บทที่ 10: ช่วยชีวิตเด็กสาว

===เมื่อยี่สิบห้านาทีที่แล้ว===

อาเคโนะเพิ่งออกจากเมือง เธอหยุดและหันกลับมามองที่เมือง

“อยากหาคนที่ไว้ใจได้จริงๆ” อาเคโนะคิดในใจ “คงเป็นไปไม่ได้สินะ”

อาเคโนะหันหลังเดินจากไป แต่เพียงก้าวผ่านไปไม่กี่ก้าว เธอก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

“เป็นเรื่องดีที่คุณหาเหตุผลที่จะจากไป ไม่เช่นนั้น เราคงต้องใช้เวลาอีกนานในการตามหา ลูกสาวของหลานสาวที่รักของฉัน”

หันหัวไปทางทิศทางที่เสียงมา อาเคโนะเห็นผู้คนราวสามสิบคนแต่งกายด้วยชุดชินโตแบบดั้งเดิมเดินออกมาจากพื้นที่ป่า 160 ฟุต (ประมาณ 49 ม.) ทางด้านซ้ายของเธอ หลังจากสังเกตเห็นพวกเขา อาเคโนะก็กวาดตามองไปรอบๆ และอดไม่ได้ที่จะสาปแช่ง

"ให้ตายเถอะ บาเรียต่อต้านการรับรู้ ฉันเดินชนกับดัก"

"แน่นอน! เพื่อดักจับความอัปยศของตระกูลฮิเมจิมะ" หัวหน้านักบวชและสาวใช้ของศาลเจ้ากล่าว "การกางตาข่ายชิกิงามิของเราให้กว้างพอทำให้เราไปหาเธอได้"

"ฮิเมจิมะ ซูโอ!" อาเคโนะคำรามด้วยความโกรธ “ทำไมแกถึงฆ่าแม่ของฉัน เราทั้งคู่ทำอะไรกันถึงสมควรได้รับสิ่งนี้”

ฮิเมจิมะ ซูโอ ชายสูงอายุที่เป็นผู้นำกลุ่มนักบวชชินโตและสาวใช้ประจำศาลเจ้า และเป็นหัวหน้าตระกูลฮิเมจิมะคนปัจจุบัน

"กำเนิดสิ่งชั่วช้า มีเหตุผลอะไรอีกที่เราจำเป็นต้องชำระคนอย่างเธอให้บริสุทธิ์" ซูโอตอบ "สำหรับแม่ของเธอ เธอมีความรู้สึกที่มีต่อสิ่งมีชีวิตที่ชั่วร้าย ซึ่งอาจทำให้ทั้งตระกูลฮิเมจิมะสูญเสียพรจากเทพเจ้า"

เมื่อได้ยินเหตุผลของซูโอ สำหรับการกระทำของกลุ่ม ตาอาเคโนะก็เบิกโพลงด้วยความตกใจ “เพื่ออะไรอย่างนั้น แกเต็มใจที่จะฆ่าสมาชิกในครอบครัวของตนเอง?”

“เด็กโง่ อย่าพูดเรื่องที่ไม่รู้เรื่อง” ซูโอตอบในขณะที่ยกมือขวาขึ้น ออกคำสั่งให้ผู้ติดตามเตรียมพร้อมโจมตี

เมื่อนักบวชและสาวใช้ประจำศาลเจ้าแห่งตระกูลฮิเมจิมะเริ่มร่ายคาถา อาเคโนะก็เริ่มร่ายมนตร์ของเธอเองเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ที่กำลังจะมาถึง

“เทพเจ้าแห่งทะเลเหนือ เทพเจ้าแห่งทะเลใต้ เทพเจ้าแห่งทะเลตะวันออก เทพเจ้าแห่งทะเลตะวันตก และเทพธิดาแห่งดินแดนตอนกลาง ฉันขอร้องท่าน โปรดประทานลมหายใจแห่งฟ้าร้องแก่ผู้รับใช้ของเจ้า ฉันจะเป็นทุกสิ่งที่ดีในโลก ด้วยดาบของฉันดั่งความเมตตาของเธอ ฉันจะสังหารทุกสิ่งที่ชั่วร้ายในโลก ดาบสายฟ้าลงทัณฑ์! Order!”

