บทที่ 13: คุณไม่สามารถหนีจากสิ่งนี้

หลังจากที่ มิโซเระ ตกลงที่จะเข้าร่วมเป็นสมาชิกของ เจมส์ ในอนาคต เจมส์ก็ตัดสินใจว่าตอนนี้เป็นเวลาที่เหมาะสมที่จะกลับไปยังโลกใต้ดิน แม้ว่าเขาจะไม่ได้สำรวจแคนาดาทั้งหมด แต่เขาก็เดินทางจากฝั่งหนึ่งไปยังอีกฝั่งหนึ่งของประเทศ

ด้วยการตัดสินใจดังกล่าว ทั้งสามคน เจมส์, มิโซเระ และ ออรอน จึงเดินทางไปยังเมืองที่ใกล้ที่สุด เพื่อที่พวกเขาจะได้รับประทานอาหารดีๆ กับ มิโซเระ ก่อนที่ ออรอน จะเทเลพอร์ตพวกเขากลับไปยัง โลกใต้ดิน

โลกใต้ดิน ดินแดนเกรโมรี นิคมอัลเวรุส

ที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์มีคนเจ็ดคนแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม คนแรกประกอบด้วยผู้หญิงสามคนที่ซุบซิบและพูดคุยเกี่ยวกับข่าวที่น่าสนใจที่ลอยอยู่ทั่วโลกใต้ดิน กลุ่มที่สองประกอบด้วยสี่สาว สองคนนั่งอยู่หน้าชามน้ำ กำลังฝึกควบคุมพลังงาน อีกสองคนนั่งลงด้านข้างเพื่อเล่นเกมหมากรุก ในขณะที่ให้คำแนะนำกับสองคนแรกเป็นครั้งคราว

สังเกตเห็นว่าเธอกำลังจะแพ้เกมหมากรุก เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เด็กสาวหน้าตาสะสวย หุ่นยั่วยวนตามวัย ผมยาวสีแดงเข้มยาวสลวยถึงต้นขา หน้าม้าปิดหน้าผาก และดวงตาสีฟ้า รีอัส เกรโมรี่ หันไปสนใจผู้หญิงสามคนที่ซุบซิบกันและถาม

“น้าเลโอน่า นานแค่ไหนกว่าเจมส์จะกลับมาค่ะ”

"รุกฆาต." โซน่า ซิทรี่ คู่แข่งของเธอซึ่งเป็นสาวสวย สวมแว่น รูปร่างสมส่วน ผมยาวประบ่า ผมสีดำจัดทรงบ๊อบตัดกับดวงตาสีม่วง โซน่า ซิทรี่ กล่าวขณะที่เธอปรับแว่น ความสนใจของเธอก็เปลี่ยนไปจากเกมที่จบไปแล้วเช่นกัน เนื่องจากเธอสนใจคำตอบสำหรับคำถามของรีอัสด้วย

เมื่อได้ยินการประกาศจบเกมของ โซน่า รีอัสก็สะดุ้ง ยังไงก็ตาม ความสนใจของเธอไม่เคยละทิ้งผู้หญิงรูปร่างสูง ผิวสีน้ำตาลอ่อน ตาสีน้ำตาลเกาลัด ผมยาวรวบเป็นหางม้ายาวถึงสะโพก และมีปอยผมที่ปรกหน้าด้านซ้ายยาวลงมาจนถึงคาง เลโอน่า อัลเวรัส แม่ของ เจมส์ ที่เธอเพิ่งถามถึง

ในการตอบคำถามของรีอัส เลโอน่าตอบพร้อมกับหัวเราะเบาๆ "ไม่นะ ดูเหมือนริริจะคิดถึงเจมส์" จากนั้นเธอก็เปลี่ยนความสนใจไปที่โซน่า เมื่อเห็นว่าเธอตั้งใจฟังการสนทนามากเพียงใดเลโอน่าก็พูดต่อ “ดูเหมือนว่าโซน่าก็คิดถึงลูกของฉันเหมือนกัน แม้ว่าเธอจะพยายามซ่อนมันไว้ก็ตาม”

