บทที่ 24 ไม่มีเวลาพักสำหรับคนต่ำช้า

“เลดี้ลิเนตต์ คืนนี้เราเดินทางได้ระยะทางพอสมควรแล้ว” กัปตันริสแจ้งก่อนออกคำขอ “โปรดอนุญาตให้เราได้พักสักครู่ก่อนเดินทางต่อเถอะ”

“ฉันอนุญาต” ลิเนตต์เหลือบมองวานแวบหนึ่งก่อนที่เธอจะตกลงตามคำขอของกัปตันของกลุ่มคุ้มกัน

แม้ว่าวานกำลังตรวจสอบพื้นที่และไม่ได้หันหน้าให้กับลิเนตต์โดยตรง แต่เขาสัมผัสได้ถึงการเหลือบมองของเธอและรู้สึกว่าเธอมีความตั้งใจอื่นสำหรับการตกลงของเธอ

ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย

“ขอบคุณครับ ท่านหญิง” กัปตันริสทำความเคารพด้วยความยกย่องก่อนจะกลับไปหาคนของเขา

ไม่นานหลังจากที่ซาลามานเดอร์พสุธาหยุดเดิน กัปตันริสและกลุ่มคุ้มกันคนอื่นๆสำรวจบริเวณใกล้เคียงก่อนที่จะเลือกเสาหินที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการพักผ่อน

เกวียนขนของสองเล่มถูกทิ้งไว้ที่ด้านล่าง ก่อนที่กลุ่มคุ้มกันจะเหวี่ยงตะขอเกี่ยวเหนือเสาหินและเริ่มปีนขึ้นไป

หลังจากที่ลิเนตต์ยกเลิกการอัญเชิญสัตว์ของเธอแล้ว เธอใช้คาถาวายุเพื่อบินขึ้นไปบนยอดเสาหินโดยมีลิเลียอยู่บนหลัง

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็มองลงไปที่วานที่อยู่ด้านล่างก่อนที่จะถามว่า “คุณต้องการความช่วยเหลือเพื่อขึ้นมาไหม”

“ไม่เป็นไรครับ ท่านหญิง” วานส่ายหัวและตอบว่า “ผมสามารถขึ้นไปเองได้ แต่ขอบคุณสำหรับการเสนอความช่วยเหลือนะครับ”

อย่างไรก็ตาม วานไม่ได้ปีนเสาหินทันที

เขาเดินไปหากัปตันริสข้างเกวียนก่อนจะแตะไหล่เขาเพื่อเรียกความสนใจ

“หืม? คุณต้องการอะไรจากข้างั้นหรือ” กัปตันริสถาม

“ไม่ครับ แต่ว่าผมมีอะไรจะให้คุณมากกว่า” วานหยิบกระเป๋าใบเล็กออกมาใบหนึ่งก่อนจะส่งต่อให้หัวหน้าคุ้มกัน “ผงขจัดกลิ่นในซองนี้สามารถลบกลิ่นใดๆได้ด้วยการโรยบางๆลงบนเป้าหมาย”

“เรื่องจริงหรือ?” กัปตันริสรับกระเป๋าด้วยความประหลาดใจ

“ใช่แล้วครับ ผมไม่มีเหตุผลที่จะต้องมาหลอกคุณ” วานพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจและพูดว่า “และผมแน่ใจว่าคุณรู้ว่าต้องทำอะไรกับมัน”

“แน่นอนอยู่แล้ว! หากมันใช้งานได้ตรงตามที่คุณพูด แสดงว่านี่คือสิ่งที่มีประโยชน์มาก เราจะสามารถประหยัดพลังงานได้มากมายด้วยสิ่งนี้! ข้าจะนำไปทดสอบทันที!” กัปตันริสพูดด้วยความประหลาดใจ

เขาเริ่มเรียกเหล่านักรบหนุ่มให้ลงมาจากเสาหิน ก่อนที่พวกเขาจะตั้งค่ายเล็กๆล้อมรอบ และปกคลุมทุกสิ่งด้วยพุ่มไม้ กิ่งไม้แห้ง ใบไม้ และดิน อะไรก็ตามที่หาได้ในพื้นที่เพื่อปกปิดตำแหน่งของพวกเขา