เมื่อร่ายมนตร์ของเธอเสร็จ วงเวทปรากฏขึ้นใต้เท้าของอาเคโนะ สายฟ้าฟาดโอบแขนเธอไว้ ในสภาวะนี้ อาเคโนะสามารถปล่อยสายฟ้าจากปลายนิ้วของเธอและเรียกสายฟ้าลงมาจากท้องฟ้าได้

เมื่อมองไปที่กลุ่มคนจากตระกูลฮิเมจิมะ อาเคโนะก็บอกได้ว่าพวกเขาพร้อมสำหรับการต่อสู้เช่นกัน ด้วยท่าทางของเธอ เธอมองหาจุดอ่อนในการก่อตัว เนื่องจากการหลบหนีเป็นสิ่งสำคัญที่สุดของเธอ

ในขณะนั้น คลื่นการโจมตีได้พุ่งเข้าหาอาเคโนะ

อาเคโนะยกมือซ้ายขึ้นชี้นิ้วชี้ไปที่สายฟ้าที่พุ่งเข้ามาและปล่อยสายฟ้าออกมาเพื่อชดเชยคาถา เมื่อเวทมนตร์ทั้งสองสลายไป อาเคโนะก็เรียกสายฟ้าลงมาใส่หญิงสาวในศาลเจ้าทางขวาของเธอ พร้อมกับหมุนตัวไปทางซ้ายครึ่งทางเพื่อหลบใบมีดลมที่พัดเข้ามา

อาเคโนะยังคงใช้คาถาและฝีเท้าต่อไป หลบคาถาด้วยฝีเท้าที่เหมือนการร่ายรำ โต้กลับด้วยสายฟ้าที่เรียกมาจากสวรรค์ และสลายคาถาเหล่านั้นที่เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้โดยมีฟ้าร้องโอบแขนเธอไว้

ในช่วง 20 นาทีแรก อาเคโนะไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ และเธอสามารถจัดการผู้โจมตีของเธอได้เกือบสองในสาม น่าเสียดายที่คาถา ดาบสายฟ้าลงทัณฑ์ นั้นใช้พลังจิตและพลังงานเวทย์มนตร์จำนวนมาก

ในขณะที่การต่อสู้ดำเนินไป อาเคโนะไม่สามารถหลบหลีกคาถาที่เข้ามาได้อีกต่อไป ทำได้เพียงแค่หลีกเลี่ยงความเสียหายต่อพื้นที่สำคัญเท่านั้น

เมื่อถึงนาทีที่ 25 ของการต่อสู้ เสื้อผ้าของอาเคโนะก็มอมแมม เลือดของเธอเองที่ไหลออกมาปกคลุมร่างกายของเธอ ลมหายใจของเธอซีดเซียว และการมองเห็นของเธอก็พร่ามัวจากการเสียเลือด

เมื่อเห็นสภาพของอาเคโนะ ซูโอก็ยกมือส่งสัญญาณให้นักบวชและสาวใช้ประจำศาลเจ้าหยุดการโจมตี

"เพื่อสิ่งที่คุ้มค่า เด็กน้อย ฉันอยากจะให้สิ่งต่าง ๆ ไม่จำเป็นต้องมาถึงสิ่งนี้" ซูโอกล่าวโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าของเขา "แต่ตระกูลต้องมาก่อนเสมอ เธอกับแม่ของเธอนำความไม่มั่นคงมาสู่ตระกูล"

อาเคโนะรู้สึกว่าไม่มีเหตุผลที่จะต้องตอบ และซูโอก็ไม่ได้คาดหวังให้เธอตอบ โบกมือไปข้างหน้า เขาออกคำสั่งให้ฆ่า

ตระกูลฮิเมจิมะที่เหลืออยู่ได้ปล่อยคาถาของพวกเขา อาเคโนะที่อ่อนล้าเกินกว่าจะป้องกันใดๆ หลับตาลง เชื่อว่านี่คือจุดจบของเธอ เธอรอความตาย

"จงโปรยปราย เซ็มบงซากุระ!"

“เด็กนั่นมาจากไหน?”

"อะไรนะ?"

"นี่คือ... ดอกซากุระ?"

“กลีบดอกไม้พวกนั้นป้องกันเวทย์ทั้งหมดของเราได้?”