เมื่อ เลโอน่าแกล้ง สาวๆ ก็เริ่มหน้าแดง โดยที่รีอัสกระวนกระวาย ในขณะที่โซน่าก้มหน้าลงเพื่อซ่อนใบหน้าแดงของเธอ

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของลูกสาว ผู้หญิงอีกสองคน เวเนลาน่า เกรโมรี่ สาวสวย ตาสีม่วง ยั่วยวนสุดๆ หญิงสาวผมยาวประบ่าและหน้าม้าปิดหน้าผากและคิ้ว และผมหน้าม้าที่ยาวถึงกระดูกไหปลาร้าและถูกล้อมกรอบ ใบหน้าของเธอที่เกือบจะเหมือนกับลูกสาวของเธอ รีอัส และ เรอา ซิทรี่ สาวสวย ตาสีม่วง ผิวขาวใส หญิงสาวผมสีดำมัดมวยก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคัก

“อ๋อ ดีจังที่ยังเด็กอยู่” เวเนลาน่าแหย่ด้วยน้ำเสียงโหยหา

"ความรักของเด็กนั้นน่ารักมาก" เรอาพูดด้วยรอยยิ้มหวาน

เมื่อแม่ของพวกเขาร่วมล้อเล่น รีอัส และ โซน่า หน้าแดงเข้มขึ้น

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของโซน่า เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังฝึกควบคุมพลังงาน สาวสวย สวมแว่นตา มีคุณสมบัติดีตามวัย เธอมีผมยาวตรงสีดำมัดเป็นหางม้ายาวถึงเข่า ผมหน้าม้าแยก และดวงตาสีต่างกันด้วย ตาซ้ายสีม่วงและตาขวาสีน้ำตาลอ่อน อดสงสัยเจมส์คนนี้ไม่ได้ จนเธอหลุดจากภวังค์ความคิด

สาวคนสุดท้ายในสี่คน ฮิเมจิมะ อาเคโนะ สาวผิวขาว ตาสีม่วง สาวสวยที่มีส่วนเว้าส่วนโค้งตามวัย ผมยาวสีดำมัดเป็นหางม้ายาวถึงต้นขา มีริบบิ้นสีเหลือง หน้าม้าปิดหน้า หน้าผาก คิ้ว และดั้งจมูกของเธอ และผมม้าด้านข้างที่ตีกรอบใบหน้าของเธอ ก็กำลังฝึกการควบคุมพลังงานของเธอเช่นกัน ยังไงก็ตาม เธอสูญเสียการควบคุมอย่างรวดเร็วเมื่อพูดถึงเจมส์ การสูญเสียการควบคุมนั้นทำให้น้ำในชามของเธอกระเด็นไปทุกทิศทุกทาง เปียกโชกทั้งตัวเธอและเด็กสาวที่กำลังฝึกอยู่ข้างๆ

"กรี๊ดด!"

การสูญเสียการควบคุมของ อาเคโนะ ทำให้เกิดปฏิกิริยาลูกโซ่เล็กน้อย

เด็กหญิงสวมแว่นตากรีดร้องด้วยความประหลาดใจขณะที่เธอถูกสาดกระเซ็นอย่างกระทันหัน และสูญเสียการควบคุมเช่นกัน น้ำในชามของเธอก็กระเซ็นไปทุกทิศทุกทาง ปล่อยให้ทั้งตัวเธอและอาเคโนะมึนงงและเปียกปอน

เมื่อเห็นความยุ่งเหยิงที่เด็กสาวฝึกหัดสองคนก่อขึ้น คนอื่นๆ ก็เริ่มหัวเราะกันครึกโครม ขณะที่พวกเขานึกย้อนไปถึงวันที่พวกเขาเรียนรู้วิธีการฝึกนี้จากเจมส์

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของทุกคน สาวแว่นก็หน้าแดงด้วยความอายและเริ่มตำหนิอาเคโนะ