หมาป่าโลกันตร์สองตัวโจมตีพวกเขาระหว่างการตั้งค่าย แต่หลังจากกัปตันริสโรยผงแป้งรอบๆเล็กน้อย สิบห้านาทีก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วโดยไม่มีการโจมตีอีก

“ฮ่าฮ่าฮ่า นี่เป็นเรื่องที่น่าทึ่งมากเลย วาน! ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงมั่นใจในการเดินทางคนเดียว!” กัปตันริสอุทานออกมาด้วยเสียงหัวเราะอย่างขบขันขณะที่เขาตบหลังวานอย่างหนักแน่น

การตบเบาๆจากผู้เชี่ยวชาญออร่าระดับ 2 นั้นเจ็บ แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ได้อยู่ในระดับที่เขาทนไม่ได้

“คุณไปเอาของแบบนี้มาจากไหน”

“ผมทำมันเอง”

วานตอบอย่างสบายๆ แต่มันทำให้กัปตันริสประหลาดใจมากยิ่งขึ้นหลังจากได้ยิน

“จริงเหรอ? คุณเก่งขนาดไหนกันแน่? ข้าเกือบจะลืมไปแล้วว่ามันนานแค่ไหนแล้วที่ได้พบกับชายคนหนึ่งที่มีความรู้ระดับเดียวกับคุณ” กัปตันริสกล่าวชื่นชม

ในขณะที่ดูเหมือนว่าวานจะมีพรสวรรค์ในหลายด้าน แต่ทั้งหมดนั้นเกิดจากการบ่มเพาะความรู้

อย่างไรก็ตาม เป็นความจริงที่มีผู้ชายที่มีการศึกษาและรอบรู้ไม่มากนักในบริเวณใกล้เคียงกับอาณาจักรแม่มดทั้งเจ็ด

“จะว่าแบบนั้นก็ได้ ผมไม่สามารถพูดได้ว่าเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจ” วานยิ้มจางๆ และกล่าวว่า “ในขณะที่อาณาจักรกุหลาบดำไม่มีกฎหมายใดๆ ที่ห้ามไม่ให้ผู้ชายเรียน สถานะของพวกเขาไม่ได้ทำให้เข้าถึงหนังสือได้โดยง่ายเช่นกัน”

ตำราที่มีความรู้ทั้งหมดถือเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ตั้งแต่มีแม่มดเกิดขึ้นและถูกเก็บไว้ภายในห้องสมุดเพื่อปกป้องพวกมัน

ท้ายที่สุดแล้ว การสะสมความรู้มีความสำคัญต่อความสำเร็จของแม่มดในศาสตร์เวท

“นั่นก็เป็นเรื่องจริง” กัปตันริสพยักหน้าเห็นด้วยและเสริมว่า “สถานะของผู้ชายต่ำมากในดินแดนของอาณาจักรแม่มดทั้งเจ็ด การเข้าถึงหนังสือไม่ใช่เรื่องง่ายหากไม่มีเส้นสายที่ดี”

ขณะที่ทั้งสองคุยกันอยู่พักหนึ่ง วานสังเกตเห็นว่ากัปตันริสมีบางอย่างอยู่ในใจ

ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาที่จะเดาว่ามันเกี่ยวข้องกับวิธีการผลิตของผงขจัดกลิ่น

กัปตันริสไม่สามารถหาจังหวะที่เหมาะสมในการถามได้ และในที่สุดก็เสียโอกาสนั้นไปเมื่อจู่ๆ เลดี้ลิเนตต์ก็เรียกหาวาน

“วาน ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ฉันอยากจะคุยต่อ ฉันสนใจที่จะแลกเปลี่ยนความรู้กับคนที่ฉลาดเช่นคุณมากเลย” คนๆนั้นพูดจากยอดเสาหิน

“แน่นอนครับ ท่านหญิง ผมยินดีเป็นอย่างยิ่ง” วานตอบก่อนที่จะแจ้งให้กัปตันริสทราบเกี่ยวกับการต้องไปของเขา “ในเมื่อท่านหญิงเรียกมา ผมก็ไม่ควรปล่อยให้เธอรอนาน”

