างหน้ารีอัสก่อนจะนั่งลง "คำถามแรก หมั้นกับใคร"

"ลูกชายคนที่สามของตระกูลฟีนิกซ์ หนึ่งใน 72 เสาหลัก ไรเซอร์ ฟีนิกซ์" รีอัสพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว

"คำถามที่สอง: การแต่งงานจะเกิดขึ้นเมื่อใด" ถามเจมส์อีกครั้ง

“ฉันจะไม่แต่งงานกับเขา” รีอัสตะโกนอย่างขุ่นเคือง

เจมส์ ถอนหายใจอีกครั้งและเกลี้ยกล่อม รีอัส " เราต้องมีกรอบเวลาในการวางแผนใช่ไหม"

"ใช่คุณถูกต้อง." รีอัสตอบก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกเพื่อสงบสติอารมณ์ "พวกเขาตัดสินใจว่าจะเกิดขึ้นหลังจากที่ฉันโตเต็มที่แล้ว"

เจมส์ลูบคางพลางครุ่นคิด "อืม นั่นคงไม่นานหลังจากวันเกิดปีที่สิบแปดของคุณใช่ไหม? อย่างช้าที่สุดก็ยี่สิบของคุณ"

"เจมส์ ได้โปรดหยุดทำแบบนั้น" เรียสพูด โดยพูดถึงวิธีที่เจมส์ลูบคางของเขา "มันทำให้คุณดูเหมือนคนแก่"

เจมส์ เพิกเฉยต่อเสียงกระทุ้งของ รีอัส และไปยังคำถามต่อไปของเขา

“คำถามที่สาม: ทำไมพวกผู้ใหญ่ถึงจัดการแต่งงานครั้งนี้? พวกเขาให้เหตุผลกับคุณหรือไม่” ถามเจมส์

รีอัสพยักหน้า

“พวกเขาบอกว่าเพื่อป้องกันปีศาจเลือดบริสุทธิ์ไม่ให้ตาย” รีอัสพูดพร้อมกับใช้นิ้วชี้ขวาแตะคางของเธอ “โอ้ และลอร์ดฟีนิกซ์ก็พูดบางอย่างเกี่ยวกับการรักษาปีศาจที่กลับชาติมาเกิดให้อยู่ในที่ของมัน”

"ฟอสซิลหัวโต" เจมส์พึมพำภายใต้ลมหายใจของเขา

“หือ พูดอะไรน่ะ” ถาม รีอัส เพื่อตอบสนองต่อเสียงพึมพำของ เจมส์

“เจมส์โบกมืออย่างไม่ไยดี พูดว่า”อย่ากังวลไปเลย ไปกันต่อ”

รีอัส ทำหน้าบึ้งใส่ เจมส์ อีกครั้งที่ไม่ตอบคำถามของเธอ "อืม."

"*ฮ่าๆะ* รู้ไหม หน้ามุ่ยของคุณน่ารักจัง" เจมส์แกล้ง

รีอัสหน้าแดงและหันหน้าหนี "แค่ถามคำถามต่อไปของคุณ"

“ก็ได้ๆ อย่าโกรธกันนะ” เจมส์พูดพร้อมยกมือขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

“คือนายน้อยไรเซอร์---”

"ไม่ต้องให้เกียรติเขา มีแค่เรา" รีอัสขัดจังหวะ

“ตกลง ไรเซอร์อยู่ที่นั่นเพื่อการประชุมครั้งนี้หรือไม่ ถ้าใช่ เขาคิดยังไงกับการคลุมถุงชนครั้งนี้”

เมื่อได้ยินคำถามล่าสุดของเจมส์ รีอัสก็กระโดดขึ้นราวกับแมวที่ถูกเหยียบหางแล้วตะโกน "ใช่ เขาอยู่ที่นั่น! และเขาบอกว่าเขาจะมีความสุขมากที่ได้แต่งงานกับทายาทหญิงของตระกูล เกรโมรี่" ได้ยินเสียงรีอัสกัดฟันหลังจากพูดจบ

เจมส์ถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะถามว่า "นี่อาจจะตอบคำถามต่อไปของฉันได้เช่นกัน แต่ทำไมคุณถึงโกรธขนาดนี้"

"เพราะ!" รีอัสตะโกน เร่งตัวเองให้มากขึ้น "เขาเห็นฉันเป็นเพียง 'ผู้สืบทอดตระกูล เกรโมรี่' เขามองไม่เห็น 'รีอัส' เลย และเมื่อมองตาของเขา ฉันบอกได้เลยว่าเขาคิดว่าฉันจะเป็นภรรยาที่ดีของถ้วยรางวัล"

"ได้." เจมส์พยักหน้ารับคำตอบของรีอัส "นั่นอธิบายได้ว่าทำไมคุณถึงต่อต้านการแต่งงานครั้งนี้"