"อาเคโนะซังต้องระวังให้มากกว่านี้ ความผิดพลาดของคุณก็ทำให้ฉันยุ่งเหยิงเหมือนกัน และตอนนี้ ดูความยุ่งเหยิงนี้ที่เราต้องสะสางเพราะความผิดพลาดของคุณ"

แม้ว่าเธอจะยินดีกับความทุกข์ยากของเด็กหญิงที่ใส่แว่น แต่อาเคโนะก็รู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาดื่มด่ำกับความทุกข์ยากนั้น

“ขอโทษนะ สึบากิซัง” อาเคโนะขอโทษ

ชินระ สึบากิก็เหมือนกับ อาเคโนะ เป็นสมาชิกของหนึ่งในห้าตระกูลใหญ่ของญี่ปุ่นเช่นกัน ยังไงก็ตาม เนื่องจากความสามารถในการเรียกวิญญาณผิดปกติผ่านกระจก เนื่องจากพลังเหล่านี้ สึบากิจึงถูกแยกออกจากกลุ่มชินระที่เหลือ การได้พบกับโซน่าคือสิ่งที่ทำให้เธอหลีกหนีจากความโดดเดี่ยว ในขณะที่ โซน่า และ ดันเต้ ซิทรี่ พ่อของเธอกำลังไปเยี่ยมกลุ่ม ชินระเพื่อทำธุรกิจ โซน่า ก็บังเอิญเจอ สึบากิและชอบเธอ ด้วยเหตุนี้ ดันเต้จึงเสนอที่จะถอดสึบากิออกจากผมของพวกเขาและ สึบากิตกลงที่จะเข้าร่วมกลุ่มของ โซน่า เมื่อ โซน่ามีอายุพอ

จากนั้นอาเคโนะก็พูดต่อ “แต่ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ เจมส์...”

ก่อนที่อาเคโนะจะพูดจบ วงเวทก็ปรากฏขึ้นบนพื้นตรงมุมห้อง เมื่อมันลุกขึ้น คนสามคน เด็กชายผิวสีคาราเมลรูปหล่อ ตาสีน้ำตาลเกาลัดที่มีสีชมพูเข้มที่ม่านตาแต่ละข้าง และผมสีดำถักเป็นหางม้ายาวถึงไหล่ เจมส์ อัลเวรัส สาวสวยตาสีฟ้าอ่อนที่มีสีเข้ม รูม่านตาสีม่วงและผมสีม่วงอ่อนยาวประบ่า และผมหน้าม้าที่ปัดไปทางซ้ายปิดคิ้วซ้ายของเธอ ชิรายูกิ มิโซเระ และชายวัยกลางคนสวมแว่นกันแดด ออรอน ก็มาถึง

เมื่อมองไปรอบๆ ห้อง เจมส์ก็จดบันทึกสถานการณ์ในห้อง แม่และป้าสองคนของเขานั่งหัวเราะด้วยกัน รีอัส และ โซน่า นั่งคนละฟากกระดานหมากรุกพร้อมเสียงหัวเราะ อาเคโนะและหญิงสาวที่ไม่คุ้นเคย ทั้งคู่เปียกโชกและนั่งอยู่หน้าชามเปล่าสองใบ ก้มหน้าลงและหน้าแดงระเรื่อ ไม่ต้องพูดถึงน้ำที่กระเซ็นไปทั่วมุมห้องนั้น

เมื่อรวบรวมข้อมูลทั้งหมดแล้ว เจมส์รู้ดีว่าควรพูดอะไร

“ความเท่าเทียมทางเพศอยู่ที่ไหน!” เจมส์ตะโกนด้วยความไม่พอใจ ด้วยการแสดงออกที่เต็มไปด้วยความโกรธเย้ยหยัน เขาพูดต่อ "ถ้าสาวๆ ก่อเรื่องวุ่นวายแบบนี้ พวกเธอหัวเราะ แต่เมื่อฉันทำมันในอดีต ฉันโดนด่าใส่และสั่งให้ทำความสะอาดทันที โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมเสียจริง!"

