ตอนที่ 10 วายร้ายผู้ยิ่งใหญ่ เจียงหมิง

เกือบเที่ยงแล้ว นอกจาก เฒ่าเจียง แล้ว มีเพียง เจียงหมิงและ อาจารย์โจวเท่านั้นที่เหลืออยู่ในโรงเตี๊ยม

ในหัวใจของชาวเมือง แม้ว่า เจียงหมิงจะไม่สามารถเปรียบเทียบกับลุงปาได้ แต่เขาก็ยังเป็นคนชั่วร้ายที่พวกเขาต้องหลีกเลี่ยง ใครจะกล้าอยู่ที่นี่?

ดวงตาของ เฒ่าเจียง เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ลุงปาเจ้าดื่มเหล้าของข้าไปสองแก้วโดยเปล่าประโยชน์” เจียงหมิงยังคงขว้างถั่วลิสงเข้าปากของเขาและพูดด้วยความไม่พอใจ

อาจารย์โจวพูดไม่ออก “เจ้าได้กลายเป็นวายร้ายตัวยงที่ทุกคนอยากทุบตีแล้ว ทำไมเจ้ายังใส่ใจกับเหล้าแค่สองแก้วอยู่อีก”

“ท่านพูดถูกแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น!” เจียงหมิงแก้ไขเขาทันที"การเป็นวายร้ายผู้ยิ่งใหญ่ ที่ทุกคนต่างโห่ร้องและทุบตี...นั่นไม่จำเป็นต้องเป็นความจริง"

อาจารย์โจวหมดคำพูดอีกครั้ง จากนั้นเขาก็ถอนหายใจยาว “ข้าอยู่มานานขนาดนี้แล้ว แต่วันนี้ข้าเพิ่งเข้าใจบางอย่าง เจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่าลุงปาจะปล่อยเจ้าไป” เขาก็ยังไม่เข้าใจ

เจียงหมิงยิ้มและพูดอย่างไม่เร่งรีบว่า “ถ้าข้าเป็นคนซื่อสัตย์ที่ต่อต้านการถูกรังแก ลุงปาจะหักขาข้าแน่นอน เพราะไม่ว่าวัวกับแกะจะส่งเสียงร้องดังแค่ไหน พวกมันก็เป็นเพียงแค่อาหารในสายตาของเสือและหมาป่า ถ้าพวกมันไม่เชื่อฟัง เสือและหมาป่าก็สามารถกัดกินพวกมันได้ตลอดเวลา แต่ถ้าข้าเป็นวายร้าย วัวและแกะจะกลัวข้า หมาป่ากับเสือจะปฏิบัติต่อข้าเหมือนพวกมัน แม้ว่าจะมีการต่อสู้ระหว่างเสือกับหมาป่า แต่ก็จะไม่เกิดขึ้นเพราะการยั่วยุของวัวกับแกะ สำหรับลุงปา ข้าเป็นแค่เสือหนุ่มที่สามารถตั้งกลุ่มได้ มันจะดีที่สุดถ้าสามารถปราบข้าได้ ไม่จำเป็นต้องเสียแรงต่อสู้จนต้องบาดเจ็บล้มตาย สำหรับ กัวเฮยจือ และพวกนักเลงคนอื่นๆ ในสายตาของลุงปาพวกเขาเป็นวัวและแกผู้โง่เขลาที่ไม่รู้จักตัวเอง เมื่อมีประโยชน์ พวกเขาจะถูกนำมาใช้ เมื่อหมดประโยชน์ก็จะถูกโยนทิ้งไป”

อาจารย์โจวถอนถอนหายใจยาวและนึกถึงตัวเองเมื่อเขายังเด็ก ถ้าเขาไม่อดกลั้นและยอมสุ่มสี่สุ่มห้า บางทีเขาอาจจะแตกต่างจากตอนนี้มาก

“ปรากฎว่าข้าฝึกวรยุทธมาหลายสิบปี แต่ข้าก็ยังเป็นเพียงวัวและแกะอยู่ คนรุ่นหลังน่าเกรงขาม!” อาจารย์โจวรู้สึกเสียดาย เขาซื้อเหล้าหนึ่งขวดและจากไปอย่างช้าๆ

หลังโต๊ะรับแขก เฒ่าเจียง มองไปที่ เจียงหมิงด้วยความสนใจอย่างมาก “ภาพลักษณ์ของเจ้าในเมืองนี้พังลงแล้ว การล้างชื่อเสียงของเจ้าตอนนี้คงเป็นเรื่องยาก เจ้าไม่สนใจเหรอ?”