ด้วยความเจ็บปวดที่เธอคาดไม่ถึงและเสียงที่ตื่นตระหนกของสมาชิกในตระกูลฮิเมจิมะ อาเคโนะค่อยๆ ลืมตาขึ้น

สิ่งที่เธอเห็นคือด้านหลังของเด็กผู้ชายที่สูงกว่าตัวเธอไม่มาก และเบื้องหน้าของเด็กชายคือกลีบดอกซากุระที่กำลังโปรยปราย เมื่อพิจารณาจากเสียงตะโกนของนักบวชและหญิงสาวในศาลเจ้าแล้ว สิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่หยุดยั้งคาถาไม่ให้ฆ่าเธอ

"คุณคือใคร?" อาเคโนะถามด้วยน้ำเสียงระแวดระวัง “แล้วทำไมถึงช่วยฉันไว้ล่ะ”

เพื่อตอบคำถามของเธอ เด็กชายมองเธอที่ไหล่ของเขา เมื่อเขาทำเช่นนั้น เจมส์ก็ตอบด้วยรอยยิ้มกว้างว่า "เอาล่ะ ถ้าพ้นขีดอันตรายแล้ว เราค่อยคุยกันนะ"

รอยยิ้มของเจมส์ทำให้อาเคโนะมึนงงไปชั่วขณะ ก่อนที่เธอจะถูกดึงกลับมาที่ตัวเองด้วยคำถามต่อไปของเขา

“งั้นบอกฉันได้ไหมว่าคนพวกนี้เป็นใคร” เจมส์ถาม หยุดชั่วขณะก่อนจะพูดต่อ "ฉันต้องรู้ว่าฉันได้รับอนุญาตให้ไปได้ไกลแค่ไหน"

อาเคโนะจ้องมองเจมส์ด้วยความเงียบงัน คิดว่าเด็กผู้ชายตรงหน้าเธอคงดูอนิเมะมากเกินไป

เมื่อไม่ได้รับการตอบสนอง เจมส์ก็เกาหัวแล้วพูดว่า "อืม... ฉันรู้ว่าฉันค่อนข้างเท่ แต่อย่าจ้องฉันแบบนั้นได้ไหม มันจะทำให้ฉันหน้าแดง"

ในที่สุดเมื่อสังเกตเห็นการกระทำที่หยาบคายของเธอ อาเคโนะก็ตอบคำถามเดิมของเจมส์ "พวกเขาเป็นสมาชิกของตระกูลฮิเมจิมะ ชายชราที่อยู่ข้างหน้าคือหัวหน้ากลุ่ม ฮิเมจิมะ ซูโอ"

เจมส์พยักหน้ารับคำตอบ ก้มหัวลงเงียบๆ นึกถึงข้อมูลที่เขามีเกี่ยวกับตระกูลฮิเมจิมะ

'กลุ่มฮิเมจิมะ หนึ่งในห้ากลุ่มหลักที่ได้รับพรจากวิหารชินโต ทำสัญญากับซูซาคุ' เจมส์จำข้อมูลได้อย่างรวดเร็ว 'ฉันอาจไม่ควรฆ่าใคร นี่คือดินแดนของชินโต

เจมส์มองออกไปไกลๆ แล้วตะโกนว่า "นี้ ริริ พวกเขามาจากตระกูลฮิเมจิมะ ฉันจะต้องไว้ชีวิตพวกเขา โอ้ หัวหน้าตระกูลก็อยู่ที่นี่ด้วย"

“ได้ ฉันจะจัดการผลที่ตามมา” เสียงหญิงสาวตอบมาแต่ไกล

เมื่อได้ยินคำตอบจากระยะไกล เจมส์ก็ยิ้มอย่างหิวกระหายในการต่อสู้ และเริ่มเดินไปที่กำแพงกลีบดอกซากุระ

“น่าสนุกแน่” เจมส์พูดในทิศทางของตระกูลฮิเมจิมะ จากนั้นเขาก็พูดกับอาเคโนะว่า "อยู่นี่นะคนสวย ฉันจะไปเล่นกับพวกเขาสักหน่อย"

ก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว ผนังของกลีบดอกซากุระแตกออก เมื่อเจมส์ก้าวผ่านรอยแยก รอยแยกก็ปิดลงอีกครั้งเพื่อปกป้องอาเคโนะ