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบเมื่อเจมส์พูดเหนือคำประกาศด้านบน

ความสับสนปรากฏชัดบนใบหน้าของอาเคโนะ สึบากิ และมิโซเระ การแสดงออกของ ออรอน แสดงให้เห็นว่าไม่มีทางเป็นไปได้ที่เขาจะใส่ใจน้อยลง เวเนลาน่า, เรอา, รีอัส และ โซน่า ต่างก็พยายามกลั้นหัวเราะ ยังไงก็ตาม เลโอน่าไม่รู้สึกขบขัน ความจริงของเรื่องนี้ก็คือ เจมส์ แทบไม่เคยฝึกฝนการควบคุมพลังงานในบ้านเลย ส่วนใหญ่ถ้าไม่ใช่ทั้งหมด การฝึกซ้อมของเขาจะทำในสนามฝึกซ้อม ความยุ่งเหยิงทั้งหมดที่เกิดจากการฝึกควบคุมพลังงานเป็นความผิดของแม่เขาคนเดียว และเพราะความอับอาย เลโอน่าจะตะโกนใส่ เจมส์ ขู่ว่าจะลงโทษถ้าเขาสร้างเรื่องวุ่นวายในบ้าน

เมื่อสังเกตเห็นว่าคิ้วขวาของแม่เริ่มกระตุก เจมส์จึงตัดสินใจเลิกเล่นเรื่องประโลมโลก

“แม่ครับ ผมกลับมาแล้ว!” เจมส์พูดด้วยรอยยิ้มกว้างราวกับว่าเขาไม่ได้แค่ล้อเลียนแม่ของเขา

เลโอน่า ถอนหายใจอย่างหัวเสีย จากนั้นเธอก็ลุกจากโซฟาและเดินไปหาทั้งสามคน

ทันทีที่เข้าไปใกล้ เธอพยักหน้าให้ ออรอน และพูดว่า "แคสซิเอล อยู่ชั้นบนในห้องทำงานของเขา เขาขอให้คุณไปพบเขาเมื่อคุณกลับมา"

ออรอน เพียงแค่พยักหน้ารับทราบ จากนั้นโค้งคำนับก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน

เมื่อออรอนจากไป เลโอน่าก็ยิ้มและดึงเจมส์เข้ามากอด

“แม่คิดถึงลูกรัก” เลโอน่าพูดขณะที่เธอกอดเจมส์แน่น

เจมส์ตอบกลับ “ผมก็คิดถึงเหมือนกันครับ แม่”

มิโซเระยืนอยู่ข้างหลังเจมส์ไม่แน่ใจว่าเธอควรทำยังไง

'ฉันควรพูดและแนะนำตัวเองดีไหม? หรือฉันควรจะรอจนกว่าเจมส์ซังจะแนะนำฉัน? เจมส์ซัง เร็วเข้า! ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไง!'

เรอาเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นสาวน้อยน่ารักที่อยู่ข้างหลัง เจมส์

"อาระ อาระ" เธอพูดโดยซ่อนรอยยิ้มไว้หลังมือซ้าย

แม้ว่าทุกคนจะตกลงที่จะเลิกใช้รูปแบบการพูดภาษาญี่ปุ่นหลังจากที่ รีอัส เลิกบังคับให้ทุกคนรับมาใช้ แต่เรอาก็ตัดสินใจที่จะเก็บ "อาระ อาระ" ไว้ในขณะที่เธอคิดว่ามันสนุก ด้วยเหตุผลที่ตัวเองเท่านั้นรู้

ด้วยความสนใจของเธอที่ไม่เคยละทิ้ง มิโซเระ เรอาจึงพูดต่อ “เจมส์ ดีใจที่เห็นคุณกลับบ้านปลอดภัยดี แต่คุณจะแนะนำแฟนคุณให้เรารู้จักไหม”

'ชิท!' เจมส์ร้องโหยหวนอยู่ภายใน 'ฉันไม่ได้ลืมมิโซเระ แต่ฉันอยากจะแนะนำเธอในแบบของฉันเอง'

และเป็นไปตามที่เจมส์คาดไว้ เขารู้สึกได้ถึงออร่ามืดมนมากกว่าหนึ่งดวงที่พวยพุ่งขึ้นในห้อง

