บทที่ 3: การรักษาความลับเป็นสิ่งจำเป็น

โลกใต้ดิน, เขตแดนซิทรี่ แผนกการแพทย์

"ไม่ชอบนาฬิกาปลุกเรือนนั้นเลย รีวิวจากลูกค้าแย่มาก"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เด็กหญิงสองคน รีอัส และ โซน่า ผู้หญิงสามคน เลโอน่า, เวเนลาน่า และ เรอา ซิทรี่ หรือที่รู้จักในชื่อแม่ของ โซน่า เป็นผู้หญิงผิวสวย ผมดำจัดทรงมวย ตาสีม่วง และ ลักษณะใบหน้าที่คล้ายกับของ โซน่า และชายผู้ซึ่งเป็นแพทย์ที่ดูแลการรักษาของเจมส์ในสถานพยาบาลแห่งนี้ ต่างก็แสดงสีหน้าตะลึงพรึงเพริดขณะที่พวกเขาจ้องมองไปที่เด็กชาย

หมอเป็นคนแรกที่กลับมารู้สึกตัวได้ด้วยการหัวเราะเบา ๆ เนื่องจากเขาไม่คุ้นเคยกับบุคลิกที่อ่อนโยนและพูดจานุ่มนวลตามปกติของเจมส์ เขาจึงได้รับผลกระทบน้อยกว่าคนอื่นๆ มาก

เดินไปที่เตียงของเจมส์ หมอพูด “เอาล่ะ พ่อหนุ่ม เธอหลับมาสามวันแล้ว ขอฉันตรวจดูชีพจรก่อน แล้วฉันจะให้อาหาร ฟังดูเป็นยังไงบ้าง?”

“ดูดีครับ ด็อกเตอร์” เจมส์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่มีชีวิตชีวา จากนั้นเขาก็หันไปหาอีกห้าคนในห้องและพูดอีกครั้ง “แม่ ผมอยากกลับบ้านให้เร็วที่สุด จะได้เล่าความฝันให้แม่ฟัง”

ในขณะที่เขาพูด เขาก็สบตากับทุกคนในช่วงเวลาสั้น ๆ ยกเว้นหมอ โดยที่สายตานั้นจ้องไปที่ เลโอน่า แม่ของเขาเพียงเล็กน้อย

ผู้ใหญ่ทั้งสามเข้าใจว่าการสบตาสั้น ๆ นั้นมีจุดประสงค์เพื่อสื่ออะไร เด็กสองคนนั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

แม้ว่าโซน่าจะไม่เข้าใจความหมายเบื้องหลังการจ้องมองของเจมส์ แต่เธอก็สังเกตเห็นว่าพวกผู้ใหญ่ไม่ได้มีเจตนาที่จะถามเรื่องนี้อย่างชัดเจน ในทางกลับกัน รีอัส ไม่ได้สังเกตอย่างชัดเจน

“ทำไมต้องรอถึงบ้านล่ะ มานี่ เจมส์คุง บอกมาเดี๋ยวนี้” รีอัสอ้อนวอนด้วยความโกรธในขณะที่เขย่าเจมส์ เพราะความอยากรู้อยากเห็นของเธอ

เมื่อเห็น คิ้วของเวเนลาน่าเริ่มกระตุก โซน่าจึงตัดสินใจช่วยเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอจากความโกรธแค้นของเวเนลาน่า เธอจึงตัดสินใจเบี่ยงเบนความสนใจของ รีอัส จากหัวข้อความฝันของเจมส์?

"เห็นไหม เจมส์คุง รีอัสรุกแรงมาก คุณควรเข้าร่วมกลุ่มของฉันแทนที่จะเป็นเธอเมื่อเราได้รับ [Evil Pieces]"

“อะไรนะ ไม่นะ เจมส์ต้องเข้าร่วมกับกลุ่มฉัน โซน่าจะบ่นให้คุณทำตามกฎ” รีอัสตะโกนกลับอย่างท้าทาย

คิ้วของ โซน่า กระตุกกับคำกล่าวอ้างของ รีอัส แต่เธอรู้ว่าเธอต้องทำต่อไปจนกว่าแม่คนหนึ่งของพวกเขาจะบอกให้พวกเขาเงียบ