เมื่อกลีบดอกขยับ ในที่สุดตระกูลฮิเมจิมะก็สามารถเห็นผู้ที่ขัดขวางความพยายามในการชำระล้างมลทินจากสายเลือดของพวกเขา

เมื่อเห็นเจมส์ ซูโอแทบจะระเบิดด้วยความโกรธ ขณะที่เขาอุทานว่า "เด็กอีกคนที่มีเลือดปน ให้เราช่วยเขาและชำระวิญญาณของเขาให้บริสุทธิ์"

“ว้าว ช่างเป็นคนแก่ที่หยาบคายเสียจริง” เจมส์ตอบกลับ “ฉันเกิดมาจากความรัก ที่จะเรียกเลือดที่แปดเปื้อนก็มากไปหน่อย ใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงทะลึ่งของเจมส์ ซูโอก็เลิกบทสนทนาและส่งสัญญาณให้โจมตี

เจมส์ เมื่อเห็นกลุ่มฮิเมจิมะเตรียมโจมตี ก็ก้าวพริบตาก้าวเข้าไปในฝูงชน เลือกที่จะต่อสู้ระยะประชิด

ปรากฏตัวต่อหน้าคู่ต่อสู้คนแรกของเขา เจมส์กระทุ้งกระแทกคางของนักบวช ศีรษะของเขาโยกไปข้างหลัง หลีกเลี่ยงคาถาไฟในกระบวนการ จากนั้นเจมส์ก็เหวี่ยงหมัดขวาไปที่หน้าอกของนักบวช ซึ่งทำให้เขากะอัก เมื่อสังเกตเห็นว่ามีเสียงฟ้าร้องดังมาจากด้านหลัง เจมส์จึงจับนักบวชเหวี่ยงเขาเข้าไปในเส้นทางของคาถา

"อ๊ากกก!!!"

นักบวชก็หมดสติไป เมื่อลดเกราะป้องกันเนื้อลง เจมส์ก็ลดจุดศูนย์ถ่วงลงและเคลื่อนเข้าหาเหยื่อรายต่อไป

เจมส์กระทืบเท้าไปทางขวาของศาลเจ้าที่ใกล้ที่สุด เอนตัวไปข้างหน้า ขณะที่เขาเดินผ่านไป เขาก็หยุดกะทันหันและเหวี่ยงศอกไปด้านหลัง ด้วยการควบคุมที่เหมาะสม ศอกของเขาฟาดลงที่หลังส่วนล่างของเธอ ศอกที่แม่นยำทำให้สาวใช้ของศาลเจ้าสลบโดยไม่ทิ้งความเสียหายใดๆ

จากนั้นเจมส์ก็ปรากฏตัวขึ้นระหว่างสมาชิกตระกูลฮิเมจิมะสามคนและขว้างลูกเตะวงเวียนกระโดดทันทีโดยมุ่งเป้าไปที่วิหารของทั้งสามคน นักบวชคนแรกสามารถหลบได้ แต่นักบวชคนอื่นและหญิงสาวของศาลเจ้าตอบสนองช้าเกินไป ยังไงก็ตาม ก่อนที่นักบวชที่เหลือจะสามารถโต้กลับได้ เจมส์ก็เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ เขากระโดดเอามือโอบหลังศีรษะของนักบวช จากนั้นลดมือลงพร้อมกันและยกเข่าขึ้นตรงหน้านักบวช ส่งผลให้สมาชิกกลุ่มฮิเมจิมะหมดสติอีกคน คนนี้จมูกหัก

หลังจากเห็นว่ากองกำลังที่เหลือครึ่งหนึ่งไร้ความสามารถภายในเวลาไม่ถึงนาที ซูโอก็สั่งให้ฝ่ายของเขาหยุดการโจมตีอีกครั้ง

“แกเป็นใคร เจ้าหนู ทำไมถึงเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลฮิเมจิมะ” ซูโอถาม ความโกรธปรากฏชัดในสายตาของเขา

“ใจเย็นๆ นะ ตาแก่” เจมส์ตอบอย่างสบายๆ เอียงศีรษะด้วยความสับสน จากนั้นเขาพูดต่อ "ฉันแค่ช่วยใครบางคน ฉันไม่ได้ฆ่าใครเลย แล้วทำไมดูโกรธจัง"