'อย่างที่ฉันคิด สามโกรธ... อะไรนะ? ทำไมมีสาม?' เจมส์คิดในขณะที่เขามองไปรอบ ๆ อย่างลนลาน

เมื่อมองไปรอบ ๆ ห้อง เจมส์ ก็สังเกตเห็นทั้ง รีอัส และ โซน่า มองมาที่เขาด้วยความโกรธแค้น

'ฉันคาดว่าสองคนนั้นจะโกรธ แต่อีกคนมาจากไหน' เจมส์สงสัยในขณะที่เขาพยายามหาแหล่งที่มาสุดท้ายของออร่าด้านลบ 'คนสุดท้ายนี้ไม่รู้สึกโกรธ... รู้สึกซาดิสม์มากกว่า'

เมื่อคิดเสร็จ เจมส์กับอาเคโนะก็สบตากัน

'จริงจังไหม? เธอเป็นซาดิสม์?' เจมส์อุทานภายใน

เมื่อตระหนักว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาวิเคราะห์สถานการณ์ ในที่สุด เจมส์ก็เริ่มอธิบายตัวเอง

"เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน! ฉันไม่รู้ว่าทำไมพวกเธอถึงดูโกรธกันจัง..." เจมส์พูดขณะที่เขากำลังจะเริ่มอธิบาย

ขณะที่เขาเริ่ม เจมส์สัมผัสได้ถึงอ้อมกอดของแม่ที่แน่นขึ้น เมื่อเขามองไปที่การแสดงออกของเธอ เขาเห็นเธอยิ้ม จากนั้น เลโอน่า ก็ก้มหัวของเธอไปที่หูของเขาแล้วกระซิบ “ลูกหนีไม่ได้ คุณต้องบอกความจริงกับพวกเธอ”

เมื่อรู้ว่าแม่ของเขาพูดถูก เจมส์ก็หยุดคิดครู่หนึ่งเพื่อจัดการความคิดของเขาให้เป็นระเบียบ

"*เห้ออ* โอเค ฉันรู้ว่าทำไมพวกเธอถึงโกรธกันนัก" เจมส์กล่าวแก้ไขคำพูดก่อนหน้านี้ของเขา “แต่เราค่อยคุยกันทีหลังได้ไหม อย่างน้อยรอจนกว่าฉันจะแนะนำตัวเสร็จก่อนได้ไหม”

แม้ว่าสาวๆ จะไม่พอใจและไม่พอใจมากขึ้นเมื่อ มิโซเระ ซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง เจมส์ เมื่อสายตาของพวกเขาจับจ้องมาที่เธอ แต่พวกเขาก็ยอมให้ เจมส์ ได้แนะนำตัว

เจมส์แนะนำมิโซเระด้วยการถอนหายใจอีกครั้ง

"ทุกคน นี่ชิรายูกิ มิโซเระ ยูกิออนนะ" เจมส์ แนะนำ มิโซเระ ด้วยรอยยิ้ม แล้วไปต่อ. "ผู้หญิงที่งดงามน่าทึ่งคนนี้กอดฉันคือ เลโอน่า อัลเวรัส แม่ของฉัน"

เมื่อได้ยินเจมส์แนะนำเธอ เลโอน่ายิ้มอย่างสดใส

จากนั้นเจมส์ก็ชี้ไปที่เวเนลาน่า "คนผมสีบลอนด์ที่มีดวงตาสีม่วงน่าหลงใหลคือป้าเวเนลาน่า เกรโมรี่"

เวเนลาน่ายิ้มด้วย เห็นได้ชัดว่ามีความสุขกับคำชมของเจมส์

จากนั้นเจมส์ก็ย้ายไปที่เรอา "และถัดจากเธอ สาวสวยที่มีผมนุ่มสลวยคือคุณป้าเรอา ซิทรี่"