ขณะที่การโต้เถียงระหว่างเด็กสาวทั้งสองดำเนินต่อไป เวเนลาน่าก็ยกมือขึ้นอังหน้าผากด้วยความโกรธเคือง

“ฉันรู้ว่าลูกสาวของฉันไม่ได้โง่อย่างแน่นอน” เวเนลาน่าหยุดถอนหายใจ แล้วพูดต่อ “แต่อยากให้เธอหยุดคิดก่อนจะพูดบ่อยขึ้นอีกหน่อย จริงๆ แค่นิดหน่อย”

"ความจริงแล้ว รีอัสค่อนข้างฉลาด เธอมีพรสวรรค์จริงๆ ด้วย ถ้าไม่หุนหันพลันแล่นสักหน่อย" เลโอน่าพูดเสริม "คุณต้องจำไว้ เธออายุแค่หกขวบ เธอจะต้องโตกว่านี้แน่ ฉันแน่ใจ"

"*เห้อออ* ฉันแค่หวังว่าเธอโตขึ้นจะขยันและทำงานหนักมากขึ้นเหมือนเจมส์คุงและโซน่าจัง" เวเนลาน่ากล่าว เธอพูดต่อในขณะที่ส่ายหัว "ซีโอติคัสและ เซอร์เซคส์กำลังบ่มความเน่าเฟะของเธอ"

“ฮ่าฮ่า พวกเขารักเจ้าหญิงน้อยของพวกเขาจริงๆ เหรอ?” เลโอน่าพูดพร้อมกับหัวเราะคิกคัก

“ถึงจะสนุกแค่ไหน ฉันว่าเราควรจะหยุดสาวๆ ได้แล้ว หมอดูเหมือนเขาไม่รู้จะทำยังไง” เรอาขัดจังหวะ

เวเนลาน่า ถอนหายใจแล้ว...

*ปรบมือ!*

“เอาล่ะ สาวๆพอได้แล้ว”

ด้วยน้ำเสียงที่น่าเชื่อถือของ เวเนลาน่า ทั้ง รีอัส และ โซน่า หยุดการโต้เถียงทันทีและยืนนิ่งโดยหลังตรง แม้แต่เจมส์ที่รู้ว่าตัวเองอยู่นอกขอบเขตคำสั่งของเวเนลานา ยังนั่งหลังตรงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงตบมือของเธอ

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเจมส์ เลโอน่าก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคัก “ฉันคิดว่าเจมส์ยังกลัวคุณอยู่ เลดี้เกรโมรี่”

เวเนลาน่าถอนหายใจอีกครั้ง นึกถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เจมส์หวาดกลัว

===รำลึกความหลัง===

สามปีที่แล้วในคฤหาสน์เกรโมรี

เจมส์, รีอัส และ โซน่า กำลังเล่นอยู่ในห้องนั่งเล่นภายใต้การดูแลของ เวเนลาน่า เกรโมรี่ ในขณะที่เด็กกำลังกระตือรือร้น พวกเขาก็มีเสียงดังเล็กน้อย ยังไงก็ตาม เวเนลาน่า ไม่ได้มีวันที่ดีเป็นพิเศษ เธอปวดหัวเป็นส่วนใหญ่ในช่วงบ่าย ด้วยเหตุนี้ เธอจึงขอให้เด็กๆ ลดเสียงลง ซึ่งในที่สุดก็นำไปสู่...

ความอดทนของเธอหมดลง...

*ปรบมือ!*

เวเนลานาตบมือเพื่อดึงความสนใจของเด็กๆ มาที่ตัวเธอเอง

"แม่ขอให้พวกลูกสามคนเงียบลงในช่วงสองชั่วโมงที่ผ่านมา" เวเนลาน่า กล่าวด้วยน้ำเสียงที่น่าเชื่อถือของเธอ “เมื่อเห็นว่าลูกๆไม่สามารถทำตามคำสั่งได้ แม่คิดว่าถึงเวลาลงโทษเล็กน้อยแล้ว”

เมื่อได้ยินคำว่า "การลงโทษ" รีอัส ก็ลุกขึ้นยืน เมื่อเห็นอย่างนั้นเจมส์และ โซน่า คิดว่าเธอจะต้องขอโทษและคิดที่จะทำตามที่เธอบอก