“ทุกอย่างมีราคา สิ่งที่ข้าแสวงหาตอนนี้คือความสงบสุข และสิ่งที่ข้าอยากละทิ้งคือภาพลักษณ์ของข้า” เจียงหมิงจิบเหล้าและในเวลานี้เขาอารมณ์ดีมาก

จู่ ๆ ผู้เฒ่าเจียงก็เข้าใจ “เช่นนั้น เจ้าไม่เคยวางแผนที่จะติดตามลุงปาตั้งแต่แรก”

“ลุงปา?” เจียงหมิงยืนขึ้นพร้อมกับแก้วและยิ้ม "เรื่องอะไร?"

"ลาก่อน!" เขาดื่มเหล้าคำสุดท้ายจนหมดและหันหลังเดินจากไป

เฒ่าเจียงมองไปที่ด้านหลังของเจีงหมิงที่ค่อยๆ หายไปที่มุมถนน และแววตาของเขาก็มีร่องรอยของความประหลาดใจ

“ช่างเป็นชายหนุ่มที่น่ากลัวจริงๆ”

เขาไม่สนใจภาพลักษณ์หรือชื่อเสียงของเขา เพื่อเป้าหมายของเขา เขาสามารถสละอะไรก็ได้

เฒ่าเจียง รู้สึกเย็นแผ่นหลังเล็กน้อย เขาเห็นว่าเจียงหมิงไม่สนใจลุงปาจริงๆ การดื่มครั้งก่อนเป็นเพียงการกระทำเพื่อความสงบสุข

ธรรมชาติที่แท้จริงของชายหนุ่มคนนี้อาจน่ากลัวกว่าภาพลักษณ์ของวายร้ายที่เขาแสดง

* * *

ครึ่งเดือนต่อมา เก้าอี้ไม้ไผ่ในลานรั้วไม้ไผ่เล็กๆ ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด  แสงแดดที่สาดส่องผ่านใบไม้เขียวชอุ่มกระทบร่างของเจียงหมิง

มือข้างหนึ่งอยู่ใต้ศีรษะของเขา ส่วนอีกข้างหนึ่งถือหนังสือสีหลืองที่ขาดรุ่งริ่งและกำลังอ่านด้วยความสนใจอย่างมาก

หนังสือเล่มนี้เล่าเรื่องราวของนายแพทย์หนุ่มผู้มีทักษะทางการแพทย์ที่เก่งกาจและได้เป็นแพทย์ประจำตัวของจักรพรรดิก่อนขึ้นสู่สวรรค์ในที่สุด

ในสายตาของ เจียงหมิงมันเป็นนวนิยายที่เขียนได้แย่มาก โชคดีที่มีข้อมูลมากมายเกี่ยวกับอาณาจักรหยาน ซึ่งทำให้ เจียงหมิงเข้าใจประเพณีท้องถิ่นมากมาย

หากเมื่อยล้าตอนอ่าน ก็เอาหนังสือปิดหน้าแล้วหลับไปสักพัก

ยังไม่ถึงเวลาเย็น เขาบิดขี้เกียจและลุกขึ้น เขาหยิบหนังสือที่ตกอยู่บนพื้น ปัดฝุ่นออกแล้วเก็บเข้าที่ จากนั้นจึงตั้งไฟต้มน้ำในขณะที่นวดแป้งสำหรับทำบะหมี่

เขาผัดผักป่ากับหน่อไม้แห้งในน้ำมันหมู ใส่เส้นหมี่ขาวที่ต้มและเย็นแล้ว ราดด้วยซอสพริกที่เขาขโมยมาจากเฒ่าเจียง จากนั้นเจียงหมิงก็เริ่มกิน

หลังจากกินก๋วยเตี๋ยวเสร็จ เจียงหมิงก็หลับตาลงด้วยความพึงพอใจ

“นี่คือ...ชีวิต!”

“ท่านไป๋(ขาว) กินเท่าที่อยากกิน!” เขาลูบกระต่ายขาวที่กำลังแทะฮูโหลว(แครอท)ยู่ข้างเท้า และพูดด้วยความภาคภูมิใจว่า “ตราบใดที่ข้า เจียงหมิง มีอะไรกิน ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าหิวอย่างแน่นอน!”

กระต่ายขาวเต็มไปด้วยจิตวิญญาณ มันถูกับกางเกงของ เจียงหมิงและกินด้วยความเอร็ดอร่อย

“จากเงินออมข้ามีเงินประมาณสี่หรือห้าตำลึงเงิน!” เจียงหมิงคำนวณในขณะที่เขาลูบเจ้ากระต่าย

“เป็นเรื่องยากที่จะพัฒนาทักษะการยิงธนูของข้าขึ้นไปอีกในระยะเวลาสั้นๆ ใกล้ๆถึงเวลาเรียนวรยุทธจากอาจารย์โจวแล้ว”