“ทำเพื่อใคร” ซูโอถามอย่างเข้มงวด

“ริริ” เจมส์ตะโกนออกไปในระยะไกลอีกครั้ง “ฉันว่าชายชราคนนี้อยากคุยกับคุณนะ”

“ตอนจบนั้นค่อนข้างน่าผิดหวัง” เสียงหญิงสาวคนเดิมตอบ “แค่เจรจาพาสาวออกไปจากที่นี่ จะได้ไปสนุกกัน”

“ถ้าฉันต้องเจรจาด้วย ฉันจะรับเธอไว้เอง” เจมส์ตอบอย่างไม่ไยดี

“ไม่!” เสียงนั้นตอบอย่างโกรธเกรี้ยว ขณะที่หญิงสาวผมยาวสีแดงเข้มและชายวัยกลางคนที่ไม่มีคำอธิบายใดๆ เข้ามาในกำแพงต่อต้านการจดจำ

"ทำไมฉันจะไม่ล่ะ" เจมส์ถามด้วยความหงุดหงิด “ข้อตกลงของเราคือให้ฉันแน่ใจว่าเธอจะมีชีวิตอยู่ ที่เหลือขึ้นอยู่กับคุณ ซึ่งรวมถึงการโน้มน้าวให้เธอเข้าร่วมกลุ่มเดียวกับคุณ”

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ปล่อยฉัน” รีอัสตอบกลับด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

"ริริ เธอต้องทำอะไรสักอย่างกับทัศนคติแย่ๆ ของเธอจริงๆ" เจมส์พยายามแนะนำ

“ฉันบอกว่าปล่อยฉัน!” รีอัสคำรามตอบกลับ

เจมส์แค่ยักไหล่

เมื่อเห็นทั้งสองเถียงกัน คนในตระกูลฮิเมจิมะก็ตกตะลึง

'ไอ้สารเลวนั่น... คงจะทำลายพวกเรา... เพื่อช่วยเจ้าหญิงผู้เอาแต่ใจคนนี้งั้นเหรอ? ไม่มีความยุติธรรมในโลกนี้' คิดถึงสมาชิกกลุ่มฮิเมะจิมะที่มีสติทั้งหมด

ยังไงก็ตาม ฮิเมจิมะ ซูโอ สังเกตเห็นความจริงที่สำคัญกว่ามาก แม้ในขณะที่โต้เถียงกับคนผมแดง กลีบซากุระที่กั้นไว้ก็ไม่เคยสั่นคลอน

เมื่อตระหนักได้เช่นนั้น ซูโอรู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งสันหลัง

'กลีบดอกไม้เหล่านั้นมีไว้ป้องกันตัวในธรรมชาติเท่านั้นหรือ'

“*แค่ก*” ไฮน์ริชรวบรวมความสนใจมาที่ตัวเอง “คุณหนู บางทีเราควรจะเดินหน้าเจรจาเรื่องการปล่อยตัวหญิงสาว”

เมื่อได้ยินคำแนะนำของไฮน์ริช รีอัสก็จ้องเจมส์อย่างดุร้าย แล้วถามว่า "หัวหน้าตระกูลฮิเมจิมะ ถ้าเขาลดกำแพงกั้นลง คุณจะยอมหยุดการโจมตีจนกว่าการเจรจาของเราจะสิ้นสุดลงหรือไม่"

"ฉันสามารถตกลงตามนั้น" ซูโอตอบ

“ดีมากเจมส์ ทำมัน” สั่งรีอัส.

"ริริ ฉันเป็นเพื่อนหรือลูกน้องของคุณ? เจมส์พูดขณะที่ดึงด้ามดาบคาตานะไร้ใบมีดออกจากฝักที่สะโพกซ้าย

เมื่อดึงด้ามนี้ออก กลีบดอกซากุระที่ลอยอยู่ก็บินเข้าหามันและเริ่มก่อตัวเป็นใบมีดที่หายไป เมื่อดาบคาตานะคืนสภาพสมบูรณ์อีกครั้ง เจมส์ก็เหวี่ยงดาบใส่ฝัก

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ดวงตาของซูโอแทบจะถลนออกมานอกเบ้า

'กลีบเหล่านั้นทำมาจากใบดาบ ไม่มีทางที่พวกมันจะป้องกันตัวได้ตามธรรมชาติ' ซูโอคิดกับตัวเองขณะที่เขาเช็ดเม็ดเหงื่อออกจากคิ้ว