พวกเขาช้าเกินไปที่จะตามผู้นำของเธอ

และนั่นเป็นสิ่งที่ดี เป็นสิ่งที่ดีมาก

แทนที่จะก้มศีรษะและขอโทษ รีอัสกลับรีบวิ่งไปที่ทางออก ตามที่ผลลัพธ์จะแนะนำ นั่นไม่ใช่การเคลื่อนไหวที่ถูกต้อง การไปถึงทางออกรีอัสต้องผ่านเวเนลาน่า

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าความพยายามหลบหนีของรีอัสไม่ได้เป็นไปตามที่เธอคาดไว้

ขณะที่เธอเดินผ่าน เวเนลาน่า ซึ่งนั่งอยู่บนโซฟา รีอัส ก็ถูกกระชากขึ้นและห้อยลง

"ฮะ?"

ขณะที่เธอห้อยหัวลง รีอัส มองไปรอบ ๆ ด้วยความสับสน ในที่สุดเธอก็สบตากับแม่ที่ไม่ค่อยสนุกของเธอ

"รีอัสลูกรัก แม่ไม่สามารถยกย่องคุณสำหรับการตัดสินใจที่จะหลบหนีจากการลงโทษที่คุณก่อขึ้นเอง" เวเนลาน่าพูดอย่างใจเย็นด้วยน้ำเสียงที่น่าเชื่อถือ ขณะที่จับข้อเท้าของรีอัสด้วยมือซ้ายเพียงข้างเดียว

“ขอโทษค้า แม่!”

"อย่าใช้สีหน้าน่าสงสารนั้นเพื่อพยายามออกจากการลงโทษนี้" เวเนลาน่า กล่าวอย่างเคร่งขรึม “แม่ไม่ยอมตามใจคุณเหมือนที่พ่อและพี่ชายของคุณทำ”

หลังจากคำประกาศนั้น เวเนลาน่าก็ยกมือขวาขึ้น ซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยพลังปีศาจ

ขณะที่ เวเนลาน่า เอามือของเธอวางลงบนหลังของ รีอัส ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เจมส์และ โซน่า ก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากยืนอยู่กับที่โดยสายตาของพวกเขาปิดอยู่บนพื้น ทุกๆ ครั้งที่ตบตีและเสียงกรีดร้องที่ตามมา เด็กทั้งสองจะกระตุกในขณะที่มีความคิดแบบเดียวกัน

'เวเนลาน่าโอบาซามะ น่ากลัวเมื่อเธอโกรธ'

===สิ้นสุดการย้อนความ===

ระหว่างที่ เวเนลาน่า ระลึกถึง หมอก็ได้สังเกตทั้งหมดของเขา

“คุณนายอัลเวรัส เจมส์ไม่มีปัญหาทางร่างกาย ยังไงก็ตาม ฉันขอแนะนำให้สังเกตอาการอีกสองสามวัน เนื่องจากเรายังไม่พบสาเหตุเบื้องต้นที่อยู่เบื้องหลังอาการโคม่า” คุณหมอแนะนำ.

ในขณะที่หมอกำลังอธิบายให้เลโอน่าหันหลังให้เจมส์ เจมส์ก็ส่ายหัวอย่างลนลาน แสดงให้เห็นว่าเขาต่อต้านการอยู่ในสถานพยาบาลยังไง

เมื่อสังเกตเห็นปฏิกิริยาของเจมส์ ต่อคำแนะนำของแพทย์เลโอน่า, เวเนลาน่า และ เรอา ต่างก็สบตากันชั่วครู่ ส่งข้อมูลมากเกินกว่าที่ใครจะคิดว่าจะเป็นไปได้ในช่วงเวลาสั้นๆ นั้น ก่อนที่เวเนลาน่าจะพูด

"เนื่องจากแพทย์ประจำครอบครัว อัลเวรัส ตั้งอยู่ในดินแดน เกรโมรี่ ฉันคิดว่าเราจะให้เจมส์ดูแลโดยเจ้าหน้าที่ของเราเอง"