ดูเหมือนว่า เรอาจะเพลิดเพลินไปกับคำเยินยอของเขา

เจมส์คิดในใจพลางถอนหายใจ 'ตอนนี้เราเปลี่ยนจากโหมดปกติเป็นโหมดนรกแล้วใช่ไหม'

เจมส์หันไปสนใจกระดานหมากรุก ในที่สุดก็เริ่มแนะนำสาวๆ

"ต่อไป คนน่ารักใส่แว่นเป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉัน... เอ่อ... เรายังเด็กอยู่" เจมส์หยุดคิด เริ่มฟุ้งซ่านอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อสังเกตเห็นว่าเจมส์หลุดเข้าไปในโลกของตัวเอง ทุกคนยกเว้นมิโซเระและสึบากิก็ถอนหายใจ การคิดว่า 'อย่างน้อยสามเดือนที่จากไปไม่ได้เปลี่ยนแปลงเขามากนัก'

เจมส์ หลุดออกจากความคิดเมื่อ เลโอน่า ตบหลังเขาและกระตุ้นให้เขาดำเนินการต่อ

“เอ่อ...อ๊ะ ฉันทำอีกแล้วเหรอ?” เจมส์พูดด้วยความลำบากใจ ก่อนที่เขาจะส่ายหัวและพูดต่อ "ว่าแต่ ฉันถึงไหนแล้ว อ๋อ ใช่... คนน่ารักใส่แว่นคือ โซน่า ซิทรี่ ลูกสาวของป้า เรอา"

แม้ว่าคำชมของ เจมส์ ทำให้เธอมีความสุข แต่ โซน่า ก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่แสดงออก เธอยังคงจ้องมองเขา ระงับรอยยิ้มในกระบวนการนี้

เจมส์เริ่มแนะนำรีอัส

"สาวผมแดงน่ารักที่มีดวงตาสีฟ้าสวยคนนี้คือ รีอัส เกรโมรี่ ลูกสาวของป้า เวเนลาน่า"

รีอัสไม่ได้พยายามซ่อนรอยยิ้มของเธอเมื่อได้รับคำชมจากเจมส์ แต่การจ้องมองของเธอที่มิโซเระทวีความรุนแรงขึ้น สิ่งนี้ทำให้ มิโซเระ ขยับเข้าใกล้ เจมส์ มากขึ้น ซึ่งทำให้ รีอัสจ้องหนักขึ้น ซึ่งทำให้ มิโซเระ คว้าชายเสื้อของ เจมส์ ด้วยความกลัว... และแรงกดดันก็ดำเนินต่อไป

เจมส์ถอนหายใจด้วยความโมโหและคิดกับตัวเองว่า 'ฉันอยากให้เรื่องนี้จบลงแค่นี้'

เพื่อให้เรื่องตลกนี้จบลงอย่างรวดเร็ว เจมส์จึงเดินไปหาสองสาวตัวเปียกโชก

เจมส์ชี้ให้อาเคโนะฟังต่อไป

"สาวผมดำขลับตาสีม่วงคนนี้คือฮิเมจิมะ อาเคโนะ เธอจะเป็นสมาชิกของตระกูลรีอัสในอนาคต"

เมื่อได้รับคำชมจากเจมส์ รอยยิ้มของอาเคโนะก็เปลี่ยนจากความเจ็บปวดที่มีแนวโน้มซาดิสต์เป็นรอยยิ้มที่หอมหวานซึ่งอาจทำให้เงินไหลเป็นน้ำผึ้งได้

เจมส์เดินต่อไปโดยไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพื่อแนะนำบุคคลสุดท้ายที่อยู่ในปัจจุบัน

"และสุดท้าย แต่ไม่ท้ายสุด สาวแว่นผมยาวสลวยสวยสง่าคนนี้คือ..."