"เป๊ะเลย! ช่วยที---"

“จับม้าของคุณ” เจมส์ขัดจังหวะ “ขอถามคำถามสุดท้าย”

"ถาม." สั่งรีอัสอย่างหงุดหงิด

เมื่อได้ยินน้ำเสียงของเธอ เจมส์รู้สึกได้ถึงการระคายเคืองที่เพิ่มขึ้น สูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อสงบสติอารมณ์ เขาเตรียมใจสำหรับความขุ่นเคืองที่คำถามต่อไปจะถาโถมเข้ามาอย่างไม่ต้องสงสัย

"ทำไมเขาถึงรู้จักคุณในฐานะอื่นนอกจาก 'ทายาทแห่งตระกูล เกรโมรี่'"

เมื่อได้ยินคำถามของ เจมส์ ดวงตาของ รีอัส ก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ เจมส์สามารถเห็นความโกรธที่เต็มตาของเธอได้แบบเรียลไทม์

"หมายถึงอะไร?" รีอัสถามด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

เมื่อได้ยินน้ำเสียงของรีอัส เจมส์เองก็หงุดหงิดจากการถูกพูดซ้ำๆ จนเริ่มเดือดพล่าน

“ฉันหมายความตามที่ฉันพูดจริงๆ รีอัส” เจมส์ตอบอย่างใจเย็นแต่แฝงไปด้วยความโกรธ "ลองคิดดูสิ คุณเคยทำอะไรที่ทำให้ตัวเองแตกต่างจากชื่อสกุลของคุณบ้างไหม คุณเคยประสบความสำเร็จอะไรบ้างไหม คุณเคยช่วยเหลือสังคมปีศาจหรือไม่ คุณไม่ได้ทำใช่ไหม"

“ฉันเป็นปีศาจระดับสูงของหนึ่งใน72ตระกูลชั้นสูง แค่นั้นยังไม่พออีกเหรอ?” รีอัสถามอย่างเดือดดาล

“แล้วคุณทำอะไรเพื่อให้ได้ตำแหน่งนั้นมา เจ้าหญิง” เจมส์ถามอย่างสุภาพ ในขณะที่เขาเริ่มควบคุมอาการหงุดหงิดไม่ได้ เนื่องจากความหยิ่งผยองที่ไม่มีมูลความจริงของรีอัส "ให้ฉันตอบคุณ คุณไม่ได้ทำอะไรเลยเพื่อให้ได้ตำแหน่งนั้น ไม่มีอะไรนอกจากเกิดมาในตระกูลที่ดี"

รีอัสเริ่มตัวสั่นด้วยความโกรธ น้ำตาคลอเบ้า แต่เจมส์พูดต่อ

"สิ่งที่คุณทำคือเพลิดเพลินกับพรที่คุณได้รับในยามว่าง คุณไม่ได้ใช้พรเหล่านั้นเพื่อพัฒนาตัวเอง แต่อย่างใด คุณจะไม่ฝึกฝนเลยถ้าฉันไม่บอก คุณก็ยังกล้าที่จะบ่นเมื่อครอบครัวของคุณ---"

*แปะ!!!*

ระหว่างที่ เจมส์ โวยวาย รีอัส ก็ยืนตบเขาทันที ทำให้เขาเงียบทันที หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เจมส์ก็พูดด้วยน้ำเสียงที่สงบอย่างน่าขนลุก

"นั่นสินะ เสร็จแล้ว"

ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของ เจมส์ ทำให้ รีอัส ตกใจจนสุดหัวใจ และในที่สุดเธอก็รู้สึกสำนึกผิดจากการกระทำของเธอ

ยังไงก็ตาม ก่อนที่รีอัสจะทันได้โต้ตอบ เจมส์ก็ลุกจากที่นั่งแล้วเดินไปที่ประตู เขาเปิดประตูและจากไปโดยไม่แม้แต่จะมองย้อนกลับไป เดินผ่านผู้ใหญ่ที่ดักฟังทั้งหมดรวมตัวกันอยู่นอกประตู เขาเดินเข้าไปในสตูดิโอศิลปะของเขาโดยไม่ได้พูดอะไรกับพวกเขาสักคำ ปิดประตูแล้วล็อก

ความเงียบในโถงทางเดินทำให้หูหนวก

จนกระทั่งเสียงตะโกนอันเกรี้ยวกราดของรีอัสถูกทำลายลง

“เจมส์ ฉันเกลียดนาย”

ความเสียใจของเธอกลายเป็นความโกรธเมื่อเจมส์ไม่กลับมา

ในขณะเดียวกัน เวเนลาน่า เป็นผู้ใหญ่คนแรกที่มีสติสัมปชัญญะกลับคืนมา

"ฉันรู้สึกว่าเรื่องนี้จะไม่จบลงด้วยดี"