“ลูกของฉันดูไม่สบายใจที่จะอยู่ที่นี่” เลโอน่าพูดต่อเมื่อ เวเนลาน่า ออกไป “ฉันอยากให้เขามีเวลาพักผ่อนบ้างหลังจากผ่านเรื่องแบบนี้มา”

แม้ว่าแพทย์จะอยากรู้อยากเห็นที่จะศึกษาและค้นหาสาเหตุที่ทำให้เจมส์ล้มลง แต่เขารู้ว่าเขาไม่สามารถบังคับเรื่องนี้ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคุณหญิงเรอา ซิทรี่ ภรรยาลอร์ดของดินแดนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

หลังจากผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมง ผ่านขั้นตอนการปลดปล่อย เวเนลาน่า ได้สร้างวงกลมเทเลพอร์ตใต้กลุ่ม เมื่อวงกลมลอยขึ้นจากพื้น ผู้ที่อยู่ในขอบเขตก็ดูเหมือนจะหายไปจากตำแหน่ง

โลกใต้ดิน, เขตแดนเกรโมรี่ คฤหาสน์เกรโมรี่

ในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์ วงกลมเทเลพอร์ตที่มีเครื่องหมายตระกูลเกรโมรี่ปรากฏขึ้นกลางห้องและเริ่มลอยขึ้น เมื่อมันลอยขึ้น ร่างของคนหกคน เด็กสามคนและผู้หญิงสามคนก็ปรากฏขึ้น เมื่อวงเวทย์ขึ้นสู่จุดสูงสุด มันก็หายไป

หลังจากยืดเส้นยืดสายแล้ว เจมส์แสดงความคิดเห็น "บ้านของ รีตัน ดีกว่าโรงพยาบาลมาก" เมื่อเขาพูดจบ เจมส์ก็วิ่งไปที่โซฟาที่ใกล้ที่สุดและล้มฟุบลงบนท้องของเขา

เมื่อได้เห็นการกระทำที่ผิดไปจากตัวละครของเจมส์อีกครั้ง เลโอน่า ก็สบตากับ เวเนลาน่า และ เรอาก่อนที่จะหันกลับมาสนใจเจมส์อีกครั้ง

"ลูกรัก แม่รู้สึกว่าลูกแตกต่างออกไปเล็กน้อย" เลโอน่าเริ่มอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้เจมส์เข้าใจผิด ก่อนจะพูดต่อ "มีอะไรจะบอกเราใช่ไหมที่รัก"

เพื่อตอบคำถามของ เลโอน่า เจมส์พยุงตัวเองขึ้นนั่งบนโซฟา ทันทีที่เขาทำเช่นนั้น รีอัส ก็รีบไปนั่งที่นั่งทางขวาของเขา และเพื่อไม่ให้ถูกทิ้ง โซน่า จึงย้ายไปนั่งทางด้านซ้ายของเขา

เมื่อเห็นการกระทำของลูกสาว เวเนลาน่า และ เรอาสบตากันก่อนที่จะหันไปหา เลโอน่า ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

"อาระ อาระ ดูเหมือนว่าเจมส์ของเธอจะเป็นนักฆ่าผู้หญิงนะ เลโอน่า" เวเนลาน่าแกล้งหัวเราะเบาๆ

“อืม เขามีหน้าตาดีตามมาจากแม่” เรอาพูดเสริม "ฉันแค่หวังว่าเขาจะไม่หลงลืมความรู้สึกของคนอื่นเหมือนที่พ่อของเขาเป็น"

“โอ้ ได้โปรดอย่าทำให้พูดเลย” เลโอน่าพูดขณะที่เธอทำหน้าบูดบึ้งและถอนหายใจด้วยความโมโห "ฉันต้องทุบหัวและไหล่เขาด้วยไม้ที่มีคำว่า 'ฉันรักคุณ' สลักอยู่"

"รออย่างแท้จริง?" เรอาถามด้วยความประหลาดใจ

“ฉันรู้ว่าเขาบอกคุณว่าเขาเป็นปีศาจก่อนที่คุณจะแต่งงาน แต่ก่อนหน้าคุณรู้แล้วหรือยัง?” เวเนลาน่าถามด้วยความสนใจ