“อืม ไปเถอะ” กัปตันริสพยักหน้า

อย่างไรก็ตาม ความผิดหวังของเขานั้นแสดงออกอย่างชัดเจน

วานยิ้มและตัดสินใจทิ้งคำพูดไว้ให้กัปตันของกลุ่มคุ้มกันกลับไปคิด

“การผลิตผงขจัดกลิ่นไม่จำเป็นต้องมีความชำนาญในการเล่นแร่แปรธาตุระดับสูง อีกทั้งสูตรของมันก็ไม่ได้ซับซ้อนและใช้ของมากเกินไป หากคุณจำข้อมูลทั้งหมดที่บันทึกไว้ของกระต่ายมีเขา ในสารานุกรมสัตว์อสูรได้ ก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องยากที่จะคิดผลิตภัณฑ์พื้นฐาน”

“กระต่ายมีเขา…สารานุกรมสัตว์อสูร…” กัปตันริสพึมพำก่อนที่ดวงตาของเขาจะสว่างขึ้นและกล่าวคำขอบคุณจากใจจริงต่อวาน “ข้าได้รับประโยชน์อย่างมากจากคำพูดที่ใจดีของคุณ ขอบใจนะ วาน”

วานโบกมือให้กัปตันริสโดยไม่หันกลับไปมอง

ครึ่งทางเหนือของภูมิภาคจันทราทมิฬเป็นที่อยู่อาศัยของหมาป่าโลกันตร์ทมิฬ แต่พวกมันไม่ใช่สัตว์อสูรเพียงชนิดเดียวที่อยู่ในพื้นที่

หนอนศิลาและกระต่ายมีเขา ก็อาศัยอยู่ในพื้นที่นี้เช่นกัน แต่พวกมันไม่เคยอยู่ในสิ่งที่วานกังวล

พวกมันไม่เป็นภัยคุกคามมากนัก

แม้ว่าจะไม่มีสารานุกรมสัตว์อสูร แต่กลุ่มคุ้มกันเหล็กไหลก็ควรมีความเข้าใจที่ดีเกี่ยวกับสัตว์อสูรที่อาศัยอยู่ในภูมิภาคจันทราทมิฬ

บนเสาหิน วานสังเกตเห็นเต็นท์ส่วนตัวของลิเนตต์ที่ถูกตั้งขึ้น ซึ่งกินพื้นที่ส่วนใหญ่

ผู้หญิงคนนั้นกำลังรอเขาอยู่ที่ขอบหิน

วานยิ้มก่อนจะถามอย่างสุภาพ “คุณอยากจะคุยเรื่องอะไรหรือครับ ท่านหญิง”

“นั่นสิ… อันที่จริง ฉันอยากให้คุณมาต่อจากที่เราค้างไว้ในเต็นท์ของฉัน” ลิเนตต์ร้องขอด้วยหน้าตาที่แดงเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม หน้าที่แดงเล็กน้อยก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มอย่างรวดเร็ว และหัวใจของเธอก็เต้นรัวอย่างกระวนกระวายด้วยความวิตกกังวลและความคาดหวัง

ปกติเธอไม่ใช่คนแบบนี้

จากสถาพที่เห็นๆกันอยู่ ความหมายของเธอไม่สามารถชัดเจนได้มากกว่านี้แล้ว เมื่อวาน เข้าใจว่าเธอกำลังจะขออะไรจากสีหน้าของเธอ

“แน่นอนครับ ท่านหญิง ด้วยความเคารพ” วานก้มหัวลงพร้อมกับคำนับอย่างสุภาพบุรุษ ซ่อนรอยยิ้มกว้างของเขาจากมุมมองของลิเนตต์

มันเป็นเป้าหมายอย่างหนึ่งของเขาในการเดินทาง

เขาจะไม่เสียโอกาสในการพัฒนาตัวเองและสร้างความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับใครก็ตามที่มุ่งหน้าไปในทิศทางของเมืองหลวงในอาณาจักร

‘ไม่มีเวลาพักสำหรับคนต่ำช้างั้นสินะ’ วานรำพึงในใจ