เมื่อถอดสิ่งกีดขวางออก ก็เห็นอาเคโนะ ตาและปากเปิดกว้าง นั่งอยู่บนบั้นท้ายของเธอ ขาของเธออ่อนแรงเนื่องจากความเหนื่อยล้าและการเสียเลือด

เจมส์เดินไปที่ด้านข้างของอาเคโนะโดยไม่สนใจความตกตะลึงของผู้ชม

“คนสวย ตอนนี้เธอปลอดภัยแล้ว” เจมส์พูดด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเขา

เมื่อได้ยินคำพูดของเจมส์รวมกับรอยยิ้มของเขา อาเคโนะก็หน้าแดง

ในเวลาเดียวกัน เสียงบดฟันก็ชัดเจนมาก

เจมส์ยื่นมือออกไปแล้วถามอาเคโนะว่า "ยืนไหวไหม"

ลังเลอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดอาเคโนะก็เอื้อมมือไปจับมือของเจมส์และดึงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน ขณะที่เธอยืน ขาที่อ่อนแรงของเธอพบว่าตอนนี้เป็นเวลาที่เหมาะสมที่จะไม่ให้ความร่วมมือ และเธอก็ตกอยู่ในอ้อมแขนของเจมส์

เจมส์อุ้มเด็กสาวไว้ในอ้อมแขนของเขา เจมส์ลูบหัวของเธอ และบอกเธอด้วยน้ำเสียงที่ปลอบประโลมว่า "คุณไม่ต้องรีบร้อน ไม่มีใครทำร้ายคุณกับเราที่นี่ได้"

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น อาเคโนะก็ผ่อนคลายและพูดว่า "ขอบคุณ" อย่างนุ่มนวล เมื่อความตึงเครียดของเธอถูกปลดปล่อย ความเมื่อยล้าก็เกาะกุมเธอและเธอก็หมดสติไป

"ผู้หญิงคนนี้แย่กว่าที่เราคิดไว้ ไฮน์ริชโดโน่ คุณช่วยส่งเรากลับไปที่คฤหาสน์ได้ไหม ผมจะไปรักษาตัวเธอเอง" เจมส์พูดด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไฮน์ริชมองไปที่รีอัสที่ร้อนระอุเพื่อยืนยัน ไฮน์ริชสร้างวงกลมเวทมนตร์ใต้เจมส์และอาเคโนะด้วยการพยักหน้า ด้วยแสงวาบและการหายไปของวงเวทย์ เจมส์และอาเคโนะถูกส่งตัวไปยังโลกใต้ดิน

ด้วยการหายตัวไปของพวกเขา ความคิดเดียวในหัวของซูโอ คือ 'ฉันดีใจที่สัตว์ประหลาดตัวน้อยจากไป ฉันจะได้ไม่ต้องฆ่าลูกสาวของชูริด้วย'

ตรงกันข้ามกับความโล่งใจของซูโอ รีอัสค่อนข้างไม่พอใจเล็กน้อยกับสถานการณ์ปัจจุบัน

“ไอ้เจมส์โง่ อย่าทำอะไรผู้หญิงคนนั้นเลย เธอเป็นของฉัน” รีอัสพึมพำกับตัวเองพร้อมกับออร่าแห่งความมืดรอบตัวเธอ “นี่ควรจะเป็นทริปสำหรับเราสองคนเท่านั้น เจมส์โง่”

เมื่อได้ยินเสียงพึมพำของรีอัส ไฮน์ริชก็ใจหาย

'ฉันอยู่กับคุณตลอดเวลาใช่ไหม'

เมื่อเห็นผู้นำของทั้งสองฝ่ายจมอยู่ในความคิดของตัวเอง ไฮน์ริชคิดว่าถึงเวลาแล้วที่จะต้องยุติเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ นี้

"*แค่ก* ถ้าไม่ว่าอะไร เรามาเริ่มการเจรจากันเพื่อความปลอดภัยของผู้หญิงคนนั้นดีกว่า"

เมื่อคำพูดเหล่านี้ออกจากปากของเขา ไฮน์ริชและรีอัสต่างก็มีความคิดแบบเดียวกันว่า 'ไม่มีทางที่คุณจะได้เธอกลับ'