"เฮ้อ* ไม่ ไม่มีเงื่อนงำเลย" เลโอน่า ตอบด้วยการถอนหายใจ จากนั้นเธอก็พูดต่อว่า "ฉันแค่... ผิดหวัง... มากกว่าหนึ่งวิธี"

เวเนลาน่า และ เรอาพยักหน้าให้กับคำอธิบายของ เลโอน่า ด้วยรอยยิ้มที่เข้าใจ

"อะแฮ่ม ยังไงก็ตาม เรากำลังนอกเรื่อง" เลโอน่ากระแอมกระไอพยายามดึงบทสนทนากลับไปสู่ประเด็นหลัก ยังไงก็ตาม รีอัส ตัดสินใจว่าเธอสนใจอย่างอื่น

ด้วยดวงตาที่เป็นประกาย รีอัส พุ่งไปที่คำสั่งของ เลโอน่า "เลโอน่าโอบาซังเจ๋งมาก! ก่อนที่จะเป็นปีศาจ ยังเอาชนะแคสซิเอลโอจิซังได้!"

เสียงอุทานของรีอัสเงียบลงอย่างน่าอึดอัด

เจมส์เป็นคนแรกที่ทำลายความเงียบ ยกมือขวาขึ้นลูบหัวรีอัสแล้วพูดว่า "รีตัน น่ารัก"

รีอัสยิ้มให้กับ "คำชม" ของเจมส์ “ฮี่ฮี่ เจมส์คุงว่าหนูน่ารัก”

เมื่อสังเกตเห็นว่า โซน่า กำลังจะทำลายความเข้าใจผิดของ รีอัส เจมส์จึงโน้มตัวไปทางซ้ายและกระซิบข้างหูของเธอ

"โซตันควรจะปล่อยเธอ ไม่เช่นนั้นเราจะไม่สามารถกลับไปที่หัวข้อหลักได้"

โซน่าทำหน้ามุ่ย แต่สุดท้ายก็พยักหน้า เนื่องจากเธอใส่ใจมากกว่ารีอัส เธอจึงรู้ว่าการสนทนาที่กำลังจะมาถึงมีความสำคัญ

เมื่อเห็นโซน่าทำหน้ามุ่ย เจมส์ก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งเธอเช่นกัน

"โซตันน่ารักมากเมื่อคุณทำหน้าบูดบึ้ง"

ใบหน้าของ โซน่า แดงก่ำทันทีเมื่อเธอมองไปทางอื่นและพูดว่า "หุบปาก เจมส์คุงโง่" ด้วยเสียงแผ่วเบา

เมื่อดูปฏิสัมพันธ์ระหว่างเด็กๆ แล้ว เวเนลาน่าก็แสดงความคิดเห็นว่า "ดูเหมือนว่าเขาจะสืบทอดเสน่ห์ตามธรรมชาติของคุณมาเช่นกัน"

ทันใดนั้น เรอาก็ปิดปากและหัวเราะคิกคัก ในขณะเดียวกัน เลโอน่า ก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และพูดว่า "อย่างน้อยแคสซิเอล และฉันก็จะไม่ต้องกังวลเรื่องการมีหลาน"

เมื่อสังเกตเห็นว่าทุกคนถูกเบี่ยงเบนความสนใจไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เนื่องจากการกระทำของเขาเอง เจมส์จึงตัดสินใจนำหน้าหนึ่งออกจากเพลย์บุ๊ก ของ เวเนลาน่า เพื่อดึงความสนใจของทุกคนมาที่เขา

*ปรบมือ!*

เมื่อได้ยินเสียงที่คมชัด ทุกคนจึงมองหาแหล่งที่มาของมัน ที่นั่นเจมส์นั่งด้วยสีหน้าจริงจัง

แต่ในใจเจมส์กำลังยิ้ม

'ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไม เวเนลาน่าโอบาซามะ ถึงทำอย่างนั้นเสมอ รู้สึกดีมากที่ได้เห็นทุกคนให้ความสนใจคุณหลังจากเสียงปรบมือที่ไพเราะน่าฟัง' เจมส์รำพึงกับตัวเองอย่างสนุกสนาน