ตั้งแต่เกิดพายุครั้งสุดท้าย ชีวิตของ เจียงหมิงก็สบายขึ้นมาก

ท่านไป๋ที่ถูกฝึกมาใหม่นั้นฉลาดมากและพาเขาไปสู่เส้นทางแห่งโชคลาภอีกครั้ง

และตอนนี้ เมื่อเขากลับมาที่เมืองหลังจากเก็บสมุนไพร เจ้าหน้าที่ผู้น้อยของรัฐบาลก็เมินเขา

เมื่อเขาตั้งแผงขายของในตลาดยา ลุงปาไม่เก็บค่าธรรมเนียมอีกต่อไปและยังเรียกเขาว่าพี่น้อง

เจียงหมิงรู้ว่าลุงปากำลังใช้เขาเพื่อรวมอำนาจของเขาในเมืองผิงอัน ท้ายที่สุด แม้แต่จอมวายร้ายผู้ยิ่งใหญ่ที่เพิ่งลุกขึ้นก็เป็นสหายของเขา ดังนั้นใครจะกล้ายั่วยุลุงปาผู้ซึ่งมีพลังมากขึ้นเรื่อยๆ

อย่างไรก็ตาม เจียงหมิงไม่สนใจ ไม่ว่าตอนนี้เขาจะได้เงินมาเท่าไหร่ ก็ไม่มีใครในเมืองกล้าสร้างปัญหาให้กับเขา นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุด

มีเสียงเคาะประตู ด้านนอกประตูไม้หักที่มีความสูงครึ่งคน เด็กหนุ่มที่มีคิ้วหนาและดวงตากลมโตกำลังโบกมือให้เจียงหมิง

“อาหมิง ในเช้าวันพรุ่งนี้ คุณหนูหวังยังคงเต็มใจที่จะปล่อยปลาที่แม่น้ำเมฆแดง! จับตาดูการแสดงของข้าให้ดี!” เขาตะโกน

ขณะที่เขาพูด เขาก็โบกแหเน่าๆ ในมืออีกข้างหนึ่ง

“ระวังอย่ากลับมือเปล่า” เจียงหมิงหัวเราะและพูดเสียงดัง

“เฮ้ ข้าฝึกมาเกือบเดือนแล้ว รอดูได้เลย!” เขาหัวเราะเบา ๆ และวิ่งหนีไปพร้อมกับแหเหมือนว่าวขาด

เจียงหมิงส่ายหัวโดยไม่พูดอะไร อาเฟยเป็นคนรีบไปทำฉมวกเมื่อเขาได้ยินว่าคุณหนูหวังกำลังจะปล่อยปลา

หลังจากนั้นเขาก็หยิบแหเน่าๆ จากที่ไหนสักแห่งและฝึกจับปลาในแม่น้ำทุกวัน

สิ่งที่น่าสนใจคือยกเว้นอาจารย์โจวและคนอีกสองสามคนที่รู้ความจริงเกี่ยวกับฉากที่โรงเตี๋ยมในคืนนั้น ทุกคนต่างหลีกเลี่ยงเจียงหมิงให้มากที่สุด มีเพียงอาเฟยเท่านั้นที่ไม่สนใจเลยและยังคงรักษาความสัมพันธ์ของเขากับเจียงหมิงตามปกติ

แม้ว่าจะมีคนบอกว่าอาเฟยพยายามที่จะกอดต้นขาเจียงหมิง แต่เขาก็ไม่ได้โต้แย้ง เขาแค่ทำในสิ่งที่เขาชอบและไม่เปลี่ยนแปลงเพราะคำพูดของคนอื่น

“ในเมื่อข้าไม่มีอะไรทำ การออกไปจับปลาในวันพรุ่งนี้ก็เลว” เจียงหมิงแตะคางของเขา เขากำลังจะเรียนวรยุทธจากอาจารย์โจว ถ้าเขานำปลาตัวใหญ่สองตัวไปเป็นของขวัญ มันจะไม่เป็นเกียรติอย่างยิ่งหรือ?

วันต่อมา แม่น้ำเมฆแดงเชื่อมเมืองต้าหยุนกับป่าภูเขาหยุนหมิง สำหรับที่ที่มันไหลไปไกลกว่านั้น คนธรรมดาไม่รู้

เมืองผิงอันสร้างบนภูเขาและอยู่ไม่ไกลจากแม่น้ำเมฆแดง

ในตอนเช้าผู้คนจำนวนมากมารวมตัวกันที่ริมแม่น้ำ เจียงหมิงกำลังแทะหัวข้าวโพดและยืนอยู่ริมแม่น้ำมองไปรอบ ๆ

เมื่อผู้คนมีเวลาว่าง พวกเขาล้วนต้องการหาความสนุกให้ตนเอง

“เฮ้ มาแล้ว มาแล้ว!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงตื่นเต้นดังขึ้นจากยอดไม้ใหญ่