เจมส์หยุดคิด จากนั้นมองดูสึบากิดีๆ และในที่สุดก็ตระหนักได้

"ตอนนี้ฉันหยุดก่อน เพราะฉันก็ไม่รู้จัก"

ความเงียบที่น่าอึดอัดปกคลุมไปทั่วห้อง หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ทุกคนยกเว้นเจมส์และสึบากิก็หัวเราะดังลั่น

หลังจากเสียงหัวเราะเงียบลง ในที่สุด โซน่า ก็แนะนำสึบากิให้เป็นสมาชิกในอนาคตของเธอ

"ยินดีที่ได้รู้จักนะชินระซัง" เจมส์กล่าวอย่างสุภาพ

สึบากิเพียงพยักหน้าและตอบกลับไปว่า "ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน" เธอพบว่ามันยากที่จะอ่านบุคลิกของเจมส์

หลังจากแนะนำตัวเสร็จ รีอัสก็ชี้นิ้วไปที่มิโซเระและถามเจมส์อย่างรุนแรง

“เธอมาจากไหน แล้วพาเธอมาที่นี่ทำไม” รีอัสถามด้วยน้ำเสียงที่ต้องการคำตอบ ความอาฆาตพยาบาทมากเกินไปเล็กน้อยอยู่ในน้ำเสียงของเธอ

เจมส์ขมวดคิ้ว เบื่อหน่ายกับอาการเจ้าหญิงของรีอัส

เวเนลาน่า สังเกตเห็นว่า เจมส์ เริ่มไม่พอใจกับทัศนคติของ รีอัส มากขึ้น จึงพยายามเปลี่ยนความสนใจของ เจมส์

“เจมส์ ป้าก็สงสัยเหมือนกัน คุณรู้จักเธอได้ยังไง”

เจมส์หายใจเข้าลึก ๆ เพื่อระงับความรำคาญ เขายิ้มบนใบหน้าอีกครั้งและตอบคำถามของเวเนลาน่า

"ก็ ตอนที่เซอร์ออรอนกับผมกำลังเดินทางใกล้ชายแดนอลาสก้า/แคนาดา" เจมส์เริ่มอธิบาย "ผมช่วยเธอจากเทวดาตกสวรรค์และกลุ่มเอ็กซ์โซซิสจรจัดที่พยายามจะจับตัวเธอ เพื่อเป็นการขอบคุณผมและ เพื่อแก้แค้น... อ้อ ผมจะไม่ลงรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องนั้น มันเป็นเรื่องของมิโซเระที่จะพูดถึงหรือไม่ ยังไงก็ตาม อย่างที่ผมพูด เพื่อตอบแทนผม มิโซเระ สัญญาว่าจะเข้าร่วมเป็นขุนนางของผม และผมจะฝึกฝนเธอ เพื่อที่เธอจะได้แก้แค้นตามที่เธอต้องการมาก”

"รอก่อน!"

หลังจากที่เธออุทาน ทุกคนก็หันไปสนใจทิศทางของ เวเนลาน่า ซึ่งดูเหมือนว่าเธอไม่รู้วิธีประมวลผลข้อมูลนี้

“มีอะไรเหรอแม่?” รีอัสถามด้วยความงุนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ของเธอถึงดูลุกลี้ลุกลน

เวเนลาน่าหายใจเข้าลึก ๆ ถามเจมส์ว่า "คุณหรือออรอนกันแน่ที่ต่อสู้กับเทวดาตกสวรรค์"

"มันคือผม." เจมส์ตอบอย่างไม่แน่ใจว่าเรื่องใหญ่คืออะไร “ผมเป็นคนเดียวที่ต่อสู้ ชายชราคนนั้นแค่มองดู”

เมื่อได้ยินคำตอบของ เจมส์ แม้แต่เรอาก็ยังมีสีหน้าตกใจ เดิมที เธอแค่สันนิษฐานว่า ออรอน ต่อสู้กับเทวดาตกสวรรค์ แต่ข้อตกลงของมิโซเระตอกตะปูสุดท้ายลงในโลงศพ

"อืม... เขาทำ... ดู... ง่าย"

"ยังไงก็ตาม" เจมส์พูด พยายามย้ายหัวข้อไปยังสิ่งที่เขาคิดว่าสำคัญ "ตอนนี้เราทุกคนมีสมาชิกคนแรกในกลุ่มเดียวกันในอนาคต นั่นคือสิ่งที่สำคัญจริงๆ"