“ก่อนที่ผมจะเริ่ม แม่ พ่อจะมาที่นี่หรือจะกลับบ้านทันทีครับ” เจมส์ถามเลโอน่า

เลโอน่า ยกมือซ้ายขึ้นจับคางขณะพยายามจำตารางงานของแคสซิเอล

"ค่อนข้างแน่ใจว่าเขาวางแผนที่จะกลับบ้านทันที ทำไม? ควรเรียกทุกคนสำหรับเรื่องนี้ไหม" เลโอน่าถาม

เจมส์ส่ายหัวเป็นคำตอบ "ผมอยากจะบอกพวกเขาจริง ๆ แต่ความรับผิดชอบของพวกเขาจะทำให้พวกเขาแสดงออกแตกต่างออกไป ตัดสินใจ... ซึ่งจะเป็นไปเพื่อ... 'สิ่งที่ดีกว่า'"

ผู้ใหญ่ขมวดคิ้วกับคำอธิบายของเจมส์ ก่อนที่เวเนลาน่าจะถามว่า "หมายถึงใคร เจมส์คุง"

เจมส์เริ่มนับนิ้ว ยกนิ้วขึ้นทีละนิ้วในขณะที่เขาระบุรายชื่อคนที่เขาไว้ใจที่สุดในโลกนี้ นอกเหนือจากคนที่อยู่ในห้องนี้

"อืม... มาดูกัน... ซีโอติคัสโอจิซามะ... เซอร์เซคส์นี่ซัง... เกรเฟียเน่..." หลังจากตั้งชื่อ เกรเฟีย เขาก็หยุดคิดครู่หนึ่ง จากนั้นก็พับนิ้วที่เขาเพิ่งยกขึ้นแล้วพูดต่อ . "ไม่ เกรเฟียเน่ไม่เป็นไร แล้วถึงไหนละนะ อ๋อ ใช่ ดันเต้โอจีซามะ... แล้วก็... เซระโอเน่จัง... ฉันคิดว่าน่าจะแค่นั้น"

เลโอน่า, เวเนลาน่า และ เรอาต่างก็เลิกคิ้วกับรายชื่อบุคคลของเจมส์

ซีโอติคัสโอจิซามะ หรือที่รู้จักกันในนาม ซีโอติคัส เกรโมรี่ สามีของ เวเนลาน่า พ่อของ รีอัส และหัวหน้าตระกูลเกรโมรี่ แห่ง 72 ตระกูลหลัก

เซอร์เซคส์นี่ซัง หรือที่รู้จักในชื่อ เซอร์เซคส์ ลูซิเฟอร์ บุตรของซีโอติคัส และ เวเนลาน่า เกรโมรี่ พี่ชายของ รีอัส และลูซิเฟอร์ในปัจจุบันของสี่ซาตานผู้ยิ่งใหญ่

ดันเต้โอจีซัง หรือที่รู้จักในชื่อดันเต้ ซิทรี่ สามีของเรอา พ่อของ โซน่า และหัวหน้าบ้าน ซืทรี่ ของ 72 ตระกูล

เซร่าโอนี่จัง หรือที่รู้จักในชื่อ เซราฟอล เลเวียธาน ลูกสาวของดันเต้ และ เรอา ซทรี่ พี่สาวของ โซน่า และเลเวียธานในปัจจุบันของซาตานผู้ยิ่งใหญ่

ชื่อเหล่านี้เป็นสี่ชื่อที่มีอิทธิพลมากที่สุดในโลกใต้ดิน เลโอน่า, เวเนลาน่า และ เรอาเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ว่าเจมส์ หมายถึงอะไรโดย "ความรับผิดชอบของพวกเขาจะทำให้พวกเขาแสดงออกแตกต่างออกไป... นั่นจะเป็นเพื่อ... 'สิ่งที่ดีกว่า'"

มีการสนทนาเงียบอีกครั้งผ่านการสบตา เลโอน่า, เวเนลาน่า และ เรอาตัดสินใจ จากนั้น เวเนลาน่า ก็ก้าวไปข้างหน้าและประกาศ “ฉันจะติดต่อเกรเฟียและให้เธอมาพบเราที่บ้านของอัลเวรัส เราจะคุยกันต่อเมื่อทุกคนมาถึงแล้ว”